Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

Mĭnŭcĭus (Minut-), i, m.; Mĭnŭ-tĭa (Minuc-), ae, f.,

  1. I. the name of a Roman gens, of whom,
      1. 1. M. Minucius Rufus, magister equitum under the dictator Fabius Maximus Cunctator, Liv. 22, 8, 6; Nep. Hann. 5, 3; Sil. 7, 386.
      2. 2. Another, Luc. 6, 126.
      3. 3. Minucius Felix, of Africa, in the third century of the Christian era, the author of an apologetic work in favor of the Christian religion, Lact. 1, 11, 55; 5, 1, 22.
        Fem.: Mĭnŭcĭa, ae, a vestal, who was punished for incontinence by being buried alive, Liv. 8, 15, 7.
  2. II. Mĭnŭcĭ-us (Minut-), a, um, adj., of or belonging to a Minucius, Minucian: Minucia gens, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 115: lex, Paul. ex Fest. s. v. osi, p. 201 Müll.: Minucia porta appellata est eo, quod proxima esset sacello Minucii, id. p. 147 Müll.: porticus, in Rome, built by M. Minucius Rufus, Cic. Phil. 2, 34, 84: via, from Rome to Brundisium, id. Att. 9, 6, 1.

mĭnŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. and n. [Sanscr. mi, lessen, change; Gr. μινύω, μινύθω; cf.: μείων = minor; Germ. minder, vermindern]. Act., to make smaller, to lessen, diminish; lit. and trop.

  1. A. Lit. (rare and mostly poet.): ramaliaque arida tecto Detulit, et minuit, broke in pieces, Ov. M. 8, 645: ligna, to chop into small pieces, id. F. 2, 647: portarum objectus, to dash in pieces, Stat. Th. 10, 526: dentes in limine, id. ib. 10, 47: sanguinem, to let blood, Veg. Vet. 1, 16, 2; in the same signif., simply minuere, id. ib. 1, 22, 1.
  2. B. Trop., to lessen, diminish, lower, reduce, weaken, abate, restrict (very freq. and class.): imperium matris, Plaut. As. 3, 1, 6: sumptus civitatum, Cic. Fam. 3, 8, 2: (rem familiarem), Hor. S. 2, 3, 177: gradum, Quint. 2, 3, 7: gloriam alicujus, Cic. Fl. 12, 28: molestias vitae, id. Fin. 1, 16, 51: cupiditates, id. ib.: invidiam, id. Agr. 1, 5, 14: opem, Caes. B. G. 5, 33: auctoritatem, id. B. C. 3, 43: minuuntur corporis artus, grow less, diminish in size, Ov. M. 7, 317: minuuntur corpora siccis, Plin. 11, 54, 118, § 283: consul alter proelio uno et vulnere suo minutus, discouraged, Liv. 21, 52, 2 (al. deminutus): suspicionem profectionis, Cic. Att. 10, 16, 4: controversias, to settle, put an end to, Caes. B. G. 5, 26: minuenda est haec opinio, to be refuted, Cic. Off. 1, 22, 72: magistratum, censuram, to restrict the power of, to limit, Liv. 4, 24: majestatem populi Romani per vim, to violate, offend against, Cic. Phil. 1, 9, 21: matris imperium, Plaut. As. 3, 1, 6: religionem, Nep. Ages. 4, 8: nec tu ea causa minueris Haec quae facis, ne is mutet suam sententiam, Ter. And. 2, 3, 19: consilium, to alter, change, id. Hec. 4, 3, 10: condemnationem, to commute, Gai. Inst. 3, 224; 4, 57.
  • II. Neutr., to diminish, grow less: minuente aestu, at the ebbing of the tide, Caes. B. G. 3, 12, 1: minuente lunā, waning, Pall. 3, 24; Sedul. 1, 243; cf.: crescentis minuentisque sideris species, Plin. 37, 10, 67, § 181.
    Hence, mĭnūtus, a, um, P. a. (diminished; hence), little, small, minute (class.).
    1. A. Lit.: pueri minuti (opp. majores), Varr. ap. Non. 141, 18: id omnes magni minutique, Plaut. Cist. 2, 1, 45.
      Of things: litterae, Plaut. Bacch. 4, 9, 68: minuta ac brevia folia, Plin. 12, 24, 53, § 111: ossa, Lucr. 1, 835: opuscula, Cic. Ac. 2, 38, 120: itinera, Suet. Aug. 82: aere minuto qualiacumque somnia vendere, Juv. 6, 546: facies minutae, miniature portraits, id. 14, 291.
      Comp.: minutior ac mage pollens, Lucr. 4, 318.
      Sup.: minutissimis ictibus excarnificatus, Suet. Vit. 17: res, little things, trifles, Cic. Clu. 64, 180: res minutissimae et contemptibiles, Aug. Conf. 10, 35, 4: aves, Col. 8, 5, 10.
    2. B. Trop., petty, paltry, insignificant.
      1. 1. Of persons: alii minuti et angusti, Cic. Fin. 1, 18, 61: philosophi, id. Div. 1, 30, 62: imperatores, id. Brut. 73, 256: plebes, Phaedr. 4, 6, 13.
      2. 2. Of things: canto carmina versibus minutis, Poët. ap. Plin. Ep. 4, 27, 4: genus orationis, Cic. de Or. 2, 38, 159: minuti est animi voluptas ultio, Juv. 13, 189.
        Hence, subst.: mĭnūtum, i, n., the smallest piece of money, a mite, farthing: novissimum reddere, Vulg. Luc. 12, 59; cf.: aes minutum, id. ib. 21, 2.
        Plur.
          1. (α) The little (opp. longa), Calp. Ecl. 5, 7.
          2. (β) Minutes, points, very small parts, Amm. 20, 3, 2; Gram. Vet. p. 374, 11.
          3. (γ) Comp.: illa minutiora, those less important matters, Aur. Vict. Epit. 48, 18.
            Hence, adv., in two forms.
      1. 1. mĭnūtē, into small or fine pieces, finely, minutely (class.).
    1. A. Lit.: sal minute tritus, Col. 6, 17, 7: minutissime commolere, id. 12, 28, 1: historia minutissime scripta, in an extremely small hand, Sen. Ep. 95, 2.
    2. B. Trop.
          1. (α) In a petty or paltry manner: res minutius tractare, Cic. Fin. 4, 3, 7.
          2. (β) Minutely, closely, accurately: minutius et scrupulosius scrutantur omnia, Quint. 5, 14, 28.
      1. 2. mĭnūtim, into small pieces, finely, minutely (ante-class. and post-Aug.): concidere, Cato, R. R. 123: scoria minutim fracta, Plin. 34, 18, 51, § 171; Gell. 17, 8, 2.
    3. B. With short steps, trippingly: equus ambulans, Veg. Vet. 1, 56, 39: deambulare, id. ib. 2, 53, 3.

    mĭnūtal, ālis, n. [minutus].

    1. I. A dish of minced meat (post-Aug.), Juv. 14, 129; Mart. 11, 31, 11.
    2. II. In gen.: mĭnū-tālĭa, ĭum, petty or paltry things, trifles (post-class.), Tert. Hab. Mul. 6: culices, formicae, tineae et hoc genus minutalia, id. Anim. 32.

    mĭnūtālis, e, adj. [minutus], small, paltry, insignificant (eccl. Lat.): regna, Tert. adv. Marc. 1, 4.
    As subst.: mĭnūtālis, is, m., an insignificant author: ceteri, i. e. the other writers of no consequence, Hier. Ep. ad Ephes. prooem.

    mĭnūtātim, adv. [minutus], piecemeal, in little bits; piece by piece, little by little; gradually, by degrees; singly, one by one (class.): nasturtium consectum minutatim, Varr. R. R. 3, 10, 6: cribrare terram, to sift small, Plin. 17, 11, 15, § 76: interrogare, i. e. in little questions, by bits, always adding something, Cic. Ac. 2, 29, 92: aliquid addere, id. ib. 2, 16, 49: assuefaciant, Varr. R. R. 1, 20, 2: discere, Lucr. 5, 1384: se recipere, Auct. B. Afr. 31: cedere, id. ib. 78: singulos convenire, one by one, Dig. 2, 15, 8, § 9.

    mĭnūtē, adv., v. minuo, P. a. fin.

    mĭnūtĭa, ae, f. [minutus], smallness, fineness, minuteness (post-Aug.): donec ad minutiam redigantur, to make quite small, reduce to powder, Sen. Ep. 90, 23: pulveris minutiae, little particles, Lact. Ira Dei, 10, 9.
    Plur., insignificant matters, trifles: ut praetereamus negotiorum minutias, Amm. 23, 1, 1: humilium minutias indagare causarum, id. 26, 1, 1: historiam producere per ignobiles minutias, id. 27, 2, 11: per minutias, into the minutest detail; with scrutari, id. 14, 6, 25; with demonstrare, id. 23, 6, 74: gesta narrare, id. 28, 2, 12.
    Postclass. collat. form mĭnūtĭes, ēi, f.: ad summam minutiem conterere, App. M. 9, p. 229: humana, id. ib. 11, p. 263; Arn. 6, p. 256; Lact. 2, 4, 12.

    mĭnūtĭ-lŏquĭum, ii, n. [minutus-loquor], brevity of speech (eccl. Lat.): Aristotelis, Tert. Anim. 6; Boëth. Myth. 1 praef. fin.

    mĭnūtim, adv., v. minuo, P. a. fin.

    mĭnūtĭo, ōnis, f. [minuo], a lessening, diminishing (post-Aug.); trop., opp. incrementum, Quint. 8, 4, 28: rerum, id. 6, 3, 52: capitis, i. e. deminutio, Gell. 1, 12, 9; Dig. 4, 5, 1; 4, 5, 5: sanguinis, blood-letting, bleeding, Veg. Vet. 1, 28, 1; so, minutio alone: cum praescriptis minutionis observantiis, id. ib. 1, 17, 13.

    1. Mĭnūtĭus, a, um, v. Minucius.

    2. mĭnūtĭus, comp., v. minutus and minute.

    mĭnūtīvus, a, um, adj. [minuo], adapted for diminution, diminishing, opp. auctivus, Fortun. Art. Rhet. 3, 20.

    mĭnūtŭlārĭus, v. minuscularius.

    mĭnūtŭlus, a, um, adj. dim. [minutus], very little; very paltry (ante- and post-class.): pueri, Plaut. Poen. prol. 28: argenteos Philippeos minutulos, Vop. Aur. 9 fin.: quaestiones, Macr. S. 7, 3.

    mĭnūtus, a, um, Part. and P. a., v. minuo fin.