Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

lăcūna (collateral form lŭcūna; cf. Lachm. ad Lucr. vol. 2, p. 205; lăcūnā-tūra, App. Flor. 15, p. 351, 2 Hildebrand; v. infra), ae, f. [lacus], a ditch, pit, hole; esp. a place where water collects, a pool, pond.

  1. I. Lit. (mostly poet.): lacuna, id est aquae collectio, a lacu derivatur, quam alii lamam, alii lustrum dicunt, Paul. ex Fest. p. 117 Müll.: vastae, Lucr. 6, 552: vastae Orci, id. 1, 116; 6, 538: cavae, Verg. G. 1, 117; 3, 365.
    Poet.: salsae, i. e. the sea, Lucr. 5, 794; 3, 1044; also, Neptuniae, Auct. Her. 4, 10, 15: caecas lustravit luce lacunas, Cic. Arat. 431.
    1. B. In gen., a hollow, cavity, opening, chasm, cleft: cum supercilia cana, et sub ea lacunae, dicunt, eum equum habere annos sedecim, Varr. R. R. 2, 7, 3; 1, 29, 3; cf.: atque lacunarum fuerant vestigia cuique, Lucr. 5, 1261; Vitr. 7, 1, 4: labrum superius sub ipsa medietate narium lacuna quadam levi, quasi valle, signavit deus, Lact. Op. D. 10: genae teretes ac medio mento lacuna, a dimple, App. Flor. p. 351 (Hildebr., lacunatura).
  2. II. Trop., a gap, void, defect, want, loss (rare but class.): est, qui expleas duplicem istam lacunam, to fill up the double void, Varr. R. R. 2, 1, 28: ut illam lacunam rei familiaris expleant, Cic. Verr. 2, 2, 55, § 138: lacuna in auro, id. Att. 12, 6, 1: illa labes et quasi lacuna famae, Gell. 1, 3, 23.

lăcūnar, āris (nom. lacūnārĭum, Isid. Orig. 15, 8, 6;

  1. I. gen. plur. lacunariorum for lacunarium, Vitr. 4, 3, 1 al.; dat. plur. lacunariis, id. 5, 2), n. [lacuna], a wainscoted and gilded ceiling of an unvaulted chamber, a panel-ceiling, a ceiling (so called from its sunken spaces; class.), Vitr. 7, 2: non ebur neque aureum Mea renidet in domo lacunar, Hor. C. 2, 18, 2: gladium e lacunari seta equina aptum demitti jussit, Cic. Tusc. 5, 21, 62: primus lacunaria pingere instituit (Polygnotus), Plin. 35, 11, 40, § 124.
    Prov.: spectare lacunar, to gaze at the ceiling, to be wilfully blind, Juv. 1, 56.
  2. II. Plur.: lăcūnārĭa, ōrum (-arium, App. Flor. 18, p. 83), n., panels of the under surface of a cornice, Vitr. 4, 3, 1; 7, 2, 2; 5, 2, 1; Plin. 35, 11, 40, § 124.

lăcūnārĭum, ii, v. lacunar.

lăcūnārĭus, ii, m. [lacuna], a gravedigger (late Lat.), Firm. Math. 8, 21; cf.: lacunarius, λακκοπολός, Gloss. Philox.

lăcūnātūra, ae, f., v. lacuna, I. B. fin.