Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mĭser, ĕra, ĕrum, adj. [prob. Sanscr. root mi-; cf. minuo; akin to Gr. μῖσος; Lat. maestus, maereo], wretched, unfortunate, miserable, pitiable, lamentable, etc. (cf.: infelix, calamitosus).

    1. 1. Of persons: nihil est tam miserabile, quam ex beato miser, Cic. Part. Or. 17, 57: homo miser, et infortunatus, Plaut. Bacch. 5, 1, 20: miser atque infelix, Cic. Quint. 30, 94: urgeris multis miser undique curis, Lucr. 3, 1051: o multo miserior Dolabella, quam ille, quem tu miserrimum esse voluisti, Cic. Phil. 11, 4, 8: miser, infelix, aerumnosus, id. Par. 2, 1, 16: miserrimum habere aliquem, to torment, id. Fam. 14, 7, 1: miserrimus Fui fugitando, have exhausted myself with running, am completely tired out, Ter. Eun. 5, 2, 7.
      With gen.: miseros ambitionis, Plin. Pan. 58, 5.
    2. 2. Of things, afflicting, sad, wretched, melancholy: miserā ambitione laborare, Hor. S. 1, 4, 26: misera orbitas, Cic. Fin. 5, 28, 84: misera et calamitosa res, id. Rosc. Am. 28, 77.
    3. 3. Sick, ill, indisposed, etc.: quo morbo misera sum, suffer, Plaut. Truc. 2, 6, 39: homini misero non invideo medicinam, Petr. 129; cf.: quid illam miseram animi excrucias? Plaut. Mil. 4, 2, 76: homo animo suo miser, id. Truc. 2, 7, 36: miserum esse ex animo, to be wretched in mind, sick at heart, id. Ep. 4, 1, 1.
    4. 4. Violent, excessive, extravagant: amor, Verg. A. 5, 655: cultus miser, with regard to dress, Hor. S. 2, 2, 66.
    5. 5. Bad, vile, poor, worthless: carmen, Verg. E. 3, 27: remedium, Cels. 5, 26, 34.
      With gen.: morum, Stat. Th. 4, 403: hominem perditum miserumque, Ter. Eun. 3, 1, 28.
    6. 6. As an exclamation, inserted in the midst of a sentence: ossa atque pellis sum, misera, macritudine, Plaut. Capt. 1, 2, 32: miserum! (parenthetically) i. e. what a misfortune! how sad! tum pendere poenas Cecropidae jussi (miserum!) septena quotannis Corpora, Verg. A. 6, 21.
      As subst.: mĭsĕ-rum, i, n., a wretched thing, wretchedness: bonum valetudo, miserum morbus, Cic. Fin. 5, 28, 84 MSS. dub. (Madv. and B. and K. miser).
      Hence, adv., in two forms.
    1. 1. mĭsĕrē, wretchedly, miserably; desperately, vehemently, excessively, urgently (class.): est misere scriptum, Pseudole! Ps. O miserrime, Plaut. Ps. 1, 1, 72: vivere, Cic. Fin. 3, 15, 501: misere amare, Plaut. Mil. 4, 6, 32: deperire, id. Cist. 1, 2, 12: invidere, Ter. Eun. 3, 1, 22: orare aliquid, id. Heaut. 2, 3, 124: discedere quaerens, Hor. S. 1, 9, 8; cf.: misere cupis abire, id. ib. 1, 9, 14: ut miserius a vobis recipiatur quam ab illo capta est, Liv. 34, 24, 2: misere miser, Plaut. Cist. 4, 2, 21: misere male, id. Bacch. 4, 9, 10.
    2. 2. mĭsĕrĭter, wretchedly, lamentably, sadly (ante-class.; poet.): corrumpi, Laber. ap. Non. 517, 2: alloqui, Cat. 63, 49; Enn. ap. Prisc. p. 1010 P. (Vahl. Enn. p. 180, n. 40).

mĭsĕrē, adv., v. miser fin. 1.

mĭsĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. n. and mĭsĕ-rĕor, ĭtus, 2 (inf. pres. misererier, Lucr. 5, 1023; ante- and post-class. part. perf. misertus for miseritus, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10; Hyg. Fab. 58), v. dep. [miser], to feel pity, have compassion, to pity, compassionate, commiserate.

  1. I. In the verb. finit. (in the act. form only ante-class.).
          1. (α) Form misereo: piaculumst miserere nos hominum rem male gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13: miserete anuis, Enn. ap. Non. 474, 30 (Trag. v. 232 Vahl.): cogebant hostes, ut misererent, id. ap. Prisc. p. 824 P.: ipse sui miseret, Lucr. 3, 881.
          2. (β) Form misereor (class.): miseremini sociorum, Cic. Verr. 2, 1, 28, § 72: postulat, ut sui misereantur, Auct. Her. 1, 14, 24: miserere temporis, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1: nescio qui nostri miseritus tandem deus, Afran. ap. Gell. 20, 6, 5: deos miseritos nominis Romani, Liv. 27, 33 fin.: cum misereri mei debent, Cic. Att. 4, 5, 2: laborum tantorum, Verg. A. 2, 143: miserere mei, miserere meorum, Ov. H. 12, 81: miserere inopum sociorum, Juv. 8, 89.
            With dat.: cui Venus postea miserta est, Hyg. Fab. 58; Diom. p. 294 P.
            With acc. (dub.): tot miserere animas, Grat. Cyneg. 440 (al. miserare).
            Impers. pass.: ut supplicum misereatur, that we should feel pity for suppliants, Cic. Inv. 1, 30, 48.
  2. II. Impers.: miseret and (less freq.) miseretur me alicujus and alicujus rei, it distresses me, I feel pity or compassion for a person or thing.
          1. (α) Form miseret: miseret me eādem formā dicitur, quā piget, poenitet, taedet, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: tui me miseret, mei piget, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 82 Vahl.); cf.: quos non miseret neminis, id. ap. Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.): miseret et aliorum, tui te nec miseret nec pudet, Plaut. Trin. 2, 4, 30: eorum nos miseret, Cic. Mil. 34, 92: neque te mei tergi misereret, si, etc., Plaut. Ps. 5, 2, 25: nilne te miseret, id. ib. 1, 3, 74.
          2. (β) Form miseretur, miseritum (misertum) est: patris me miseretur, Turp. ap. Non. 477, 15: neque me minus vestri quam mei miserebitur, L. Crassus ap. Prisc. p. 824: quando te nostrum et reipublicae miserebitur? Quadrig. ap. Gell. 20, 6, 11: cave te fratrum pro fratris salute obsecrantium misereatur, Cic. Lig. 5, 14, acc. to Prisc. p. 797 P. (Klotz, misereat): neque metui, neque tuorum liberum misereri potest, id. Verr. 2, 1, 30, § 77 Zumpt N. cr.: me ejus miseritum’st, Plaut. Trin. 2, 4, 29: quo me reipublicae maxime misertum est, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10.
            With gen.: miseretur tui, Pac. ap. Non. 477, 16.

mĭsĕrĕor, ĭtus, 2, v. misereo.

mĭsĕresco, ĕre, v. inch. n. [misereo].

  1. I. To feel pity, have compassion (only poet.): his lacrimis vitam damus et miserescimus ultro, Verg. A. 2, 145: miserescite regis, id. ib. 8, 573: generis miseresce tui, Stat. Th. 1, 280.
    1. B. Impers.: miserescit me alicu jus, it distresses me, I feel pity, take compassion (cf. miseret, under misereo, II.): inopis nunc te miserescat mei, Ter. Heaut. 5, 4, 3.
  2. * II. I. q. miserum fieri, to become wretched, miserable: sed quid est homini miseriarum, quo miserescat miser ex animo, Plaut. Ep. 4, 1, 1.

mĭsĕret, v. misereo, II.

mĭsĕrētur, v. misereo, II.

mĭsĕrĕvīvĭum, ii, n., a plant, also called proserpinaca, App. Herb. 18.