Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fornācārĭus (furn-), a, um, adj. [fornax], of or belonging to a furnace: servus, i. e. a furnace-heater, Dig. 9, 2, 27, § 9.

fu, interj., v. fue.

fuat, v. 1. sum init.

fūcātē, adv., v. fuco, P. a. fin.

fūcātus, a, um, Part. and P. a., from fuco.

fūcĭlis falsa: dicta autem quasi fucata, Paul. ex Fest. p. 92 Müll. N. cr.

* 1. fūcĭnus, a, um, adj. [1. fucus], colored with orchil: si adhibeas fucinis sulphura, Quint. 12, 10, 76 Spald. N. cr.

2. Fūcĭnus, i, m., a lake of Latium, in the territory of the Marsi, now Lago Fucino or Lago di Celano, Verg. A. 7, 759; Mart. de Spect. 28, 11; more freq. called Lacus Fucinus, Liv. 4, 57, 7; Plin. 3, 12, 17, § 108; 36, 15, 24, § 124; Suet. Caes. 44; id. Claud. 20 sq.; Tac. A. 12, 56.

fūco, āvi, ātum, 1, v. a. [1. fucus], to color, paint, dye.

  1. I. In gen.: Alba nec Assyrio fucatur lana veneno, Verg. G. 2, 465; so, vellera Milesia saturo hyali colore, id. ib. 4, 334: tabulas colore, Tac. A. 2, 14: pinnas vario veneno, Nemes. Cyneg. 309: frena spumis sanguineis (equus), Claud. Laud. Stil. 3, 350: humida creta colorque Stercore fucatus crocodili, i. e. paint made of crocodile’s dung, Hor. Epod. 12, 11 (cf. Plin. 28, 8, 28, § 109).
  2. II. In partic., with cosmetics, to paint, to rouge.
    1. A. Lit.: fucandi cura coloris, Ov. Tr. 2, 487: corpora vulsa atque fucata, Quint. 8 praef. § 19.
    2. B. Trop.: unumquodque genus (dicendi) cum fucatur atque praelinitur, fit praestigiosum, is embellished too much, Gell. 7, 14, 11.
      Hence, fūcātus, a, um, P. a. (acc. to II. B.), painted, colored, beautified, falsified, counterfeit (a favorite word of Cic.; syn.: simulatus; opp. sincerus, verus, naturalis): secerni blandus amicus a vero et internosci tam potest adhibita diligentia quam omnia fucata et simulata a sinceris atque veris, Cic. Lael. 25, 95: naturalis non fucatus nitor, id. Brut. 9, 36; cf.: fucati medicamenta candoris et ruboris omnia repellentur: elegantia modo et munditia remanebit, id. Or. 23, 79: signa probitatis non fucata forensi specie, sed domesticis inusta notis veritatis, id. Planc. 12, 29: iisdem ineptiis fucata sunt illa omnia, id. Mur. 12, 26: puer subdolae ac fucatae vernilitatis, Plin. 34, 8, 19, § 79.
      Comp.: versus Homeri fucatior (opp. simplicior et sincerior), Gell. 13, 26, 3.
      * Adv.: fūcāte, with paint or color: fucatius concinnata carmina, Aus. in prosa post Idyll. 3.

fūcōsus, a, um, adj. [1. fucus], painted, colored, beautified, counterfeit, spurious (Ciceron.): visae merces, fallaces quidem et fucosae, chartis et linteis et vitro delatae, Cic. Rab. Post. 14, 40: vicinitas non assueta mendaciis, non fucosa, non fallax, non erudita artificio simulationis, id. Planc. 7, 22: ambitiosae fucosaeque amicitiae, id. Att. 1, 18, 2.

    1. 1.fūcus, i, m., = φῦκος, rock-lichen, orchil, used as a red dye for woollen goods, Lichen roccella, Linn., Plin. 26, 10, 66, § 103 sq.: ut lana tincta fuco citra purpuras placet, Quint. 12, 10, 75.
  • II. Transf., red or purple color.
    1. A. In gen.: infici vestes scimus admirabili fuco, Plin. 22, 2, 3, § 3; Hor. C. 3, 5, 28; id. Ep. 1, 10, 27 Orell. ad loc.; Ov. M. 6, 222 al.
    2. B. In partic.
      1. 1. Rouge, paint for the complexion: vetulae, quae vitia corporis fuco occulunt, Plaut. Most. 1, 3, 118: si caeruleo quaedam sua tempora fuco tinxerit, Prop. 2, 18, 31 (3, 11, 10 M.): mangones colorem fuco, et rerum robur inani sagina mentiantur, Quint. 2, 15, 25.
      2. 2. Dross, alloy, adulteration: adulteratur (sal) rubrica aut testa trita, qui fucus aqua deprehenditur diluente, Plin. 31, 7, 42, § 91.
      3. 3. For propolis (q. v.), the reddish juice with which bees stop up the entrances to their hive, bee-glue, Verg. G. 4, 39.
  • III. Trop., pretence, disguise, deceit, dissimulation: his tribus figuris insidere quidam venustatis non fuco illitus, sed sanguine diffusus debet color, Cic. de Or. 3, 52, 199; cf.: sententiae tam verae, tam novae, tam sine pigmentis fucoque puerili, id. ib. 2, 45, 188: fuco ementitus color, Quint. 8, 3, 6: in oratoris aut in poëtae cincinnis ac fuco, Cic. de Or. 3, 25, 100: mercem sine fucis gestat, Hor. S. 1, 2, 83: nec sycophantiis nec fucis ullum mantellum obviam est, Plaut. Capt. 3, 3, 6: sine fuco ac fallaciis, Cic. Att. 1, 1, 1: deum sese in hominem convertissefucum factum mulieri, i. e. to deceive, impose upon (vulg.), Ter. Eun. 3, 5, 41: si eum, qui tibi promiserit, audieris fucum, ut dicitur, facere velle aut senseris, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 35.
  • 2. fūcus, i, m., a drone, Varr. R. R. 3, 16, 19; Verg. G. 4, 244; 168; id. A. 1, 435; Col. 9, 15, 5.

    fue or fu (or fūfae, acc. to Charis. p. 213 P.), interj., denoting aversion, foh! fie! fu! Plaut. Most. 1, 1, 37; id. Ps. 5, 2, 5.

    Fūfĭdĭus, a,

    1. I. name of a Roman gens. So, Fufidius, Cic. Pis. 35, 86; another of the same name, id. Q. Fr. 3, 1, 2: L. Fufidius, an orator, id. Brut. 30, 113; cf. Ruhnk. Vell. 2, 16, 2: Q. Fufidius, a knight, of Arpinum, Cic. Fam. 13, 11, 1; id. ib. 12, 1: Fufidius, a wealthy usurer, Hor. S. 1, 2, 12.
    2. II. Deriv.: Fūfĭdĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fufidius, Fufidian: praedia, Cic. Att. 11, 14, 3; 11, 15, 4: coheredes, id. ib. 11, 13, 3.

    Fūfĭus, a, name of a Roman gens. So esp.,

    1. I. Q. Fufius Calenus, a tribune of the people, A. U. C. 692, Cic. Fam. 5, 6, 1; id. Att. 1, 14, 6; id. Prov. Cons. 19, 46; id. Sest. 15, 33; id. Pis. 4, 9; from whom the Fufia lex derives its name, id. Att. 4, 16, 5.
    2. II. An actor otherwise unknown, Hor. S. 2, 3, 60.

    fŭga, ae (archaic gen. sing. fugaï, Lucr. 1, 1047; 4, 713), f. [Sanscr. bhug’-, bend; Gr. φεύγω, φυγή, flight, φύζα, terror; Germ. biegen, bend. On fugere and flectere, AngloSax. būgan and fleon; Germ. biegen and fliehen, v. Grimm, Deutsch. Wörterb. 1, 1814], a fleeing, flight, a running away (cf.: effugium, exsilium).

    1. I. Lit.
      1. A. In gen.: quove nunc Auxilio aut exili aut fugae freta sim? Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 113 Vahl.): mittam illa, fugam ab urbe turpissimam, Cic. Att. 7, 21, 1: desperata, id. Phil. 5, 11, 30: dant sese in fugam milites, take flight, id. Verr. 2, 4, 43, § 95; so, in fugam se conferre, id. Caecin. 8, 22: se conicere, id. Cael. 26, 63: fugam capere, Caes. B. G. 7, 26, 3: petere, id. ib. 2, 24, 1: parare, Cic. Att. 7, 26, 1: fugae sese mandare, Caes. B. G. 2, 24, 2: hostes dare in fugam, to put to flight, id. ib. 2, 23, 2; 5, 51 fin.; for which: convertere aciem in fugam, id. ib. 1, 52, 6: conicere hostes in fugam, id. ib. 6, 8, 6; 7, 70, 3: impellere in fugam, Cic. Rab. Perd. 8, 22: facere fugam, to make or cause flight, put to flight, Liv. 1, 56, 4; 21, 5, 16 Drak.; 21, 52, 10; 22, 24, 8; 26, 4, 8; but also to take flight, to flee, Sall. J. 53, 3; 58, 4; Liv. 8, 9, 12; cf. in Verg., dare fugam, under B.: esse in fuga, Cic. Att. 7, 23, 2; 7, 24: reprimere fugam, to prevent, id. ib. 7, 26, 1; Caes. B. G. 3, 14, 1: spem fugae tollere, id. ib. 1, 25: exercitum fuga, formidine terroreque complere, Ser. Samm. ap. Macr. S. 3, 9, 9.
        Plur. (mostly poet.): quantae in periculis fugae proximorum, Cic. Mil. 26, 69: celeres fugae, Hor. C. 4, 8, 15: notusque fugarum Vertit terga Has drubal, Sil. 17, 148; cf.: fugas servorum ri det, Hor. Ep. 2, 1, 121.
        1. 2. In partic., flight from one’s native land, expatriation, exile, banishment: sibi exsilium et fugam deprecari, Cic. de Or. 3, 3, 9; id. Off. 2, 6, 20; cf. id. Rep. 1, 3; Ov. P. 2, 8, 68: latā fugā damnari, Amm. 19, 12, 9.
          In plur.: quoties fugas et caedes jussit princeps, Tac. A. 14, 64: exsilia et fugae, id. Agr. 45.
      2. B. Transf., in gen., a flying, swift course or motion, speed (poet.): qualis equos Threissa fatigat Harpalyce volucremque fugā praevertitur Hebrum, Verg. A. 1, 317: cui cesserit incitus amnis: Tanta fuga est, Sil. 3, 307: latumque fuga superabitis amnem, Grat. Cyn. 378: exspectet facilemquo fugam ventosque ferentes, a swift voyage, Verg. A. 4, 430; cf.: (Neptunus) fugam dedit et praeter vada fervida vexit, gave a swift passage, id. ib. 7, 24; but different: fugam dant nubila caelo, hasten away, flee away, id. ib. 12, 367: fuga temporum, a fleeing away, flight, Hor. C. 3, 30, 5: quaere fugam morbi, seek the removal of the disorder, id. Ep. 1, 6, 29: nobilis hic (equus), cujus clara fuga ante alios, Juv. 8, 61.
        1. 2. In plur., they who flee, runaways: signa fugarum, Col. poët. 10, 125: plane fugae merae, Petr. 45 fin.
        2. 3. A place of banishment or refuge, Ov. H. 6, 158; id. P. 1, 2, 130.
    2. II. Trop., a fleeing from, avoiding, escape from an evil; disinclination, aversion (class.): simili sunt in culpa, qui officia deserunt mollitia animi, id est laborum et dolorum fuga, Cic. Fin. 1, 10, 33: fuga laboris desidiam coarguit, id. Mur. 4, 9: turpitudinis (opp. appetentia honestatis), id. Rep. 1, 2: hanc ignominiam, vel exsilio vel morte, si alia fuga honoris non esset, vitassem, Liv. 3, 67, 2: culpae, Hor. A. P. 31: leti, id. S. 2, 6, 95: paupertatis, id. Ep. 1, 18, 24: pericli, Verg. A. 8, 251: ipsius lucis (with taedium), Quint. 1, 3, 66: quomodo enim vester Axilla Ala factus est, nisi fugā litterae vastioris? Cic. Or. 45, 153.

    fŭgācĭtas φυγή, Gloss. Philox.

    fŭgācĭter, adv., v. fugax fin.

    fŭgālĭa, ium, n. [fuga], a festival celebrated on the 24th of February, to commemorate the expulsion of the kings, the flight of the kings, Aug. Civ. D. 2, 6; cf. regifugium.

    fŭgātor, ōris, m. [fugo], he who puts to flight (post-class.): mortis, Tert. adv. Marc. 5, 10.

    fŭgātrix, īcis, f. [fugator], she that puts to flight (post-class.): dilectio fugatrix timoris, Tert. adv. Gnost. 12.

    fŭgax, ācis, adj. [fugio], apt to flee, flying swiftly, swift, fleet (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. fugitivus).

    1. I. Lit.: fugaces Lyncas et cervos cohibentis arcu, Hor. C. 4, 6, 33; so, caprea, Verg. A. 10, 724: ferae, id. ib. 9, 591: cervi, id. G. 3, 539: mors et fugacem persequitur virum, Hor. C. 3, 2, 14; cf.: comes atra (cura) premit sequiturque fugacem, id. S. 2, 7, 115: Pholoe, who flees from wooers, coy, id. C. 2, 5, 17: lympha, id. ib. 2, 3, 12.
      Comp.: ventis, volucrique fugacior aurā, Ov. M. 13, 807.
      Sup.: ignavissimus et fugacissimus hostis, Liv. 5, 28, 8.
      As a term of vituperation, of a slave: lurco, edax, furax, fugax, runaway, Plaut. Pers. 3, 3, 16.
    2. II. Trop.
      1. A. Fleeting, transitory: haec omnia quae habent speciem gloriae, contemne: brevia, fugacia, caduca existima; * Cic. Fam. 10, 12, 5: fugaces Labuntur anni, Hor. C. 2, 14, 1: blanditiae, Plin. poët. Ep. 7, 4, 7.
        Comp.: non aliud pomum fugacius, that sooner spoils, Plin. 15, 12, 11, § 40.
        Sup.: bona, Sen. Ep. 74 med.
      2. B. With gen., fleeing, shunning, avoiding a thing: sollicitaeque fugax ambitionis eram, Ov. Tr. 4, 10, 38: fugax rerum, id. ib. 3, 2, 9: fugacissimus gloriae, Sen. Ben. 4, 32.
        Hence, adv.: fŭgācĭ-ter, in fleeing; only comp.: utrum a se audacius an fugacius ab hostibus geratur bellum, whether in prosecuting the war his own boldness or the enemy’s disposition to flee was the greater, Liv. 28, 8, 3.

    fŭgēla, ae, f. [fugio], flight (ante-and postclass. for fuga): maxima, Cato ap. Prisc. p. 601 P.: magna, App. Mag. p. 336, 8.

    fŭgĭens, entis, Part. and P. a., from fugio.

    fŭgĭo, fūgi, fŭgĭtum (gen. plur. part. sync. fugientum, Hor. C. 3, 18, 1; part. fut. fugiturus, Ov. H. 2, 47 al.), 3, v. n. and a. [root FUG; Gr. ΦΥΓ, φεύγω; Sanscr. bhuj; syn.: flecto, curvo; v. fuga], to flee or fly, to take flight, run away.

    1. I. Neutr.
      1. A. Lit.: propera igitur fugere hinc, si te di amant, Plaut. Ep. 3, 4, 78; cf.: a foro, id. Pers. 3, 3, 31: senex exit foras: ego fugio, I am off, Ter. Heaut. 5, 2, 47: cervam videre fugere, sectari canes, id. Phorm. prol. 7: qui fugisse cum magna pecunia dicitur ac se contulisse Tarquinios, Cic. Rep. 2, 19: Aeneas fugiens a Troja, id. Verr. 2, 4, 33, § 72: omnes hostes terga verterunt, nec prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerint, Caes. B. G. 1, 53, 1: oppido fugit, id. B. C. 3, 29, 1: ex ipsa caede, to flee, escape, id. B. G. 7, 38, 3; cf.: ex proelio Mutinensi, Cic. Fam. 10, 14, 1: e conspectu, Ter. Hec. 1, 2, 107: Uticam, Hor. Ep. 1, 20, 13: fenum habet in cornu; longe fuge, id. S. 1, 4, 34: nec furtum feci nec fugi, run away (of slaves), id. Ep. 1, 16, 46; cf.: formidare servos, Ne te compilent fugientes, id. S. 1, 1, 78; Sen. Tranq. 8.
        Prov.: ita fugias ne praeter casam, i. e. in fleeing from one danger beware of falling into another, Ter. Phorm. 5, 2, 3 Ruhnk.
          1. b. In partic., like the Gr. φεύγειν, to become a fugitive, leave one’s country, go into exile: fugiendum de civitate, cedendum bonis aut omnia perferenda, Quint. 6, 1, 19; so, ex patria, Nep. Att. 4, 4: a patria, Ov. Tr. 1, 5, 66: in exilium, Juv. 10, 160; cf. under II. A. b.
      2. B. Transf., in gen., to pass quickly, to speed, to hasten away, flee away; cf.: numquam Vergilius diem dicit ire, sed fugere, quod currendi genus concitatissimum est, Sen. Ep. 108 med. (mostly poet. and of inanim. and abstr. things): tenuis fugiens per gramina rivus, Verg. G. 4, 19: Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina, Hor. S. 1, 1, 68: concidunt venti fugiuntque nubes, id. C. 1, 12, 30: spernit humum fugiente pennā, hasting away, rapidly soaring, id. ib. 3, 2, 24: nullum sine vulnere fugit Missile, Stat. Th. 9, 770: insequitur fugientem lumine pinum (i. e. navem), Ov. M. 11, 469: fugere ad puppim colles campique videntur, Lucr. 4, 389: fugiunt freno non remorante dies, Ov. F. 6, 772: sed fugit interea, fugit irreparabile tempus, Verg. G. 3, 284: annus, Hor. S. 2, 6, 40: hora, id. C. 3, 29, 48: aetas, id. ib. 1, 11, 7.
        Of persons: evolat ante omnes rapidoque per aëra cursu Callaicus Lampon fugit, hastens away, Sil. 16, 335. Here perh. belongs: acer Gelonus, Cum fugit in Rhodopen atque in deserta Getarum, i. e. swiftly roves (as a nomade), Verg. G. 3, 462 (acc. to another explan., flees, driven from his abode).
          1. b. Pregn., to vanish, disappear, to pass away, perish: e pratis cana pruina fugit, Ov. F. 6, 730: fugiunt de corpore setae, id. M. 1, 739; cf.: jam fessae tandem fugiunt de corpore vires, Verg. Cir. 447; for which: calidusque e corpore sanguis Inducto pallore fugit, Ov. M. 14, 755: fugerat ore color, id. H. 11, 27: nisi causa morbi Fugerit venis, Hor. C. 2, 2, 15: fugiunt cum sanguine vires, Ov. M. 7, 859: amor, Prop. 1, 12, 12: memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc., Liv. 9, 44, 4: gratissima sunt poma, cum fugiunt, i. e. when they wilt, become wilted, Sen. Ep. 12; cf.: vinum fugiens, under P. a.
      3. C. Trop. (rare but class.): nos naturam sequamur, et ab omni, quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione, fugiamus, Cic. Off. 1, 35, 128; cf.: omne animal appetit quaedam et fugit a quibusdam; quod autem refugit, id contra naturam est, etc., id. N. D. 3, 13, 33; Quint. 11, 1, 54: ad verba, to have recourse to, Petr. 132.
    2. II. Act., to flee from, seek to avoid; to avoid, shun any thing.
      1. A. Lit. (mostly poet.): erravi, post cognovi, et fugio cognitum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 160 Vahl.): cum Domitius concilia conventusque hominum fugeret, Caes. B. C. 1, 19, 2: neminem neque populum neque privatum fugio, Liv. 9, 1, 7: vesanum fugiunt poëtam qui sapiunt, Hor. A. P. 455: percontatorem, id. Ep. 1, 18, 69: hostem, id. S. 1, 3, 10: lupus me fugit inermem, id. C. 1, 22, 12: nunc et ovis ultro fugiat lupus, Verg. E. 8, 52: (Peleus) Hippolyten dum fugit abstinens, Hor. C. 3, 7, 18: scriptorum chorus omnis amat nemus et fugit urbes, id. Ep. 2, 77; id. S. 1, 6, 126: data pocula, Ov. M. 14, 287; cf. vina, id. ib. 15, 323.
        Pass.: sic litora vento Incipiente fremunt, fugitur cum portus, i. e. is left, Stat. Th. 7, 140.
          1. b. In partic. (cf. supra, I. A. b.), to leave one’s country: nos patriam fugimus, Verg. E. 1, 4: Teucer Salamina patremque cum fugeret, Hor. C. 1, 7, 22.
            Hence: quis exsul Se quoque fugit? Hor. C. 2, 16, 20.
        1. 2. Transf. (causa pro effectu), to flee away from, to escape, = effugio (poet.; but cf. infra, B. 2.): hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit, Hor. C. 3, 3, 16: insidiatorem, id. S. 2, 5, 25: cuncta manus avidas fugient heredis, id. C. 4, 7, 19.
          And in a poetically inverted mode of expression: nullum Saeva caput Proserpina fugit (= nemo tam gravis est, ad quem mors non accedat), none does cruel Proserpine flee away from, avoid (i. e. none escapes death), Hor. C. 1, 28, 20.
      2. B. Trop., to flee from, avoid, shun (very freq. and class.): conspectum multitudinis, Caes. B. G. 7, 30, 1: ignominiam ac dedecus, Cic. Rep. 5, 4: nullam molestiam, id. ib. 3, 5; cf. laborem, Ter. Heaut. 1, 1, 114; Verg. A. 3, 459 (opp. ferre): recordationes, Cic. Att. 12, 18: vituperationem tarditatis, id. de Or. 2, 24, 101; cf.: majoris opprobria culpae, Hor. Ep. 1, 9, 10: judicium senatus, Liv. 8, 33, 8: vitium, Quint. 2, 15, 16: hanc voluptatem (with reformidare), id. 8, 5, 32: disciplinas omnes (Epicurus), id. 2, 17, 15: nuptias, Ter. And. 4, 4, 27; cf.: usum conjugis, Ov. M. 10, 565: conubia, id. ib. 14, 69: amplexus senis, Tib. 1, 9, 74: nec sequar aut fugiam, quae diligit ipse vel odit, Hor. Ep. 1, 1, 72: spondeum et dactylum (opp. sequi), Quint. 9, 4, 87.
        Pass.: simili inscitiā mors fugitur, quasi dissolutio naturae, Cic. Leg. 1, 11, 31: quemadmodum ratione in vivendo fugitur invidia, sic, etc., Auct. Her. 4, 38, 50: quod si curam fugimus, virtus fugienda est, Cic. Lael. 13, 47: fugiendas esse nimias amicitias, id. ib. 13, 45: fugienda semper injuria est, id. Off. 1, 8, 25; id. Verr. 2, 3, 43, § 103: vitiosum genus fugiendum, id. Or. 56, 189; cf. Quint. 11, 3, 128: petenda ac fugienda, id. 3, 6, 49.
            1. (β) Like the Gr. φεύγειν, with inf. (mostly poet.), to avoid doing something, to omit, forbear, beware, = omittere, cavere: illud in his rebus longe fuge credere, etc., Lucr. 1, 1052: o fuge te tenerae puerorum credere turbae, Tib. 1, 4, 9: quid sit futurum cras, fuge quaerere, Hor. C. 1, 9, 13; cf. also: fuge suspicari, etc., id. ib. 2, 4, 22: mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis? Verg. A. 9, 200; cf. Ov. H. 9, 75: fugeres radice vel herbā Proficiente nihil curarier, Hor. Ep. 2, 2, 150; cf.: neque illud fugerim dicere, ut Caelius, etc., Cic. de Or. 3, 38, 153: huic donis patris triumphum decorare fugiendum fuit? id. Mur. 5, 11.
        1. 2. Transf. (causa pro effectu; cf. supra, II. A. 2.), to escape (poet. also of things as subjects): tanta est animi tenuitas, ut fugiat aciem, Cic. Tusc. 1, 22, 50; Ov. F. 2, 80: sed tamen admiror, quo pacto judicium illud Fugerit, Hor. S. 1, 4, 100: quos viros vigilantia fugit, whom any vigilance escapes, Verg. G. 2, 265; cf. id. E. 9, 54.
          1. b. Esp. freq., res me fugit, it escapes me, escapes my notice; I do not observe it, do not know it (cf.: latet, praeterit): novus ille populus vidit tamen id, quod fugit Lacedaemonium Lycurgum, Cic. Rep. 2, 12; cf.: illos id fugerat, id. Fin. 4, 23, 63: hominem amentem hoc fugit, id. Verr. 2, 4, 12, § 27: quem res nulla fugeret, id. Rep. 2, 1: quae (ratio) neque Solonem Atheniensem fugerat, neque nostrum senatum, id. ib. 2, 34; 1, 16: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc., id. de Or. 1, 59, 253: neminem haec utilitas fugit, Quint. 2, 5, 17: nisi quae me forte fugiunt, hae sunt fere de animo sententiae, Cic. Tusc. 1, 11, 22; Quint. 9, 2, 107; 7, 1, 40: nullam rem esse declarant in usu positam militari, quae hujus viri scientiam fugere possit, Cic. de Imp. Pomp. 10, 28: quae (partitio) fugiet memoriam judicis, Quint. 4, 5, 3; cf. Gell. 1, 18, 6.
            With a subject-clause: de Dionysio, fugit me ad te antea scribere, Cic. Att. 7, 18, 3; 5, 12, 3: illud alterum quam sit difficile, te non fugit, id. ib. 12, 42, 2.
            Hence, fŭgĭens, entis, P. a., fleeing, fleeting, vanishing.
      1. A. Lit.: accipiter, Lucr. 3, 752: membra deficiunt, fugienti languida vitā, id. 5, 887: vinum, growing flat, spoiling, Cic. Off. 3, 23, 91: ocelli, dying, Ov. Am. 3, 9, 49: portus fugiens ad litora, running back, retreating, Prop. 4 (5), 6, 15.
        1. 2. Subst. in the later jurid. lang., like the Gr. ὁ φεύγων, the defendant: omnimodo hoc et ab actore et a fugiente exigi, Cod. Just. 2, 58, § 4 (for which, reus, § 7).
      2. B. Trop., with gen.: nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris, quin, etc., averse to labor, indolent, Caes. B. C. 1, 69, 3: doloris, Lact. 3, 8, 13: solitudinis (with appeteus communionis ac societatis), id. 6, 10, 18.
        Comp., sup., and adv. do not occur.

    fŭgĭtans, antis, Part. and P. a., from fugito.

    fŭgĭtīvārĭus, ii, m. [fugitivus].

    1. I. One employed to catch and bring back fugitive slaves, a slave-catcher, Flor. 3, 19, 7; Dig. 19, 5, 18.
      1. B. Transf.: (cochleae) aquā finiendae, ne fugitivarius sit parandus, that they may not crawl away, Varr. R. R. 3, 14, 1.
    2. II. A concealer of runaway slaves, Cod. Th. 10, 12, 1.

    fŭgĭtīvus, a, um, adj. [fugio], fleeing away, fugitive; usually subst.: fŭgĭtī-vus, i, m., a fugitive, runaway, deserter.

    1. I. Adj.: dicitur mihi tuus servus anagnostes fugitivus cum Vardaeis esse, runaway slave, Vat. ap. Cic. Fam. 5, 9, 2; so, servus, Sall. C. 56, 5; Just. 2, 5, 5 al.: (apes) fugitivae fiunt, i. e. they fly away, Varr. R. R. 3, 16, 21: canis, Plaut. Ps. 1, 3, 85: piscis, Juv. 4, 50: lapis fugitivus appellatus, Plin. 36, 15, 23, § 99: retraham ad me illud fugitivum argentum, Ter. Heaut. 4, 2, 11: teque ipsum vitas fugitivus et erro, Hor. S. 2, 7, 113.
            1. (β) With ab: neque tam fugitivi illi a dominis, quam tu ab jure et ab legibus, Cic. Verr. 2, 4, 50, § 112.
            2. (γ) With gen.: futurum te fugitivum rei familiaris statimque ad nos evolaturum, Plin. Ep. 9, 28, 4: Jugurtha finium suorum regnique fugitivus, Flor. 3, 1, 12: illius loci (columbae), Plin. 18, 16, 41, § 142.
    2. II. Subst.
      1. A. A runaway or fugitive slave: non fugitivost hic homo; conmeminit domi, Plaut. Trin. 4, 3, 20: quis sit fugitivus, definit Orfilius: Fugitivus est, qui extra domini domum fugae causa, quo se a domino celaret, mansit. Caelius autem fugitivum esse ait eum, qui ea mente discedat, ne ad dominum redeat, etc., Dig. 21, 1, 17: vivebat cum fugitivis, cum facinorosis, cum barbaris, Cic. Tusc. 5, 22, 63; id. Verr. 2, 3, 26, § 66; id. Phil. 11, 7, 16; Caes. B. C. 3, 19, 2; 3, 110, 4; Liv. 30, 43, 11; Quint. 7, 4, 14; Hor. S. 2, 5, 26; Gell. 11, 18, 14 al.
        As a vituperative term: fur, fugitive, fraus populi, fraudulente, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 131; Ter. Eun. 4, 4, 2; id. Phorm. 5, 7, 38.
      2. B. In milit. lang., a runaway soldier, a deserter: ea res per fugitivos L. Aemilii hostibus nuntiatur, Caes. B. G. 1, 23, 2; Sall. H. Fragm. 3, 67 Dietsch; cf.: tempus discernit emansorem a fugitivo, Dig. 48, 19, 16, § 5.

    fŭgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [fugio], to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).

    1. I. Neutr.: ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret, Ter. Eun. 5, 2, 8: Graeci fugitantes, Amm. 15, 9, 5.
    2. II. Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): herum, Plaut. As. 2, 4, 78: amicos senes deditā operā, id. Poen. 3, 1, 5: patrem, Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: illum amant, me fugitant, id. Ad. 5, 4, 18: quam (puellam) famulae longe, Lucr. 4, 1176: amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum, id. 6, 973: quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos? Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, tuum conspectum, Ter. Heaut. 3, 1, 25: fugitant omnes hanc provinciam, Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: fugitant (cornices) iras Palladis, Lucr. 6, 753: necem, Phaedr. 1, 2, 26.
            1. (β) Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: quod aliae meretrices facere fugitant, Ter. Hec. 5, 2, 10: quicumque suos fugitabant visere ad aegros, Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.
              Hence, fŭgĭtans, antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: fugitans litium, Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.

    * fŭgĭtor, ōris, m. [fugio], one who flees or runs away, Plaut. Trin. 3, 2, 97.

    fŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [fugio], to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.): qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit, Cic. Caecin. 12, 33; cf.: fugatus, pulsus, id. ib. 11, 31; 23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati, id. Off. 3, 31, 112: hostes (with fundere), Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.: fugato omni equitatu, Caes. B. G. 7, 68, 1: fugatis equitibus, Sall. J. 101, 10: fugato duce altero, Hirt. B. G. 8, 36, 1: Hannibalem Lares Romanā sede fugantes, Prop. 3, 3 (4, 2), 11: indoctum doctumque fugat recitator acerbus, Hor. A. P. 474: nisi me mea Musa fugasset, had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.: longe fugati conspectu ex hominum, Lucr. 3, 48: dum rediens fugat astra Phoebus, Hor. C. 3, 21, 24: fugatis tenebris, id. ib. 4, 4, 39: (flammas) a classe, Ov. M. 13, 8: maculas ore, id. Med. Fac. 78: fugat e templis oculos Bona diva virorum, id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91: saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc., Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.: id quidem multos a proposito studendi fugat, Quint. 2, 2, 7: fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc., Ov. M. 1, 469 sq.: nostro de corde fugabitur ardor, id. ib. 9, 502.
    Trop.: Martia cui somnos classica pulsa fugent, Tib. 1, 1, 4.

    fulcīmen, ĭnis, n. [fulcio], a prop, support, pillar (poet. and very rare): terra nullo fulcimine nixa, Ov. F. 6, 269. Cf. the foll. art.

    fulcīmentum, i, n. [fulcio], a prop, stay, support (post-class.), App. M. 1, p. 109 med.; Macr. S. 7, 9; Dig. 33, 7, 12, § 19.

    Fulcīnius, a, name of a Roman gens: C. Fulcinius, Cic. Phil. 9, 2: M. Fulcinius, id. Caecin. 4, 11.

    fulcĭo, fulsi, fultum, 4 (late form perf. FVLCIVIT, Inscr. ap. Mur. 466, 3.
    Part. perf.: fulcītus, Cael. Aur. Tard. 2, 1, 46), v. a. [etym. dub.; cf.: falx, flccto; Corss. refers it to root dhar-; v. firmus, Ausspr. 1, 476], to prop up, to keep upright by props, to stay, support (class.; syn.: sustento, sustineo, munio).

    1. I. Lit.: qui fulcire putatur porticum Stoicorum, Cic. Ac. 2, 24, 75: aliquid trabibus, Plin. 36, 13, 19, § 89: Atlas, caelum qui vertice fulcit, Verg. A. 4, 247: vitis nisi fulta est, fertur ad terram, Cic. de Sen. 15, 52: ruentes ceras, Plin. 11, 10, 10, § 23: illum Balbutit Scaurum pravis fultum male talis, supported, Hor. S. 1, 3, 48; cf. id. ib. 1, 2, 88: quod non Taenariis domus est mihi fulta columnis, Prop. 3 (4), 1, 49: longis Numidarum fulta columnis cenatio, Juv. 7, 182; 3, 193: si mutuatus pecuniam aedificia ruentia fulserit, Gai. Inst. 4, 73: me prior fultusque toro meliore, Juv. 3, 82: et pulvino fultus, supported by, resting on the pillow, Lucil. ap. Serv. Verg. E. 6, 53: ille (juvencus) latus niveum molli fultus byacintho, Verg. E. 6, 53; cf. effultus; so absol.: colloco, fulcio, Plaut. Cas. 5, 2, 10: caput nivei fultum Pallantis, propped up, bolstered, Verg. A. 11, 39.
      Impers.: sat sic fultumst mihi, Plaut. Stich. 1, 2, 37.
      Poet.: tu (potes) pedibus teneris positas fulcire pruinas? i. e. to tread the fallen snow, Prop. 1, 8, 7: stant fulti pulvere crines, supported, stiffened, Stat. Th. 3, 326.
      1. B. Transf., to make strong or fast, to fasten, secure, support, strengthen (poet. and in post-Aug. prose): fultosque emuniit obice postes, fastened, guarded, Verg. A. 8, 227; cf.: appositā janua fulta serā, Ov. A. A. 2, 244: et dura janua fulta sera, Tib. 1, 2, 6: omnia debet cibus integrare novando Et fulcire cibus, cibus omnia sustentare, to support, strengthen, Lucr. 2, 1147: stomachum cibo, Sen. Ep. 68 med.: venas cadentes vino, id. ib. 95; cf. Col. 6, 24, 4.
    2. II. Trop.
      1. A. To support, sustain, uphold: veterem amicum suum labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fortuna, fide, Cic. Rab. Post. 16, 43; cf.: labantem et prope cadentem rem publicam fulcire, id. Phil. 2, 21, 51: domum pluribus adminiculis ante fundatam fulcit ac sustinet, Plin. Ep. 4, 21, 3; cf: ingenia rudia nullisque artium bonarum adminiculis fulta, Gell. 6, 2, 8: hoc consilio et quasi senatu fultus et munitus, Cic. Rep. 2, 9: aliquem litteris, id. Att. 5, 21, 14: magnis subsidiis fulta res publica est, id. Fam. 12, 5, 1: imperium gloria fultum et benevolentiā sociorum, id. Off. 3, 22, 88: his fultus societatibus atque amicitiis, Liv. 42, 12, 8; 3, 60, 9; Plin. Ep. 9, 13, 11; cf.: quia nullis recentibus subsidiis fulta prima acies fuit, Liv. 9, 32, 9: quo praesidio cum fulta res Romana esset, id. 7, 12, 8: causa Gaditanorum gravissimis et plurimis rebus est fulta, Cic. Balb. 15, 35: serie fulcite genus, i. e. to keep up, preserve, Prop. 4 (5), 11, 69.
      2. * B. Poet., to besiege, oppress: (Pacuvii) Antiopa aerumnis cor luctificabile fulta, Pers. 1, 78 (perh. a word of Pacuv.).

    fulcĭpĕdĭa, ae, f. [fulcio-pes], propfoot, of a drunken woman, who needs support, Petr. 75, 6.

    fulcītus, a, um, v. fulcio init.

    fulcrum, i, n. [fulcio],

    1. I. the post or foot of a couch (a bed or an eating-couch), a bedpost: eburnum, Prop. 2, 13, 21 (3, 5, 5 M.); Ov. P. 3, 3, 14; Gell. 10, 15, 14: tricliniorum pedibus fulcrisque, Plin. 34, 2, 4, § 9: aurea fulcra, Verg. A. 6, 604; Suet. Claud. 32; cf. plutei, Prop. 4 (5), 8, 68.
    2. II. Transf. (pars pro toto), a couch at table, bed-lounge, Prop. 4 (5), 7, 3; Juv. 6, 22; 11, 95: plumeum, Amm. 28, 1, 47.

    fulctūra, v. fultura.

    Fulfŭlae, ārum, f., a city of the Samnites, Liv. 24, 20, 5.

    fulgens, entis, Part. and P. a., from fulgeo.

    fulgenter, adv., v. fulgeo, P. a. fin.

    Fulgentĭus, ii, m., Fabius Planciades Fulgentius, a Roman mythographer and grammarian in the beginning of the sixth century of the Christian era.

    fulgeo, fulsi, 2 (ante-class. and poet. form acc. to the third conj.: fulgit, Lucil. and Pompon. ap. Non. 506, 8 and 9; Lucr. 5, 768 Lachm. N. cr.; 6, 160; 174; 214; fulgĕre, Pac., Att., Lucil. ap. Non. 506, 17 sq.; Lucr. 5, 1095; 6, 165; Verg. A. 6, 826; Val. Fl. 8, 284 al.; cf. Sen. Q. N. 2, 56), v. n. [Sanscr, bhrāg’, to glow, gleam; Gr. φλέγω, φλεγέθω, to burn, φλόξ, flame; Lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen, Curt. Gr. Etym. p. 187], to flash, to lighten (syn.: fulguro, splendeo, luceo).

    1. I. Lit.: si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: cum aestate vehementius tonuit quam fulsit, Plin. 18. 35, 81, § 354; Mel. 1, 19, 1; Lucr. 6, 160; 165: Jove fulgente cum populo agi nefas esse, Cic. Vatin. 8, 20; cf.: Jove fulgente, tonantecaelo fulgente, tonante, id. N. D. 2, 25, 65; v. fulguro: tremulo tempestas impete fulgit, Lucr. 6, 174: fulsere ignes et aether, Verg. A. 4, 167: picei fulsere poli, Val. Fl. 1, 622.
      1. * B. Trop., of the vivid oratory of Pericles: qui (Pericles) si tenui genere uteretur, numquam ab Aristophane poëta fulgere, tonare, permiscere Graeciam dictus esset, Cic. Or. 9, 29 (acc. to Aristoph. Acharn. 530 sq.: Περικλέης Οὐλύμπιος Ἤστραπτεν, ἐβρόντα, ξυνεκύκα τὴν Ἑλλάδα); cf.: fulgurare ac tonare, Quint. 2, 16, 19.
    2. II. Transf., to flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine (syn. splendeo).
      1. A. Lit.: qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: marmorea tecta ebore et auro fulgentia, id. Par. 1, 3, 13: fulgentia signis castra, Hor. C. 1, 7, 19: qui caelum versat stellis fulgentibus aptum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 30 Vahl.); so id. ib. (Ann. v. 162 ib.): caelo fulgebat luna sereno, Hor. Epod. 15, 1; cf. id. C. 2, 16, 3; Ov. M. 2, 722: fulgens contremuit domus Saturni (i. e. caelum), Hor. C. 2, 12, 8: micantes fulsere gladii, Liv. 1, 25, 4; cf.: fulgente decorus arcu Phoebus, Hor. Carm. Sec. 61: felium in tenebris fulgent radiantque oculi, Plin. 11, 37, 55, § 151: fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: fulgentes Cycladae (on account of their marble), id. ib. 3, 28, 14 (for which: nitentes Cycladae, id. ib. 1, 14, 19): stet Capitolium fulgens (corresp. to lucidae sedes Olympi), id. ib. 3, 3, 43: argenti quod erat solis fulgebat in armis, Juv. 11, 108.
      2. B. Trop., to shine, glitter; be conspicuous, illustrious (rare and mostly poet.): (virtus) Intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: indoles virtutis jam in adulescentulo, Nep. Eum. 1, 4: quondam nobili fulsi patre, Sen. Med. 209: fulgens imperio fertilis Africae, Hor. C. 3, 16, 31: fulgens sacerdotio, Tac. H. 4, 42: quae sanguine fulget Juli, Juv. 8, 42.
        Hence, ful-gens, entis, P. a., shining, glittering; in a trop. sense, illustrious.
        Comp.:
        fulgentior, Sen. Ep. 115, 4.
        Sup.: Messala fulgentissimus juvenis, Vell. 2, 71, 1: opus Caesaris, id. 2, 39, 1: (M. Tullius) fulgentissimo et caelesti ore, id. 2, 64, 3: duo fulgentissima cognomina patris et patrui, Val. Max. 3, 5, 1.
        Adv.: fulgenter, glitteringly, resplendently.
        1. 1. Lit.: quia sic fulgentius radiant, Plin. 10, 20, 22, § 43.
        2. 2. Trop.: fulgentius instrui poterat luxuria, certe innocentius, Plin. 22, 2, 3, § 4.

    fulgĕrātor, v. fulgurator, II.

    * fulgesco, ĕre, v. inch. n. [fulgeo], to flash, to glitter: solis radiatione fulgescere, Firm. Astr. 1, 4 fin.

    fulgē̆tra, ae, v. the foll. art.

    fulgē̆trum, i (fem. plur. acc. fulgetras, Plin. 28, 2, 5, § 25.
    Post-class. plur. fulgitrua, Hyg. F. 183, unless we should read fulgetra), n. [fulgeo], heat-lightning, lightning: Heraclitus existimat fulgurationem esse velut apud nos incipientium ignium conatus et primum flammam incertam, modo intereuntem modo resurgentem. Haec antiqui fulgetra dicebant, Sen. Q. N. 2, 56, 1; Plin. 2, 54, 55, § 142: si in nube luctetur flatus aut vapor, tonitrua edi; si erumpat ardens, fulmina; si longiore tractu nitatur, fulgetra, id. 2, 43, 43, § 112: quae pingi non possunt, id. 35, 10, 36, § 96.

    * fulgĭdŭlus, a, um, adj. dim. [fulgidus], shining a little, somewhat bright, Ter. Maur. p. 2388 P.

    fulgĭdus, a, um, adj. [fulgeo], flashing, glittering, shining (ante- and post-class.): lumina, Lucr. 3, 363: acies ornatu fulgida Martis, Claud. in Ruf. 2, 351; Anthol. Lat. 5, 41, 15.
    Comp.: fulgidier radio, Ven. Carm. 8, 5 fin.

    Fulgĭnĭa, ae, f.,

    1. I. a city of Umbria, between Perusia and Spoletium, now Foligno, Sil. 8, 462; Inscr. Orell. 2409.
    2. II. Deriv. Fulgĭnas, ātis, adj., of or belonging to Fulginia, Fulginian: municipium, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 768 P.: in praefectura Fulginate, id. ib. (Cic. vol. xi. p. 4 B. and K.).
      In plur. subst.: Fulgĭnĭātes or Ful-gĭnātes, um, m., the inhabitants of Fulginia, Fulginians; form Fulginiates, Plin. 3, 14, 19, § 113; form Fulginates, Inscr. Don. 2, no. 70 al.

    fulgĭtrŭa, n., v. fulgetrum.

    fulgo, ĕre, v. fulgeo init.

    fulgor, ōris, m. [fulgeo],

    1. I. lightning, a flash of lightning (mostly poet. for fulgur): fulgorem quoque cernimus ante Quam tonitrum accipimus, Lucr. 6, 170 Lachm. N. cr.; so ib. 217; Verg. A. 8, 524; Ov. M. 7, 619.
      In plur.: prospera Juppiter his dextris fulgoribus edit, Cic. poët. Div. 2, 39, 82; cf. id. Rep. 6, 17: (anhelitus terrae) cum se in nubem induerint, tum et fulgores et tonitrua exsistere, id. Div. 2, 19, 44.
    2. II. Transf., flash, glitter, gleam, brightness, splendor (mostly poet. and in post-Aug. prose).
      1. A. Lit.: cujus (candelabri) fulgore collucere atque illustrari Jovis templum oportebat, Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; cf. Auct. Her. 4, 33, 44: armorum, Hor. C. 2, 1, 19; cf. Quint. 10, 1, 30: vestis, Ov. M. 11, 617; cf.: purpureae abollae, Suet. Calig. 35: speculorum, Plin. 7, 15, 13, § 64; cf. Quint. 11, 3, 68: solis, Plin. 11, 37, 54, § 142; Suet. Aug. 79: carbunculi, Plin. 37, 7, 25, § 93: oculos tremulo fulgore micantes, Ov. A. A. 2, 721: fulgor ab auro, Lucr. 2, 51: non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat, Hor. A. P. 143: stellae solis fulgore obumbrantur, Sen. Q. N. 1, 1, 11.
        In plur.: cum stupet insanis acies fulgoribus, i. e. glittering utensils, plate, Hor. S. 2, 2, 5.
        1. * 2. Concr., a shining star: deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis, Cic. Rep. 6, 17.
      2. B. Trop., brightness, splendor, glory, renown: nominis et famae quondam fulgore trahebar, Ov. Tr. 5, 12, 39: gloriae, Val. Max. 8, 1, 11; cf.: omnibus fulgore quodam suae claritatis tenebras obduxit, Quint. 10, 1, 72: urit fulgore suo qui praegravat artes, Hor. Ep. 2, 1, 13: avitus, Vell. 2, 4 fin.: rerum, Plin. 7, 26, 27, § 95.

    Fulgŏra, ae, f. [fulgur], a goddess who presided over lightning, Sen. ap. Aug. Civ. D. 6, 10.

    fulgur (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92 fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. [fulgeo], flashing lightning, lightning.

    1. I. Prop. (= splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): fulgur, ignis qui coruscat fulmine, Non. 5, 33: eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incenditfulmen est fulgur intentum, Sen. Q. N. 2, 57, 3: nimbi immixtaque fulgura ventis, Ov. M. 3, 300: credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci, id. F. 1, 574: passim fremitus et fulgura fiunt, Lucr. 6, 270: CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO, Cic. Leg. 2, 8, 21: de fulgurum vi dubitare, id. Div. 1, 10, 16; cf.: fulgura interpretantes, id. ib. 1, 6, 12; cf. also: consultus de fulgure haruspex, Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: qui ad omnia fulgura pallent, Juv. 13, 223: tonitruque et fulgure terruit orbem, Ov. M. 14, 817: dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Fest. p. 75 Müll.; cf.: provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum, Fest. p. 229 Müll. N. cr.
    2. II. Transf.
      1. A. For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): feriunt summos fulgura montes, Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: caelo ceciderunt plura sereno fulgura, Verg. G. 1, 488.
        1. 2. In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: aliquis senior, qui publica fulgura condit, Juv. 6, 586:fulgur conditum, Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.
      2. B. For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): solis, Lucr. 2, 164; so, flammaï, id. 1, 725; cf.: nictantia flammae, id. 6, 182: clarae coruscis Fulguribus tedae, id. 5, 297: galeae, Claud. Cons. Hon. 3, 31.

    fulgŭrālis, e, adj. [fulgur], of or relating to lightning: Etruscorum et haruspicini et fulgurales et rituales libri, treating of lightning as an omen, Cic. Div. 1, 33, 72; Amm. 23, 5, 13.

    fulgŭrātĭo, ōnis, f. [fulguro], sheetlightning, lightning: fulguratio est late ignis explicitus: fulmen est coactus ignis et impetu jactus, Sen. Q. N. 2, 16; 2, 12; 21; 56.
    In plur.: nubes mediocriter collisae fulgurationes faciunt: efficiunt majore impetu pulsae fulmina, Sen. Q. N. 1, 1, 5.

    fulgŭrātor, ōris, m. [fulgur].

    1. I. A priest who interprets and propitiates lightning, a lightning-interpreter: fulguratores, ut extispices et haruspices, ita hi fulgurum inspectores. Cato de moribus Claudii Neronis: haruspicem, fulguratorem si quis adducat, Non. 63, 21 sq.; Cic. Div. 2, 53, 109.
      Also written ‡ fulguriator, Inscr. Orell. 2301.
    2. II. A lightning-hurler, App. de Mundo; Inscr. Grut. 21, 5; also written ‡ fulgerator, ib. 3; 4; Don. cl. 1, 1.

    fulgŭrātūra, ae, f. [fulguro], the interpretation of lightnings (late Lat.): Etrusci libri de fulguratura, Serv. Verg. A. 1, 42.

    fulgŭrĕus, a, um, adj. [fulgur], full of lightning, charged with lightning (late Lat.): nubes, Mart. Cap. 5, § 427.

    fulgŭrĭātor, v. fulgurator, I.

    fulgŭrĭo, īvi, ītum, 4, v. n. and a. [fulgur] (ante-class.).

    1. I. Neutr., to hurl lightnings, to lighten: suo sonitu claro fulgurivit Juppiter, Naev. ap. Non. 110, 17 (Trag. Rel. v. 13 Rib.).
    2. II. Act., to strike with lightning; only in the part. perf. pass.: fulguritum id quod est fulmine ictum: qui locus statim fieri putabatur religiosus, quod eum deus sibi dicasse videretur, Fest. p. 92 Müll.; so as subst.: fulgŭrī-tum, i, n., that which has been struck by lightning, Arn. 5, 4; 5, 1: fulguritae arbores, Lucil. ap. Non. 110, 19; Plaut. Trin. 2, 4, 138; Varr. L. L. 5, § 70 Müll.; of a person: quasi fulguritus, Sen. de Ira, 3, 23, 6.

    fulgŭro, āre, v. impers. [id.], to lighten (less freq. than fulgeo; in many MSS. the reading oscillates between the two words; cf. Spald. and Zumpt ad Quint. 2, 16, 19, and Mos. and Orell. ad Cic. N. D. 2, 25, 65).

    1. I. Lit.: noctu magis quam interdiu sine tonitribus fulgurat, Plin. 2, 54, 55, § 145: ex omnibus partibus caeli, id. 18, 35, 81, § 354: Jove tonante, fulgurante comitia populi habere nefas, Cic. Div. 2, 18, 43 Orell. N. cr.: fulgurat, cum repentinum late lumen emicuit, Sen. Q. N. 2, 57, 1.
    2. II. Trop.
      1. A. Of oratory (cf. fulgeo, I. B.): fulgurat in ullo umquam verius dicta vis eloquentiae? Plin. H. N. praef. § 5; Quint. 2, 16, 19 (v. fulgeo, I. B.), Plin. Ep. 1, 20, 19.
      2. B. To flash, glitter, glisten, shine (poet.): vetitoque domus jam fulgurat auro, Stat. Th. 4, 191: cernis, oculis qui fulgurat ignis! Sil. 12, 723.
        Part.: fulgŭrātus, a, um, pass. only as subst. plur.: fulgŭrāta, orum, n., things struck by lightning: omnibus fulguratis odor sulphuris inest, Sen. Q. N. 2, 21, 2.

    fŭlĭca, ae (also fŭlix, ĭcis, Cic. poët. Div. 1, 8, 14), f., a coot, a water-fowl, Plin. 11, 37, 44, § 122 al.; Verg. G. 1, 363; Ov. M. 8, 625.

    fūlīgĭnātus, a, um, adj. [fuligo], painted with a black powder, powdered black (late Lat.): orbes oculorum, Hier. Ep. 10.

    fūlīgĭnĕus, a, um, adj. [fuligo], like soot, sooty: color, Arn. 7, 254: nubes, Petr. 108, 2.

    fūlīgĭnōsus, a, um, adj. [fuligo], full of soot, sooty (post-class.): Lares, Prud. στεφ. 10, 261.

    fūlīgo, ĭnis, f. [cf. fumus; v. Fick, Vergl. Wörterb. p. 104], soot.

    1. I. Lit.: os oblitum fuligine, Plaut. Poen. 5, 4, 36: quasi fuligine abstersa, Cic. Phil. 2, 36, 91; Col. 11, 3, 60; Verg. E. 7, 50: lucubrationum bibenda, Quint. 11, 3, 23: (haerens) nigro fuligo Maroni, Juv. 7, 227.
      1. B. Transf., black paint (= stibium): supercilium madidā fuligine tactum, Juv. 2, 93.
    2. * II. Trop., paint: atra verborum et argutiarum fuligine ob oculos audientium jacta, Gell. 1, 2, 7.

    fŭlix, ĭcis, v. fulica.

    fullo, ōnis, m.

    1. I. A fuller, cloth-fuller, Plaut. Aul. 3, 5, 34; Plin. 28, 6, 18, § 66; Mart. 6, 93, 1; Dig. 12, 7, 2; Gai. Inst. 3, 143; 162 al.
      In mal. part.: comprimere fullonem, Nov. ap. Prisc. p. 879 P. (Com. Rel. v. 95 Rib.); hence: pugil Cleomachus intra cutem caesus et ultra, inter fullones Novianos coronandus, Tert. Pall. 4.
      1. B. The title of a comic poem written by Laberius, Gell. 16, 7, 3.
      2. C. A Roman surname, Liv. 33, 24.
    2. II. A beetle with white spots, Plin. 30, 11, 30, § 100.

    fullōnĭca, ae, f. and ōrum, n., v. fullonicus, II.

    fullōnĭcus, a, um, adj. [fullo], of or belonging to fullers.

    1. I. Adj.: pila, Cato, R. R. 10, 5; 14, 2.
    2. II. Subst.: fullōnĭca, ae, f.
      1. A. (Sc. ars.) The fuller’s craft, fulling: si non didicisti fullonicam, Plaut. As. 5, 2, 57 (dub. fulloniam, Fleck.): fullonicam docere, Lact. 1, 18, 21; Vitr. 6 praef. § 7.
      2. B. (Sc. officina.) A fuller’s shop: eum, in cujus fundo aqua oritur, fullonicas circa fontem instituisse, Dig. 39, 3, 3; also, fullonica, orum, n., ib. 7, 1, 13, § 8.

    fullōnĭus, a, um, adj. [fullo], of or belonging to fullers.

    1. I. Adj.: ars, the art of fulling, Plin. 7, 56, 57, § 196: creta, fuller’s earth, id. 17, 8, 4, § 46: aenae, id. 24, 13, 68, § 111: saltus, a jumping in fulling, Sen. Ep. 15.
      Comically: nisi lenoni munus hodie misero, Cras mihi potandus fructus (perh. fucus) est fullonius, to-morrow I must swallow ink (acc. to others, must let myself be stamped upon), Plaut. Ps. 3, 1, 15.
    2. II. Subst.
            1. (α) fullōnium, ĭi, n. (= fullonica, II. B.), a fuller’s shop, Amm. 14, 11, 31.
            2. (β) fullōnia, ae, f., the fuller’s trade (sc. ars): si non didicisti fulloniam, non mirandumst, Plaut. As. 5, 2, 57 Fleck. (al. fullonicam).

    fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).

    1. I. Lit.: placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen, Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16: non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes, Cic. Div. 2, 19, 43: inter fulmina et tonitrua, id. Phil. 5, 6, 15; cf. under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit, id. Off. 3, 25, 94; cf.: Romulus lactens fulmine ictus, id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually: e caelo ictus, Cic. Div. 1, 10, 16): fulmine tactus, Ov. Tr. 2, 144: fulminis ictu concidere, id. ib. 2, 20, 45: fulmine percussus, id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84: fulmina emitterefulmen jacere, id. ib. 2, 19, 44 sq.: fulminis ictus evadere, Juv. 12, 17: fulmine justo ruere, id. 8, 92: ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est, Sen. Q. N. 2, 57, 2: validum, Lucr. 6, 228: igniferum, id. 6, 379: caducum, Hor. C. 3, 4, 44: qualem ministrum fulminis alitem, etc., id. ib. 4, 4, 1: quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici, Quint. 12, 10, 24; cf. fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra, Verg. G. 1, 330: fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit, id. A. 8, 427: fulmina pauper creditur atque deos, Juv. 3, 145.
      Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.
    2. II. Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity: non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa, Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.: fulmina fortunae contemnere, id. Tusc. 2, 27, 66: juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem, Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1: quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu, Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.
      Of oratory: aintandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc., Cic. Fam. 9, 21, 1: (stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine), id. Or. 6, 21.
      Poet.: fulmen habent acres in aduncis dentibus apri, i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305: (aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae, Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.
      Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians: Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror, Lucr. 3, 1034; imitated: duo fulmina belli Scipiadae, Verg. A. 6, 843: ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae? Sil. 7, 106: duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones, these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.
      Prov.: Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia, Pub. Syr. 184 Rib.

    fulmenta, ae, f. [contr. from fulcimenta, from fulcio] (ante-class.),

    1. I. a prop, support of a building, Cato, R. R. 14, 1.
    2. II. In partic., the heel of a shoe, Lucil. ap. Non. 206, 26; Plaut. Trin. 3, 2, 94.

    fulmentum, i. n. [contr. from fulcimentum, from fulcio], a prop, support.

    1. I. In gen., Vitr. 5, 1 fin.: porticus fulmentis Aquitanicis superba, i. e. columns, Sid. Ep. 2, 10 in Carm.
    2. II. In partic., a bedpost: Cels. 2, 15.
      Prov.: fulmenta lectum scandunt, the child wants to know more than its grandmother; or, perh., the servant wants to play the master, Varr. ap. Non. 206, 25.

    fulmĭnāta, v. fulminatus.

    fulmĭnātĭo, ōnis, f. [fulmino], a darting of lightning, a lightning: fulguratio ostendit ignem, fulminatio emittit, Sen. Q. N. 2, 12 init.

    fulmĭnātor, ōris, m. [fulmino], lightninghurler, a post-class. designation of Jupiter, Arn. 6, 207.

    (fulmĭnātrix, false read. for fulminata, v. fulminatus.)

    fulmĭnātus, a, um, adj. [fulmino], provided with thunder-bolts, bearing thunder: legio XII. fulminata, probably because their shields bore the device of Jupiter brandishing the thunder-bolt, Inscr. Orell. 517; 3174; Inscr. Murat. 869, 1; cf.: κεραυνοφόρον στρατόπεδον, Dio. Cass. 55, 23.

    fulmĭnĕus, a, um, adj. [fulmen], of or belonging to lightning (poet.).

    1. I. Lit.: ignis, Lucr. 2, 382; Ov. M. 11, 524; id. P. 2, 2, 118: ictus, Hor. C. 3, 16, 11; Ov. M. 14, 618: fragor, Val. Fl. 2, 501.
    2. II. Trop.
      1. * A. Sparkling, splendid, brilliant: Mnestheus (i. e. with sparkling arms), Verg. A. 9, 812 (cf. ib. 733): fulminea in casside, Claud. III. Cons. Hon. 194.
      2. B. (Acc. to fulmen, II.) Destructive, murderous, killing: dextra, Val. Fl. 4, 167: os (apri), Ov. F. 2, 232; cf.: dentes (apri), Phaedr. 1, 21, 5: rictus lupi, Ov. M. 11, 36: ensis, Verg. A. 4, 580; 9, 442: ira, Sil. 11, 99: iter, Claud. Laud. Stil. 1, 200.

    fulmĭno, āre, v. n. and a. [id.].

    1. I. Neutr., to lighten, to hurl lightnings; hence, impers.: fulminat, it lightens (poet. and in post-Aug. prose, for the class. fulgeo): at Boreae de parte trucis cum fulminat, Verg. G. 1, 370: minore vi ad fulgurandum opus est quam ad fulminandum, Sen. Q. N. 2, 23: nec fulminantis magna manus Jovis, Hor. C. 3, 3, 6: fulminantem perjurant Jovem, Plin. 2, 7, 5, § 21.
      With a homogeneous object: ignes, Auct. Aetn. 342.
      1. B. Trop.: Caesar dum magnus ad altum Fulminat Euphraten bello, thunders in war, Verg. G. 4, 561; cf.: fulminat Aeneas armis, threatens lightning, thunders in arms, id. A. 12, 654: fulminat illa oculis, hurls lightnings, darts fire, Prop. 4 (5), 8, 55; Ov. Am. 1, 8, 16.
    2. II. Act., to strike or blast with lightning: caelestis flamma Ingentes quercus, annosas fulminat ornos, Claud. Ep. 1, 40: a deo fulminari, Lact. 1, 10: vulnera fulminatorum, Plin. 2, 54, 55, § 145.
      1. B. Trop.: fulminatus hac pronuntiatione in lectulum decidi, thunderstruck, Petr. 805.

    fultor, ōris, m. [fulcio], a supporter, support, prop (late lat.); trop.: ecclesiae, Venant. Carm. 2, 15, 19.

    fultūra, ae, f. [fulcio], a prop, stay, support (perh. not ante-Aug.).

    1. I. Lit.: fundamenta pro fultura et substructione fungentur, Col. 1, 5, 9.
      In plur.: Vitr. 10, 22 fin.
    2. II. Transf., a strengthening, refreshing (cf. fulcio, I. B.): deficient inopem venae te, ni cibus atque Ingens accedit stomacho fultura ruenti, Hor. S. 2, 3, 154: cujus (corporis) fulturis animus sustinetur, Plin. Ep. 1, 9, 4.

    fultus, a, um, Part., v. fulcio.

    Fulvia, ae, v. Fulvius.

    fulvaster, tra, trum, adj. [fulvus], yellowish (post-class.): radix, App. Herb. 109.

    Fulvĭus, a,

    1. I. name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,
        1. 1. M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.
        2. 2. M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.
        3. 3. Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.
        4. 4. Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.
          Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.
          Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.
    2. II. Derivv.
      1. A. Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian: herba, named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68: stola, of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.
      2. B. Fulvĭaster, tri, m., an imitator of a Fulvius, Cic. Att. 12, 44, 4 Orell. N. cr.

    fulvus, a, um, adj. [v. fulgeo], deep yellow, reddish yellow, gold-colored, tawny (mostly poet.): corpora leonum, Lucr. 5, 902; cf. Hor. C. 4, 4, 14: tegmen lupae, Verg. A. 1, 275: canis Lacon, Hor. Epod. 6, 5: cassis equinis jubis, Ov. M. 12, 88: boves, Plin. 22, 5, 5, § 9: vitulus, Hor. C. 4, 2, 60: caesaries, Verg. A. 11, 642: arena, id. ib. 12, 741: aurum, id. ib. 7, 279; cf.: subtemen (auri), Sil. 7, 80: cera, Plin. 21, 14, 49, § 83: color vini, id. 14, 9, 11, § 80: sidera, Tib. 2, 1, 88.
    Hence, poet. transf.: Olympus, Val. Fl. 7, 158: lumen, Verg. A. 7, 76: nubes, id. ib. 12, 792 (but not in Lucr. 6, 461, where furva is the right reading): aquila, Verg. A. 11, 751; cf.: ales Jovis, id. ib. 12, 247: nuntia Jovis, Cic. poët. Leg. 1, 1, 2: virgae, i. e. withering stalks, Ov. M. 10, 191.
    Hence, subst.: fulvum, i, n., reddish-yellow, Sol. 17, 5.

    fūmārĭŏlum, i, n. dim. [fumarium], a smoke-hole (post-class.): fumariola Vesuvii, Tert. Poen. 12.

    fūmārĭum, ii, n. [fumus], a smokechamber for ripening wine, Col. 1, 6, 19 sq.; Mart. 10, 36, 1; Vulg. Osee, 13, 3.

    fūmātor, oris, m. [fumo],

    1. I. one who ripens wine, Inscr. Orell. 5044.
    2. II. Transf., a deceiver, Acron. ad Hor. Ep. 1, 2, 28.

    fūmesco, ĕre, 3, v. inch. n. [fumus], to smoke, emit smoke, Isid. 17, 8, 2.

    fūmĕus, a, um, adj. [fumo], full of smoke, smoky, smoking: lumina taedis, Verg. A. 6, 593: flatus, Macr. S. 7, 10: Acheron, Val. Fl. 4, 595: vina Massiliae, ripened by smoke, Mart. 13, 123 (cf. fumarium).

    fūmĭcus, a, um, adj. [fumo], smoky (late Lat.): culinae, Sid. Ep. 1, 11.

    fūmĭdus, a, um, adj. [fumus], full of smoke, smoky, smoking.

    1. I. Lit.: fax, Lucr. 3, 304; cf.: piceum fert fumida lumen Taeda, Verg. A. 9, 75: templa caeli (ignibus Aetnae), Lucr. 6, 644: altaria, Ov. M. 12, 259: caligo, Plin. 2, 42, 42, § 111; cf. lux, id. 2, 25, 22, § 90: amnis, Verg. A. 7, 465: tecta, Ov. M. 4, 405: vortex, Plin. 2, 43, 43, § 112.
    2. II. Transf.
      1. A. Smokecolored: cautes, Plin. 5, 9, 10, § 55: topazius, id. 37, 8, 35, § 114: chrysolithus, id. 37, 7, 28, § 101.
      2. B. Smelling of smoke, smoky: virus, Plin. 14, 20, 25, § 127.

    fūmĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [fumus-fero], producing smoke, smoking, steaming (poet.): ignes, Verg. A. 9, 522: nox (in antro Caci), id. ib. 8, 255: Aponus, Luc. 7, 193.

    * fūmĭfĭco, āre, v. n. [fumus-facio], to make or cause smoke, to burn incense: Ephesiae Dianae, Arabio odore, Plaut. Mil. 2, 5, 2.

    fūmĭfĭcus, a, um, adj. [fumus-facio], making or causing smoke, smoking, steaming (poet): faces, Prud. στεφ. 3, 118: mugitus (taurorum), Ov. M. 7, 114 (shortly before: Vulcanum naribus efflant): Epeum fumificum, qui legioni nostrae habet Coctum cibum, making smoke, cooking (acc. to others, busied in smoke), Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 7, § 38.

    A maximum of 100 entries are shown.