Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Litubĭum, i, n., a town in Liguria, Liv. 32, 29.

lĭtūra, ae, f. [lino], a smearing, anointing.

  1. I. In gen.: solem etiam et pluviam arcet ejusmodi litura, Col. 4, 24, 6.
  2. II. In partic.
    1. A. Lit., a rubbing or smearing of the wax on a writing-tablet, in order to erase something written; hence, a blotting out, erasure, correction: unius nominis litura, Cic. Arch. 5, 9.
    2. B. Transf.
      1. 1. Concr., a passage erased, an erasure: videtis extremam partem nominis demersam esse in litura, id. Verr. 2, 2, 78, § 191: litterae lituraeque omnes assimilatae, id. ib. 2, 2, 77, § 189: carmen multā liturā coërcere, Hor. A. P. 292.
      2. 2. A blot, blur made in a writing: haec erit e lacrimis facta litura meis, Prop. 4 (5), 3, 4: littera suffusas quod habet maculosa lituras, Ov. Tr. 3, 1, 15.
      3. 3. A wrinkle: cum corpus nulla litura notet, Mart. 7, 18, 2.
    3. C. Trop., an alteration: nec ulla in decretis ejus litura sit, Sen. Vit. Beat. 8, 2.

lĭtūrārĭus, a, um, adj. [litura], of or for rubbing out.
Only as subst.: * lĭtū-rārii, ōrum, m. (sc. libri), books kept for the first rough drafts of writings, blotters (so called from the erasures made in them), Aus. praef. Idyll. 13.

līturgus, i, m., = λειτουργός,

  1. I. one who fills a public office, a servant of the state, Cod. Th. 11, 24, 6.
  2. II. In gen., an attendant, Mart. Cap. 2, 45.

lĭtūro, āvi, ātum, 1, v. a. [litura], to rub or blot out, erase: liturasse aliqua, Sid. Ep. 9, 3; Inscr. Orell. 4405.

1. lĭtus, a, um, Part., from lino.

2. lĭtus, ūs, m. [lino], a smearing, besmearing, anointing: litu, Plin. 33, 6, 35, § 110 (Cels. 6, 6, 20, instead of litum we should read lenitum; v. Targa, ad loc.).

3. lītus (not littus), ŏris, n. [cf. λίμνη, λειμών, λιμήν; and lino],

  1. I. the sea-shore, seaside, beach, strand (opp. ripa, the bank of a river: ora, the coast of the sea; cf. Ov. M. 1, 37 sqq.; Verg. A. 3, 75): litus est, quousque maximus fluctus a mari pervenit, Dig. 50, 16, 96: solebat Aquilius quaerentibus, quid esset litus, ita definire: qua fluctus eluderet, Cic. Top. 7, 32: quid est tam commune quamlitus ejectis, id. Rosc. Am. 26, 72: litus tunditur undā, Cat. 11, 4: praetervolare litora, Hor. Epod. 16, 40: Circaeae raduntur litora terrae, Verg. A. 7, 10: petere, Ov. M. 2, 844: intrare, id. ib. 14, 104: sinuosum legere, Val. Fl. 2, 451: litoris ora, Verg. A. 3, 396; cf. id. G. 2, 44.
    Prov.: litus arare, i. e. to labor in vain, take useless pains, Ov. Tr. 5, 4, 48; so, litus sterili versamus aratro, Juv. 7, 49: in litus harenas fundere, to pour sand on the sea-shore, i. e. to add to that of which there is already an abundance, Ov. Tr. 5, 6, 44.
  2. II. Transf.
    1. A. A landing-place: quod uno parvoque litore adiretur, Suet. Tib. 40.
    2. B. The shore of a lake: Trasimeni litora, Sil. 15, 818: Larium litus, Cat. 35, 4; Plin. Ep. 9, 7.
    3. C. The bank of a river: hostias constituit omnes in litore, Cic. Inv. 2, 31, 97: viridique in litore conspicitur sus, Verg. A. 8, 83: percussa fluctu litora, id. E. 5, 83.
    4. D. Land situated on the sea-side: cui litus arandum dedimus, Verg. A. 4, 212: electione litorum, Tac. H. 3, 63.

lĭtŭus, i (gen. plur. lituum, Luc. 1, 237; Val. Fl. 6, 166; Sil. 13, 146), m. [prob. Etruscan; prim. signif. crooked].

  1. I. Lit.
    1. A. The crooked staff borne by the augurs, an augur’s crook or crosier, augural wand: dextra manu baculum sine nodo aduncum tenens, quem lituum appellaverunt, Liv. 1, 18, 7; cf.: lituus iste vester, quod clarissimum est insigne auguratus, Cic. Div. 1, 17. 30; Geh. 5, 7, 8: Quirinalis, Verg. A. 7, 187: lituo pulcher trabeaque Quirinus, Ov. F. 6, 375.
    2. B. A crooked wind-instrument (used to give signals in war), a curved trumpet, cornet, clarion: lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 Vahl.); Verg. A. 6, 167: jam lituus pugnae signa daturus erat, Ov. F. 3, 216: lituo tubae Permixtus sonitus, Hor. C. 1, 1, 23: stridor lituum clangorque tubarum, Luc. 1, 237: cornua cum lituis audita, Juv. 14, 200.
  2. II. Transf., a signal: de lituis, βοώπιδος, Cic. Att. 2, 12, 2.
  3. III. Trop., an instigator, author: lituus meae profectionis, Cic. Att. 11, 12, 1.