Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Hortălus, i, m., surname of the orator Q. Hortensius and his descendants, Cic. Att. 2, 25, 1; 4, 15, 4; Suet. Tib. 47; Tac. A. 2, 37.

hortāmen, ĭnis, n. [hortor], an incitement, encouragement, exhortation (not anteAug.): non est hortamine longo Nunc, ait, utendum, Ov. M. 1, 277: Decii eventus, ingens hortamen ad omnia pro re publica audenda, Liv. 10, 29, 5: clamoris et verberis, Pall. Mart. 11, 3.
In plur.: hortamina, laudes, Val. Fl. 6, 93: cibos et hortamina pugnantibus gestant, Tac. G. 7 fin.

hortāmentum, i, n. [hortor], an incitement, encouragement (not in Cic. or Cæs.) ea cuncta Romanis hortamento erant, Sall J. 98, 7: celeritatis, Gell. 13, 24, 21: virtutis Just. 3, 5, 9.
In plur.: in conspectu parentum conjugumque ac liberorum, quae magna etiam absentibus hortamenta animi, etc., Liv. 7, 11, 6: victoriae, Tac. H. 4, 18; Lact. 5, 19, 9; 4, 1, 8.

Hortānum, i, n., a city of Etruria (probably called after the Etruscan goddess Horta, Paul. ex Fest. 4, 8; cf. Müll. Etrusk. II. p. 62), now Orte, Plin. 3, 5, 8, § 52.
Hence, Hortīnus, a, um, of Hortanum: classes, Verg. A. 7, 716.

hortātĭo, ōnis, f. [hortor], an encouragement, exhortation (class.): jam hoc loco non hortatione neque praeceptis, sed precibus tecum fraternis ago, Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 41: hortatio non est necessaria, id. Fam. 9, 14, 7: mihi grata tua est hortatio, id. Fin. 5, 2, 6: ille in castigationem, hic in hortationem amorum compositus, Quint. 3, 8, 54 Spald.: clamor (oppidanorum) permixtus hortatione, etc., Sall. J. 60, 2: remigum, Liv. 40, 4, 12: Hortationes ad philosophiam, the title of a treatise by Augustus, Suet. Aug. 85.

hortātīvus, a, um, adj. [hortor], that serves for encouragement or exhortation, hortative: genus (dicendi), Quint. 5, 10, 83: adverbia, i. e. eia, age, etc., Prisc. p. 1021 P.

1. hortātor, ōris, m. [hortor], an inciter, encourager, exhorter (class.; cf.: monitor, impulsor, admonitor): cum ejus studii tibi et hortator et magister esset domi, Cic. de Or. 1, 55, 234: studiorum, Quint. 10, 3, 23: scelerum, Verg. A. 6, 529; Ov. M. 13, 45: isto hortatore, auctore, intercessore, Cic. Rosc. Am. 38, 110: hortatore non egetis, id. Phil. 11, 2, 3: hortatore bono, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll. (Ann. v. 471 Vahl.): quasi in mari Solet hortator remiges hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5; cf.: requiemque modumque Voce dabat remis, animorum hortator Epopeus, Ov. M. 3, 619.

2. Hortātor, ōris, m. [hortor], a Roman surname, Liv. 8, 15.

hortātōrĭus, a, um, adj. [hortator], encouraging, cheering (late Lat.): irrisio, Aug. Conf. 8, 11 fin.: mandata, Ambros. Cant. Cantic. 3, 3: locus hortatorius ad fidem, Ambros. in Luc. 8, 30.

hortātrix, īcis, f. [hortator], she that incites, encourages, or exhorts: blanda hortatrix voluptas, Pac. Trag. Fragm. v. 195 Rib.: gloria hortatrix animosi leti, Stat. Th. 9, 717: illa velut hortatrix manus, Quint. 11, 3, 103.

hortātus, ūs, m. [hortator], incitement, encouragement, exhortation (in class. prose only in abl. sing.): haec vox hujus hortatu praeceptisque conformata, nonnullis aliquando saluti fuit, Cic. Arch. 1, 1: aliorum consilio, hortatu, auctoritate, id. Fam. 13, 29, 7: suorum omnium hortatu, Caes. B. C. 3, 86, 1: hortatu suo, Ov. Tr. 5, 14, 46; Luc. 6, 317.
Dat.: hortatui, Macr. S. 7, 5.
With obj. gen.: hortatus laudum, Sil. 12, 67.
In plur., Ov. M. 3, 242; 7, 339; Val. Fl. 3, 550; 4, 81 al.