Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

interrŏgāmentum, i, n. [interrogo], i. q. interrogatio, a question, interrogation: interrogamentum, πεῦσις, Gloss. Philox.

interrŏganter, v. interrogo fin.

interrŏgātĭo, ōnis, f. [interrogo], a questioning, inquiry, examination, interrogation (class.).

  1. I. In gen.: sententia per interrogationem, Quint. 8, 5, 5: instare interrogatione, id. 6, 3, 38: testium, Tac. A. 6, 47: insidiosa, Plin. Ep. 1, 5, 7: litteris inclusae, Dig. 48, 3, 6, § 1.
    Absol., Cic. Fam. 1, 9, 7; Quint. 5, 7, 3: verbis obligatio fit ex interrogatione et responsione, Gai. Inst. 2, 92.
  2. II. In partic.
    1. A. As rhet. fig., Quint. 9, 2, 15; 9, 3, 98.
    2. B. A syllogism: recte genus hoc interrogationis ignavum ac iners nominatum est, Cic. Fat. 13; Sen. Ep. 87 med.

interrŏgātĭuncŭla, ae, f. dim. [interrogatio], a short argument or syllogism: minutae, Cic. prooem. Par.: nectere, Sen. Ep. 82.

interrŏgātīvē, adv., v. interrogativus fin.

interrŏgātīvus, a, um, adj. [interrogo], of or belonging to a question, interrogative: adverbia, Prisc. p. 1059 P.
Adv.: interrŏgātīvē, interrogatively, Ps.-Ascon. ap. Verr. 2, 1, 56; Tert. adv. Marc. 4, 41; Schol. Vet. Juv. 9, 48.

interrŏgātor, ōris, m. [interrogo], an interrogator (post-class.), Dig. 11, 1, 11, § 7: mortuorum, a wizard, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 1, 2.

interrŏgātōrĭus, a, um, adj. [interrogator], consisting of questions, interrogatory (post-class.): actiones, Dig. 11, 1, 1: sonus, Tert. adv. Marc. 2, 25.

inter-rŏgo, āvi, ātum, 1, v. a., to ask, question, inquire, interrogate (syn.: percontor, sciscitor; class.).

  1. I. In gen.: hoc quod te interrogo, responde, Plaut. Merc. 1, 2, 70: pusionem quendam interrogat Socrates quaedam, Cic. Tusc. 1, 34, 57: aliquem de aliqua re, id. Part. 1, 2; id. Vatin. 5, 13: interrogas me, num, id. Cat. 1, 5, 13.
    Pass.: tunc sententiae interrogari coeptae, judgments or votes to be taken; esp., in the Senate: interrogare sententias, Suet. Caes. 21 fin.; Liv. 45, 25: ad haec, quae interrogatus es, responde, id. 8, 32: testimonium interrogatus miles, Suet. Tib. 71: illa interrogavit illam: Qui scis? etc., Plaut. Ep. 2, 2, 65: Clodius interrogabat suos, quis esset, qui, etc., Cic. Q. Fr. 2, 3, 2; Suet. Vesp. 23; id. Aug. 54: illud interrogo, I put this question, Liv. 8, 32: nil plus interrogo, I have no more to ask, Juv. 10, 72.
  2. II. In partic.
    1. A. To interrogate judicially, to examine; to go to law with, bring an action against, sue: testes in reos, Plin. Ep. 1, 5: bene testem, to cross-question a witness in such a manner as to make him contradict himself, Cic. Fl. 10, 22: legibus interrogari, Liv. 38, 50; 45, 47, 3: quis me umquam ulla lege interrogavit? Cic. Dom. 29, 77: consules legibus ambitūs interrogati, Sall. C. 18, 2; 31, 4: pepigerat Pallas, ne cujus facti in praeteritum interrogaretur, Tac. A. 13, 14: damnatus Priscus repetundarum, Bithynis interrogantibus, id. ib. 14, 46; 16, 21; Vell. 2, 13, 2.
    2. B. To argue, reason syllogistically: Posidonius sic interrogandum ait: Quae neque magnitudinem animo dant, nec securitatem, non sunt bona: divitiae nihil horum faciunt: ergo non sunt bona, Sen. Ep. 87, 31.
    3. C. In gram.: interrogandi casus, the genitive, Gell. 20, 6, 8; Nigid. ap. Gell. 13, 25, 3.
  3. III. Trop.: si versum pangis, etc., aurem tuam interroga, quo quid loco conveniat dicere, consult, Prob. Val. ap. Gell. 13, 21, 1 sq.
    Hence, interrŏganter, adv., interrogatively (eccl. Lat.), Aug. in Job, 34.