Lewis & Short

in-cognĭtus, a, um, adj.

  1. I. Not examined, untried: vestra solum legitis, vestra amatis, ceteros causā incognitā condemnatis, Cic. N. D. 2, 29, 73: res, id. Caec. 10, 29.
  2. II. Not known, unknown (class.; esp. freq. in Cic.): ne incognita pro cognitis habeamus, Cic. Off. 1, 6, 18: insperatum omnibus consilium, incognitum certe, id. Phil. 4, 1, 3: falsa aut incognita res, id. Ac. 1, 12, 45: effata fatidicorum, id. Leg. 2, 8, 20: quae omnia fere Gallis erant incognita, Caes, B. G. 4, 20, 3; so with dat., id. ib. 4, 29, 1: lex, Cic. Agr. 3, 10, 25: biduum ad recognoscendas res datum dominis, tertio incognita sub hasta veniere, unclaimed, not identified by the owners, Liv. 5, 16, 7: qui incognitum famae aperuerint armis orbem terrarum, id. 42, 52, 14: palus oculis incognita nostris, i. e. unseen, Ov. M. 2, 46: cum incognitum (eum) alias haberet, did not know, Suet. Aug. 94: nihil ejusmodi invenio; itaque incognito nimirum assentiar, Cic. Ac. 2, 35, 113; cf. id. ib. 2, 36, 114: contineo igitur me, ne incognito assentiar, id. ib. 2, 43, 133: Rebecca incognita viro, a maiden, Vulg. Gen. 24, 16: longi mensura incognita nervi, unknown, i. e. unparalleled, greater than any known, Juv. 9, 34.