No entries found. Showing closest matches:
illātĭo (inl-), ōnis, f. [infero], a carrying or bringing in (post-class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: mortui, i. e. burying, interment, Dig. 11, 7, 2, § 3 al.: FERRI, Inscr. ap. Marin. Fratr. Arv. 43.
- B. In partic., an impost, duty: auctae, Cassiod. Var. 2, 16.
- II. Trop.
- A. In gen.: stupri, i. e. a causing, committing, Paul. Sent. 5, 4, 1.
- B. In partic., a logical inference, conclusion: vel illativum rogamentum. quod ex acceptionibus colligitur et infertur, App. Dogm. Plat. 3, pp. 34, 15.
illātīvus (inl-), a, um, adj. [infero], inferring, concluding, illative (cf. illatio, II. B.): particulae, Plin. ap. Diom. p. 410 P.
Subst.: illātīvum, an inference, conclusion: universale, particulare, Apul. Dogm. Plat. 3, p. 34, 24.