Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).

  1. I. Lit.: vera illa honestas, quam natura maxime inquirit, Cic. Tusc. 3, 2, 3: omnia ordine, Liv. 22, 7, 11: sedes, Just. 3, 4: inquire in ea quae memoriae sunt prodita, Cic. Leg. 1, 1, 4: de opere, Quint. 3, 11, 21: verborum originem, id. 1, 6, 28: aliquibus inquirenda quaedam mandare, id. 10, 1, 128: vitia (alicujus), Hor. S. 1, 3, 28: quid sit furere, id. ib. 2, 3, 41.
  2. II. Trop.
    1. A. Jurid., to search for grounds of accusation against one: cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem, Cic. Verr. 1, 2, 6: in competitores, id. Mur. 21: de rebus capitalibus, Curt. 6, 8, 17: inquisitum missi de iis, quorum, etc., Liv. 40, 20, 3.
    2. B. To search, pry, examine, or inquire into any thing: si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc., Cic. de Off. 2, 13, 44: nimium inquirens in se, atque ipse sese observans, Cic. Brut. 82, 283: filius ante diem patrios inquirit in annos, to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148: totum in orbem, id. ib. 12, 63: obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34.
      Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for: res, Liv. 10, 40, 10: corpus magna cum cura inquisitum, searched for, id. 22, 7, 5: istanc rem inquisitam certumst non amittere, not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.
      Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

inquīsītĭo, ōnis, f. [inquiro], a seeking or searching for.

  1. I. Lit.: tu cave inquisitioni mihi sis, be at hand, don’t let me have to look for you, Plaut. Cas. 3, 1 fin.: novorum militum, Curt. 4, 6: corporum, Plin. 8. 30, 44, § 106.
  2. II. Transf., a searching or inquiring into, an examination.
    1. A. In gen.: veri inquisitio atque investigatio, Cic. Off. 1, 4, 13: opinionum, Quint. 3, 1, 2: nova inquisitione addiscere, Plin. 2, 46, 45, § 117.
    2. B. In partic., a seeking for proofs or grounds in support of an accusation, a legal inquisition, Cic. Verr. 2, 2, 4, § 14: candidati, id. Mur. 21, 44: annua, for which a year is allowed, Tac. A. 13, 43; cf. Gai. Inst. 2, 44: postulare inquisitionem in aliquem, Plin. Ep. 3, 9: dare inquisitionem alicui, id. ib. 5, 20: agere inquisitionem, Plin. 29, 1, 8, § 18.

inquīsītor, ōris, m. [inquiro], a searcher.

  1. I. Lit., one who searches for a suspected person, an inquisitor, tracker, detective, spy: scrutatur vestigia (canis) atque persequitur, comitantem ad feram inquisitorem loro trahens, the hunter, Plin. 8, 40, 61, § 147: se ab inquisitoribus pecunia redimere, Suet. Caes. 1: inquisitores algae, they who search the very sea-weed, Juv. 4, 49.
  2. II. Transf., an examiner, investigator.
    1. A. In gen.: rerum inquisitorem decet esse sapientem, Cic. Fragm. Ac. ap. Aug. cont. Ac. 2, 11: rerum naturae, Sen. Q. N. 6, 13, 2.
    2. B. In partic., one who searches for proofs to support an accusation, Cic. Verr. 1, 2, 6: Norbanus legatus et inquisitor reum postulavit, Plin. Ep. 3, 9, 29; Sen. Ben. 5, 25, 2; Tac. A. 15, 66.

1. inquīsītus, a, um, v. inquiro fin.

2. inquīsītus, a, um, adj. [2. in-quaero], not searched or inquired into (Plautin.): res, Plaut. Am. 2, 2, 217: quaestio, id. ib. 4, 1, 9.