Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mălĕbarbis, mălĭbarbis [malebarba], σπανιοπώγων, having a thin beard, Gloss. Lat. Gr.

mălĕfĭcus (in MSS. also mălĭfĭ-cus), a, um, adj. [malefacio], evil-doing, nefarious, vicious, wicked, criminal.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (class.): homo natura maleficus, et injustus, Cic. Tusc. 5, 20, 57: malefici sceleratique homines, id. Verr. 2, 5, 55, § 144: maleficentissimus, Suet. Galb. 15: mores malefici, Plaut. Cas. 4, 2, 4: malefica vita, Tac. A. 4, 21.
      As subst.: mălĕ-fĭous, i, m., an evil-doer, criminal: contra istoc detrudi maleficos Aequom videlur, Plaut. Trin. 2, 4, 150.
    2. B. In partic., magical: artes, Vulg. 2 Par. 33, 6.
      As substt.
      1. 1. mălĕfĭcus, i, m., a magician, enchanter: de maleficis et mathematicis, Cod. Just. 9, 18, 5: magi qui malefici vulgi consuetudine nuncupantur, ib. 9, 18, 7; Schol. Juv. 6, 594.
      2. 2. mălĕfĭcum, i, n., a charm, means of enchantment: semusti cineres aliaque malefica, quis creditur anima numinibus inferis sacrari, Tac. A. 2, 69 fin.
  2. II. Transf., hurtful, injurious, noxious, mischievous (only post-Aug.): Christiani, genus hominum superstitionis novae atque maleficae, Suet. Ner. 16: sidera, Plin. 7, 49, 50, § 160: vis, id. 33, 4, 25, § 84: bestia piscibus malefica, id. 9, 15, 20, § 50: caprae, maleficum frondibus animal, id. 12, 17, 37, § 73: natura, inimical, unpropitious, Nep. Ages. 8, 1: bestia, Amm. 28, 3, 4.
    Hence, adv.: mălĕfĭcē, mischievously: aliquid agere, Plaut. Ps. 4, 7, 113.

mălĕvŏlens (mălĭvŏl-), entis, adj. [male-volens], ill-disposed, disaffected, envious, spiteful, malevolent (very rare, and in posit. ante-class.): est miserorum ut malevolentes sint, Plaut. Capt. 3, 4, 51: ingenium, id. Bacch. 4, 3, 4.
Sup.: malevolentissimae obtrectationes, Cic. Fam. 1, 7, 7; 1, 9. 17.
As subst.: mălĕvŏlens, entis, m., a spiteful person, an enemy: jam meo malost quod malevolentes gaudeant, Plaut. Stich. 2, 2, 67: (manu) malam rem mittunt malevolentibus, id. Ps. 4, 2, 49.

mălĕvŏlentīa (mălĭv-), ae, f. [malevolens], ill-will, evil disposition towards any one, dislike, hatred, envy, malevolence (class.): malevolentia est voluptas ex malo alterius sine emolumento suo, Cic. Tusc. 4, 9, 20: malevolentia in ceteros, id. Fam. 1, 9, 22: obtrectatio et malevolentia, id. Q. Fr. 1, 1, 15: malevolentia et invidia, Sall. C. 3, 2: vicinitas non infuscata malevolentia, Cic. Planc. 9, 22.

mălĕvŏlus (mălĭv-), a, um, adj. [male-volo], ill-disposed towards any one, disaffected, envious, spiteful, malevolent.

  1. I. Adj. with dat., or in with acc. (class.): si omnibus est malevolus, Cic. Fam. 2, 17, 7: Cato in me turpiter fuit malevolus, id. Att. 7, 2, 7.
    Transf., of things: sermones, Cic. Fam. 3, 10, 10.
  2. II. Substt.
    1. A. Mă-lĕvŏlus, i, m., an ill-disposed person, a foe, an enemy: omnium malevolorum, iniquorum, invidiosorum animos frangerem, Cic. Balb. 25, 56: et invidi et malevoli et lividi, id. Tusc. 4, 12, 28.
    2. B. Mălĕvŏla, ae, f., a female enemy, foe: mea inimica et malevola, Plaut. Poen. 1, 2, 181.
      Hence, mălĕvŏlē, adv., malevolently (late Lat.), Aug. in Psa. 68, Serm. 27.

Mālĭăcus Sĭnus, a gulf south of Thessaly, now Gulf of Zeitouni, Mel. 2, 3, 6; Plin. 4, 7, 12, § 27; Liv. 27, 30, 3.
Hence,

  1. A. Mālĭensis, e, adj., Malian: ager, Liv. 42, 40, 6.
  2. B. Mālĭus, a, um, adj., Malian: lympha, Cat. 68, 54.

mălĭcordis, = πονηροκάρδιος, badhearted, Gloss. Gr. Lat.

mālĭcŏrĭum, ii, n. [malum-corium], the rind of a pomegranate, Plin. 23, 6, 57, § 107; Petr. 47.

* mālĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [malumfero], apple-bearing (poet.): Et quos maliferae despectant moenia Abellae, Verg. A. 7, 740.

mălĭfĭcus, v. maleficus.

mălignans, P. a. of maligno, q. v.

mălignē, adv., v. malignus fin.

mălignĭtas, ātis, f. [malignus].

  1. I. ill-will, spite, malice, envy, malignity (not in Cic. or Cæs.).
    Lit.: malignitati falsa species libertatis inest, Tac. H. 1, 1: malignitas multo veneno tincta, Sen. Vit. Beat. 18, 2: interpretantium, Plin. Ep. 5, 7, 6: humana, Tac. Or. 18: malignitas et livor, id. Agr. 41.
    In plur.: malignitatum vulnera, Prud. στεφ. 2, 259.
  2. II. Stinginess, niggardliness, meanness [v. malignus, II.]: ita malignitate oneravit omnes mortales mihi, Plaut. Capt. 3, 1, 4; Liv. 10, 46, 15; 34, 34, 8; 39, 9, 6.
    Hence,
  3. III. Transf., stingy or niggardly act: malignitatis auctores quaerendo, Liv. 5, 22, 1: accensaque ea cupiditas est malignitate patrum, id. 2, 42, 1.
    1. B. Barrenness, unfruitfulness; of the vine, Col. 3, 10, 18.

măligno, 1, v. a., and mălignor, ātus, 1, v. dep. [malignus], to do or contrive maliciously, to malign (post-class.).

        1. (α) Form maligno: consilium super populum tuum, Vulg. Psa. 83, 4: venena malignantes, i. e. maliciously ejecting, Amm. 22, 15, 26.
        2. (β) Form malignor: quanta malignatus est inimicus in sancto, Vulg. Psa. 74, 3: in prophetis meis nolite malignari, id. ib. 105, 15; 37, 8 sq.
          P. a. as subst.: mălignan-tes, ium, m., the wicked, Vulg. Psa. 21, 17 al.

mălignōsus, adj., active in mischief, = κακεντρεχής, Gloss. Gr. Lat.

mălignus, a, um, adj. [for maligenus, malus, and gen-, root of gigno; cf. the opp. benignus], of an evil nature or disposition, ill-disposed, wicked, mischievous, malicious, spiteful, envious, malignant, malign (poet. and post-Aug.; syn.: invidus, malevolus, parcus).

  1. I. In gen.: maligni caupones, Hor. S. 1, 5, 4: magnaque numinibus vota exaudita malignis, unkind, Juv. 10, 111.
    Of inanim. and abstr. things: malignissima capita, Sen. Vit. Beat. 18: litus, Luc. 8, 565: portus, id. 5, 651: leges, Ov. M. 10, 329: votum, Cat. 67, 5: verba, Manil. 4, 573: mente malignā, Cat. 68, 37: studia, Ov. Tr. 4, 1, 101: vulgus, Hor. C. 2, 16, 40: oculi, Verg. A. 5, 654.
  2. II. In partic.
    1. A. Stingy, niggardly: malignus, largus, Plaut. Bacch. 3, 2, 17.
      Of favors, Ter. Hec. 1, 2, 84: vagae ne parce malignus arenae ossibus particulam dare, Hor. C. 1, 28, 23.
      Trop.: fama, Ov. H. 16, 143: in laudandis dictionibus, Quint. 2, 2, 6.
    2. B. Transf.
      1. 1. Barren, unfruitful: terra malignior ceteris, Plin. Ep. 2, 17, 15: colles, Verg. G. 2, 179.
      2. 2. Scanty, insufficient, dim, petty, small, narrow: ostium, too narrow, Sen. Q. N. 3, 27: aditus, Verg. A. 11, 525: ignis, Mart. 10, 96, 7: lux, Verg. A. 6, 270: conspecta est parva maligna Unda procul venā, Luc. 9, 500: munus, Plin. 7, 50, 51, § 167.
        Hence, adv.: mălignē.
      1. 1. In gen., ill-naturedly, spitefully, enviously, malignantly (not in Cic. or Cæs.): maledice ac maligne loqui, Liv. 45, 39.
        Comp.: malignius habitum esse sermonem, Curt. 8, 1, 8.
      2. 2. In partic.
        1. a. Stingily, grudgingly: ager maligne plebi divisus, Liv. 8, 12: famem exstinguere, sparingly, Sen. Ep. 18, 9: non mihi fuit tam maligne, ut, etc., it has not gone so poorly with me that, etc., Cat. 10, 18: dispensare, Sen. Ben. 6, 16, 7: laudare, Hor. Ep. 2, 1, 209.
          Comp.: dicis, malignius tecum egisse naturam, Sen. Ep. 44, 1.
        2. b. Little, scantily: terra eorum, quae seruntur, maligne admodum patiens, a very little, Mel. 2, 2: apertus, Sen. Ben. 6, 34, 3: virens, Plin. 34, 11, 26, § 112.

mălĭlŏquax, ācis, adj. [male-loquax], evil-speaking, slanderous: lingua est maliloquax mentis indicium malae, P. Syrus in Mim. (cf. id. Sent. App. v. 267 Rib.).

mălĭlŏquĭum, ii, n. [male-loquor], an evil-speaking, slander (post-class.), Tert. Spect. 2; id. Apol. 45.

mălĭlŏquus, a, um, adj. [male-loquor], evilspeaking, slanderous (post-class.): lingua, Hier. Ep. 148, 16; Arn. in Psa. 11.

mālĭnus, a, um, adj., = μήλινος,

  1. I. of or belonging to an apple-tree: pruna, Plin. 15, 13, 12, § 42.
  2. II. Of the color of apples, apple-green, Plin. 22, 21, 26, § 53 Jan.

mălĭtas, ātis, f. [malus; cf. bonitas], evil, harm (post-class.): timor majoris malitatis (al. majoris mali), Dig. 4, 2, 5; cf. κακία, malitas, Gloss. Philox.

mălĭtĭa, ae, f. [malus], bad quality, badness.

  1. I. Lit. (post-class.): terrae malitia, Pall. 1, 6: arboris, unfruitfulness, id. 11, 8.
  2. II. Trop., ill-will, spite, malice (class.): virtutis contraria est vitiositas: sic enim malo, quam malitiam, appellare eam, quam Graeci κακίαν appellant: nam malitia certi cujusdam vitii nomen est: vitiositas omnium, Cic. Tusc. 4, 15, 34: est enim malitia versuta et fallax nocendi ratio, id. N. D. 3, 30, 75; id. Rosc. Com. 16, 46: per summam fraudem et malitiam, id. Quint. 18, 56; id. Clu. 26, 70; opp. to virtus: virtute, non malitia, P. Scipioni placuisse, Sall. J. 22, 2.
    With malus: sine mala omni malitia, Plaut. Aul. 2, 2, 38.
    In plur.: collatio nostrarum malitiarum, Plaut. Mil. 3, 3, 66: everriculum malitiarum omnium, Cic. N. D. 3, 30, 74.
    1. B. Cunning, artfulness: muliebris malitia adhibenda est mihi, Plaut. Ep. 4, 1, 23.
    2. C. Sometimes in a good sense, like our roguery, Cic. Att. 15, 26, 4: tamen a malitia non discedis, you do not desist from your roguery, id. Fam. 9, 19, 1.

mălĭtĭōsē, adv., v. malitiosus fin.

mălĭtĭōsĭtas, ātis, f. [malitiosus], wickedness, knavishness (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 3, 15 fin.

mălĭtĭōsus, a, um, adj. [malitia], full of wickedness, wicked, knavish, crafty, malicious.

  1. I. In gen. (class.): homo, Cic. Off. 3, 13, 57: malitiosissimus, Front. ad M. Caes. 4, 3.
    Of things: juris interpretatio, Cic. Off. 1, 10, 33.
  2. II. As nom. prop.: Silva Malitiosa, a forest in the Sabine territory, Liv. 1, 30, 9; = ὕλη κακοῦργος, Dion. 3, 33.
    Hence, adv.: mălĭtĭōsē, wickedly, knavishly, perfidiously: quicquam agi dolose, aut malitiose, Cic. Off. 3, 15, 61: facere aliquid, id. Verr. 2, 2, 53, § 132.
    Comp.: rem mandatam malitiosius gerere, Cic. Rosc. Am. 38, 111.

Mālĭus, a, um, v. Maliacus.

mălĭvŏlens, mălĭvŏlentĭa, and mălĭvŏlus, v. malevolens, etc.