Lewis & Short

1. fŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [furiae], to drive mad, to madden, enrage, infuriate (poet.): flagrans amor et libido, Quae solet matres furiare equorum, Hor. C. 1, 25, 14: pubem, Sil. 14, 280: matres armatas (i. e. Bacchantes), Stat. Th. 11, 488: mentes in iram, Sil. 17, 294.
Hence, P. a.: fŭrĭā-tus, a, um, enraged, maddened (syn. v. furialis): furiata mens, Verg. A. 2, 407; 588: mentes malis incursibus furiatae, Lact. 4, 27, 2: sacerdos, Stat. Th. 2, 21: furiata juventus, Sil. 7, 617: furiati ignes (amoris), i. e. fierce, wild, Ov. F. 2, 761 (al. furiales); cf. Sil. 13, 209.

2. fŭrĭo, īre, v. n. [furiae], to be mad, to rage (late Lat. for furere): ut furiat, Sid. Carm. 22, 94.