Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ĭmĭtābĭlis, e, adj. [imitor],

  1. I. that may be imitated, imitable (rare but class.): orationis subtilitas imitabilis illa quidem videtur esse existimanti, Cic. Or. 23, 76; cf. Quint. 10, 1, 61; 10, 2, 12; 19: tu mihi maxime imitabilis, maxime imitandus videbaris, Plin. Ep. 7, 20, 4: non imitabile fulmen, Verg. A. 6, 590: quiddam, Ov. P. 4, 10, 77: neque est gemma alia imitabilior mendacio vitri, Plin. 37, 8, 33, § 112.
  2. II. Imitative, inclined to imitate: homines imitabili natura, Vitr. 2, 1, 3.

ĭmĭtāmen, ĭnis, n. [imitor], imitation; abstr. and concr., a resemblance, likeness, imitation, image (Ovidian): somnia, quae veras aequent imitamine formas, Ov. M. 11, 626.
In plur.: artes, antiquae imitamina vitae, Ov. M. 4, 445: aetatis peragens imitamina nostrae, id. ib. 15, 200; id. F. 4, 211.

ĭmĭtāmentum, i, n. [imitor], imitation; abstr. and concr. (post-Aug.): simulacrum imitamenti Olympiaci Jovis, the statue, Amm. 22, 13, 1.
In plur.: tristitiae, acts in imitation of, Tac. A. 13, 4: veterum Romanorum, id. ib. 14, 57: opplevit omnia non simulacris neque imitamentis, sed luctu atque lamentis veris, Gell. 7, 5, 7.

ĭmĭtātĭo, ōnis, f. [imitor], imitation (class.; cf. aemulatio).

  1. I. In gen.: imitatio virtutis aemulatio dicitur, Cic. Tusc. 4, 8, 17; cf. Quint. 1, 2, 26: excellentium civium virtus imitatione digna, Cic. Phil. 14, 6, 17: imitatione tantam ingenii praestantiam consequi, id. Off. 3, 1, 1: ut ad imitationem sui vocet alios, id. Rep. 2, 42: periculosa exempli, id. Fl. 11, 24: antiquitatis, Quint. 11, 3, 10: nostrorum dictorum factorumque, id. 9, 2, 59: fori consiliorumque, id. 2, 4, 41 al.: in omni re vincit imitationem veritas, Cic. de Or. 3, 57, 215: nihil ostentationis aut imitationis afferre, id. 3, 12, 45: longe difficillima est imitationis imitatio, the copying of a copy, Plin. Ep. 4, 28, 3: certatim haec omnis imitatio lacessivit, ut, etc., Macr. S. 7, 13, 11.
    1. B. The faculty of imitation: ingenii signum in parvis praecipuum memoria est: … proximum imitatio, Quint. 1, 3, 1.
  2. II. In rhet. lang.
    1. A. Imitation of an orator: imitatio est, in qua impellimur cum diligenti ratione, ut aliquorum similes in dicendo velimus esse, Auct. Her. 1, 2, 3; cf. Cic. de Or. 2, 22 sq.; Quint. 10, 2.
    2. B. Imitation of a natural sound, onomatopœia, Auct. Her. 4, 31, 42.

ĭmĭtātīvus, a, um, adj. [imitor], representing by imitation, Diom. p. 479 P.

ĭmĭtātor, ōris, m. [imitor], an imitator, copyist, mimic (class.).

        1. (α) With gen.: permulti imitatores principum exsistunt, Cic. Leg. 3, 14, 31: Thucydidis, Quint. 10, 1, 74: Atticorum, id. ib. 115; 12, 10, 14: veterum facinorum, Cic. Vatin. 9, 22: Brutus erat stulti sapiens imitator, Ov. F. 2, 717: fulminis, id. M. 14, 618.
        2. (β) Absol.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos, Cic. de Or. 2, 54, 219: nec desilies imitator in artum, Hor. A. P. 134: o imitatores, servum pecus, id. Ep. 1, 19, 19.

ĭmĭtātōrĭus, a, um, adj. [imitator], secondary, imitative (opp. originale): peccatum, Aug. Cont. Jul. 6, 24.

ĭmĭtātrix, īcis, f. [imitator], she that imitates (rare but class.): boni (voluptas), Cic. Leg. 1, 17, 47: gloriae, id. Tusc. 3, 2, 4: avis imitatrix ac parasita, Plin. 10, 23, 33, § 68.

ĭmĭtātus, ūs, m. [imitor], an imitation, Aus. Per. Odyss. 14, 3.

ĭmĭto, āre, v. imitor fin.

ĭmĭtor, ātus, 1 (archaic inf. pres. imitarier, Plaut. Capt. 3, 1, 25; Lucr. 5, 1377), v. freq. a. dep. [root im-, cf. aemulus], to imitate.

  1. I. To represent, to express, copy, portray (class.): summum illum luctum penicillo, to portray, Cic. Or. 22, 74; cf.: oris (Coae Veneris) pulchritudo reliqui corporis imitandi spem auferebat, id. Off. 3, 2, 10: aut Ialysi aut Coae Veneris pulchritudinem, id. Or. 2, 5; id. Brut. 18, 70: chirographum, id. N. D. 3, 30, 74; id. Fam. 9, 20, 2: faber ungues Exprimet et molles imitabitur aere capillos, Hor. A. P. 33; cf.: argillā quidvis imitabitur udā, id. Ep. 2, 2, 8: hunc in persona lenonis, Cic. Rosc. Com. 7, 20: populi speciem et nomen, id. Rep. 3, 33: antiquitatem, id. Brut. 36, 137; cf.: heroum veteres casus fictosque luctus imitari atque adumbrare dicendo, id. de Or. 5, 47, 380: imitans, ut est mos, facta et dicta vivi, Suet. Vesp. 19: sine imitandorum carminum actu ludiones, not expressing by gesticulation, Liv. 7, 2, 4: gaudia falsa, Tib. 3, 6, 33; cf. maestitiam, Tac. A. 1, 24: quaecumque (pictura) imitata figuram est, Juv. 6, 341.
    Poet.: putre solum imitamur arando, i. e. to make loose or friable, Verg. G. 2, 204: robore duro Stipitibus ferrum sudibusque imitantur obustis, replace, substitute, supply the place of, id. A. 11, 894: pocula vitea fermento atque sorbis, id. G. 3, 380; cf.: diuturni mores consensu utentium comprobati legem imitantur, Just. Inst. 1, 2, 9.
  2. II. To imitate, to act like, copy after, seek to resemble, counterfeit something (so most freq.): imitabor nepam, Plaut. Cas. 2, 8, 7: imitabor ergo Aratum, qui magnis de rebus dicere exordiens, a Jove incipiendum putat, Cic. Rep. 1, 36; cf.: imitor Archytam, id. ib. 1, 38: Platonem, id. Ac. 1, 3, 10: aliquem imitando effingere atque exprimere, id. de Or. 2, 22, 90; cf.: quem (eloquentem) si imitari atque exprimere non possumus, id. Or. 5, 19: quem postea imitati sunt multi, aequavit nemo, Plin. 35, 11, 40, § 126: ipsi sibi imitandi fuerunt, Cic. Or. 53, 177: qui maxime imitandus, et solus imitandus est, Quint. 10, 2, 24; cf.: tu mihi maxime imitabilis, maxime imitandus videbaris, Plin. Ep. 7, 20, 4: noster ille amicus, dignus huic ad imitandum, Cic. Rep. 1, 1 Mos.: populi consuetudinem, id. ib. 2, 20: non dicam plura, ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari, id. Fam. 3, 8, 6: in adeundis periculis consuetudo imitanda medicorum est, id. Off. 1, 24, 83: quod faciendum imitandumque est omnibus, ut, etc., id. Lael. 19, 70: factum praeclarum expositum ad imitandum, id. Phil. 2, 44, 114: in qua (sc. domo) sollicitas imitatur janua portas, resembles, Juv. 7, 42.
    Note:
        1. a. Act. form ĭmĭto, āre (anteclass.): si malos imitabo, Liv. Andr. ap. Non. 473, 22 (Fragm. Trag. v. 1 Rib.): tuum opus nemo imitare potest, Varr. ib. 21.
        2. b. ĭmĭtātus, a, um, in pass. signif.: imitata et efficta simulacra, Cic. Univ. 3, 6: cum sint alii veri affectus, alii ficti et imitati, Quint. 11, 3, 61: nec abest imitata voluptas, Ov. M. 9, 481; Avien. Fab. 5, 17.

īmĭtus, adv. [imus], at or from the bottom, = funditus (post-class.): fontes imitus ignes eructare, Gell. 17, 10, 13; 2, 20, 4: terra dehiscente imitus, App. M. 9, p. 233; Cassiod. Var. 3, 47.

infĕrus, a, um (ante-class. collat. form of the nom. sing. infer: ubi super inferque vicinus permittet, Cato, R. R. 149), adj. [cf. Sanscr. adh-aras, adh-amas, the lower, lowest; and Lat. infra], that is below, underneath, lower; opp. superus.

  1. I. Posit.
    1. A. In gen.: inferus an superus tibi fert Deus funera, Liv. Andr. ap. Prisc. p. 606 P.; cf.: Di Deaeque superi atque inferi, Plaut. Cist. 2, 1, 36; Ter. Phorm. 4, 4, 6; cf. also: ut ex tam alto dignitatis gradu ad superos videantur deos potius quam ad inferos pervenisse, Cic. Lael. 3, 12: limen superum inferumque salve, Plaut. Merc. 5, 1, 1: ut omnia supera, infera, prima, ultima, media videremus, Cic. Tusc. 1, 26, 64: loca, the lower parts, id. Arat. 474: fulmina, that come out of the ground, Plin. 2, 52, 53, § 138: aqua, that falls down, rain-water, Varr. ap. Non. 1, 221: mare inferum, the Lower, i. e. the Tuscan Sea (opp. mare superum, the Upper or Adriatic Sea), Mel. 2, 4; Plin. 3, 5, 10, § 75; Cic. Att. 9, 3, 1; id. de Or. 3, 19 et saep. also without mare: navigatio infero, upon the Tuscan Sea, id. Att. 9, 5, 1.
    2. B. In partic., underground, belonging to the Lower World: infĕri, ōrum, m. (gen. inferūm for inferorum, Varr. ap. Macr. S. 1, 16; Sen. de Ira, 2, 35), the inhabitants of the infernal regions, the dead: triceps apud inferos Cerberus, Cic. Tusc. 1, 5, 10: si ab inferis exsistat rex Hiero, were to rise from the dead, Liv. 26, 32: si salvi esse velint, Sulla sit iis ab inferis excitandus, to be raised from the dead, Cic. Cat. 2, 9, 20: inferorum animas elicere, id. Vatin. 6, 14: ad inferos poenas parricidii luere, in the infernal regions, id. Phil. 14, 12, 32: ab inferis excitare aliquem, i. e. to quote the words of one deceased, id. Or. 25, 85; id. Brut. 93, 322.
  2. II. Comp.: infĕrĭor, ius, lower in situation or place.
    1. A. Lit.: spatium, Caes. B. G. 7, 46, 3: locus, id. ib. 2, 25: pars, id. ib. 7, 35: ex inferiore loco dicere, from below (opp. ex superiore loco, from the tribunal), Cic. Att. 2, 24, 3; cf. superus, II. A.: onerosa suo pondere in inferius feruntur, downwards, Ov. M. 15, 241: scriptura, Cic. Inv. 2, 40, 117.
      Plur. subst.: infĕrĭōres, um, m., the people of the lower part of the city, Auct. B. Alex. 6, 3.
    2. B. Trop.
      1. 1. Subsequent, later, latter, in time or succession: erant inferiores quam illorum aetas, qui, etc., lived later, were younger, Cic. Q. Fr. 3, 5, 2; cf.: aetate inferiores paulo quam Iulius, etc., id. Brut. 49, 182; and: inferioris aetatis esse, id. ib. 64, 228: inferiores quinque dies, the latter, Varr. L. L. 6, § 13 Müll.
      2. 2. Inferior in quality, rank, or number.
          1. (α) With abl. specif.: voluptatibus erant inferiores, nec pecuniis ferme superiores, Cic. Rep. 2, 34: inferior fortunā, id. Fam. 13, 5, 2: dignitate, auctoritate, existimatione, gratia non inferior, quam qui umquam fuerunt amplissimi, id. Q. Fr. 1, 3, 6: inferiores animo, Caes. B. G. 3, 24: quemadmodum causa inferior, dicendo fieri superior posset, Cic. Brut. 8: erat multo inferior navium numero Brutus, Caes. B. C. 1, 57.
            With abl.: ut humanos casus virtute inferiores putes, Cic. Lael. 2.
          2. (β) With in and abl.: in jure civili non inferior, quam magister fuit, Cic. Brut. 48, 179.
          3. (γ) Absol.: inferiores extollere, Cic. Lael. 20, 72; cf. id. ib. § 71: invident homines maxime paribus aut inferioribus, id. de Or. 2, 52, 209; cf.: indignum est, a pari vinci aut superiore, indignius ab inferiore atque humiliore, id. Quint. 31: supplices inferioresque, id. Font. 11: ordines, Caes. B. C. 1, 46: crudelis in inferiores, Auct. Her. 4, 40: non inferiora secutus, naught inferior, Verg. A. 6, 170.
  3. III. Sup. in two forms: infĭmus (or infŭmus) and īmus.
    1. A. Form infimus (infumus), a, um, lowest, last (= imus; but where the lowest of several objects is referred to, infimus is used, Cic. N. D. 1, 37, 103; 2, 6, 17; v. Krebs, Antibarb. p. 588).
      1. 1. Lit.: stabiliendi causa singuli ab infimo solo pedes terra exculcabantur, Caes. B. G. 7, 73, 7: ab infimis radicibus montis, id. B. C. 1, 41, 3; 1, 42, 2: cum scripsissem haec infima, Cic. Q. Fr. 3, 1, 6: ab infima ara, from the lowest part of the altar, id. Div. 1, 33; cf.: sub infimo colle, the foot, Caes. B. G. 7, 79.
        Subst.: infĭmum, i, n., the lowest part, bottom, in the phrase: ab infimo, from below, at the bottom, Plaut. Most. 3, 2, 140: collis erat leniter ab infimo acclivis, Caes. B. G. 7, 19, 1 (for which, ab imo; v. below, B. 1.): stipites demissi et ab infimo revincti, id. ib. 7, 73, 3; cf. Sen. Q. N. 3, 30, 4; 6, 4, 1; so, ad infimum, at the bottom, Caes. B. G. 7, 73, 3: collis passus circiter CC. infimus apertus, at the bottom, id. ib. 2, 18, 2.
      2. 2. Trop., lowest, meanest, basest in quality or rank: infima faex populi, Cic. Q. Fr. 2, 6; cf.: condicio servorum, id. Off. 1, 13: infimo loco natus, id. Fl. 11: summos cum infimis pari jure retinebat, id. Off. 2, 12: humilitas natalium, Plin. 18, 6, 7, § 37: preces, the most humble, Liv. 8, 2; 29, 30.
        Hence, infĭmē, adv., only trop., at the bottom (late Lat.): quid summe est, quid infime, Aug. Ep. 18, 2.
    2. B. Form imus, a, um, the lowest, deepest, last ( = infimus; but when opp. to summus, to express a whole from end to end, imus is used; v. Suet. Aug. 79; Quint. 2, 13, 9; Liv. 24, 34, 9; Cic. Rosc. Com. 7, 20; Hor. Ep. 1, 1, 54; cf. Krebs, Antibarb. p. 588).
      1. 1. Lit.: ab imis unguibus usque ad verticem summum, Cic. Rosc. Com. 7, 20: terra ima sede semper haeret, id. Rep. 6, 18: fundo in imo, at the very bottom, Verg. A. 6, 581: vox, the deepest bass (opp. vox summa, the treble), Hor. S. 1, 3, 7; Quint. 11, 3, 15: conviva, that reclines at the bottom, Hor. S. 2, 8, 40; Mart. 6, 74: ad imam quercum, at the foot of the oak, Phaedr. 2, 4, 3: in aure ima, at the bottom of the ear, Plin. 11, 45, 103, § 205.
        As substt.
    1. A. Plur.: īmi, ōrum, m., the lowest, most humble: aequalis ad maximos imosque pervenit clementiae tuae admiratio, Sen. Clem. 1, 1, 9: pacis et armorum superis imisque deorum Arbiter, Ov. F. 5, 665.
    2. B. īmum, i, n., the bottom, depth, low est part. Lit.: ab imo ad summum, Hor. S. 2, 3, 308: locus erat paulatim ab imo acclivis, Caes. B. G. 3, 19, 1 (for which, ab infimo; v. above, A. 1.); so, tigna paulum ab imo praeacuta, id. ib. 4, 17: suspirare ab imo, to fetch a deep sigh, Ov. A. A. 3, 675: (aures) instabiles imo facit, at the bottom. at their roots, id. M. 11, 177: aquae perspicuae imo, down to the bottom, id. ib. 5, 588.
      Plur.: ima summis mutare, to turn the lowest into the highest, Hor. C. 1, 34, 12; Vell. 2, 2: ima, the under world, Ov. M. 10, 47.
      With gen.: ima maris, the bottom of the sea, Plin. 32, 6, 21, § 64: ima montis, the foot of a mountain, id. 4, 11, 18, § 40.
      1. 2. Trop., with respect to time or order, the last (mostly poet.): mensis, Ov. F. 2, 52.
        Hence, subst.: īmum, i, n., the last, the end: nihil nostrā intersit an ab summo an ab imo nomina dicere incipiamus, Auct. Her. 3, 18, 30: si quid inexpertum scaenae committisservetur ad imum, till the last, to the end, Hor. A. P. 126: dormiet in lucemad imum Threx erit, at last, id. Ep. 1, 18, 35.