Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

indūtĭae (less correctly -cĭae), ārum, f. [for indu-itiae, from indu for in and ire, a going into rest or retirement; cf. Aur. ap. Gell. 1, 25, 17; hence], a cessation of hostilities, a truce, armistice (class.).

  1. I. Lit.: indutiae sunt belli feriae, Varr. ap. Gell. 1, 25, 2; cf. the context: cum triginta dierum essent cum hoste pactae indutiae, Cic. Off. 1, 10, 33: biennii, Liv. 10, 5, 12: indutias facere, Cic. Phil. 8, 7, 20: inire aequis condicionibus, Plin. Pan. 11, 5: petere, Nep. Ages. 2: conservare, id. ib.: tollere, to put an end to, Liv. 30, 4, 8: agitare, Sall. J. 31, 4: per indutias, during the truce, Liv. 30, 37, 6.
  2. II. Transf., a cessation, pause (ante- and post-class.): immo indutiae parumper fiant, si quid vis loqui, Plaut. Am. 1, 1, 233: delay in paying a tax, Cassiod. Var. 5, 34: noctis indutiae, the stillness of night, App. M. 2, p. 126 init.
    Of a truce in a lovers’ quarrel: injuriae, suspiciones, inimicitiae, indutiae, Bellum, pax rursum, Ter. Eun. 1, 1, 15.

* indūtĭlis e, adj. [induo], that can be inserted or joined in: vomis, Cato, R. R. 135, 2 dub.

Indŭtĭomărus (Induciom-), i, m., a chief of the Treviri, Caes. B. G. 5, 3.

indūtor, tōris, m. [induo], a wearer (late Lat.): fabularum sartor aut indutor, Aug. c. Faust. 8.

* indūtōrĭus, a, um, adj. [induo], that can be put on: pellis, Paul. Sent. 3, 6, § 79.

1. indūtus, a, um, Part., from induo.

2. indūtus, ūs, m. [induo], a putting on (very rare; only indutui and indutibus in use): prius dein quae indutui, tum amictui quae sunt tangam, Varr. L. L. 5, § 131 Müll.; Symm. Ep. 3, 10; Varr. L. L. 10, § 27 Müll.: vestis, quam indutui gerebat, Tac. A. 16, 4: habebat indutui ad corpus tunicam interulam, App. Flor. n. 9, p. 346; id. Mag. p. 310, 23.
Concr., apparel, raiment: indutibus imperatoriae majestatis ornatus, Amm. 30, 7, 4; 24, 2, 5.