Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

glŏbātim, adv. [globus], in clusters, bands, troops (late Lat.): per vicina digressi praedones, Amm. 27, 9.

glŏbo, āvi, ātum, 1, v. a. [globus], to make into a ball, to make round or spherical (postAug. and perh. only pass. and mid.).

  1. I. Lit.: dependentes ubique guttae parvis globantur orbibus, Plin. 2, 65, 65, § 163; 18, 13, 34, § 130: formam mundi in speciem orbis absoluti globatam esse, id. 2, 2, 2, § 5.
  2. II. Transf., to form into a body or crowd, to crowd together: si ante exortum solis nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, Plin. 18, 35, 78, § 344; 11, 17, 17, § 53; cf.: coturnices globatae vehementius properant, Sol. 11 med.

glŏbōsĭtas, ātis, f. [globosus], rotundity, sphericalness, globosity (post-class.): terrae, Macr. Somn. Scip. 1, § 16, 23, 16.

glŏbōsus, a, um, adj. [globus], round as a ball, spherical, globose (class.): (mundum) globosum est fabricatus, quod σφαιροειδὲς Graeci vocant, Cic. Univ. 6; cf.: stellae globosae et rotundae, id. Rep. 6, 15: mundus, id. N. D. 2, 45, 116; cf.: forma (mundi), id. ib. 2, 19, 49: terra, id. ib. 2, 39, 98: saxum, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36; Liv. 38, 29, 4.

glŏbŭlus, i, m. dim. [globus], a little ball, a globule (post-Aug. and very rare).

  1. I. Lit.: (chrysocollae) globulis sudore resolutis, Plin. 33, 5, 27, § 89.
      1. 2. Esp.
          1. (α) a lump of food, dumpling, Cato, R. R. 79; Varr. L. L. 5, § 107 Müll.
          2. (β) Med. t. t., a pill, Scrib. 13 al.
  2. II. Trop., of speech, a rounding: melliti verborum, Petr. 1.

glŏbus, i, m. [kindr. with glomus], a round body, a ball, sphere, globe.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: cum duae formae praestantes sint, ex solidis globus (sic enim σφαῖραν interpretari placet), ex planis autem circulus aut orbis, qui κύκλος Graece dicitur, Cic. N. D. 2, 18, 47: ille globus, quae terra dicitur, id. Rep. 6, 15: terrae, id. Tusc. 1, 28, 68; cf. stellarum, id. Rep. 6, 16; 6, 17: solis et lunae, Lucr. 5, 472; cf. lunae, id. 5, 69: cum caelum discessisse visum est atque in eo animadversi globi, fire-balls, Cic. Div. 1, 43, 97: in fundas visci indebant grandiculos globos, Plaut. Poen. 2, 35: cordis, poet. for cor, Lucr. 4, 119: farinae, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; v. in the foll.
    2. B. In partic.
      1. 1. A dumpling: a globo farinae dilatato item in oleo cocti dicti globi, Varr. L. L. 5, § 107 Müll.; Cato, R. R. 79.
      2. 2. In milit. lang., a close order of battle, a knot, troop, band, company, Cato ap. Fest. s. v. serra, p. 344 b. Müll.: cum globo juvenum, Liv. 1, 6, 7; 1, 12, 9: emissi militum globi turbam disjecere, Tac. A. 14, 61; 4, 50; 12, 43; 15, 60; Sil. 7, 53.
  2. II. Transf., a globular mass, a ball, globe of things collected together (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cicero nor Cæsar): flammarumque globos liquefactaque volvere saxa, globes or masses of flame, Verg. G. 1, 473: sanguinis, Ov. M. 12, 238: nubium, Luc. 4, 74; Tac. A. 2, 23: telorum, Val. Fl. 6, 381.
    A throng, crowd, body, or mass of people: extrema contio et circa Fabium globus increpabant inclementem dictatorem, Liv. 8, 32, 13: circa eum aliquot hominum, ne forte violaretur, constitisset globus, id. 2, 29, 2: cum repelleretur adsertor virginis a globo mulierum, id. 3, 47, 8: aditum senatus globus togatorum obsederat, Tac. A. 16, 27: magno semper electorum juvenum globo circumdari, id. G. 13; and with a contemptuous secondary notion: si quem ex illo globo nobilitatis ad hoc negotium mittatis, from that noble clique, Sall. J. 85, 10 Kritz.: conjurationis, Vell. 2, 58, 2; cf. consensionis, Nep. Att. 8, 4: Jehu, Vulg. 4 Reg. 9, 17.

glōcidāre etgluttīre gallinarum proprium est, cum ovis incubiturae sunt, Paul. ex Fest p. 99 Müll. N. cr.; cf. the foll. art.

* glōcĭo, īre, v. n., to cluck as a hen, Col. 8, 5, 4; cf. the preced. art.

* gloctŏro, āre, v. n., to cry as a stork, Auct. Carm. Philom. 29.

glŏmĕrābĭlis, e, adj. [glomero], rounded, round (very rare): sidus Pleiadum, Manil. 4, 520: orbis lunae, id. 1, 221.

glŏmĕrāmen, ĭnis, n. [glomero], a rounding; concr., a round body, ball (poet. and perh. ante- and post-class.): dissimiles formae glomeramen in unum conveniunt, Lucr. 2, 686: lunae, id. 5, 726.
In plur.: nec retinentur enim inter se glomeramina quaeque, i. e. the round atoms, Lucr. 2, 454: dilue praeterea glomeramina, i. e. pills, Ser. Samm. 55, 999.

glŏmĕrārĭus, ii, m. [glomero], one eager to collect men for war (glomerare manum bello, Verg. A. 2, 315), Sen. Contr. 1, 8, 13.

glŏmĕrāte, adv., v. glomero fin.

glŏmĕrātim, adv. [glomero], in heaps or crowds, = turmatim (post-class.): glomeratim ingredi in sedilia, Macr. S. 6, 4, 3.

* glŏmĕrātĭo, ōnis, f. [id. I.], of horses, a bringing of the legs together into a ball, a trotting (or, as others say, a prancing or an ambling): Asturcones, quibus non vulgaris in cursu gradus, sed mollis alterno crurum explicatu glomeratio, Plin. 8, 42, 67, § 166; cf. Verg. G. 3, 117.

glŏmĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [glomus], to wind or form into a ball, gather into a round heap, to conglobate, glomerate (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: lanam in orbes, Ov. M. 6, 19: sic terram deus, ne non aequalis ab omni Parte foret, magni speciem glomeravit in orbis, id. ib. 1, 35; 9, 222: Eae (offae) maxime glomerantur ex ficis et farre mixto, Varr. R. R. 3, 5, 4: ubi venae inter se implicatae glomerantur, Cels. 7, 22; so, glomerata viscera, Ov. M. 8, 401: atra favilla volat glomerataque corpus in unum Densatur, id. ib. 13, 604: frusta mero glomerata vomentem, id. ib. 14, 212; cf. Verg. A. 3, 577: cum grandinem venti glomeratam in terras agunt, Liv. 1, 31, 2: glomeratae turbine nives, Sil. 3, 523: glomeratus pulvis, Luc. 6, 296: (Lapithae) equitem docuere sub armis Insultare solo et gressus glomerare superbos, i. e. to make a horse bring his feet together, make him prance (trot or amble), Verg. G. 3, 117; cf. Macr. S. 6, 9, 8 sqq., and v. glomeratio.
    1. B. Transf., to gather into a round heap or knot, to collect, press, crowd, assemble together: agmina cervi Pulverulenta fuga glomerant, Verg. A. 4, 155: glomerare manum bello, id. ib. 2, 315: dum se glomerant retroque residunt, id. ib. 9, 539: legiones in testudinem glomerabantur, Tac. H. 3, 31: collecti Troes glomerantur eodem, Verg. A. 9, 689; cf. id. ib. 440: apes mixtae glomerantur in orbem, id. G. 4, 79; Plin. 11, 18, 20, § 64: ad terram gurgite ab alto Quam multae glomerantur aves, Verg. A. 6, 311; cf. Plin. 9, 22, 38, § 75: foedam tempestatem, Verg. G. 1, 323; cf.: fumiferam noctem, id. A. 8, 254: semina vocis glomerata, Lucr. 3, 497; cf. ib. 541.
  2. II. Trop.: omnia fixa tuus glomerans determinat annus, qs. revolving, Cic. poët. Div. 1, 12, 19: haec vetusta, saeclis glomerata horridis, Luctifica clades nostro infixa est corpori, accumulated, id. poët. Tusc. 2, 10, 25: glomerare simul fas et nefas, Prud. Cath. 3, 134.
    Hence, * adv.: glŏmĕrāte: quis oratorum densata glomeratius aut dixit aut cogitavit? more succinctly, Aus. Grat. Act. 29.

glŏmĕrōsus, a, um, adj. [glomus], like a ball, round, glomerous (post-Aug. and very rare), Col. 9, 3, 1.

glŏmus (glōm-, Lucr. 1, 360; v. Lachm.), ĕris, n. [for glob-mus, kindr. with globus], a ball or clue of yarn, thread, etc. (very rare).

  1. I. In gen.: lanae, Lucr. 1, 360 (v. Lachm. ad h. l.); Hor. Ep. 1, 13, 14: lini, Plin. 36, 13, 19, § 91: staminis albi, Scrib. Comp. 142.
  2. II. In partic.: glomus in sacris crustulum cymbi figura ex oleo coctum appellatur, Paul. ex Fest. p. 98 Müll. (in Cato and Varro globus).

glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. κλύω, κλέος; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like κλέος, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).

  1. I. Lit.
          1. (α) In gen.: te inmortali adficere gloria, Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.): virtutem tamquam umbra sequitur, Cic. Tusc. 1, 45, 109: non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores, Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute; ea virtuti resonat tamquam imago, id. Tusc. 3, 2, 3 sq.: trahimur omnes studio laudis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc., id. Arch. 11, 26: immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo), id. Pis. 26, 63: bello quaeritur gloria, id. Off. 1, 12, 38: maximam gloriam capere, id. Lael. 7, 25: esse in gloria sempiterna, id. Att. 14, 11, 1: sit in aeterna gloria Marius, qui, etc., id. Cat. 4, 10, 21: esse in maxima gloria, id. Off. 3, 21, 85: excellens in re militari gloria, id. Rep. 2, 17: quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat, id. ib. 2, 20: honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc. … ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet, id. Planc. 24, 60: unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā, id. Sest. 22, 49: an Pollio et Messalaparum ad posteros gloriae tradiderunt? Quint. 12, 11, 28: gloriam qui spreverit veram habebit, Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11: militavi non sine gloria, Hor. C. 3, 26, 2: tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est, Juv. 7, 81.
            Poet.: candidus, armenti gloria, taurus, i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.
            In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7: veteres Gallorum gloriae, glorious deeds, Tac. A. 3, 45: ita sunt gloriae meretricum, Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.
          2. (β) With gen.: simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus, Cic. Off. 1, 19, 62; cf.: pro gloria belli atque fortitudinis, Caes. B. G. 1, 2 fin.: gloria rei militaris, id. ib. 5, 29, 4: legum et publicae disciplinae, Cic. Tusc. 1, 46, 110: rerum gestarum gloria florere, id. de Or. 1, 1, 1: eximia virtutis, id. Rep. 2, 10: et gravitatis et ingenii, id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116: imperii, id. ib. 1, 12, 38: dicendi, id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17: carminum, Tac. A. 12, 28: et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria, Juv. 5, 111: velocis gloria plantae, id. 13, 98.
  2. II. Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).
          1. (α) In gen.: pueri gloriā ducti, Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer: moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari, id. Fam. 7, 13, 1; cf.: studio et gloriā, id. Tusc. 2, 27, 65: ostentatio et gloria, id. Rab. Post. 14, 38; and: jactantiā gloriāque, Tac. A. 1, 8: quem tulit ad scenam ventoso gloria curru, Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179: caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem, Hor. C. 1, 18, 15: patriam obruit olim gloria paucorum, Juv. 10, 142: vana gloria, Liv. 22, 39, 18.
            In plur.: perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est, vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.
          2. (β) With gen.: generandi mellis, Verg. G. 4, 205: lautae mensae, Luc. 4, 376.

glōrĭābundus, a, um, adj. [glorior], glorying, exulting (post-class. and very rare): aliqua re, Gell. 5, 5, 4; Lact. 5, 13, 15.

glōrĭātĭo, ōnis, f. [glorior], a glorying, boasting, vaunting, exulting (a word formed by Cic.): ex quo efficitur, gloriatione, ut ita dicam, dignam esse beatam vitam, Cic. Fin. 3, 8, 28; 4, 18, 50: ubi est ergo gloriatio tua, Vulg. Rom. 3, 27.

glōrĭātor, ōris, m. [glorior], a boaster, braggart, App. Flor. p. 357.

glōrĭfĭcātĭo, ōnis, f. [glorifico], glorification (eccl. Lat.), Aug. Tract. 105, 3 fin.

glōrĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [glorificus], to glorify (eccl. Lat.): deum, Tert. Idol. 22; Prud. Hamart. fin.; Vulg. Exod. 15, 2 et saep.
Pass., Vulg. Exod. 14, 4 al.

glōrĭfĭcus, a, um, adj. [gloria-facio], full of glory, glorious (post-class.), Cod. Just. 2, 8, 7, § 2.

glōrĭŏla, ae, f. dim. [gloria], a small glory, a little glory (a word formed by Cic.): nosmet ipsi vivi gloriola nostra perfruamur, Cic. Fam. 5, 12, 9; 7, 5, 3.

glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [gloria], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one’s self on any thing (class.); constr. with acc., or an object- or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.

        1. (α) With acc. of pron. (cognate acc.): vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus, Cic. de Sen. 10, 32: ut de me ipso aliquid more senum glorier, id. ib. 23, 82: in eum haec gloriantem impetum facit, Liv. 1, 12, 9.
          With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10; Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam, Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.
          Hence also in the gerundive: beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est, Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.
        2. (β) With an object- or relative-clause: gloriare evenisse ex sententia? Ter. Heaut. 4, 5, 18: is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum? Cic. Pis. 1, 2: omnes provincias se peragrasse, id. de Or. 2, 64, 258: in eo multum gloriari, se, etc., id. Rep. 1, 6: seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur, Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.
          With a rel.clause: gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret, Suet. Calig. 38.
        3. (γ) With abl.: nominibus veterum gloriantur, Cic. Or. 50, 169: quibus rebus gloriemini in vobis, id. Lig. 7, 20: quod sua victoria tam insolenter gloriarentur, Caes. B. G. 1, 14, 4: hic etiam gloriatus sit occiso malo cive, Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22: ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege, Liv. 42, 47, 1.
        4. (δ) With abl. and clause: secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos, Liv. 23, 42, 7.
          With two ablat.: socero illo, in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.
          (ε) With de: de tuis divitiis intolerantissime gloriaris, Cic. Vat. 12, 29: de misera vita gloriari, id. Fin. 3, 8, 28: de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc., id. Planc. 8, 20.
          (ζ) With in: non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc., Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59: in virtute recte gloriamur, id. N. D. 3, 36, 87.
          (η) With adversus: sed ne adversus te quidem ego gloriabor, Liv. 22, 39, 16.
          (θ) Absol.: licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet, Cic. Off. 1, 22, 78: tu ipse mihi gloriari videbare, id. Fin. 2, 16, 51: ut jure quisquam glorietur, id. ib. 4, 18, 50: dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc., Caes. B. C. 3, 45, 6: defendendi haec causa, non gloriandi loquor, Cic. Cael. 19, 45: ait ipse de se, nec mentitur in gloriando, id. Brut. 18, 71: (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura, Suet. Tit. 10 fin.
          P. a.:
          glōriātus, a, um, boastful; comp.: gloriatior, Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.
          Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

glōrĭōsē, adv., v. gloriosus fin.

glōrĭōsus, a, um, adj. [gloria].

  1. I. (Acc. to gloria, I.) Full of glory, glorious, famous, renowned (syn.: illustris, praeclarus, magnificus): de clarorum hominum factis illustribus et gloriosis satis hoc loco dictum, Cic. Fin. 1, 11, 37: quae si in privatis gloriosa sunt, id. Deiot. 14, 40: magnificum illud Romanisque hominibus gloriosum, ut Graecis de philosophia libris non egeant, id. Div. 2, 2, 5: in illa fuga, nobis gloriosa, id. ib. 1, 28, 59: mors, id. ib. 1, 24, 51: consilia, id. Att. 8, 12, 5: illa, Vell. 2, 49, 4: princeps, Suet. Calig. 8: gloriosissimae victoriae, id. Tib. 52; cf.: dies gloriosissimus, Tac. H. 5, 17: quod ipsi Agamemnoni fuit honestum, habere, etc. … mihi vero gloriosum, te juvenem consulem florere laudibus, Cic. Fam. 9, 14, 2; cf.: bene de re publica mereri, gloriosum est, id. Phil. 1, 14, 33: quod quaesitur gloriosum an indecorum sit, Sall. H. 4, 61, 1 Dietsch: in saecula, Vulg. Dan. 3, 56.
  2. II. Vainglorious, boasting, bragging, haughty, conceited, ostentatious (syn.: jactans, arrogans, superbus, insolens, vanus, ostentator).
    1. A. In gen.: vos nequam et gloriosae, Plaut. Truc. 1, 2, 55: (vir) mendax et gloriosus, id. Curc. 4, 1, 10; 5, 2, 34; id. Ps. 3, 2, 5: ubi illa magnifica et gloriosa ostentatio civitatis? Cic. Fl. 22, 52: praepotens et gloriosa philosophia, id. de Or. 1, 43, 193: epistolae jactantes et gloriosae, Plin. Ep. 3, 9, 13: pavo, gloriosum animal, Plin. 10, 20, 22, § 44: esse gloriosi animi, eager for glory, Suet. Claud. 1: miles, Ter. Eun. prol. 31; 38; cf. B. infra: vir, a braggart, Vulg. Prov. 25, 14.
    2. B. Esp.: Miles gloriosus, the title of a comedy of Plautus. To this refers: deforme est, de se ipsum praedicare, falsa praesertim, et cum irrisione audientium imitari Militem gloriosum, Cic. Off. 1, 38, 137; and: milites, id. Lael. 26, 98.
      Hence, adv.: glōrĭōse.
      1. 1. (Acc. to I.) Gloriously: res magnas manu gerere, Naev. ap. Gell. 6, 8, 5: triumphare, Cic. Fam. 2, 12, 3; Vulg. Exod. 15, 1.
        Comp.: quia relicua gloriosius retinebat, Sall. H. 1, 55 Dietsch.
        Sup.: quod per ipsos confici potuit, gloriosissime et magnificentissime confecerunt, Cic. Att. 14, 4, 2.
      2. 2. (Acc. to II.) Boastfully, vauntingly, pompously: exorsus es non gloriose magis a veritate quam, etc., Cic. de Or. 2, 8, 31: mentiri, id. Mil. 27, 72; cf. proloqui, Plaut. Stich. 2, 1, 4: amiciri, id. Pers. 2, 5, 6: amicitiam ostentare, Sall. H. 4, 61, 8 Dietsch.

glos, glōris, f. [Gr. γάλοως, Att. γάλως], a husband’s sister, sister-in-law.

  1. I. Lit., Dig. 38, 10, 4, § 6; Paul. ex Fest. p. 98 Müll.; Charis. p. 27; Aus. Idyll. monos. de hist. 13.
  2. II. Acc. to Non. 557, 6, also for fratria, but without an example.

glossa, ae, f., = γλῶσσα, an obsolete or foreign word that requires explanation; for the usual glossema, Aus. Ep. 127 (in Quint. 1, 1, 35, written as Greek).
Hence, glossae, a term applied to collections of such words with explanations: tesca aiunt sancta esse, Qui glossas scripserunt, Varr. L. L. 7, § 10 Müll; cf. glossema.

glossārĭum, ii, n. [glossa], a vocabulary or glossary of antiquated or foreign words that need explanation: vos philosophi meri estis, ut M. Cato ait, mortuaria glossaria; namque colligitis lexidia, res tetras et inanes, etc., Gell. 18, 7, 3.

glossēma, ătis, n., = γλώσσημα, an antiquated or foreign word needing explanation: circa glossemata etiam, id est voces minus usitatas, non ultima ejus professionis diligentia, Quint. 1, 8, 15: camillam (apud Ennium), qui glossemata interpretati, dixerunt administram, Varr. L. L. 7, § 34 Müll.: glossemata nobis praecipit, Asin. ap. Suet. Gramm. 22.
Hence, Glos-sēmăta, ōrum, n., a name given to collections of such words with explanations: naucum ait Aelius Stilo omnium rerum putamen: Glossematorum autem scriptores, etc., Fest. s. v. naucum, p. 166, b Müll: ocrem antiqui, ut Ateius Philologus in libro Glossematorum refert, etc., id. s. v. ocrem, p. 181, a.

glossēmătĭcus, a, um, adj., = γλωσσηματικός, of or belonging to obsolete or foreign words: genus locutionum, Diom. p. 434 P.

glossŏpĕtra, ae, f., = γλωσσοπέτρα, a precious stone resembling the human tongue, Plin. 37, 10, 59, § 164; Sol. 37 med.

glottis, ĭdis, f., = γλωττίς, a little bird, Plin. 10, 23, 33, § 66.