No entries found. Showing closest matches:
indūtĭae (less correctly -cĭae), ārum, f. [for indu-itiae, from indu for in and ire, a going into rest or retirement; cf. Aur. ap. Gell. 1, 25, 17; hence], a cessation of hostilities, a truce, armistice (class.).
* indūtĭlis e, adj. [induo], that can be inserted or joined in: vomis, Cato, R. R. 135, 2 dub.
Indŭtĭomărus (Induciom-), i, m., a chief of the Treviri, Caes. B. G. 5, 3.
indūtor, tōris, m. [induo], a wearer (late Lat.): fabularum sartor aut indutor, Aug. c. Faust. 8.
* indūtōrĭus, a, um, adj. [induo], that can be put on: pellis, Paul. Sent. 3, 6, § 79.
1. indūtus, a, um, Part., from induo.
2. indūtus, ūs, m. [induo], a putting on (very rare; only indutui and indutibus in use): prius dein quae indutui, tum amictui quae sunt tangam, Varr. L. L. 5, § 131 Müll.; Symm. Ep. 3, 10; Varr. L. L. 10, § 27 Müll.: vestis, quam indutui gerebat, Tac. A. 16, 4: habebat indutui ad corpus tunicam interulam, App. Flor. n. 9, p. 346; id. Mag. p. 310, 23.
Concr., apparel, raiment: indutibus imperatoriae majestatis ornatus, Amm. 30, 7, 4; 24, 2, 5.