No entries found. Showing closest matches:
Ilergavonenses (Illurg-), ium, m., Liv. 22, 21, 6; Caes. B. C. 1, 60, 2.
Called also Ilergāŏnes, um, m., a people of Hispania Tarraconensis, on the sea-coast, near the mouth of the Ebro, Plin. 3, 3, 4, § 20.
Hence, Illurgavonensis, e, adj., of the Illurgavonenses: cohors, Caes. B. C. 1, 60, 4.
1. illic (archaic ollic, acc. to Paul. ex Fest. p. 196 Müll.), illaec, illuc, or illoc, pron. [ille-ce].
- I. He, she, or it yonder, that (only ante-class.): sed Amphitruonis illic est servos Sosia, A portu illic nunc cum laterna huc advenit, Plaut. Am. prol. 148 sq.; id. ib. 1, 1, 138: nimis demiror, Sosia, Qui illaec (i. e. Alcumena) illi me donatum esse aurea patera sciat, id. ib. 2, 2, 134: cupio dare mercedem, qui illunc, ubi sit, commonstret mihi, id. Curc. 4, 4, 34: unde auscultare possis, quom ego illanc osculer, id. Cas. 1, 45: latuit intus illic in illac hirnea, id. Am. 1, 1, 275; cf.: quid illac impudente audacius? id. ib. 2, 2, 186: sed quid illuc est? id. ib. 1, 1, 114; cf. id. As. 2, 1, 17: illuc sis vide, id. Ps. 4, 1, 4: illuc est sapere? Ter. Eun. 4, 7, 12: cum illoc pacisce, si potes: perge obsecro: Pacisce quidvis, Plaut. Bacch. 4, 8, 29 et saep.: ubi illic est scelus, qui me perdidit? that scoundrel, Ter. And. 3, 5, 1.
- B. With the interrogative part. ne: illicine, etc.: Si. Illicine est? Ps. Illic ipsus est, Plaut. Ps. 4, 1, 44: illancine mulierem alere cum illa familia? Ter. Heaut. 4, 5, 3.
- II. Hence, advv.
- A. illac (sc. viā), that way, on that side, there: angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 152: ita nunc hac an illac eam, incerta sum consili, id. Rud. 1, 3, 31: hac atque illac perfluo, Ter. Eun. 1, 2, 25: hac illac circumcursa, id. Heaut. 3, 2, 1: omnes damnatos, omnes ignominia adfectos illac facere, stand on that side, belong to that party, Cic. Att. 7, 3, 5.
- B. illuc or illoc (the old form, like hoc for huc), adv., to that place, thither.
- 1. Lit.
- (α) Form illuc: imus huc, illuc hinc; cum illuc ventum est, ire illinc lubet, Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.): clam illuc redeundum est mihi, Plaut. Am. 1, 3, 29: cum illuc veneris, id. Merc. 3, 4, 64: paulo momento huc illuc impelli, Ter. And. 1, 5, 31: huc illuc quasi vitabundi agitare, Sall. J. 60, 4: salientes huc illuc, Quint. 10, 7, 6; so, huc atque illuc intuens, Cic. de Or. 1, 40, 184: huc et illuc Cursitant mixtae pueris puellae, Hor. C. 4, 11, 9: illuc ex his vinculis, i. e. into the other world, Cic. Tusc. 1, 31, 75: proponimus illuc ire, ubi, etc., Juv. 3, 24: illuc, unde fugit mus, id. 6, 339.
- (β) Form illoc: post illoc veni quam, etc., Plaut. Truc. 3, 1, 3: cum illoc advenio, Ter. And. 2, 2, 25 (dub.; Fleck. illo).
- 2. Transf., to that person or thing, thereto (very rare): Pe. Illuc redi. Me. Quo redeam? Pe. Equidem ad phrygionem censeo, Plaut. Men. 4, 2, 54: quo res haec pertinet? illuc: Dum vitant stulti vitia, in contraria currunt, Hor. S. 1, 2, 23: illuc, unde abii, redeo: Nemon’ ut avarus, etc., id. ib. 1, 1, 108; cf. ib. 1, 3, 38: illuc cuncta vergere, to Nero, Tac. A. 1, 3.
- b. To that point, to such a pitch: tunc adversis urgentibus, illuc decidit ut malum ferro summitteret, Juv. 12, 53.
illōtus (inl-, illautus and illūtus), a, um, adj. [in-lotus], unwashed, uncleaned, unclean, dirty.
- I. Lit.
- a.
- (α) Form illotus: illotis manibus aliquid tractare, Plaut. Poen. 1, 2, 103: toralia, Hor. S. 2, 4, 84: echini, id. ib. 2, 8, 52: cochleae, Plin. 30, 6, 16, § 49: faex vini, id. 23, 2, 31, § 63: inlotus sudor, Verg. G. 3, 443 (Rib.).
- (β) Form illautus, Plaut. Poen. 1, 2, 23.
- (γ) Form illutus: vinacei, Cato, R. R. 147.
- b. Prov.: illotis manibus or pedibus facere aliquid, to underlake a thing without due preparation, Dig. 1, 2, 1; Gell. 1, 9, 8; 17, 5 fin., Macr. S. 1, 24, § 12.
- * II. Trop.: illotus sermo, Auct. Decl. in Sall. 1, § 1.
* illūbrĭcans (inl-), antis, Part. [inlubrico], moving in a slippery manner: membra sua leniter, App. M. 2, p. 117, 36.
1. illuc, neutr. pron., v. 1. illic.
2. illuc, adv., v. 1. illic, II. B.
illūcĕo (inl-), ēre, v. n. [in-luceo], to shine in or on, to light up, illuminate, give light (very rare): pix atra tuo capiti illuceat, Plaut. Capt. 3, 4, 65: tota domus tua veri fulgore solis illuceat, Ambros. in Psa. 118, Serm. 19, 39.
illūcesco or illūcisco (inl-), luxi, 3, v. inch. n. and a. [in-lucesco].
- I. Neutr., of the day or of the sun, to grow light, begin to shine, to break, dawn (most freq. in the tempp. perff.).
- A. Lit.
- 1. Illucescet ille aliquando dies, cum tu, etc., Cic. Mil. 26, 69: qui (dies) ut illuxit, mortui sunt reperti, id. Tusc. 1, 47, 114: ne hic tibi dies inluxit lucrificabilis, Plaut. Pers. 4, 7, 2; cf.: pro di immortales, quis hic illuxit dies? Cic. Fragm. ap. Quint. 9, 4, 76; Ov. M. 7, 431: dies (alicui), Cic. Pis. 15, 34; id. Phil. 1, 12, 30; id. Ac. 2, 22, 69; id. Div. 1, 24, 50: ea nocte, cui illuxit dies caedis, on which arose the day, etc., Suet. Caes. 81: cum tertio die sol illuxisset, Cic. N. D. 2, 38, 96: cum illucescerent elementa mundi, Ambros. in Luc. 5, 5.
- 2. Impers.: illuxit, it was light, day had dawned (very rare; not in Cic.; perh. not in Cæs.; for in B. C. 1, 23, 1, luxit is the better reading; v. Oud. ad loc.): ubi illuxit, Liv. 1, 28, 2; 2, 65, 1; 7, 14, 9.
- B. Trop.: cum populo Romano vox et auctoritas consulis repente in tantis tenebris illuxerit, Cic. Agr. 1, 8, 24: clarissimum deinde Homeri illuxit ingenium, Vell. 1, 5, 1.
Impers.: apud quem si illuxerit, non universa pretia in patrimonium tuum processisse, shall be made clear, apparent, Cod. Just. 5, 71, 10.
- II. Act., to shine upon, give light to (Plautin.): (nox) ut mortales illucescas luce clara et candida, Plaut. Am. 1, 3, 49: scelestiorem nullum alterum, id. Bacch. 2, 3, 22.
illuctans (inl-), antis, Part. [in-luctor], struggling in or with any thing, poet.: meditans verba illuctantia labris, struggling against, Stat. Th. 4, 790.
illūcubrātus (inl-), a, um, adj. [in-lucubratus], not composed by night, i. e. not elaborated (late Lat.): illucubrata atque impolita scripta, Sulp. Sev. Ep. ad Bass. 3.
* illūcŭlasco (inl-), ĕre, v. inch. n. [in-luceo], of the day, to break, dawn: cum serenus dies illuculascet, Fronto Ep. ad Anton. 1, 5 Mai.
illūdĭa (inl-), ōrum, n. [illudo], illusions (post-class.): animarum, Tert. Resurr. Carn. 16.
illūdio (inl-), āre, v. illudo.
illūdĭum, ii, n. [in-ludium], a mockery, Tert. Resurr. Carn. 16.
illūdo (inl-), si, sum, 3 (acc. to the first conj. illudiabant, Gell. 1, 7, 3; perf. subj. inlusseris, Cic. Lael. 26, 99 Bait., Lahm.), v. n. and a. [in-ludo].
- I. Neutr., to play at or with any thing, to sport with, amuse one’s self with (syn. colludo; cf. ludificor).
- A. In gen. (very rare): illudo chartis, amuse myself with writing, Hor. S. 1, 4, 139: ima videbatur talis illudere palla, Tib. 3, 4, 35.
- B. In partic., pregn.
- 1. To make sport or game of, to jest, mock, or jeer at, to ridicule (class.).
- (α) With dat.: ut ne plane videaris hujus miseri fortunis et horum virorum talium dignitati illudere, Cic. Rosc. Am. 19, 54: ut semper gaudes illudere rebus Humanis! Hor. S. 2, 8, 62: illudere capto, Verg. A. 2, 64: discrimini publico, Suet. Tib. 2: inlusit Neroni fortuna, Tac. A. 16, 1 init.; cf. id. ib. 15, 72 fin.
- (β) In aliquem or aliquo: ego te pro istis factis ulciscar, ut ne impune in nos illuseris, Ter. Eun. 5, 4, 20; cf.: quae cum dixisset in Albucium illudens, Cic. de Or. 3, 43, 171: adeon’ videmur vobis esse idonei, In quibus sic illudatis? Ter. And. 4, 4, 19.
- (γ) Absol.: illuseras heri inter scyphos, quod dixeram controversiam esse, etc., Cic. Fam. 7, 22.
- 2. To sport or fool away a thing, i. e. to destroy or waste in sport; in mal. part., to violate, abuse (poet. and in post-Aug. prose).
- (α) With dat.: cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt, Verg. G. 2, 375: pecuniae illudere, Tac. H. 2, 94 fin.: C. Caesar etiam matri ejus illusit, id. A. 15, 72: pueritiae Britannici, id. ib. 13, 17: feminarum illustrium capitibus, Suet. Tib. 45.
- (β) Absol.: tum variae illudant pestes, Verg. G. 1, 181.
- II. Act. (in all the meanings of I.).
- A. In gen., to play at or with any thing (poet. and very rare): illusas auro vestes, i. e. lightly interwoven, Verg. G. 2, 464 (dub. al. inclusas); imitated by Avien. Perieg. 1258; cf. the periphrase: illusa pictae vestis inania, Prud. στεφ. 14, 104.
- B. In partic., pregn.
- 1. To scoff or mock at, to make a laughing-stock of, to ridicule (so most freq.): satis superbe illuditis me, Ter. Phorm. 5, 8, 22: ut is, qui illusus sit plus vidisse videatur. Quid autem turpius quam illudi? Cic. Lael. 26, 99: miseros, id. de Or. 2, 58, 237: illusi ac destituti, id. Quint. 16, 51: facetiis illusus, Tac. A. 15, 68: pergisne eam, Laeli, artem illudere, in qua primum excello ipse? Cic. Rep. 1, 13: artes, Ov. M. 9, 66: ipsa praecepta (rhetorum), Cic. de Or. 1, 19, 87: illud nimium acumen (opp. admirari ingenium), id. ib. 1, 57, 243: voces Neronis, quoties caneret, Tac. A. 14, 52: verbis virtutem superbis, Verg. A. 9, 634.
- 2. To destroy, ruin, violate, abuse (very rare): vitam filiae, Ter. And. 5, 1, 3: illusique pedes (i. e. crapulā) vitiosum ferre recusant Corpus, ruined, i. e. staggering, Hor. S. 2, 7, 108: corpus alicujus, Tac. A. 1, 71.
illūmĭnābĭlis (inl-), e, adj. [illumino], that can be illuminated: lumen, Claud. Mam. de Stat. An. 2, 2.
illūmĭnātē, adv., v. illumino fin.
illūmĭnātio (inl-), ōnis, f. [illumino], a lighting up, enlightening (post-class.).
- I. Lit.: solis, Macr. S. 1, 18, § 13: vultus tui, Ambros. in Psa. 43, 12.
- II. Trop.: bonorum, Tert. Adv. Herm. 15.
illūmĭnātor (inl-), ōris, m. [illumino], an enlightener (eccl. Lat.), trop.: religionis Christus, Tert. Adv. Marc. 4, 17 fin.: noster Deus, Lact. 6, 18.
illūmĭnātrix, īcis, f. [illuminator], she who enlightens, Isid. 7, 10, 1.
illūmĭno (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [in-lumino], to light up, make light, illuminate (class.; cf. illustro).
- I.
- A. Lit.: luna illuminata a sole, Cic. N. D. 2, 46, 119: puteum (sole), Plin. 2, 73, 75, § 183: tabulata gallinarum parvis fenestellis, Col. 8, 3, 3: vias igni, Stat. Th. 12, 575.
- B. Transf., to embellish or adorn with any thing bright: corona aurea fulgentibus gemmis illuminata, Auct. Her. 4, 47, 60; Lampr. Comm. 17: purpura omnem vestem illuminat, Plin. 9, 36, 60, § 127.
- II. Trop., to set in a clear light, to set off, make conspicuous (esp. freq. in rhetor. lang. of brilliant oratory): translatum, quod maxime tamquam stellis quibusdam notat et illuminat orationem, Cic. de Or. 3, 43, 170; cf. id. Or. 25, 83: orationem sententiis, id. de Or. 3, 54, 208: orationem translatorum nitore, Quint. 12, 10, 36: pulchritudinem rerum (claritas orationis), id. 2, 16, 10; 8, 3, 73: horum fidem Mitylenaeorum perfidia illuminavit, Vell. 2, 18, 3: nisi Thebas unum os Pindari illuminaret, made illustrious, id. 1, 18, 3: illuminata sapientia, Cic. Brut. 58, 213.
Hence, * illūmĭnātē (inl-), adv., clearly, luminously: dicere, Cic. de Or. 3, 14, 53.
illūmĭnus (inl-), a, um, adj. [in-lumen], without light, dark (post-class.): nuptiae Proserpinae, App. M. 6, p. 174, 10.
illūnis (inl-), e, adj. [in-luna], moonless, without moonlight (post-Aug.): nox, Plin. Ep. 6, 20, 14; Sil. 15, 619; Amm. 17, 2, 3.
Also, illūnĭus, a, um: noctis illunio tempore, App. M. 4, p. 150, 29; so, tenebris illuniae caliginis impeditus, id. ib. 9, p. 232, 18.
(illuo, ĕre, false reading instead of alluo, Plin. 3, 5, 10, § 74, and Dig. 10, 2, 16, § 3.)
Illurgavonenses, v. Ilergavonenses.
Illŭrĭcus, adj., and Illŭrĭi, orum, v. Illyr.
illūsĭo (inl-), ōnis, f. [illudo],
- I. a mocking, jeering; irony, a figure of speech, = derisio, insultatio, Cic. de Or. 3, 53, 202; also ap. Quint. 9, 1, 28; cf. id. 8, 6, 54.
- II. An illusion, deceit (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 37, 7; Isa. 66, 4.
illūsor (inl-), ōris, m. [illudo], a mocker, scoffer (post-class.): legis, Tert. adv. Marc. 4, 35 med.; Aug. Ep. 253 fin.; Paul. Nol. Carm. 20, 72.
illūsōrĭus, a, um, adj. [illudo], ironical, of a mocking character: adoratio, Ambros. in Luc. 10, 23; Aug. Cons. Evang. 3, 13, 46.
* illustrāmentum (inl-), i, n. [illustro], an embellishment, ornament of speech: pronuntiationis, Quint. 11, 3, 149.
* illustrātĭo (inl-), ōnis, f. [illustro], in rhetoric, vivid representation: insequetur ἐνάργεια, quae a Cicerone illustratio et evidentia nominatur, quae non tam dicere videtur quam ostendere, Quint. 6, 2, 32.
illustrātor (inl-), ōris, m. [illustro], an enlightener (post-class.): Deus illustrator rerum, Lact. 2, 9, 5; Inscr. Rein. cl. 6, 129.
illustrātus, ūs, m. [illustro], the dignity of an eminent man; respectability, Cod. Just. 3, 1, 13, § 8.
illustre (inl-), adv., v. illustris fin.
illustris (inl-), e (nom. sing. masc. illuster. Val. Max. 4, 1, 5; 4, 3, 11), adj. [inlustro], lighted up, clear, bright, light, lustrous (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
- I. Lit.: ostendebat Carthaginem de excelso et pleno stellarum, illustri et claro quodam loco, Cic. Rep. 6, 11; cf.: tum nec nimis illustres nec vehementer obscuros locos haberi oportet, Auct. Her. 3, 19, 32: locus, Cels. 3, 6: habitare bonis et illustribus domiciliis, Cic. N. D. 2, 37, 95: balnearia, Col. 1, 6, 2: illustris et pellucida stella, Cic. Div. 1, 57, 130: radii solis, Plin. 18, 35, 78, § 344: noctes, id. 9, 16, 23, § 56: caelum, Val. Fl. 6, 528.
Comp.: ostio et lumine illustriore, Varr. R. R. 3, 5, 5; cf.: solis candor illustrior est quam ullius ignis, Cic. N. D. 2, 15, 40: (ventus) tegulas illustriores fecit, Plaut. Rud. 1, 1, 6.
- II. Trop.
- A. Clear, plain, distinct, evident, manifest (syn. clarus): praeter haec, quae testata sunt et illustria, habeo multa occultiora, Cic. Fam. 11, 27, 6: his rationibus tam certis tamque illustribus, etc., id. Rep. 1, 3; cf.: illustribus igitur rebus insistis … a certis et illustrioribus cohibes assensum, id. Ac. 2, 29, 94: nec vero ita disseram de re tam illustri tamque nota, ut, etc., id. Rep. 1, 24 Mos.: factum illustre notumque omnibus, id. Verr. 2, 5, 13, § 34: visus insignis et illustris, id. N. D. 1, 2, 15 fin.: illustris oratio est, si, etc. … est enim haec pars orationis, quae rem constituat paene ante oculos … est plus aliquanto illustre quam illud dilucidum: altero fit, ut intelligamus, altero vero ut videre videamur, id. Part. Or. 6, 20: si desit illustris explanatio, propositio, etc., Quint. 9, 2, 2: instruenda est vita exemplis illustribus, Sen. Ep. 83.
- B. Distinguished, respectable, famous, honorable, illustrious (cf.: clarus, insignis, spectabilis, nobilissimus, celeber, inclutus): homines illustres honore ac nomine, Q. Cic. Petit. Cons. 5, 18: illustrium hominum aetates et tempora persequi (shortly after: de clarorum virorum laudibus), Cic. Brut. 19, 74: illustribus in personis temporibusque, id. Rep. 2, 31 fin.: orator, id. Brut. 32, 122: poëtae, Quint. 5, 11, 36: florens et illustris adulescens, Caes. B. G. 7, 32, 4: de antiquis illustrissimus quisque pastor erat, Varr. R. R. 2, 1, 6: philosophorum illustrissimi, Gell. 18, 7, 3: feminae, noble, Suet. Tib. 45; id. Calig. 36: cum illustribus provinciarum, id. Caes. 48: quorundam illustrium exsequiae, id. Tib. 32: paterfamiliae illustriore loco natus, Caes. B. G. 6, 19, 3: Themistoclis nomen est quam Solonis illustrius, Cic. Off. 1, 22, 75: vitae ratio illustrior, id. Rep. 3, 3; cf.: sunt illustriora quae publice fiunt, id. ib. 3, 12: haec vides quanto expressiora quantoque illustriora futura sint, id. Fam. 1, 7, 9: major atque illustrior res, more important, more remarkable, Caes. B. G. 7, 3, 2: causarum illustrium quascumque defendi nunc conficio orationes, Cic. de Sen. 11, 38.
Hence, adv. (acc. to II. A.), clearly, distinctly, perspicuously (very rare; only comp. and sup.): illustrius, Cic. Fam. 10, 19, 1; id. Dom. 11, 27; Arn. 2, 44: illustrissime descripsit, Gell. 9, 13, 4.
illustro (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [illustris], to light up, make light, illuminate (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
- I. Lit.: o, qua sol habitabiles Illustrat oras, maxime principum? Hor. C. 4, 14, 6: placida nocte leniter illustrante stellas, Plin. 2, 18, 16, § 80: ergastulum angustis illustratum fenestris, Col. 1, 6, 3 (but Cic. Rep. 6, 17, read lustret).
- II. Trop. (acc. to illustris, II. A. and B.).
- A. To make clear to the mind, to clear up, elucidate, illustrate, explain: ut ea consilia, quae clam essent inita contra salutem urbis, illustrarentur, Cic. Cat. 3, 8, 20; cf.: illustrantur, erumpunt omnia, id. ib. 1, 3, 6; id. Rep. 2, 18; Lucr. 1, 137: omnia illustrata, patefacta, comperta sunt per me, Cic. Cat. 3, 1, 3; 3, 9, 21; cf.: si modo id patefactum et illustratum est, id. Lael. 26, 97; and: jus obscurum et ignotum patefacere et illustrare, id. de Or. 1, 39, 177: philosophiam veterem Latinis litteris illustrare, id. Ac. 1, 1, 3; cf. id. Brut. 64, 228: illustrant eam (orationem) quasi stellae quaedam translata verba atque immutata, place in the right light, embellish, set off, adorn, id. Or. 27, 92; cf. id. Inv. 2, 15, 49: de illustranda oratione ut diceres, id. de Or. 3, 36, 144: orationem, Quint. 4, 3, 4; 8, 6, 14; 11, 1, 2.
- B. To render famous, renowned, illustrious: aliquem laudibus, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 1: quem Brutus cognomine suo illustravit, Plin. 34, 8, 19, § 82: familiam, Suet. Galb. 3: illustrabit, mihi crede, tuam amplitudinem hominum injuria, Cic. Fam. 1, 6, 2: humilius genus illustrasse factis, Quint. 3, 7, 10: summa quibus illustratur forum ingenia, id. 10, 1, 122; cf.: Padus poenā Phaëthontis illustratus, Plin. 3, 16, 20, § 117: vina maxime illustrata Messalae potu et salute, id. 14, 6, 8, § 69; Quint. 10, 1, 67; cf.: quid prius illustrem satiris Musaque pedestri? Hor. S. 2, 6, 17; Plin. 35, 10, 36, § 91.
illūsus (inl-), a, um, Part., from illudo.
* illūtĭbarbus (inl-), a, um, adj. [illutus-barba], with a filthy beard: Marsyas, App. Flor. p. 341, 29.
illūtĭlis (inl-), e, adj. [in-luo], that cannot be washed out: odor, Plaut. Men. 1, 2, 57 (cf. inlutibilis, Non. s. v. spurcum, p. 394, 18), Ritschl N. cr.
illūtus (inl-), a, um, v. illotus.
illŭvĭes (inl-), ēi, f. [in-luo].
- I. Dirt, filth, uncleanness of the body (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.: alluvies, diluvies, colluvies, proluvies; squalor, sordes, paedor): hic cruciatur fame, frigore, illuvie, imbalnitie, imperfundie, incuria, Lucil. ap. Non. 126, 2; 125, 31; Varr. ib. 34; Ter. Heaut. 2, 3, 54: pectus illuvie scabrum, Cic. poët. Tusc. 3, 12, 26: illuvie ac squalore obsitus, Tac. A. 4, 28: illuvie deformis, id. H. 4, 46: morbo illuvieque peresa vellera, Verg. G. 3, 561: oris, Dig. 21, 1, 12.
As a term of reproach: di te perdant … oboluisti allium, Germana illuvies, hircus, hara suis, you perfect beast, Plaut. Most. 1, 1, 39.
- II. An overflowing, inundation (postclass.): aquarum, Just. 2, 1, 6; 2, 6, 10: placida, i. e. the water that has overflowed, Tac. A. 12, 51: imber campos lubricos fecerat, gravesque currus illuvie haerebant, in the mud, Curt. 8, 14, 4.
illŭvĭōsus, a, um, adj. [illuvies], dirty: taetrum dicitur illuviosum, fetidum, Non. 413, 7.
Illyrĭi (archaic orthog. Ilurii, Plaut, Men. 2, 1, 10), ōrum, m., = Ἰλλύπιοι,
- I. a people on the Adriatic Sea, in the modern Dalmatia and Albania, Mel. 2, 2, 1; 12; Liv. 10, 2; 42, 26; 43, 9 et saep.
- II. Derivv.
- A. Illyrĭus, a, um, adj., of or belonging to the Illyrians, Illyrian: ager, Cato ap. Gell. 11, 3, 2: latro, Cic. Off. 2, 11, 40.
Hence,
- 2. Subst.: Illyrĭa, ae, f., the country of Illyria, Prop. 1, 8, 2; as consisting of two parts, Roman and Grecian Illyria, also in plur.: Illyrĭae, ārum, Prop. 2, 16 (3, 8), 10.
- B. Illyrĭcus (Illuricus, Plaut. Trin. 4, 2, 10), a, um, adj., of or belonging to the Illyrians, Illyrian: mare, Cic. de Imp. Pomp. 12, 35: sinus, Verg. A. 1, 243: undae, Hor. C. 1, 28, 22: pix, Ov. P. 4, 14, 45: gentes, Mel. 2, 3, 11: facies hominis, Plaut. Trin. 4, 2, 10: argentum, Liv. 45, 43, 5: in Illyricis, i. e. in Illyria, Plin. 2, 103, 106, § 228.
Subst.: Illyrĭcum, i, n., the country of Illyria, Varr. R. R. 2, 10, 9; Cic. Att. 10, 6, 3; Liv. 43, 9; Mel. 2, 3, 13; Plin. 3, 21, 25, § 139.
- C. Illyrĭcĭānus, a, um, adj., the same: gens, Val. ap. Treb. Claud. 14: omnes, Cod. Th. 10, 10, 26.
- D. Illy-ris, ĭdis, f., Illyrian: ora, Ov. Tr. 2, 225; Sil. 8, 292: Epidamnos, Luc. 2, 624.
Subst., the country of Illyria, Ov. P. 2, 2, 79; Mel. 1, 3, 4.