Lewis & Short

inconsīdĕrātē, adv., v. inconsideratus fin.

inconsīdĕrātĭo, ōnis, f., inconsiderateness (late Lat.): mentis, Salv. de Gub. Dei, 1 extr.; cf. inconsiderantia.
From in-consīdĕrātus, a, um, adj. (class.).

  1. I. Act., thoughtless, heedless, inconsiderate (cf. inconsultus): nos ita leves atque inconsiderati sumus, Cic. Div. 2, 27, 59: quam natura muliebris facit inconsideratam, Auct. Her. 4, 16, 23: inconsideratior in secunda, quam in adversa fortuna, Nep. Con. 5; so in comp., Quint. 2, 15, 28.
  2. II. Pass., unconsidered, unadvised, inconsiderate: cupiditas, Cic. Quint. 25: inconsideratissima temeritas, id. Har. Resp. 26.
    Adv.: in-consīdĕrātē, inconsiderately, rashly (class.): temere et fortuito, inconsiderate, negligenterque agere, Cic. Off. 1, 29, 104: tractare aliquid, Auct. Her. 4, 38, 60.
    Comp.: inconsideratius proeliando, Val. Max. 1, 5, 9.