Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

impĕtrābĭlis (inp-), e, adj. [impetro].

  1. I. Pass., easy to be obtained, attainable (rare; not in Cic. and Cæs.): cui postulanti triumphum rerum gestarum magnitudo impetrabilem faciebat, Liv. 39, 29, 4: venia, id. 36, 33, 5: omnia et tuta apud Romanos, id. 25, 29, 8: votum facite Junoni, Prop. 4 (5), 1, 101: quo impetrabilior pax esset, Liv. 30, 16, 15.
  2. II. Act., that easily obtains or effects, successful (ante- and postclass.): non potuit venire orator magis ad me impetrabilis, Plaut. Most. 5, 2, 40: impetrabilior qui vivat, nullus est, id. Merc. 3, 4, 20: Nicator Seleucus efficaciae impetrabilis rex, Anim. 14, 8: dies, on which a wish is gained, favorable, propitious, Plaut. Ep. 3, 2, 6: efficacia, Amm. 14, 8, 6; 15, 8, 21.
    Adv.: impĕtrābĭlĭter, in a way likely to attain: impetrabilius, Symm. Or. pro Patr. 4 Mai.

impĕtrātĭo (inp-), ōnis, f. [impetro], an obtaining by request, accomplishment, Cod. Just. 2, 58, 2; Cod. Th. 11, 22, 4.
Plur.: istas impetrationes nostras nihil valere, Cic. Att. 11, 22, 1.

* impĕtrātīvus (inp-), a, um, adj. [impetro], obtained by entreaty or vows: augurium, Serv. Verg. A. 6, 190.

impĕtrātor (inp-), ōris, m. [impetro], one who obtains, an obtainer (post-class.): beneficii, Cod. Th. 12, 6, 3.

impĕtrātus, ūs, m. [impetro], an effecting, obtaining, Ambros. de Fide, 5, 6, 77.