Lewis & Short

incommŏdo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [id.].

  1. I. Neutr., to occasion inconvenience or trouble to any one, to be inconvenient, troublesome, annoying (rare): alicui, Ter. And. 1, 1, 135: alicui nihil, Cic. Quint. 16, 51; id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: ipsa scientia, etiam si incommodatura sit, gaudeant, id. Fin. 5, 19, 50; App. Mag. 8, p. 202, 10.
    Pass. impers.: obnoxium eum dici, cui quid ab eo, cui esse obnoxius dicitur, incommodari et noceri potest, Gell. 7, 17, 3.
  2. II. Act., to render inconvenient or troublesome, to incommode (post-class.): si quid aliud fiat, quod navigationem incommodet, difficiliorem faciat, vel prorsus impediat, Dig. 43, 12, 1, § 15: si incommodatur ad usum manus, ib. 21, 1, 14, § 6: usum, ib. 43, 21, 1, § 1.