Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

  1. I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
  2. II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
    Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    1. A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
      1. 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
        Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
  3. III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
    In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

insĭtīcĭus, a, um, adj. [insitio], that is inserted, ingrafted (ante-class. and postAug.); hence, trop.: somnus, that is inserted between the occupations of the day, a noon-day nap, siesta, Varr. R. R. 1, 2, 5: muli, produced from two species of animals, qs. ingrafted, id. ib. 2, 8, 1; App. M. 6, p. 186: (with inductus) sermo, i. e. foreign, Plin. Ep. 4, 3, 5.

insĭtĭo, ōnis, f. [1. insero].

  1. I. An ingrafting, grafting: nec consitiones modo delectant, sed etiam insitiones, Cic. de Sen. 15, 54; Col. 3, 9, 6.
  2. II. That which is ingrafted: insitionem nutrire, Pall. 5, 2; Col. Arb. 8, 3.
  3. III. The time of grafting, Ov. R. Am. 195.

insĭtĭum, ĭi, n. [1. insero], a putting in, insertion: insitium, ἔνθεσις, Gloss. Philox.

insĭtīvus, a, um, adj. [1. insero], ingrafted, grafted (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: pira, Hor. Epod. 2, 19.
  2. II. Trop., substituted, spurious: liberi, Phaedr. 3, 3, 10: heres, adopted, Sen. Contr. 2, 8: alimentum lactis, of another person than the mother, Gell. 12, 1, 17.
    Plur. n. as subst.: insitiva virtutum, Ambros. Ep. 2, 8.

1. insĭtor, ōris, m. [1. insero], an ingrafter, grafter, Prop. 4 (5), 2, 17; Plin. 18, 33, 76, § 329.

2. Insĭtor, ōris, m., the god that presides over grafting, Serv. ad Verg. G. 1, 21.

insĭtum, i, n., v. 1. insero fin.

1. insĭtus, a, um, P. a., v. 1. insero fin.

2. insĭtus, ūs (only in the abl. sing.), m. [1. insero], an ingrafting, Plin. 15, 14, 15, § 52.