Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

infensē, adv., v. infensus fin.

infenso, āre, v. a. and n. [infensus], to treat in a hostile manner, to ravage, destroy (Tacitean).

  1. I. V. a.: bello Armeniam, Tac. A. 13, 37: pabula, id. ib. 6, 34.
  2. II. V. n., to act like an enemy, to be hostilely disposed: quasi infensantibus Dis, Tac. A. 13, 41.

infensus, a, um, adj. [2. in-fendo], hostile, inimical, enraged (class.; cf. infestus): infenso atque inimico animo venire, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149.
With dat.: Drances infensus Turno, Verg. A. 11, 122: opes principibus infensae, dangerous, Tac. A. 11, 1.
With in and acc.: infensioribus in se quam in illum judicibus, Liv. 39, 6, 5: infensius servitium, hard, oppressive, Tac. A. 1, 81: valetudo, illness, sickness, id. ib. 14, 56; 4, 48; Suet. Vit. 14; Vop. Aur. 36.
Sup.: infensissima virtus, Aug. cont. Jul. Pelag. 6, § 34.
Hence, adv.: infensē, hostilely, bitterly (class.): quis Isocrati est adversatus infensius? Cic. Or. 51, 172: infense invectus, Tac. A. 5, 3.