No entries found. Showing closest matches:
imprŏbābĭlis (inpr-), e, adj. [2. inprobabilis], not deserving of approbation, objectionable, exceptionable (not ante-Aug.; for in Cic. Ac. 2, 11, 33, the correct read. is probabilem; cf. Cic. Off. 2, 2): rationes, Cels. praef. med.: motus animi, Sen. Ep. 75 med.: factum per se improbabile, Quint. 7, 4, 7: argumentum, Plin. 4, 13, 27, § 93: non improbabilis mos, Dig. 50, 14, 3.
Adv.: imprŏbābĭlĭter, objectionably: objecta non improbabiliter, Sid. Ep. 1, 11 med.
imprŏbātĭo (inpr-), ōnis, f. [improbo], disapprobation, blame (very rare): haec et ad improbationem et approbationem testium pertinebunt, Auct. Her. 2, 6, 9; Cic. Verr. 2, 3, 74, § 172: accusatoris erit, improbatione hominis uti, id. Inv. 2, 10, 32.
imprŏbātor (inpr-), ōris, m. [improbo], a disapprover, condemner (post-class.): malorum, bonorum probator, App. de Deo Socr. p. 51: malorum, Tert. Patient. 5.
imprŏbē (inpr-), adv., v. improbus fin.
imprŏbĭtas (inpr-), ātis, f. [improbus],
- I. badness, wickedness, depravity, dishonesty, improbity (freq. and class.): cum te alicujus improbitas perversitasque commoverit, Cic. Q. Fr. 1, 13, 38: amicorum neglectio improbitatem coarguit, id. Mur. 4, 9; id. Att. 1, 16, 7: in hac causa improbitatem et gratiam cum inopia et veritate contendere, id. Quint. 27, 84; id. Brut. 62, 224: cum me improbitatis patrocinium suscipere vultis, id. Rep. 3, 5: judici invisa est, Quint. 6, 4, 15: cordis humani, Plin. 2, 23, 21, § 87; Ov. A. A. 1, 676: prodiga corruptoris, Juv. 10, 305: illo admirabilis aevo, i. e. rare, id. 13, 53.
- II. Transf., of bad, troublesome animals, impudence, boldness, audacity: simiae Dodoneae, Cic. Div. 2, 32, 69: muscae, Plin. 29, 1, 8, § 28: alitum semina depascentium, id. 19, 6, 34, § 116.
imprŏbĭter (inpr-), adv., v. improbus fin.
imprŏbĭto (inpr-), āvi, 1, v. freq. a. [improbo], to disapprove strongly, condemn: illud inhumaniter scriptum, Gell. 20, 1, 11.
imprŏbo (inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.): hoc negas te. posse nec approbare nec improbare, Cic. Ac. 2, 30, 96: haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur, id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95: ego ista studia non improbo, moderata modo sint, id. de Or. 2, 37, 156: improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, id. Off. 1, 42, 150: Curio utrumque improbans consilium, Caes. B. C. 2, 31, 1: per improbaturum haec Jovem, Hor. Epod. 5, 8: judicium, to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175; 2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret, id. Font. 4, 7: Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus, Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137: (Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc., derides, Ov. M. 14, 521.
Esp. in law, to overrule an opinion or judgment: sententiam, Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.
Absol.: qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc., Caes. B. C. 1, 32, 3: inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni, Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14.
* imprŏbŭlus (inpr-), a, um, adj. dim. [improbus], somewhat wicked, Juv. 5, 73.
imprŏbus (inpr-), a, um, adj. [2. inprobus], not according to the standard.
- I. Lit.
- A. Below the standard, i. e. of bad quality, bad, poor, inferior (rare; mostly post-Aug.): merces, Plaut. Rud. 2, 3, 43: opera araneorum et textura inproba, id. Stich. 2, 2, 24: panis, Mart. 10, 5, 5: improbiores postes, Plaut. Most. 3, 2, 139: tua sum opera et propter te inprobior, id. Bacch. 5, 2, 84.
- B. Above or beyond the standard, i. e. enormous, monstrous, excessive: genua, Col. 6, 1, 3: arva, Val. Fl. 1, 510; 2, 631 (cf. Forbig. ad Verg. G. 1, 119; Orell. ad Hor. C. 3, 9, 22): Chilones a labris improbioribus, Charis. p. 78 P.: mons, Verg. A. 12, 687: tegmina plantae, Val. Fl. 6, 702: improbo somno, quem nec tertia saepe rumpit hora, Mart. 12, 18, 13: villus barbarum in capris, Plin. 12, 17, 37, § 73: reptatus (vitium), id. 14, 1, 3, § 13; Stat. Th. 6, 838: imber improbior, Sen. Q. N. 4, 4 fin. (in Sall. ap. Non. 366, 13; Hist. Fragm. 4, 40 Dietsch, the true read. is in prora).
- II. Transf., of mind and character.
- A. Restless, indomitable, persistent (cf.: pervicax, perstans, vehemens, acer): labor omnia vincit improbus, Verg. G. 1, 146: tum cornix plena pluviam vocat improba voce, id. ib. 1, 388: quatit improbus hastam, id. A. 11, 767; cf. Hor. C. 3, 9, 23; Mart. 1, 105, 2; Ov. Tr. 1, 11, 41.
- B. Morally bad; wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, ungodly, unjust, dishonest; bold, shameless, impudent; violent, fierce, outrageous (syn.: malus, malignus, pravus, depravatus, nequam).
- 1. Of living beings: NI TESTIMONIVM FARIATVR IMPROBVS INTESTABILISQVE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 15, 13 fin.: qui improbi essent et scelesti, Plaut. Mil. 3, 1, 137: nequam et improbus, Cic. Deiot. 7, 21: illud vero improbi esse hominis et perfidiosi, id. de Or. 2, 73, 297: Cresphontes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156 Vahl.): populum aut inflammare in improbos aut incitatum in bonos mitigare, Cic. de Or. 1, 46, 202: longe post natos homines improbisssimus, id. Brut. 62, 224: cum in me tam improbus fuit, id. Att. 9, 15, 5: ab ingenio est improbus, Plaut. Truc. 4, 3, 59: ut alias res est impense improbus, id. Ep. 4, 1, 39: negat improbus et te Neglegit, aut horret, Hor. Ep. 1, 7, 63: anus, id. S. 2, 5, 84: cum eum, qui sit improbus, latronem dicimus, Quint. 8, 4, 1; 1, 8, 21: (anguis) piscibus atram inprobus ingluviem explet, voracious, Verg. G. 3, 431: lupus, id. A. 9, 62: Jovis ales, id. ib. 12, 250: annis, by his youth, Juv. 3, 282: Fortuna arridens infantibus, mischievous, id. 6, 605.
Comp.: inprobior satiram scribente cinaedo, Juv. 4, 106.
- * (β) With gen.: conubii, Stat. Th. 7, 300.
- 2. Of inanim. and abstr. things: improbo Iracundior Hadria, Hor. C. 3, 9, 22: lavit improba taeter Ora (leonis) cruor, Verg. A. 10, 727: perfricare faciem et quasi improbam facere, shameless, impudent, Quint. 11, 3, 160; cf.: oris improbi homo, Suet. Gramm. 15: divitiae, Hor. C. 3, 24, 62: improba non fuerit si mea charta, dato, Mart. 8, 24, 2: satureia, exciting lust, id. 3, 75, 4: ingenio improbo, Plaut. Ps. 1, 2, 16: facta, id. Truc. 2, 7, 4: dicta, licentious, Ov. F. 5, 686: verba, id. A. A. 3, 796; cf. carmina, id. Tr. 2, 441: legis improbissimae poena, Cic. Fam. 14, 4, 2: testamentum, illegal, id. Verr. 2, 1, 42, § 107: mala et improba defensio, id. ib. 2, 2, 41, § 101: amor, Verg. A. 4, 412; Hor. S. 1, 3, 24 (cf.: improbus, turpis, Schol. Cruq. ad loc.): spes, Quint. 12, 1, 13: improba ventris rabies, Verg. A. 2, 356: quo apertior adulatio, quo improbior, hoc citius expugnat, Sen. Q. N. 4 praef. med.: improba quamvis gratia fallaci praetoris vicerit urna, Juv. 13, 3.
Adv., in two forms, imprŏbē (class.) and improbĭter (perh. only once in Petr. 66).
- 1. Beyond measure, immoderately, enormously (very rare): ad eos, quibus intestinum improbe prominet, Marc. Emp. 31 med.: de quodam procerae staturae improbiusque nato, i. e. uncommonly well furnished, Suet. Vesp. 23: Chilones improbius labrati, Charis. p. 78 P.
- 2. (Acc. to II.) Badly, wrongly, improperly: multa scelerate, multa audacter, multa improbe fecisti, Cic. Rosc. Am. 36, 104: facere aliquid, Quint. 1, 3, 13: quibus improbe datum est, Cic. Off. 2, 22, 79: quid ego miror, si quid ab improbis de me improbe dicitur? id. Sull. 10, 30: praeda improbe parta, id. Fin. 1, 16, 51: aliquid petere, Quint. 6, 3, 95: non improbe litigabunt, id. 12, 7, 5: ignorantia et inscitia improbe dicentium, quae non intellegunt, incorrectly, Gell. 15, 5, 1; so with indocte, id. 15, 9, 4.
Comp.: estne aliquid, quod improbius fieri possit? Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140: decerpere oscula, Cat. 68, 126.
Sup.: quas (res) improbissime fecit, Cic. Caecin. 9, 23: respondere, id. Pis. 6, 13.
imprōcērus (inpr-), a, um, adj. [2. in-procerus], not tall, undersized (postAug.): corpora, Gell. 4, 19, 1: pecora, Tac. G. 5, 2.
* imprōcrĕābĭlis (inpr-), e, adj. [2. in-procreabilis], that cannot be procreated: materia, App. Dogm. Plat. 1, p. 3.
imprōdictus, a, um, adj. [2. in-prodictus], not postponed: ne improdicta die quis accusetur, Cic. Dom. 17, 45.
imprŏfessus (inpr-), a, um, adj. [2. in-professus].
- I. M i d., that has not professed or declared himself (post-Aug.): deferebantur, qui vel improfessi Judaicam intra Urbem viverent vitam, Suet. Dom. 12: servus, Dig. 34, 4, 16.
- * II. Pass., that is not professed or declared, Quint. Decl. 341 in lemm.
‡ imprōles est qui nondum vir est, Mar. Victor. p. 2465 P.; cf. improles, ἄγονος, ἄτεκνος, Gloss.
‡ imprōlus vel imprōlis, qui nondum esset ascriptus in civitate, Paul. ex Fest. p. 108 Müll.
imprōmiscŭs (inpr-), a, um, adj. [2 in-promiscus], unmixed, unmingled (postclass.): suavitas, Gell. 12, 4, 3: verbum neque numeris neque generibus praeserviens, sed liberum undique et impromiscum, id. 1, 7, 6.
impromptus (inpr-), a, um. adj. [2. in-promptus], not ready, not quick (rare): infacundior et lingua impromptus, Liv. 7, 4, 5: imprompto jam Arminio ob continua pericla, Tac. A. 2, 21: sermone impromptus Latio, Aus. Idyll. 2, 9.
imprŏpĕ (inpr-), adv. [in-prope], near (post-class.): imprope est caelo, Tert. Exhort. ad Cast. 10.
imprŏpĕranter (inpr-), adv. [2. inproperanter], gradually, by degrees (postclass.), Aus. Epit. 35, 3.
* imprŏpĕrātus (inpr-), a, um, adj. [2. in-properatus], not hastened, not hasty, lingering: vestigia, Verg. A. 9, 798.
imprŏpĕrĭum (inpr-), ĭi, n. [2. impropero], a reproach, taunt (eccl. Lat.), Lact. 4, 18, 32; Vulg. Rom. 15, 3 al.; cf. improperium ὀνείδισις, Gloss. Philox.
* 1. imprŏpĕro (inpr-), āre, v. n. [in-propero], to hasten into, enter hastily: quo si quis improperet, Varr. ap. Plin. 36, 13, 19, § 91.
2. imprŏpĕro (inpr-), āvi, ātum, 1, v. n. and a. [corrupt. for improbro; from in-probrum], to cast as a reproach upon one, to reproach, taunt, upbraid (post-Aug., and very rare): impropero ὀνειδιζω, Gloss. Philox.: non impropero illi, Petr. 38: improperia improperantium, Vulg. Rom. 15, 3: latrones improperabant ei, id. Matt. 27, 44.
* imprŏpĕrus (inpr-), a, um, adj. [2. in-properus], not hasting, slow: sorores, Sil. 3, 96.
imprō̆prĭē (inpr-), adv., v. improprius fin.
imprō̆prĭĕtas (inpr-), ātis, f. [improprius], impropriety, improper use (postAug.): verbi, Gell. 1, 22, 21.
imprō̆prĭus (inpr-), a, um, adj. [2. in-proprius], not befitting a thing, unsuitable, improper (post-Aug.): nec improprium nec inusitatum nomen, Quint. 8, 4, 16; cf. cognomen, Plin. 37, 8, 37, § 116: verba, Quint. 8, 3, 57: tropus maxime improprius, id. 8, 6, 37.
Neutr. as subst.: impropri-um, i, something improper, impropriety, faultiness: ei (proprietati) contrarium est vitium; id apud nos improprium, ἄκυρον apud Graecos vocatur, quale est: Tantum sperare dolorem, Quint. 8, 2, 3: sciam us, nihil ornatum esse, quod sit improprium, id. 8, 3, 15; 1, 5, 46.
In plur., Quint. 1, 8, 13; 2, 5, 10; 10, 3, 20; 12, 10, 42.
Adv.: im-propriē, improperly, Plin. 8, 10, 10, § 29; Gell. 6, 6, 2; 17, 1, 1.
imprōpugnātus (inpr-), a, um, adj. [2. in-propugnatus], not defended, undefended: civitas, Amm. 29, 6; 26, 5; 12; Gell. 1, 6, 4.
improspectus (inpr-), a, um, adj. [2. in-prospectus], not seen from afar, unseen: Aetna, Auct. Carm. Aetn. 339.
Adv.: improspectē, improvidently: Jephte improspecte voverat, Hier. adv. Jovin. 1, 23: satis, Tert. Anim. 24.
improsper (inpr-), spĕra, ĕrum, adj. [2. in-prosper], unfortunate, unprosperous (post-Aug.): fortuna, Tac. A. 3, 24: moles insidiarum, id. ib. 14, 65: multa claritudine generis sed improspera, id. ib. 4, 44.
Adv.: improspĕrē, unfortunately: cessit, Col. 1, 1, 16; Tac. A. 1, 8; Gell. 9, 9, 12.
‡ improspĭcŭus ἀπερίβλεπτος, Gloss. Graec. Lat.
imprōtectus (inpr-), a, um, adj. [2. in-protectus], uncovered, undefended, unprotected (post-class.): ne improtectum Mesopotamiae relinqueret latus, Amm. 21, 13; 31, 13: imparatus improtectusque, Gell. 13, 27 fin.; 7, 3, 44.
imprōvĭdē (inpr-), adv., v. improvidus fin.
imprōvĭdentĭa (inpr-), ae, f. [improvidus], want of foresight, improvidence (post-class.): improvidentia sententias vertere, Tert. adv. Marc. 2, 23.
imprōvĭdus (inpr-), a, um, adj. [2. in-providus], not foreseeing, not anticipating, improvident (class.; syn.: incautus, imprudens, inconsultus).
- (α) Absol.: duces, Cic. Att. 7, 20, 2: senes, id. Lael. 26, 100: improvidos incautosque hostes opprimere, Liv. 22, 19, 6; Cic. Fam. 2, 16, 1: hominum mentes occupare, id. Lig. 6, 17: pectora, Verg. A. 2, 200: adulescens improvida aetate, Cic. Tusc. 5, 21, 62 fin.: aetas puerorum, Lucr. 1, 939; 4, 14: tela, quae et ipsa caeca et improvida feruntur, aimless, Plin. Ep. 4, 22, 5: festinatio inprovida est et caeca, Liv. 22, 39, 22.
- (β) With gen.: futuri certaminis Romanus veniebat, Liv. 26, 39, 7: rudis et improvida hujus mali civitas, Plin. 36, 3, 3, § 7: (Vitellius) ignarus militiae, improvidus consilii, Tac. H. 3, 56.
- * (γ) With inf.: hasta improvida servasse spatium campi distantis, Sil. 4, 286.
Adv.: imprōvĭdē, improvidently: se in praeceps dare, Liv. 27, 27, 11; Col. 6, 17, 35.
imprōvīsē and imprōvīso (inpr-), advv., v. improvisus fin.
imprōvīsus (inpr-), a, um, adj. [2. in-provisus],
- I. not foreseen, unforeseen, unexpected (class.): sapienti nihil improvisum accidere potest, nihil inopinatum, nihil omnino novum, Cic. Tusc. 4, 15, 37; id. Verr. 2, 2, 28, § 69; id. de Or. 1, 22, 103: unde iste amor tam improvisus ac tam repentinus? id. Agr. 2, 22, 60: cum tot bella subito atque improvisa nascantur, id. Font. 15, 32: mala, id. Tusc. 3, 14, 30: improvisior pestis, Tac. A. 2, 47: castella munita improviso adventu capta, Cic. Fam. 2, 10, 3: pericula, id. Mur. 27, 55: vis leti, Hor. C. 2, 13, 19: species, id. Ep. 1, 6, 11: pelagoque remenso Improvisi aderunt, Verg. A. 2, 182: cunctisque repente Improvisus ait, id. ib. 1, 595.
- II. As subst.: imprōvīsum, i, n., that which is unforeseen, an emergency: dux sibi delectos retinuerat ad improvisa, Tac. H. 5, 16.
Mostly in abl., with de, adverbially, unexpectedly, suddenly: quasi de improviso respice ad eum, Ter. And. 2, 5, 6; cf. Trabea ap. Cic. Tusc. 4, 31, 67; Cic. Rosc. Am. 52, 151; cf. also Caes. B. C. 2, 6, 3: de improviso, Ter. And. 2, 2, 23; id. Heaut. 2, 3, 40; id. Ad. 3, 3, 53; 4, 4, 1; id. Phorm. 5, 6, 44; Caes. B. G. 2, 3, 1; 5, 22, 1; 5, 39, 1; 6, 3, 1 et saep.
Less freq. with ex: ex improviso filiam inveni meam, Plaut. Rud. 4, 5, 2; Cic. Verr. 2, 1, 43, § 112.
Hence, adv., in two forms, imprōvīso (class.) and imprōvīsē (post-class.), on a sudden, unexpectedly: improviso filiam inveni (for which, shortly before: ex improviso filiam inveni), Plaut. Rud. 4, 5, 6: sane homini praeter opinionem improviso incidi, Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182: improviso eos in castra irrupisse, id. Div. 1, 24, 50: tantum adest boni improviso, Plaut. As. 2, 2, 44: cum mihi nihil improviso evenisset, Cic. Rep. 1, 4; id. Att. 15, 1, A, 1: scalae improviso, subitusque apparuit ignis, Verg. A. 12, 576; 8, 524: improvise necans incautos morte suprema, Tert. poët. adv. Marc. 2, 12.