Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

infāmātĭo, ōnis, f. [infamo], a calumny, defamation (post-class.), Non. p. 263, 8.

infāmĭa, ae, f. (infamis], ill fame, ill report of a person or thing; bad repute, dishonor, disgrace, infamy (class.; cf.: ignominia, opprobrium): hominum immortalis est infamia, Plaut. Pers. 3, 1, 27: in infamiam populo ponere, id. Trin. 3, 3, 11: atque indignitas rei, Caes. B. G. 7, 56: haec res est mihi infamiae, Ter. And. 2, 6, 13: illa indicia senatoria operta dedecore et infamia, Cic. Clu. 22, 61: ignominiam et infamiam ferre, id. Tusc. 4, 20, 45: in summa infamia esse, Ter. Heaut. 2, 3, 18: flagrare infamiā, Cic. Att. 4, 18, 2: infamia notatur qui ab exercitu ignominiae causa dimissus erit, Dig. 3, 2, 1: ictus fustium infamiam non importat, ib. 3, 2, 22: aspergi, Nep. Alc. 3: urgeri, Cic. Verr. 1, 12, 36: ex infamia eripere, id. ib. 2, 3, 60, § 140: de re aliqua infamiam capere, Hirt. B. G. 8, 30: colligere, Just. 3, 4: habere, Caes. B. G. 6, 22: irrogare alicui, Dig. 3, 2, 13: inferre, Cic. Lael. 18, 42: movere, Liv. 44, 25, 12: ferre alicui, Tac. A. 14, 22: sarcire, to repair, Caes. B. C. 3, 74: libellos ad infamiam alicujus edere, Suet. Aug. 55: trahere aliquid ad infamiam, to bring into disrepute, to give a bad name to a thing, Tac. A. 12, 4: Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov. F. 1, 551: saecli, disgrace of the age, id. M. 8, 97: pecuniae, the disgrace of avarice, Vell. 2, 33, 2: quid enim salvis infamia nummis? Juv. 1, 48.
Plur.: si ad paupertatem admigrant infamiae, Gravior paupertas fit, Plaut. Pers. 3, 1, 19; Tac. A. 4, 33.

in-fāmis, e, adj. [2. in-fama], of ill report, ill spoken of, disreputable, notorious, infamous (class.): homines ceteris vitiis atque omni dedecore infames, Cic. Clu. 47, 130: Metellus, infamis auctor deserendae Italiae, Liv. 27, 11, 12: captarum pecuniarum suspicione, id. 42, 45, 8: Valens ob lucra et quaestus infamis, Tac. H. 2, 56: filius, Quint. 9, 2, 79: ut inops infamis ne sim, Plaut. Trin. 3, 2, 63.
Of things: domus infamis et pestilens, Plin. Ep. 7, 27, 5: digitus, the middle finger, because used in unbecoming and scornful gestures (cf. Juv. 10, 53), Pers. 2, 33 Gildersleeve ad loc.: tabella, Cic. Div. in Caecil. 7, 24: turpis adulescentia, vita infamis, id. Font. 11, 24: carmen, Ov. R. Am. 254: annus, Liv. 8, 18, 2: Alpes frigoribus, id. 8, 21, 31: scopuli, Hor. C. 1, 3, 20: materia, Gell. 17, 12, 1: quo facto (maledicto) condemnatus infamis efficitur, Paul. Sent. 5, 4, 19.
Adv.: infāmĭ-ter, infamously; only sup.: alicui infamissime adhaerere, Capitol. Pert. 13, 8.

in-fāmo, āvi, ātum, 1, v. a. [infamis], to bring into ill repute, to brand with infamy, to disgrace, dishonor, defame (rare but class.).

  1. I. Lit.: ut tua moderatio et gravitas aliorum infamet injuriam, Cic. Fam. 9, 12: Juppiter infamat seque suamque domum, Prop. 3, 11, 28 (4, 10, 28 M.): hunc infamatum, branded, Nep. Alc. 11: infamata dea, ill-famed, ill-renowned, Ov. M. 14, 446: Acheloön, Stat. Th. 7, 416: suspecti testes, quos vitae humilitas infamaverit, Paul. Sent. 5, 15, 1.
  2. II. Transf., to blame, accuse, charge (post-Aug.): aliquem temeritatis, Sen. Ep. 22: infamandae rei causa, Liv. 40, 7, 8: fidem, Quint. 10, 1, 74.