Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

jūdĭcābĭlis, e, adj. [judico], that may be judged of (post-class.), Mart. Cap. 5, § 461; also judicial, befitting a judge: judicabili vigore et censoria auctoritate, Ambros. in Psa. 37.

jūdĭcātĭo, ōnis, f. [judico].

  1. I. A judging, investigating (class.): longi subsellii, Cic. Fam. 3, 9, 2; hence, an inquiry into an accusation, a judicial examination of a cause, id. Inv. 1, 13, 18: consilium est ratio quaedam habens in se et inventionem et judicationem, Quint. 6, 5, 3.
  2. II. In gen., a judgment, opinion, Cic. Tusc. 4, 11, 26: arbitralis, Macr. S. 7, 1, 7: poetarum et carminum, a critical estimate, Mart. Cap. 4, § 338.

jūdĭcātō, adv., v. judico, P. a. fin.

jūdĭcātōrĭum, δικαστήριον, Gloss. Philox.

jūdĭcātōrĭus, a, um, adj. [judicator], of or pertaining to a judge, judicial (eccl. Lat.): rigor, Aug. Ep. 54.

jūdĭcātrix, īcis, f. [judicator], she that judges or decides (post-Aug.): ars inventrix, et judicatrix, Quint. 2, 15, 21.

jūdĭcātum, i, n., v. judico, P. a.

1. jūdĭcātus, a, um, Part. and P. a., v. judico fin.

2. jūdĭcātus, ūs, m. [judico], a judgeship, the office of a judge (rare but class.): isti ordini judicatus lege Julia non patebit, Cic. Phil. 1, 8, 20: judicatu illo solvi, Gell. 14, 2, 25.

jūdĭcĭālis, e, adj. [judicium], of or belonging to the courts of justice, judicial: jus, Cic. Verr. 2, 4, 47, § 103: annus, i. e. the year in which Pompey altered the form of trials, id. Brut. 69, 243: molestia, id. Att. 13, 6, 3: genus, rhetorical speeches containing an accusation or a defence, id. Inv. 1, 5, 7: porta judicialis, where justice is administered, Vulg. 2 Esdr. 3, 31.
Adv.: jūdĭ-cĭālĭter, judicially (post-class.), Sid. Ep. 5, 156.

jūdĭcĭārĭus, a, um, adj. [judicium], of or belonging to the courts, judiciary (class.): lex, Cic. Pis. 39, 94: quaestus, id. Clu. 26, 72: controversia, id. Verr. 2, 1, 2, § 5: leges, Suet. Aug. 56: Lex Julia judiciaria, Gai. Inst. 4, 104.

jūdĭcĭŏlum, i, n. dim. [judicium], a weak or feeble judgment (post-class.): juste, an secus, non judicioli est nostri, Amm. 27, 11, 1; 28, 4, 14.

jūdĭcĭum, ii, n. [judex], a judgment, i. e. a judicial investigation, trial; a judicial sentence (class.).

  1. I. Lit.: omnia judicia aut distrahendarum controversiarum aut puniendorum maleficiorum causā reperta sunt, Cic. Caecin. 2: dignitatis meae, concerning, id. Brut. 1, 1: praetor judicium prius de probro, quam de re fieri maluit, id. Quint. 2: de alicujus meritis judicia facere, id. Or. 41, 140: de mea fide, id. Fam. 11, 29, 2: de se, Caes. B. G. 1, 41, 2: inter sicarios, for assassination, Cic. Rosc. Am. 5, 11: adducere causam aliquam in judicium, id. Opt. Gen. Or. 7, 18: judicio aliquid defendere, id. Quint. 20, 62: agere, to settle a dispute, Plin. 9, 35, 58, § 120: ferre, to give his vote; of a judge (different from sententiam ferre, to pass sentence), Cic. Tog. Cand. p. 525 Orell.: exercere, id. Q. Fr. 2, 16, 3: vocare aliquem in judicium, to summon before court, id. Balb. 28, 64: judicio quempiam arcessere, to sue, id. Fl. 6, 14: sistere in judicium, to set before the court, Dig. 2, 5, 4: dare, to allow, grant a trial, of the prætor who proposes the judges: in Lurconis libertum judicium ex edicto dedit, Cic. Fl. 35, 88: judicium accipere, suscipere, to undertake a legal trial, id. Quint. 20, 62; Dig. 5, 3, 7: pati, to submit to, Cic. Quint. 20, 63: damnatus inani judicio Marius, Juv. 1, 48.
  2. II. Transf.
    1. A. A court of justice: at ille in judicium venit, Nep. Ep. 8: judicium clauserat militibus armatis, Quint. 4, 2, 25.
    2. B. Beyond the legal sphere, a judgment, decision, opinion with regard to any thing: meum semper judicium fuit, omnia nostros invenisse per se sapientius quam, etc., Cic. Tusc. 1, 1, 1: decima legio per tribunos militum ei gratias egit, quod de se optimum judicium fecisset, Caes. B. G. 1, 41: judicium facere, quanti quisque sibi faciendus esset, to judge, decide, Cic. Fam. 13, 29, 1: meo judicio, in my judgment, according to my opinion, id. Brut. 8, 32; Quint. 9, 3, 59: ex alicujus judicio, Cic. Rosc. Am. 37, 108: de quo homine vos tanta et tam praeclara judicia fecistis, i. e. by conferring honors on him, id. de Imp. Pomp. 15, 43.
    3. C. The power of judging, judgment, discernment: studio optimo, judicio minus firmo praeditus, Cic. Or. 7, 24; id. Fam. 9, 6, 4: intellegens, id. Opt. Gen. Or. 4, 11: subtile, Hor. Ep. 2, 1, 242: si quid mei judicii est, if I can judge of it, Cic. Fin. 2, 12, 36: videor id judicio facere, i. e. with discretion, good judgment, id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18; so Caes. B. G. 5, 27; Cic. Div. 2, 13, 30 dub.: adhibere, Tac. H. 1, 83: acri judicio perpendere aliquid, Lucr. 2, 1042.
    4. D. Judicial harangues, speeches in court: illa mala judicia, Quint. 10, 1, 70.

jūdĭco, āvi, ātum, 1 (judicassit for judicaverit, Cic. Leg. 3, 3, 6), v. a. [judex], to examine judicially, to judge, be a judge, pass judgment, decide (syn.: judicium facio, reddo; class.).

  1. I. Lit.: si recte et ordine judicaris, Cic. Rosc. Am. 48, 138: cum magistratus judicassit, id. Leg. 3, 3, 6: ordo alius ad res judicandas postulatur, id. Div. in Caecil. 3, 8: aliquid contra aliquem, id. Fl. 4, 11: judicare, deberi viro dotem, id. Caecin. 25 fin.: homo in rebus judicandis spectatus et cognitus, id. Verr. 1, 10, 29: judicantem vidimus Aeacum, Hor. C. 2, 13, 22: ad judicandum evocari, Suet. Galb. 14: ne aut spoliaret fama probatum virum, si contra judicavisset, Cic. Off. 3, 19, 77: de bene meritis civibus potestas judicandi, id. Mil. 2, 4: res, id. Phil. 1, 8, 20; id. Verr. 2, 2, 31, § 76: ex aequo et bono, id. Caecin. 23, 63: mihi tris hodie litis judicandas dicito, Plaut. Merc. 2, 2, 10.
    With kindred acc.: inclytum judicium, Poët. ap. Cic. Div. 1, 50, 114.
    Esp.,
    1. B. To condemn = damnare; quo jam diu sum judicatus, Plaut. Men. 1, 1, 20: judicati atque addicti, Liv. 6, 34, 2; 6, 14, 10: judicatum pecuniae, id. 6, 14, 3: quoad vel capitis vel pecuniae judicasset privato, id. 26, 3, 8: quique judicati pecuniae in vinculis essent, id. 23, 14, 3: judicare aliquem pecuniae, to fine, Gell. 20, 1, 47: alicui perduellionem judicare, Liv. 1, 26.
  2. II. Transf. beyond the legal sphere.
    1. A. To judge, judge of a thing: aliquid oculorum fallacissimo sensu, Cic. Div. 2, 43, 91: quod egomet multis argumentis jam antea judicāram, id. Fam. 3, 4, 1: sic statuo et judico, neminem, etc., id. de Or. 2, 28, 22.
    2. B. To declare, proclaim a person to be any thing: judicetur non verbo sed re, non modo non consul, sed etiam, hostis Antonius, Cic. Phil. 3, 6, 14: Deiotarum unum fidelem populo Romano, id. ib. 11, 13, 34: cujus rei exemplum pulcherrimum judicarem, Caes. B. G. 7, 77.
    3. C. To determine, resolve, conclude: de itinere ipsos brevi tempore judicaturos, Caes. B. G. 1, 40.
    4. D. To adjudge, make over to a person: nam ego ad Menaechmum nunc eo, cui jam diu Sum judicatus (al. quo), Plaut. Men. 1, 1, 20: judicata pecunia, Val. Max. 4, 1, 8.
      Hence, jūdĭ-cātus, a, um, P. a., decided, determined: mihi judicatum est deponere illam personam, I am determined, Cic. Fam. 7, 33, 2: res judicata, a decided matter taken as a precedent for other cases, id. Top. 5, 28; Quint. 5, 2, 1: infirmatio rerum judicatarum, Cic. Agr. 2, 3, 8.
      Also, sentenced, condemned: judicatum duci, Cic. de Or. 2, 63.
      Hence, subst.: jūdĭcātum, i, n., a matter judged or decided; a decision, judgment, precedent, authority: judicatum est id, de quo sententia lata est, aut decretum interpositum, Auct. Her. 2, 13, 19: judicatum est, de quo ante jam sententia alicujusconstitutum est, Cic. Inv. 2, 22, 68; id. Flac. 20, 48: quamvis postea judicatum fiat, tamen actio data non intercidit, Dig. 27, 3, 21.
    5. B. An award, a fine: solvere, Cic. Quint. 13, 44; 7, 29.
      Adv.: jūdĭcātō, deliberately (post-class.), Gell. 14, 1.