Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mĭsĕrābĭlis, e, adj. [miseror], worthy of pity, pitiable, miserable, deplorable, lamentable, wretched, sad (class.): nihil est tam miserabile, quam ex beato miser, Cic. Part. Or. 17, 57: fiet ultro miserabilis, Quint. 11, 1, 64; 9, 4, 133: sisque miser semper; nec sis miserabilis ulli, Ov. lb. 117: Irus, Mart. 6, 77, 1: corpus, Ov. H. 21, 213: voces, plaintive, sad, Liv. 1, 29: vox, Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163: aspectus, id. Phil. 2, 29, 73: caedes, Liv. 1, 59: elegi, mournful, Hor. C. 1, 33, 2: insania, Aug. Conf. 3, 2, 1.
Comp.: miserabilior causa mortis, Liv. 1, 59: mĭsĕrā-bĭlē, adv., for miserabiliter: miserabile caesis insultare, Verg. A. 12, 338: miserabile longum, Juv. 6, 65.
Hence, adv.: mĭ-sĕrābĭlĭter, pitiably, lamentably, in a way to excite pity, mournfully, sadly, miserably (class.): emori, Cic. Tusc. 1, 40, 96: scripta epistola, id. Att. 10, 9, 2: laudare, to laud pathetically, id. ib. 14, 10, 1: dicere tristia, Quint. 4, 2, 120: perire, Val. Max. 2, 6, 11.
Comp.: hac facie miserabilior Pollio, Juv. 9, 6: miserabilius dicere, Sen. Excerpt. Controv. praef. 4.

* mĭsĕrāmen, ĭnis, n. [miseror], pity, commiseration: parvi miseramina panis (al. mihi fragmina panis), Juvenc. 4, 285.

mĭsĕrandus, a, um, P. a., v. miseror fin. 1.

mĭsĕranter, adv., v. miseror fin.

mĭsĕrātĭo, ōnis, f. [miseror], a pitying, pity, compassion, commiseration (class.).

  1. I. Lit.: cum quādam miseratione delectare, Cic. Fam. 5, 12, 5: miserationem commovere, Quint. 6, 1, 46: miseratione mens judicum permovenda, Cic. Or. 38, 131: miserationem petere, i. e. to pray for pity and forgiveness, Plin. 9, 8, 10, § 33: infantis, Just. 7, 2.
  2. II. Transf., rhetor., a pathetic speech: miserationibus uti, Cic. Brut. 21, 82: judicem inclinat miseratio, Quint. 4, 1, 14; 6, 1, 23; 4, 1, 27; 4, 3, 15 et saep.

mĭsĕrātor, ōris, m. [miseror], one who pities, a commiserator (post-class.), Tert. adv. Marc. 5, 11; Juvenc. 2, 295; Vulg. Psa. 85, 15.

mĭsĕror, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form, v misero) [miser].

  1. I. To lament, bewail, deplore: miseratur is, qui conqueritur aliena incommoda: miseretur is, qui miserum sublevat, Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (class.): quis illaec est mulier, quae ipsa se miseratur? Plaut. Ep. 4, 1, 6: communem condicionem miserari, Cic. Mur. 27, 55: sortemque animo miseratus iniquam, Verg. A. 6, 332.
    Of a lamenting speech: eos miserando casum suum confirmat, Sall. J. 23, 2: casum alicujus miseratus, Tac. A. 3, 17: haec copiose miseratus est, Gell. 10, 3, 14.
  2. II. To have or feel compassion, to pity, compassionate: (Acestes) ab humo miserans attollit amicum, Verg. A. 5, 452; id. G. 2, 499: juvenem animi miserata, pitying in her heart, id. A. 10, 686: hostibus ipsis pallorem miserantibus, Juv. 15, 101.
          1. (β) With gen. (poet.): te conmiserabam magis, quam miserabar mei, Att. ap. Non. 445, 12 (Trag. Rel. v. 355 Rib.): eorum, Min. Fel. Oct. 28: poenae juvenem indignae miseratus, Sil. 11, 381.
          2. * (γ) With dat.: servis miseratus, Coripp. Laud. Just. 2, 402.
            Hence,
      1. 1. mĭsĕrandus, a, um, P. a., lamentable, deplorable, pitiable (class.).
    1. A. Of persons: ut aliis miserandus, aliis irridendus esse videatur, Cic. de Or. 1, 37, 169; Verg. A. 5, 509; 6, 882; Ov. M. 1, 359; 6, 276; 9, 178; 11, 704.
    2. B. Of things: haec mihi videntur misera atque miseranda, Cic. Cat. 4, 6, 12: manus Priamo, Verg. A. 11, 259: fortuna, Sall. J. 14, 7: miserandum in modum, in a pitiable manner, Cic. Prov. Cons. 3, 5.
      1. * 2. mĭsĕ-ranter, adv., pitifully, pathetically: lacrimose atque miseranter, Gell. 10, 3, 4.