Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Ilergavonenses (Illurg-), ium, m., Liv. 22, 21, 6; Caes. B. C. 1, 60, 2.
Called also Ilergāŏnes, um, m., a people of Hispania Tarraconensis, on the sea-coast, near the mouth of the Ebro, Plin. 3, 3, 4, § 20.
Hence, Illurgavonensis, e, adj., of the Illurgavonenses: cohors, Caes. B. C. 1, 60, 4.

1. illic (archaic ollic, acc. to Paul. ex Fest. p. 196 Müll.), illaec, illuc, or illoc, pron. [ille-ce].

  1. I. He, she, or it yonder, that (only ante-class.): sed Amphitruonis illic est servos Sosia, A portu illic nunc cum laterna huc advenit, Plaut. Am. prol. 148 sq.; id. ib. 1, 1, 138: nimis demiror, Sosia, Qui illaec (i. e. Alcumena) illi me donatum esse aurea patera sciat, id. ib. 2, 2, 134: cupio dare mercedem, qui illunc, ubi sit, commonstret mihi, id. Curc. 4, 4, 34: unde auscultare possis, quom ego illanc osculer, id. Cas. 1, 45: latuit intus illic in illac hirnea, id. Am. 1, 1, 275; cf.: quid illac impudente audacius? id. ib. 2, 2, 186: sed quid illuc est? id. ib. 1, 1, 114; cf. id. As. 2, 1, 17: illuc sis vide, id. Ps. 4, 1, 4: illuc est sapere? Ter. Eun. 4, 7, 12: cum illoc pacisce, si potes: perge obsecro: Pacisce quidvis, Plaut. Bacch. 4, 8, 29 et saep.: ubi illic est scelus, qui me perdidit? that scoundrel, Ter. And. 3, 5, 1.
    1. B. With the interrogative part. ne: illicine, etc.: Si. Illicine est? Ps. Illic ipsus est, Plaut. Ps. 4, 1, 44: illancine mulierem alere cum illa familia? Ter. Heaut. 4, 5, 3.
  2. II. Hence, advv.
    1. A. illac (sc. viā), that way, on that side, there: angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 152: ita nunc hac an illac eam, incerta sum consili, id. Rud. 1, 3, 31: hac atque illac perfluo, Ter. Eun. 1, 2, 25: hac illac circumcursa, id. Heaut. 3, 2, 1: omnes damnatos, omnes ignominia adfectos illac facere, stand on that side, belong to that party, Cic. Att. 7, 3, 5.
    2. B. illuc or illoc (the old form, like hoc for huc), adv., to that place, thither.
      1. 1. Lit.
          1. (α) Form illuc: imus huc, illuc hinc; cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.): clam illuc redeundum est mihi, Plaut. Am. 1, 3, 29: cum illuc veneris, id. Merc. 3, 4, 64: paulo momento huc illuc impelli, Ter. And. 1, 5, 31: huc illuc quasi vitabundi agitare, Sall. J. 60, 4: salientes huc illuc, Quint. 10, 7, 6; so, huc atque illuc intuens, Cic. de Or. 1, 40, 184: huc et illuc Cursitant mixtae pueris puellae, Hor. C. 4, 11, 9: illuc ex his vinculis, i. e. into the other world, Cic. Tusc. 1, 31, 75: proponimus illuc ire, ubi, etc., Juv. 3, 24: illuc, unde fugit mus, id. 6, 339.
          2. (β) Form illoc: post illoc veni quam, etc., Plaut. Truc. 3, 1, 3: cum illoc advenio, Ter. And. 2, 2, 25 (dub.; Fleck. illo).
      2. 2. Transf., to that person or thing, thereto (very rare): Pe. Illuc redi. Me. Quo redeam? Pe. Equidem ad phrygionem censeo, Plaut. Men. 4, 2, 54: quo res haec pertinet? illuc: Dum vitant stulti vitia, in contraria currunt, Hor. S. 1, 2, 23: illuc, unde abii, redeo: Nemonut avarus, etc., id. ib. 1, 1, 108; cf. ib. 1, 3, 38: illuc cuncta vergere, to Nero, Tac. A. 1, 3.
        1. b. To that point, to such a pitch: tunc adversis urgentibus, illuc decidit ut malum ferro summitteret, Juv. 12, 53.

illōtus (inl-, illautus and illūtus), a, um, adj. [in-lotus], unwashed, uncleaned, unclean, dirty.

  1. I. Lit.
        1. a.
          1. (α) Form illotus: illotis manibus aliquid tractare, Plaut. Poen. 1, 2, 103: toralia, Hor. S. 2, 4, 84: echini, id. ib. 2, 8, 52: cochleae, Plin. 30, 6, 16, § 49: faex vini, id. 23, 2, 31, § 63: inlotus sudor, Verg. G. 3, 443 (Rib.).
          2. (β) Form illautus, Plaut. Poen. 1, 2, 23.
          3. (γ) Form illutus: vinacei, Cato, R. R. 147.
        2. b. Prov.: illotis manibus or pedibus facere aliquid, to underlake a thing without due preparation, Dig. 1, 2, 1; Gell. 1, 9, 8; 17, 5 fin., Macr. S. 1, 24, § 12.
  2. * II. Trop.: illotus sermo, Auct. Decl. in Sall. 1, § 1.

* illūbrĭcans (inl-), antis, Part. [inlubrico], moving in a slippery manner: membra sua leniter, App. M. 2, p. 117, 36.

1. illuc, neutr. pron., v. 1. illic.

2. illuc, adv., v. 1. illic, II. B.

illūcĕo (inl-), ēre, v. n. [in-luceo], to shine in or on, to light up, illuminate, give light (very rare): pix atra tuo capiti illuceat, Plaut. Capt. 3, 4, 65: tota domus tua veri fulgore solis illuceat, Ambros. in Psa. 118, Serm. 19, 39.

illūcesco or illūcisco (inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].

  1. I. Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).
    1. A. Lit.
      1. 1. Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69: qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti, id. Tusc. 1, 47, 114: ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis, Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431: dies (alicui), Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81: cum tertio die sol illuxisset, Cic. N. D. 2, 38, 96: cum illucescerent elementa mundi, Ambros. in Luc. 5, 5.
      2. 2. Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading; v. Oud. ad loc.): ubi illuxit, Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.
    2. B. Trop.: cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit, Cic. Agr. 1, 8, 24: clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium, Vell. 1, 5, 1.
      Impers.: apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse, shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.
  2. II. Act., to shine upon, give light to (Plautin.): (nox) ut mortales illucescas luce clara et candida, Plaut. Am. 1, 3, 49: scelestiorem nullum alterum, id. Bacch. 2, 3, 22.

illuctans (inl-), antis, Part. [in-luctor], struggling in or with any thing, poet.: meditans verba illuctantia labris, struggling against, Stat. Th. 4, 790.

illūcubrātus (inl-), a, um, adj. [in-lucubratus], not composed by night, i. e. not elaborated (late Lat.): illucubrata atque impolita scripta, Sulp. Sev. Ep. ad Bass. 3.

* illūcŭlasco (inl-), ĕre, v. inch. n. [in-luceo], of the day, to break, dawn: cum serenus dies illuculascet, Fronto Ep. ad Anton. 1, 5 Mai.

illūdĭa (inl-), ōrum, n. [illudo], illusions (post-class.): animarum, Tert. Resurr. Carn. 16.

illūdio (inl-), āre, v. illudo.

illūdĭum, ii, n. [in-ludium], a mockery, Tert. Resurr. Carn. 16.

illūdo (inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].

  1. I. Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one’s self with (syn. colludo; cf. ludificor).
    1. A. In gen. (very rare): illudo chartis, amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139: ima videbatur talis illudere palla, Tib. 3, 4, 35.
    2. B. In partic., pregn.
      1. 1. To make sport or game of, to jest, mock, or jeer at, to ridicule (class.).
          1. (α) With dat.: ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere, Cic. Rosc. Am. 19, 54: ut semper gaudes illudere rebus Humanis! Hor. S. 2, 8, 62: illudere capto, Verg. A. 2, 64: discrimini publico, Suet. Tib. 2: inlusit Neroni fortuna, Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
          2. (β) In aliquem or aliquo: ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris, Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.: quae cum dixisset in Albucium illudens, Cic. de Or. 3, 43, 171: adeonvidemur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis? Ter. And. 4, 4, 19.
          3. (γ) Absol.: illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc., Cic. Fam. 7, 22.
      2. 2. To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse (poet. and in post-Aug. prose).
          1. (α) With dat.: cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt, Verg. G. 2, 375: pecuniae illudere, Tac. H. 2, 94 fin.: C. Caesar etiam matri ejus illusit, id. A. 15, 72: pueritiae Britannici, id. ib. 13, 17: feminarum illustrium capitibus, Suet. Tib. 45.
          2. (β) Absol.: tum variae illudant pestes, Verg. G. 1, 181.
  2. II. Act. (in all the meanings of I.).
    1. A. In gen., to play at or with any thing (poet. and very rare): illusas auro vestes, i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. στεφ. 14, 104.
    2. B. In partic., pregn.
      1. 1. To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.): satis superbe illuditis me, Ter. Phorm. 5, 8, 22: ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi? Cic. Lael. 26, 99: miseros, id. de Or. 2, 58, 237: illusi ac destituti, id. Quint. 16, 51: facetiis illusus, Tac. A. 15, 68: pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse? Cic. Rep. 1, 13: artes, Ov. M. 9, 66: ipsa praecepta (rhetorum), Cic. de Or. 1, 19, 87: illud nimium acumen (opp. admirari ingenium), id. ib. 1, 57, 243: voces Neronis, quoties caneret, Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, Verg. A. 9, 634.
      2. 2. To destroy, ruin, violate, abuse (very rare): vitam filiae, Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108: corpus alicujus, Tac. A. 1, 71.

illūmĭnābĭlis (inl-), e, adj. [illumino], that can be illuminated: lumen, Claud. Mam. de Stat. An. 2, 2.

illūmĭnātē, adv., v. illumino fin.

illūmĭnātio (inl-), ōnis, f. [illumino], a lighting up, enlightening (post-class.).

  1. I. Lit.: solis, Macr. S. 1, 18, § 13: vultus tui, Ambros. in Psa. 43, 12.
  2. II. Trop.: bonorum, Tert. Adv. Herm. 15.

illūmĭnātor (inl-), ōris, m. [illumino], an enlightener (eccl. Lat.), trop.: religionis Christus, Tert. Adv. Marc. 4, 17 fin.: noster Deus, Lact. 6, 18.

illūmĭnātrix, īcis, f. [illuminator], she who enlightens, Isid. 7, 10, 1.

illūmĭno (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-lumino], to light up, make light, illuminate (class.; cf. illustro).

  1. I.
    1. A. Lit.: luna illuminata a sole, Cic. N. D. 2, 46, 119: puteum (sole), Plin. 2, 73, 75, § 183: tabulata gallinarum parvis fenestellis, Col. 8, 3, 3: vias igni, Stat. Th. 12, 575.
    2. B. Transf., to embellish or adorn with any thing bright: corona aurea fulgentibus gemmis illuminata, Auct. Her. 4, 47, 60; Lampr. Comm. 17: purpura omnem vestem illuminat, Plin. 9, 36, 60, § 127.
  2. II. Trop., to set in a clear light, to set off, make conspicuous (esp. freq. in rhetor. lang. of brilliant oratory): translatum, quod maxime tamquam stellis quibusdam notat et illuminat orationem, Cic. de Or. 3, 43, 170; cf. id. Or. 25, 83: orationem sententiis, id. de Or. 3, 54, 208: orationem translatorum nitore, Quint. 12, 10, 36: pulchritudinem rerum (claritas orationis), id. 2, 16, 10; 8, 3, 73: horum fidem Mitylenaeorum perfidia illuminavit, Vell. 2, 18, 3: nisi Thebas unum os Pindari illuminaret, made illustrious, id. 1, 18, 3: illuminata sapientia, Cic. Brut. 58, 213.
    Hence, * illūmĭnātē (inl-), adv., clearly, luminously: dicere, Cic. de Or. 3, 14, 53.

illūmĭnus (inl-), a, um, adj. [in-lumen], without light, dark (post-class.): nuptiae Proserpinae, App. M. 6, p. 174, 10.

illūnis (inl-), e, adj. [in-luna], moonless, without moonlight (post-Aug.): nox, Plin. Ep. 6, 20, 14; Sil. 15, 619; Amm. 17, 2, 3.
Also, illūnĭus, a, um: noctis illunio tempore, App. M. 4, p. 150, 29; so, tenebris illuniae caliginis impeditus, id. ib. 9, p. 232, 18.

(illuo, ĕre, false reading instead of alluo, Plin. 3, 5, 10, § 74, and Dig. 10, 2, 16, § 3.)

Illurgavonenses, v. Ilergavonenses.

Illŭrĭcus, adj., and Illŭrĭi, orum, v. Illyr.

illūsĭo (inl-), ōnis, f. [illudo],

  1. I. a mocking, jeering; irony, a figure of speech, = derisio, insultatio, Cic. de Or. 3, 53, 202; also ap. Quint. 9, 1, 28; cf. id. 8, 6, 54.
  2. II. An illusion, deceit (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 37, 7; Isa. 66, 4.

illūsor (inl-), ōris, m. [illudo], a mocker, scoffer (post-class.): legis, Tert. adv. Marc. 4, 35 med.; Aug. Ep. 253 fin.; Paul. Nol. Carm. 20, 72.

illūsōrĭus, a, um, adj. [illudo], ironical, of a mocking character: adoratio, Ambros. in Luc. 10, 23; Aug. Cons. Evang. 3, 13, 46.

* illustrāmentum (inl-), i, n. [illustro], an embellishment, ornament of speech: pronuntiationis, Quint. 11, 3, 149.

* illustrātĭo (inl-), ōnis, f. [illustro], in rhetoric, vivid representation: insequetur ἐνάργεια, quae a Cicerone illustratio et evidentia nominatur, quae non tam dicere videtur quam ostendere, Quint. 6, 2, 32.

illustrātor (inl-), ōris, m. [illustro], an enlightener (post-class.): Deus illustrator rerum, Lact. 2, 9, 5; Inscr. Rein. cl. 6, 129.

illustrātus, ūs, m. [illustro], the dignity of an eminent man; respectability, Cod. Just. 3, 1, 13, § 8.

illustre (inl-), adv., v. illustris fin.

illustris (inl-), e (nom. sing. masc. illuster. Val. Max. 4, 1, 5; 4, 3, 11), adj. [inlustro], lighted up, clear, bright, light, lustrous (class.; esp. freq. in the trop. signif.).

  1. I. Lit.: ostendebat Carthaginem de excelso et pleno stellarum, illustri et claro quodam loco, Cic. Rep. 6, 11; cf.: tum nec nimis illustres nec vehementer obscuros locos haberi oportet, Auct. Her. 3, 19, 32: locus, Cels. 3, 6: habitare bonis et illustribus domiciliis, Cic. N. D. 2, 37, 95: balnearia, Col. 1, 6, 2: illustris et pellucida stella, Cic. Div. 1, 57, 130: radii solis, Plin. 18, 35, 78, § 344: noctes, id. 9, 16, 23, § 56: caelum, Val. Fl. 6, 528.
    Comp.: ostio et lumine illustriore, Varr. R. R. 3, 5, 5; cf.: solis candor illustrior est quam ullius ignis, Cic. N. D. 2, 15, 40: (ventus) tegulas illustriores fecit, Plaut. Rud. 1, 1, 6.
  2. II. Trop.
    1. A. Clear, plain, distinct, evident, manifest (syn. clarus): praeter haec, quae testata sunt et illustria, habeo multa occultiora, Cic. Fam. 11, 27, 6: his rationibus tam certis tamque illustribus, etc., id. Rep. 1, 3; cf.: illustribus igitur rebus insistis … a certis et illustrioribus cohibes assensum, id. Ac. 2, 29, 94: nec vero ita disseram de re tam illustri tamque nota, ut, etc., id. Rep. 1, 24 Mos.: factum illustre notumque omnibus, id. Verr. 2, 5, 13, § 34: visus insignis et illustris, id. N. D. 1, 2, 15 fin.: illustris oratio est, si, etc. … est enim haec pars orationis, quae rem constituat paene ante oculosest plus aliquanto illustre quam illud dilucidum: altero fit, ut intelligamus, altero vero ut videre videamur, id. Part. Or. 6, 20: si desit illustris explanatio, propositio, etc., Quint. 9, 2, 2: instruenda est vita exemplis illustribus, Sen. Ep. 83.
    2. B. Distinguished, respectable, famous, honorable, illustrious (cf.: clarus, insignis, spectabilis, nobilissimus, celeber, inclutus): homines illustres honore ac nomine, Q. Cic. Petit. Cons. 5, 18: illustrium hominum aetates et tempora persequi (shortly after: de clarorum virorum laudibus), Cic. Brut. 19, 74: illustribus in personis temporibusque, id. Rep. 2, 31 fin.: orator, id. Brut. 32, 122: poëtae, Quint. 5, 11, 36: florens et illustris adulescens, Caes. B. G. 7, 32, 4: de antiquis illustrissimus quisque pastor erat, Varr. R. R. 2, 1, 6: philosophorum illustrissimi, Gell. 18, 7, 3: feminae, noble, Suet. Tib. 45; id. Calig. 36: cum illustribus provinciarum, id. Caes. 48: quorundam illustrium exsequiae, id. Tib. 32: paterfamiliae illustriore loco natus, Caes. B. G. 6, 19, 3: Themistoclis nomen est quam Solonis illustrius, Cic. Off. 1, 22, 75: vitae ratio illustrior, id. Rep. 3, 3; cf.: sunt illustriora quae publice fiunt, id. ib. 3, 12: haec vides quanto expressiora quantoque illustriora futura sint, id. Fam. 1, 7, 9: major atque illustrior res, more important, more remarkable, Caes. B. G. 7, 3, 2: causarum illustrium quascumque defendi nunc conficio orationes, Cic. de Sen. 11, 38.
      Hence, adv. (acc. to II. A.), clearly, distinctly, perspicuously (very rare; only comp. and sup.): illustrius, Cic. Fam. 10, 19, 1; id. Dom. 11, 27; Arn. 2, 44: illustrissime descripsit, Gell. 9, 13, 4.

illustro (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [illustris], to light up, make light, illuminate (class.; esp. freq. in the trop. signif.).

  1. I. Lit.: o, qua sol habitabiles Illustrat oras, maxime principum? Hor. C. 4, 14, 6: placida nocte leniter illustrante stellas, Plin. 2, 18, 16, § 80: ergastulum angustis illustratum fenestris, Col. 1, 6, 3 (but Cic. Rep. 6, 17, read lustret).
  2. II. Trop. (acc. to illustris, II. A. and B.).
    1. A. To make clear to the mind, to clear up, elucidate, illustrate, explain: ut ea consilia, quae clam essent inita contra salutem urbis, illustrarentur, Cic. Cat. 3, 8, 20; cf.: illustrantur, erumpunt omnia, id. ib. 1, 3, 6; id. Rep. 2, 18; Lucr. 1, 137: omnia illustrata, patefacta, comperta sunt per me, Cic. Cat. 3, 1, 3; 3, 9, 21; cf.: si modo id patefactum et illustratum est, id. Lael. 26, 97; and: jus obscurum et ignotum patefacere et illustrare, id. de Or. 1, 39, 177: philosophiam veterem Latinis litteris illustrare, id. Ac. 1, 1, 3; cf. id. Brut. 64, 228: illustrant eam (orationem) quasi stellae quaedam translata verba atque immutata, place in the right light, embellish, set off, adorn, id. Or. 27, 92; cf. id. Inv. 2, 15, 49: de illustranda oratione ut diceres, id. de Or. 3, 36, 144: orationem, Quint. 4, 3, 4; 8, 6, 14; 11, 1, 2.
    2. B. To render famous, renowned, illustrious: aliquem laudibus, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 1: quem Brutus cognomine suo illustravit, Plin. 34, 8, 19, § 82: familiam, Suet. Galb. 3: illustrabit, mihi crede, tuam amplitudinem hominum injuria, Cic. Fam. 1, 6, 2: humilius genus illustrasse factis, Quint. 3, 7, 10: summa quibus illustratur forum ingenia, id. 10, 1, 122; cf.: Padus poenā Phaëthontis illustratus, Plin. 3, 16, 20, § 117: vina maxime illustrata Messalae potu et salute, id. 14, 6, 8, § 69; Quint. 10, 1, 67; cf.: quid prius illustrem satiris Musaque pedestri? Hor. S. 2, 6, 17; Plin. 35, 10, 36, § 91.

illūsus (inl-), a, um, Part., from illudo.

* illūtĭbarbus (inl-), a, um, adj. [illutus-barba], with a filthy beard: Marsyas, App. Flor. p. 341, 29.

illūtĭlis (inl-), e, adj. [in-luo], that cannot be washed out: odor, Plaut. Men. 1, 2, 57 (cf. inlutibilis, Non. s. v. spurcum, p. 394, 18), Ritschl N. cr.

illūtus (inl-), a, um, v. illotus.

illŭvĭes (inl-), ēi, f. [in-luo].

  1. I. Dirt, filth, uncleanness of the body (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.: alluvies, diluvies, colluvies, proluvies; squalor, sordes, paedor): hic cruciatur fame, frigore, illuvie, imbalnitie, imperfundie, incuria, Lucil. ap. Non. 126, 2; 125, 31; Varr. ib. 34; Ter. Heaut. 2, 3, 54: pectus illuvie scabrum, Cic. poët. Tusc. 3, 12, 26: illuvie ac squalore obsitus, Tac. A. 4, 28: illuvie deformis, id. H. 4, 46: morbo illuvieque peresa vellera, Verg. G. 3, 561: oris, Dig. 21, 1, 12.
    As a term of reproach: di te perdantoboluisti allium, Germana illuvies, hircus, hara suis, you perfect beast, Plaut. Most. 1, 1, 39.
  2. II. An overflowing, inundation (postclass.): aquarum, Just. 2, 1, 6; 2, 6, 10: placida, i. e. the water that has overflowed, Tac. A. 12, 51: imber campos lubricos fecerat, gravesque currus illuvie haerebant, in the mud, Curt. 8, 14, 4.

illŭvĭōsus, a, um, adj. [illuvies], dirty: taetrum dicitur illuviosum, fetidum, Non. 413, 7.

Illyrĭi (archaic orthog. Ilurii, Plaut, Men. 2, 1, 10), ōrum, m., = Ἰλλύπιοι,

  1. I. a people on the Adriatic Sea, in the modern Dalmatia and Albania, Mel. 2, 2, 1; 12; Liv. 10, 2; 42, 26; 43, 9 et saep.
  2. II. Derivv.
    1. A. Illyrĭus, a, um, adj., of or belonging to the Illyrians, Illyrian: ager, Cato ap. Gell. 11, 3, 2: latro, Cic. Off. 2, 11, 40.
      Hence,
      1. 2. Subst.: Illyrĭa, ae, f., the country of Illyria, Prop. 1, 8, 2; as consisting of two parts, Roman and Grecian Illyria, also in plur.: Illyrĭae, ārum, Prop. 2, 16 (3, 8), 10.
    2. B. Illyrĭcus (Illuricus, Plaut. Trin. 4, 2, 10), a, um, adj., of or belonging to the Illyrians, Illyrian: mare, Cic. de Imp. Pomp. 12, 35: sinus, Verg. A. 1, 243: undae, Hor. C. 1, 28, 22: pix, Ov. P. 4, 14, 45: gentes, Mel. 2, 3, 11: facies hominis, Plaut. Trin. 4, 2, 10: argentum, Liv. 45, 43, 5: in Illyricis, i. e. in Illyria, Plin. 2, 103, 106, § 228.
      Subst.: Illyrĭcum, i, n., the country of Illyria, Varr. R. R. 2, 10, 9; Cic. Att. 10, 6, 3; Liv. 43, 9; Mel. 2, 3, 13; Plin. 3, 21, 25, § 139.
    3. C. Illyrĭcĭānus, a, um, adj., the same: gens, Val. ap. Treb. Claud. 14: omnes, Cod. Th. 10, 10, 26.
    4. D. Illy-ris, ĭdis, f., Illyrian: ora, Ov. Tr. 2, 225; Sil. 8, 292: Epidamnos, Luc. 2, 624.
      Subst., the country of Illyria, Ov. P. 2, 2, 79; Mel. 1, 3, 4.