Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fŭgĭtans, antis, Part. and P. a., from fugito.

fŭgĭtīvārĭus, ii, m. [fugitivus].

  1. I. One employed to catch and bring back fugitive slaves, a slave-catcher, Flor. 3, 19, 7; Dig. 19, 5, 18.
    1. B. Transf.: (cochleae) aquā finiendae, ne fugitivarius sit parandus, that they may not crawl away, Varr. R. R. 3, 14, 1.
  2. II. A concealer of runaway slaves, Cod. Th. 10, 12, 1.

fŭgĭtīvus, a, um, adj. [fugio], fleeing away, fugitive; usually subst.: fŭgĭtī-vus, i, m., a fugitive, runaway, deserter.

  1. I. Adj.: dicitur mihi tuus servus anagnostes fugitivus cum Vardaeis esse, runaway slave, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; so, servus, Sall. C. 56, 5; Just. 2, 5, 5 al.: (apes) fugitivae fiunt, i. e. they fly away, Varr. R. R. 3, 16, 21: canis, Plaut. Ps. 1, 3, 85: piscis, Juv. 4, 50: lapis fugitivus appellatus, Plin. 36, 15, 23, § 99: retraham ad me illud fugitivum argentum, Ter. Heaut. 4, 2, 11: teque ipsum vitas fugitivus et erro, Hor. S. 2, 7, 113.
          1. (β) With ab: neque tam fugitivi illi a dominis, quam tu ab jure et ab legibus, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 112.
          2. (γ) With gen.: futurum te fugitivum rei familiaris statimque ad nos evolaturum, Plin. Ep. 9, 28, 4: Jugurtha finium suorum regnique fugitivus, Flor. 3, 1, 12: illius loci (columbae), Plin. 18, 16, 41, § 142.
  2. II. Subst.
    1. A. A runaway or fugitive slave: non fugitivost hic homo; conmeminit domi, Plaut. Trin. 4, 3, 20: quis sit fugitivus, definit Orfilius: Fugitivus est, qui extra domini domum fugae causa, quo se a domino celaret, mansit. Caelius autem fugitivum esse ait eum, qui ea mente discedat, ne ad dominum redeat, etc., Dig. 21, 1, 17: vivebat cum fugitivis, cum facinorosis, cum barbaris, Cic. Tusc. 5, 22, 63; id. Verr. 2, 3, 26, § 66; id. Phil. 11, 7, 16; Caes. B. C. 3, 19, 2; 3, 110, 4; Liv. 30, 43, 11; Quint. 7, 4, 14; Hor. S. 2, 5, 26; Gell. 11, 18, 14 al.
      As a vituperative term: fur, fugitive, fraus populi, fraudulente, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 131; Ter. Eun. 4, 4, 2; id. Phorm. 5, 7, 38.
    2. B. In milit. lang., a runaway soldier, a deserter: ea res per fugitivos L. Aemilii hostibus nuntiatur, Caes. B. G. 1, 23, 2; Sall. H. Fragm. 3, 67 Dietsch; cf.: tempus discernit emansorem a fugitivo, Dig. 48, 19, 16, § 5.

fŭgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [fugio], to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).

  1. I. Neutr.: ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret, Ter. Eun. 5, 2, 8: Graeci fugitantes, Amm. 15, 9, 5.
  2. II. Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): herum, Plaut. As. 2, 4, 78: amicos senes deditā operā, id. Poen. 3, 1, 5: patrem, Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: illum amant, me fugitant, id. Ad. 5, 4, 18: quam (puellam) famulae longe, Lucr. 4, 1176: amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum, id. 6, 973: quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos? Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, tuum conspectum, Ter. Heaut. 3, 1, 25: fugitant omnes hanc provinciam, Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: fugitant (cornices) iras Palladis, Lucr. 6, 753: necem, Phaedr. 1, 2, 26.
          1. (β) Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: quod aliae meretrices facere fugitant, Ter. Hec. 5, 2, 10: quicumque suos fugitabant visere ad aegros, Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.
            Hence, fŭgĭtans, antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: fugitans litium, Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.

* fŭgĭtor, ōris, m. [fugio], one who flees or runs away, Plaut. Trin. 3, 2, 97.