Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Laeāna, ae, f., a town of Arabia, Plin. 6, 28, 32, § 156.
Hence, Laeānīta, ae, m., an inhabitant thereof, Plin. 6, 28, 32, § 156.
Laeānītĭcus, a, um, adj., Plin. 6, 28, 32, § 156.

Laeca, ae, m., a Roman surname; e. g. M. Porcius Laeca, one of Catiline’s fellowconspirators, Sall. C. 17: fuisti apud Laecam illa nocte, Catilina, Cic. Cat. 1, 4, 9.

laecasin, an imprecation ( = Gr. λαικίζειν), go to: dico frigori, Petr. S. 42, 2.

laedo, si, sum, 3, v. a. [perh. for lavido, root lu-; cf.: luo, solvo, and Germ. los-], to hurt by striking, wound, injure, damage (syn.: saucio, vulnero).

  1. I. Lit.: lora laedunt bracchia, Plaut. Truc. 4, 3, 9: lembus ille mihi laedit latus, id. Bacch. 2, 3, 47: tua laesuro subtrahe colla, Ov. R. Am. 90: frondes laedit hiems, id. F. 6, 150: teneros laedunt prima juga juvencos, id. H. 4, 21; cf.: thymum laeditur imbribus, Plin. 21, 10, 31, § 56: aliquem vulnere, Ov. M. 4, 601: quid me dente captas laedere? Phaedr. 4, 8, 6: ferro retunso Semina, Verg. G. 2, 301: salsā laedit rubigine ferrum, id. ib. 2, 220: servum aliqua parte corporis, Gai Inst. 3, 219.
    Poet.: collum, i. e. to hang one’s self, Hor. C. 3, 27, 60: laesus nube dies, i. e. darkened, Luc. 5, 456.
  2. II. Trop., to trouble, annoy, vex, injure, offend, afflict, grieve, hurt: dicto, facto, Plaut. Capt. 2, 2, 53: injuste neminem laesit, Cic. Mur. 40, 87: non minus nos stultitia illius sublevat, quam laedit improbitas, id. Caecin. 9, 23: aliquem perjurio suo, to attack, id. ib. 10, 28: Pisonem, to rail at, id. de Or. 2, 70, 285: nulli os, to offend no one to his face, Ter. Ad. 5, 4, 10: tua me infortunia laedunt, Hor. A. P. 103: tristi laedere versu scurram, id. S. 2, 1, 21: te a me ludibrio laesum iri, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 5, 1, 1: quae laedunt oculum, demere, Hor. Ep. 1, 2, 38; 1, 17, 8.
    Absol.: quia laesit prior, Ter. Eun. prol. 6: nec laedere nec violari, Lucr. 5, 1020.
    1. B. Esp.
      1. 1. Of pledged faith, one’s word, agreement, etc., to break, violate, betray: fidem, Cic. Rosc. Am. 38, 111; Caes. B. C. 2, 44: cur tibi junior laesa praeniteat fide, Hor. C. 1, 33, 4: laesi testatur foederis aras, Verg. A. 12, 496: laesae vulnera pacis, Petr. 119.
      2. 2. Of reputation, to harm, injure: famam alicujus gravi opprobrio, Suet. Caes. 49.
      3. 3. Freq. of an offended divinity: quo numine laeso, Verg. A. 1, 8; 2, 183: tu magnorum numen laesura deorum, Hor. Epod. 15, 3: ego laedor, Ov. M. 1, 608: Veneris numina, Tib. 1, 3, 79; 3, 6, 26: superos, Luc. 7, 848.
      4. 4. Of circumstances: res laesae, disaster, misfortune, Sil. 11, 6, 5.
        Esp., in the phrase laedere majestatem, to commit treason (late Lat., v. also majestas): laesae majestatis arcessere maritum, Amm. 16, 8, 4: laesae crimina majestatis, id. 19, 12, 1; 21, 12, 19; so, laedere majestatem populi Romani, Sen. Contr. 4, 25, 13.

Laelaps, ăpis, m. [λαίλαψ, hurricane], name of a dog, Ov. M. 3, 211; 7, 771.

Laelĭus, a, name of a Roman gens.
So esp.,

    1. 1. C. Lælius, a friend of Scipio Africanus: in quo Laeliu’ clamores, σοφὸς ille, solebat Edere, Lucil. ap. Cic. de Fin. 2, 8, 24; cf.: nec dubitare illum (C. Laelium) in omni sermone appellare sapientem, Cic. Lael. 1, 1; id. Brut. 21, 82; cf. Hor. S. 2, 1, 65; 72. Cicero’s treatise on Friendship is named after him.
    2. 2. D. Lælius, a writer of moderate abilities, Lucil. ap. Cic. de Or. 2, 6, 25.
    3. 3. Another D. Lælius, perh. a son of the preceding, an adherent of Pompey, Caes. B. C. 3, 40.
      In fem.: Laelĭa, ae, daughter of C. Lælius, and mother-in-law of L. Crassus, celebrated for her intellectual culiure, Cic. Brut. 58, 211.
      Another Lælia, a Vestal, Tac. A. 15, 22.
      Hence, Laelĭā-nus, a, um, adj., of or belonging to a Lælius, Lælian: naves, i. e. of Pompey’s commander, D. Lælius, Caes. B. C. 3, 100, 2.

laena, ae, f., = χλαίνη, a lined upper garment, a cloak, mantle: laena vestimenti genus habitu duplicis. Quidam appellatam existimant Tusce, quidam Graece, quam χλανίδα dicunt, Paul. ex Fest. p. 117 Müll. Usually worn by the flamens over the toga, Cic. Brut. 14, 56; Serv. Verg. A. 4, 262. Also by persons of distinction,-Verg. l. l.; Sil. 15, 424; Pers. 1, 31; Juv. 5, 131; 3, 283; v. Dict. of Antiq.

Laenas, ātis, a surname in the gens Popilia, v. Popilius.

laeŏtŏmus, i, f., = λαιότομος, the chord of a segment of a circle, Vitr. 9, 8, 6 Schneid. N. cr. (al. lacotomus).

Lāërtes, ae (nom. Laërta, Sen. Troad. 699;

  1. I. gen. Laërtis, acc. to Prisc. p. 705 P.), m., = Λαέρτης, the father of Ulysses, Att. ap. Non. 314, 20 (Trag. Rel. v. 131 Rib.); Cic. de Sen. 15, 54; Ov. H. 1, 113.
  2. II. Hence,
    1. A. Lāërtĭus, a, um, adj., of or belonging to Laertes, Laertian: regna, i. e. Ithaca, Verg. A. 3, 272: heros, i. e. Ulysses, Ov. M. 13, 124; id. Tr. 5, 5, 3: proles, Verg. Cul. 326.
    2. B. Lāërtĭădes, ae, m., = Λαερτιάδης, a male descendant of Laertes: his son Ulysses, Att. ap. App. de Deo Socr. c. 24 (Trag. Rel. v. 524 Rib.); Hor. C. 1, 15, 21; id. S. 2, 5, 59; Ov. M. 13, 48.

Lāërtius, a, um.

  1. I. Adj., from Laërtes, q. v. II. A.
  2. II. An inhabitant of Laertes, a seaport town in Cilicia, e. g. Diogenes Laërtius, a Greek historian in the third century of the Christian era.

laesĭo, ōnis, f. [laedo], a hurting, injuring.

  1. I. Lit. (only in late Lat.): si quod, absente socio, ad laesionem fecit, Dig. 10, 3, 28: quae non ad publicam laesionem respiciunt, ib. 2, 14, 7, § 14: irritat laesio dolorem, Lact. Ira D. 17 med.: regis, Vulg. 1 Esdr. 4, 14: nulla laesio est in eo quia credidit Deo, id. Dan. 6, 23.
  2. * II. Rhet. t. t., a personal attack by an orator on his opponent: purgatio, conciliatio, laesio, optatio atque exsecratio, Cic. de Or. 3, 53, 205.

Laestrȳgon (Lestr-), ŏnis, m., more freq. in plur.: Laestrȳgŏnes, um, m., = Λαιστρυγόνες,

  1. I. an ancient people of Italy, originally in Campania, in the region around Formiæ, and afterwards in Sicily, who are fabled to have been savages and cannibals, Plin. 3, 5, 9, § 59; 7, 1, 2, § 9; Gell. 15, 21; Juv. 15, 18; Mart. Cap. 6, § 641.
    In sing., Ov. M. 14, 233.
    Of Laestrygonians in Sicily, Sil. 14, 125.
    Hence,
  2. II. Laestrȳgŏnĭus, a, um, adj., of or belonging to the Læstrygonians, Læstrygonian.
    1. A. In Formiae: domus, i. e. Formiæ, Ov. Ib. 390; cf.: rupes, in Formiæ, Sil. 7, 276: amphora, i. e. Campanian, Hor. C. 3, 16, 34.
    2. B. In Sicily: campi, Plin. 3, 8, 14, § 89.

laesūra, ae, f. [laedo], a hurting, injuring (post-class.): divitiarum, loss, Tert. Patient. 7: ANIMI, Inscr. Grut. 828, 10.

laesus, a, um, Part., from laedo.

laeta, ōrum, v. 2. laetus.

laetābĭlis, e, adj. [laetor], joyful, glad, gladsome (class.): quid habet ista res aut laetabile, aut gloriosum? Cic. Tusc. 1, 21, 49: nihil laetabile, id. ib. 4, 17, 37: factum, Ov. M. 9, 255: sidus alicui, Val. Fl. 6, 606.
Comp., Mamert. Genethl. 18.

laetābundus, a, um, adj. [laetor], greatly rejoicing, full of joy, joyful (post-class.): laetabundus is dicitur, qui abunde laetus est, Gell. 11, 15, 8: his dictis, Mart. Cap. 1, § 23; Vulg. Isa. 35, 2.

laetāmen, ĭnis, n. [laetor], dung, manure (post-Aug.), Plin. 18, 16, 40, § 141: anserum, Pall. 1, 23.

laetans, antis, Part. and P. a., from laetor.

laetanter, adv., v. laetor fin.

* laetātĭo, ōnis, f. [laetor], rejoicing, exultation, joy (for the usual laetitia): diutina, Caes. B. G. 5, 52 fin.

laetē, adv., v. 1. laetus fin.

* laetĭcŭlōsus, a, um, adj. [laetor], too joyful, overjoyful: tu laeticulosus (al. lacticulosus), Petr. Fragm. Trag. 57 Burm.

laetĭcus, a, um, adj., v. 2. laetus.

laetĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. [laetificus],

  1. I. to cheer, gladden, delight; constr. with abl. (rare but class.): non illum gloria pulsi Laetificat Magni, Luc. 3, 48: sol laetificat terram, Cic. N. D. 2, 40, 102; Vulg. Psa. 21, 7: corda, id. ib. 19, 9; 103, 15.
    Mid., to rejoice, be glad respecting any thing: nunc eo alii laetificantur Meo malo et damno, Plaut. Aul. 4, 9, 15.
  2. II. In partic., in agriculture, to render fruitful, to fertilize, enrich, manure the ground: Indus agros laetificat et mitigat, Cic. N. D. 2, 52, 130: faba solum laetificat, Plin. 18, 12, 30, § 120: agrum, id. 17, 9, 6, § 50: laetificata seges, Sedul. 1, 41.
    Hence, laetĭfĭcans, antis, P. a., rejoicing, joyous (ante-class.): unde ego omnes hilares, lubentes, laetificantes faciam ut fiant, Plaut. Pers. 5, 1, 8.

laetĭfĭcus, a, um, adj. [laetus-facio], making glad, gladdening, glad, joyful, joyous (poet.): fetus, Lucr. 1, 193; cf. vites, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 69 (Trag. v. 193 Vahl.): gau (i. e. gaudium), id. ap. Aus. Technop. 144 (Ann. v. 451 Vahl.): tumultus, Stat. Th. 8, 261: plausus, id. ib. 12, 521.
In neutr. plur. as subst.: laetĭfĭca, ōrum, joyful news: laetifica referre alicui, Sen. Troad. 597.

* laetisco, 3, v. n. inch. [laetus], to rejoice, Sisenn. ap. Non. 133, 2.

laetĭtĭa, ae, f. [laetus-facio], joy, esp. unrestrained joyfulness, gladness, pleasure, delight (cf.: gaudium, hilaritas).

  1. I. Lit.: laetitia opinio recens boni praesentis, in quo efferri rectum esse videatur, Cic. Tusc. 4, 7, 14: laetitia dicitur exsultatio quaedam animi gaudio efferventior eventu rerum expetitarum, Gell. 2, 27, 3: judicium plenum laetitiae, Cic. de Or. 1, 57, 243: percipere laetitiam ex re, id. ib. 1, 44, 197: prae laetitia lacrumae prosuliunt mihi, Plaut. Stich. 3, 2, 13: ut mea laetitia laetus promiscam siet, id. Ps. 4, 5, 11: totus in laetitiam effusus, wholly dissolved in pleasure, Just. 12, 13, 7: diem perpetuum in laetitia degere, to spend joyfully, Ter. Ad. 4, 1, 6: ne me in laetitiam frustra conicias, id. Heaut. 2, 3, 51: laetitiae dator, i. e. Bacchus, Verg. A. 1, 734: efferri laetitiā, to be transported with joy, Cic. Tusc. 4, 32, 68: exsultare, id. Att. 14, 6, 2: perfrui, id. Cat. 1, 10, 26: afficere aliquem, id. Mil. 28, 77: comitia me laetitiā extulerunt, have rejoiced me exceedingly, id. Fam. 2, 10, 1: laetitiam capere oculis, to enjoy, id. Att. 14, 14, 1: dare alicui, to give delight to, id. Planc. 42, 103: et altera traditur circensis turbae non minus similis veri laetitia, another outbreak of joy, Liv. 45, 1, 6: ut hanc laetitiam nec opinanti primus ei obicerem domi, this cause of joy, Ter. Heaut. 1, 2, 12; cf.: offerre laetitiam alicui, id. Hec. 5, 3, 18.
    Esp. of success in love, Prop. 1, 10, 12; 2, 6, 32.
    Plur.: quaero quoi ter trinas triplicis tribus demeritas artibus Dem laetitias, Plaut. Ps. 2, 4, 14: incessi omnibus laetitiis laetus, Poët. ap. Cic. Fam. 2, 9, 2.
  2. II. Transf., pleasing appearance, beauty, grace: membrorum, Stat. Th. 6, 571.
    Luxuriance, fertility, of plants: trunci, Col. 4, 24, 12: pabuli, plenty, abundance, Just. 44, 4, 14.
    Of a fruitful soil: loci, Col. 4, 21, 2.
    Of speech, sweetness, grace: laetitia et pulcritudo orationis, Tac. Or. 20.

laetĭtūdo, ĭnis, f. [laetus-facio], ante-class. for laetitia, joy: me excitasti ex luctu in laetitudinem, Att. ap. Non. 132, 12: affecti laetitudine, id. ib. 13 (Trag. Fragm. v. 61, 259 Rib.).

laeto, āvi, ātum, 1, v. a. [laetus-facio], to make joyful, to delight, cheer, gladden.

  1. I. Lit. (ante- and post-class.): oculos specie laetavisti optabili, Liv. Andron. ap. Non. 132, 32: te ut triplici laetarem bono, Att. ib.: frontem alicujus serena venustate, App. M. 3, p. 134, 16.
  2. II. In partic., of the soil, to fertilize, render fertile, manure (postclass.): in laetandis arboribus, Pall. 1, 6, 18: loca sterilia, id. 1, 6, 13.

laetor, ātus, 1,

  1. I. v. dep. n. [lit. pass. of laeto], to rejoice, feel joy, be joyful or glad at any thing (syn. gaudeo); constr. with abl., with in, de, ex, or super and abl., with neutr. acc., with acc. and inf., poet. with gen.
          1. (α) With abl.: ut quisquam amator nuptiis laetetur, Ter. Hec. 5, 3, 37: et laetari bonis rebus et dolere contrariis, Cic. Lael. 13, 47: sua re gesta, id. Rep. 1, 42, 65: laetor tum praesenti, tum sperata tua dignitate, id. Fam. 2, 9, 1: laetabitur cor meum quasi a vino, Vulg. Zach. 10, 7: juvenis specie, Juv. 10, 310.
          2. (β) With in and abl.: laetaris tu in omnium gemitu, Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121: in hoc est laetatus, quod, because that, id. Phil. 11, 4, 9: ad laetandum in laetitia gentis tuae, Vulg. Psa. 105, 5: in Domino, id. ib. 96, 12; 84, 7 et saep.
          3. (γ) With de and abl.: de communi salute, Cic. Marc. 11, 33: de labore suo, Vulg. Sirach, 5, 18.
          4. (δ) With ex and abl.: Vaccenses ex perfidia laetati, Sall. J. 69, 3.
            (ε) With super (late Lat.): super hederā, Vulg. Jonah, 4, 6; id. Isa. 39, 2.
            (ζ) With neutr. acc.: illud mihi laetandum video, quod, because that, Cic. de Imp. Pomp. 1; but rarely with acc. of direct object: laetandum magis quam dolendum casum tuum, Sall. J. 14, 22: hos erat Aeacides voltu laetatus honores, Verg. Cul. 322.
            (η) With acc. and inf. (freq. in Cic.): istuc tibi ex sententia tua obtigisse laetor, Ter. Heaut. 4, 3, 5; id. Hec. 5, 3, 35: quae perfecta esse gaudeo, judices, vehementerque laetor, Cic. Rosc. Am. 47, 136: quem esse natumhaec civitas laetabitur, id. Lael. 4, 14: utrumque laetor, et sine dolore corporis te fuisse et animo valuisse, id. Fam. 7, 1, 1; cf.: nec vero Alciden me sum laetatus euntem accepisse, Verg. A. 6, 392.
            (θ) With gen., in connection with memini: nec veterum memini laetorve malorum, Verg. A. 11, 280.
  2. II. Transf., of inanim. subjects, to delight, rejoice, be joyful: omne vitis genus naturaliter laetatur tepore potius, quam frigore, is fonder of warmth than of cold, Col. 3, 9 fin.: frumenta omnia maxime laetantur patenti campo, delight in, Pall. 1, 6, 15: laetatur mons Sion, Vulg. Psa. 47. 12.
    Hence, laetans, antis, P. a., rejoicing, joyful, glad: eos nunc laetantis faciam adventu meo, Plaut. Stich. 3, 1, 6: nubit Oppianico continuo Sassia laetanti jam animo, Cic. Clu. 9 fin.
    Poet., of inanim. things: loca, delightful, cheerful, agreeable, Lucr. 2, 344.
    * Adv.: laetanter, with joy, joyfully, Lampr. Commod. 5.

Laetōrĭus, a, adj., the name of a Roman gens, Mart. 12, 26, 13 (but lex Plaetoria is the true reading, Cic. Off. 3, 15, 61: id. N. D. 3, 30, 74; Cod. Th. 8, 12, 2).

1. laetus, a, um, adj. [Sanscr. root prī-, to cheer; prētis, joy, love; cf. Gr. πραΰς, πρᾷος; Germ. Friede, Freude; cf. also Latin gentile name, Plaetorius], joyful, cheerful, glad, gay, joyous, rejoicing, pleased, delighted, full of joy.

  1. I. Lit., constr. absol., with de, the gen., the inf., or acc. and inf.
          1. (α) Absol.: laeti atque erecti, Cic. Font. 11, 33: alacres laetique, id. Sest. 1, 1: vultus, id. Att. 8, 9, 2: dies laetissimi, id. Lael. 3, 12.
            In neutr. plur. as subst.: litterae tuae partim laeta partim tristia continent, Plin. Ep. 5, 9, 1.
          2. (β) With de: laetus est de amica, Ter. Ad. 2, 2, 45.
          3. (γ) With gen.: laetus animi et ingenii, Vell. 2, 93, 1; Tac. A. 2, 26: laborum, Verg. A. 11, 73: irae, Sil. 17, 308.
          4. (δ) With inf.: laetus uterque Spectari superis, Sil. 9, 453.
            (ε) With acc. and inf.: laetus sum, fratri obtigisse quod volt, Ter. Phorm. 5, 4, 1: laeta est abs te (donum) datum esse, id. Eun. 3, 1, 2.
  2. II. Transf.
    1. A. Doing a thing with joy, cheerful, ready, willing: senatus supplementum etiam laetus decreverat, Sall. J. 84, 3: descendere regno, Stat. Th. 2, 396: fatebere laetus nec surdum esse, etc., Juv. 13, 248.
    2. B. Delighting or taking pleasure in a thing; with abl. or inf.
          1. (α) With abl.: et laetum equino sanguine Concanum, Hor. C. 3, 4, 34: laetus stridore catenae, Juv. 14, 23: plantaribus horti, id. 13, 123.
          2. (β) With inf.: et ferro vivere laetum Vulgus, Sil. 9, 223.
    3. C. Pleased, satisfied with any thing; delighting in; with abl.: classis Romana haudquaquam laeta praedā rediit, Liv. 27, 31: contentus modicis, meoque laetus, Mart. 4, 77, 2.
      With gen.: laeta laborum, Verg. A. 11, 73: laetissimus viae, indulging to the full, Sil. 17, 308.
    4. D. Pleasing, pleasant, grateful: omnia erant facta hoc biduo laetiora, Cic. Att. 7, 26, 1: laetique nuntii vulgabantur, Tac. A. 1, 5: vitium laetissimi fructus, Cic. N. D. 2, 62, 156: virtus haud laeta tyranno, Val. Fl. 1, 30: militibus id nomen, Tac. H. 4, 68.
    5. E. Favorable, propitious, prosperous: venti, Val. Fl. 4, 31: sors, id. 4, 540: bellum, Sil. 10, 552; Plaut. Am. prol. 2: saecula, Verg. A. 1, 605: exta, Suet. Caes. 77: cujus (proelii) initium ambiguum, finis laetior, Tac. A. 12, 40.
  3. F. Fortunate, auspicious, lucky: prodigium, Plin. 11, 37, 77, § 197: augurium, Tac. H. 1, 62: laeta et congruentia exta, id. ib. 2, 4: omina, Petr. 122.
  4. G. Joyous in appearance, delightful, pleasing, beautiful: vite quid potest esse cum fructu laetius, tum aspectu pulchrius? Cic. de Sen. 15, 53: segetes, Verg. G. 1, 1: lupae fulvo nutricis tegmine, id. A. 1, 275: ferarum exuviis, Ov. M. 1, 475: indoles, Quint. 2, 4, 4: colles frondibus laeti, Curt. 5, 4, 9.
      1. 2. In partic., in econom. lang., fertile, rich, of soil: ager, Varr. R. R. 1, 23: laeta Clitumni pascua, Juv. 12, 13.
        Of cattle, fat: glande sues laeti redeunt, Verg. G. 2, 520.
      2. 3. Abundant, copious: laeta magis pressis manabunt flumina mammis, Verg. G. 3, 310; 3, 494: lucus laetissimus umbrae, id. A. 1, 441.
        Of style, etc., rich, copious, agreeable: nitidum quoddam genus est verborum et laetum, Cic. de Or. 1, 18, 81.
        Of the author: (Homerus) laetus ac pressus, Quint. 10, 1, 46.
  5. H. Pleasant, agreeable: dicendi genus tenue laetioribus numeris corrumpere, Quint. 9, 4, 17.
    In neutr. sing., adverbially: laetumque rubet, with joy, with pleasure, Stat. Ach. 1, 323.
    Hence, adv.: laetē, joyfully, gladly, cheerfully.
      1. 1. Lit. (class.): auctorem senatus exstinctum laete atque insolenter tulit, Cic. Phil. 9, 3, 7: laete an severe dicere, Quint. 8, 3, 40.
        Comp., Vell. 2, 45, 3: neque refert cujusquam Punicas Romanasve acies laetius extuleris, more eagerly, Tac. A. 4, 33: aliquid ausi laetius aut licentius, Quint. 2, 4, 14.
        Sup.: laetissime gaudere, Gell. 3, 15, 2.
      2. 2. Transf., fruitfully, abundantly, luxuriantly: seges laete virens, Plin. 33, 5, 27, § 89.
        Comp.: truncus laetius frondet, more fruitfully, more luxuriantly, Col. 5, 9, 10; cf. Plin. 16, 31, 56, § 130.
      3. 3. Lightly, not severely, without seriousness: si quis putet nos laetius fecisse quam orationis severitas exigat, Plin. Ep. 2, 5, 6.

2. laetus, i, m., in late Lat., a foreign bondman who received a piece of land to cultivate, for which he paid tribute to his master, a serf, Amm. 20, 8, 13; Eum. Pan. 21, 1.
Hence,

  1. A. laeta, ōrum, n., the land so cultivated, Cod. Th. 7, 20, 10.
  2. B. laetĭcus, a, um, adj., of or belonging to a laetus: laeticae terrae, Cod. Th. 13, 11, 9.

laeva, ae, f., the left hand, v. laevus, I. B. 1.

laevātus, v. levatus.

laevē, adv. v. laevus fin.

Laevi (Lēvi), ōrum, m., the Lævi, an ancient people of Liguria, between the Po and the Ticinus, Liv. 33, 37, 6; 5, 35, 2; Plin. 3, 17, 21, § 124.

Laevĭānus, a, um, v. Laevius, II.

laevĭgātĭo and laevĭgātor, v. levig-.

Laevīnus, i, m. [laeva], a Roman surname in the gens Valeria, Plin. 35, 2, 2, § 8. Esp.

    1. 1. M. Valerius Laevinus, consul during the second Punic war, Liv. 26, 40.
    2. 2. C. Valerius Laevinus, prætor and consul about B. C. 180, Liv. 40, 44, 2; ib. § 7.
    3. 3. P. Valerius Laevinus, lampooned by Horace, Hor. S. 1, 6, 12; 19.

laevis, laevĭtas, v. 1. levis, etc.

Laevĭus, ii, m.,

  1. I. a Roman poet of the ante-clussical period, Gell. 2, 24, 8; 19, 9, 7; Aus. Edyll. 13.
    Hence,
  2. II. Laevĭānus, a, um, adj., of or belonging to the poet Lævius, Lævian: carmen, Gell. 19, 7, 2: verba, id. 19, 7, 12.

laevorsum and laevorsus, adv. [laevus-versum], on the left hand, to or towards the left (post-class.): laevorsum vel dextrorsum, App. Flor. 1, p. 340, 41; cf. Paul. ex Fest. p. 117 Müll.; Amm. 14, 3, 2: laevorsus flexus itinere, id. 31, 10, 11 al.

laevus, a, um, adj. [cf. Gr. λαιός], left, on the left side (mostly poet.; syn.: sinister, scaevus).

  1. I. Lit.: ut idem nunc sit laevus; et e laevo sit mutua dexter, Lucr. 4, 301 (325): manus, Cic. Ac. 2, 47, 145: ab laeva manu, Plaut. Aul. 4, 3, 1: habeo equidem hercle oculum. Py. At laevom dico, Plaut. Mil. 4, 7, 24: latus, Ov. M. 12, 415: auris id. ib. 12, 336: pes, id. ib. 12, 101: umerus, id. H. 9, 62: Pontus, lying to the left, id. P. 4, 9, 119: iter, Verg. A. 5, 170: habena, Hor. Ep. 1, 15, 12: amnis, the left bank, Tac. A. 2, 8: laevā in parte mamillae, Juv. 7, 159.
    1. B. Subst.
      1. 1. laeva, ae, f.
          1. (α) (Sc. manus.) The left hand: opsecro te hanc per dexteram, perque hanc sororem laevam, Plaut. Poen. 3, 1, 9: Ilionea petit dextrā, laevāque Serestum, Verg. A. 1, 611; id. ib. 2, 552; 7, 188: cognovi clipeum laevae gestamina nostrae, Ov. M. 15, 163; id. ib. 4, 782; 8, 321: hinc factum est ut usus anulorum exemtus dexterae, in laevam relegaretur, Macr. S. 7, 13, 11; so, dextera laevaque, Juv. 6, 561; 658.
          2. (β) (Sc. pars.) The left side: laevam cuncta cohors remis ventisque petivit, Verg. A. 3, 563: laevam pete, go to the left, Ov. M. 3, 642.
            Esp. freq. adv.: laevā, on the left side, on the left: dextrā montibus, laevā Tiberi amne saeptus, on the left, Liv. 4, 32: dextrā laevāque duo maria claudunt, id. 21, 43: so, a laevā: Diana facem jacit a laeva, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. Rel. v. 55 Vahl.); Vulg. Exod. 14, 22.
            So, ad laevam, in laevam, to the left, on the left: ante, et pone; ad laevam, et ad dexteram, Cic. Univ. 13: si in laevam detorserit, Plin. 28, 8, 27, § 93.
      2. 2. In neutr.: laevum, on the left (poet.): intonuit laevum, Verg. A. 2, 693; 9, 631: laevum extendere comas, Juv. 6, 495: in laevum, adverbially, to the left: fleximus in laevum cursus, Ov. Tr. 1, 10, 17: dixit in laevum conversus, Juv. 4, 120 (Jahn, in laevam).
        Plur.: laeva, ōrum, n., places lying on the left: laeva tenent Thetis et Melite, Verg. A. 5, 825: Thracen et laeva Propontidos intrat, Ov. F. 5, 257.
  2. II. Trop.
    1. A. Awkward, stupid, foolish, silly: si mens non laeva fuisset, Verg. E. 1, 16; id. A. 2, 54: o ego laevus, Qui purgor bilem sub verni temporis horam, Hor. A. P. 301.
    2. B. Of ill omen, unfavorable, inconvenient; unfortunate, unlucky, bad, pernicious: Sirius laevo contristat lumine caelum, Verg. A. 10, 275: peccatum fateor, cum te sic tempore laevo Interpellarim, Hor. S. 2, 4, 4: teque nec laevus vetat ire picus, id. C. 3, 27, 15: laevo monitu pueros producit avaros, Juv. 14, 228: omen, Val. Fl. 6, 70: ignis, i. e. a pestilence, Stat. Th. 1, 634; Claud. Idyll. 2, 92; Sil. 1, 464 Rupert; so, numina laeva (opp. dextra or propitia), unfavorable gods, hostile deities, Verg. G. 4, 7 Jahn and Forbig. ad loc.: impia Cappadocum tellus et numine laevo Visa tibi, Mart. 6, 85, 3; Sil. 14, 494; 15, 512; Arn. adv. Gent. 3, 26.
    3. C. In the language of augurs, fortunate, lucky, propitious (because the Romans, by turning their faces to the south, had the eastern signs on their left hand; v. sinister): laeva prospera existimantur, quoniam laevā parte mundi ortus est, Plin. 2, 54, 55, § 142; cf. Liv. 1, 18: omina, Phaedr. 3, 18, 12: tonitru dedit omina laevo Juppiter, Ov. F. 4, 833; cf. Verg. A. 2, 693; 9, 631 (I. B. 2 supra).
      Hence, adv.: laevē, awkwardly, wrongly (poet.), Hor. Ep. 1, 7, 52.

2. lēvis (erroneously laevis), e, adj. [Gr. λεῖος, λευρός], smooth, smoothed, not rough, opp. asper (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: corpuscula quaedam levia, alia aspera, etc., Cic. N. D. 1, 24, 66: in locis (spectatur): leves an asperi, id. Part. Or. 10, 36: Deus levem eum (mundum) fecit et undique aequabilem, id. Univ. 6: pocula, smooth, shining, Verg. A. 5, 91: pharetrae, id. ib. 5, 558: brassica, Cato, R. R. 15, 7: levissima corpora, Lucr. 4, 659: coma pectine levis, Ov. M. 12, 409: nascunturque leves per digitos umerosque plumae, Hor. C. 2, 20, 11: levior assiduo detritis aequore conchis, Ov. M. 13, 792: inimicus pumice levis, rubbed (cf. pumicatus), Juv. 9, 95.
      Poet.: levi cum sanguine Nisus labitur infelix, slippery, Verg. A. 5, 328: levis Juventas ( = imberbis), smooth, without hair, beardless, Hor. C. 2, 11, 6; so, ora, Tib. 1, 9 (8), 31: crura, Juv. 8, 115: sponsus, id. 3, 111: caput, id. 10, 199; 2, 12; hence, also, poet. for youthful, delicate, beautiful: pectus, Verg. A. 11, 40: frons, id. E. 6, 51: umeri, id. A. 7, 815: colla, Ov. M. 10, 698.
      Also, finely dressed, spruce, effeminate: vir, Ov. A. A. 3, 437; Pers. 1, 82: argentum, smooth, not engraved or chased, Juv. 14, 62.
      In neutr. absol.: externi ne quid valeat per leve morari, smoothness, Hor. S. 2, 7, 87; so, per leve, Pers. 1, 64: per levia, Aus. Idyll. 16, 4.
    2. B. Transf., rubbed smooth, ground down, softened, soft (rare), Scrib. Comp. 228; Cels. 2, 8.
  2. II. Trop., of speech, smooth, flowing (rare but class.): oratio (opp. aspera), Cic. Or. 5 fin.; so, levis verborum concursus (opp. asper), id. de Or. 3, 43, 171: levis et aspera (vox), Quint. 11, 3, 15: levis et quadrata compositio, id. 2, 5, 9: levia ac nitida, id. 5, 12, 18: (aures) fragosis offenduntur et levibus mulcentur, id. 9, 4, 116.
    Adv. does not occur.

2. lēvĭtas (laev-), ātis, f. [2. lēvis], smoothness.

  1. I. Lit. (class.): speculorum, Cic. Univ. 14; id. de Or. 3, 25, 99; id. Univ. 6; Plin. 2, 3, 3, § 7: intestinorum, slipperiness, lubricity, Cels. 4, 16; 2, 8.
  2. II. Trop., of speech, smoothness, fluency, facility: Demosthenes nihil levitate Aeschini et splendore verborum cedit, Cic. Or. 31, 110: verborum, Quint. 10, 1, 52: effeminata, id. 8, 3, 6.

lēvĭtūdo (laev-), ĭnis, f. [2. levis], smoothness (post-class.): levitudo granorum (miliorum), Lact. Ira D. 10, 7.

2. lēvo (laevo), āvi, ātum, 1, v. a. [2. levis], to make smooth, to smooth, polish.

  1. I. Lit.: levare ac radere tigna, Lucr. 5, 1267: corpus, * Cic. Fragm. Or. in Clod. et Cur. 5; Cels. 8, 3: magni levatique mensarum orbes, Sen. Helv. 11, 6: mensas, Stat. Th. 1, 519.
  2. II. Trop., of speech, to smooth down, polish, soften: nimis aspera sano Levabit cultu, Hor. Ep. 2, 2, 123.
    Hence, P. a.: lēvātus, a, um; comp.: quae levatiora levioraque sunt, more highly polished, Gell. 17, 8, 15.

lēvor (laevor), ōris, m. [2. levis], smoothness: haud sine principali aliquo levore, Lucr. 2, 423: spectantur in chartis tenuitas, densitas, candor, levor, Plin. 13, 12, 24, § 78: levorem corpori afferre, id. 30, 14, 43, § 127; 37, 4, 15, § 56: vocis, Lucr. 4, 552.