No entries found. Showing closest matches:
impugnātĭo (inp-), ōnis, f. [impugno], an attack, assault (rare), Cic. Att. 4, 3, 3; Hier. Isa. 5, 18, 2.
impugnātor (inp-), ōris, m. [impugno], one who attacks, assails (late Lat.; in Liv. 27, 15, 8, the true read. is oppugnatores), Cassiod. Var. i. q. Ambros. in Psa. 118, Serm. 13, 6.
1. impugnātus (inp-), a, um, Part., from impugno.
* 2. impugnātus (inp-), a, um, adj. [2. in-pugnatus], not attacked, unassailed: turpe est rhetori, si quid in mala causa destitutum atque impugnatum relinquat, Gell. 1, 6, 4.