Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

* haesĭtābundus, a, um, adj. [haesito, II.], stammering, faltering, hesitating: expalluit notabiliter et haesitabundus inquit: Interrogavi, etc., Plin. Ep. 1, 5, 13.

* haesĭtantĭa, ae, f. [haesito, II.], a stammering: linguae, Cic. Phil. 3, 6, 16.

haesĭtātĭo, ōnis, f. [haesito, II.], a hesitating (rare but good prose).

  1. I. Of speech, a stammering: qui timor! quae dubitatio! quanta haesitatio tractusque verborum! Cic. de Or. 2, 50, 202: deformis, Quint. 11, 2, 48.
  2. II. Mental uncertainty, irresolution, perplexity, embarrassment, hesitation (rare but class.): si facile inveneris quid dicas, noli ignoscere haesitationi meae, Cic. Fam. 3, 12, 2: non mediocris haesitatio est, hinc justitiae proposita imagine, inde pietatis, Quint. 12, 1, 40; 11, 2, 48: haesitationem attulit tempus et locus, Tac. H. 1, 39; Sen. Vit. Beat. 8, 5; Plin. Ep. 6, 27, 1.

haesĭtātor, ōris, m. [haesito, II.], one who hesitates, is undecided: sum et ipse in edendo (libros) haesitator, Plin. Ep. 5, 11, 2.