Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

mŏrĭbundus, a, um, adj. [morior].

  1. I. Dying (class.): minus valet, moribundus est, Plaut. Bacch. 2, 2, 15: jacentem moribundumque vidistis, Cic. Sest. 39, 85: moribundus procubuit, Liv. 26, 15: anima, Ov. Tr. 4, 5, 3.
    Transf.: vox, Stat. Th. 8, 643: membra, mortal, Verg. A. 6, 732; App. de Deo Soc. 4, p. 43 fin.: corpus, id. Mag. 50, p. 306.
  2. II. Act., causing death, i. e. deadly, unwholesome (poet.): moribunda a sede Pisauri, Cat. 81, 3.

mōrĭgĕrātĭo, ōnis, f. [morigeror], compliance (ante-class.), Afran. ap. Non. 2, 6 (Com. Rel. v. 381 Rib.).

mōrĭgĕrātor, ōris, m. [morigeror], a complier (late Lat.), Sid.

mōrĭgĕro, āre, v. morigeror fin.

mōrĭgĕror, ātus, 1, v. dep. [morigerus], to comply with, gratify, humor, endeavor to please (syn.: obsequor, obtempero; class.): nunc si servitus evenit, ei vos morigerari mos bonus est, to accommodate yourself to it, Plaut. Capt. 2, 1, 4: adulescenti, Ter. Ad. 2, 2, 9: voluptati aurium morigerari debet oratio, * Cic. Or. 48, 159.
Esp., in mal. part., ore = fellare, Suet. Tib. 44.
Note: Act. collat. form, mōrĭgĕro, āre: dum mihi morigero, Plaut. Am. 3, 3, 26.

mōrĭgĕrus, a, um, adj. [mos-gero], complying, obsequious, obedient (ante- and post-class.): meo me aequom est morigerum patri, Plaut. Am. 3, 4, 21: male morigerus mihi est danista, id. Ep. 5, 1, 1: quando una vivis meis morigera moribus, id. Men. 1, 3, 19: dum me morigeram praebeo, Afran. ap. Non. 433, 29: imago ad omnem nutum hominis sui morigera, App. Mag. 14, p. 282, 26; id. M. 2, p. 117, 1 al.
Esp., compliant, Plaut. Cas. 5, 2, 20; cf. Lucr. 4, 1281.

†† Morimărūsa (Dead Sea), the Cimbric appellation of the North Sea, Plin. 4, 13, 27, § 95.

Mŏrĭni, ōrum, m., a people of Belgic Gaul, near the channel, Caes. B. G. 2, 4; 3, 9; 4, 22; Mel. 3, 2 fin.; Plin. 4, 17, 31, § 106: extremique hominum Morini, Verg. A. 8, 727.

1. mōrĭo, ōnis, m., = μωρός,

  1. I. an arrant fool (post-Aug.): quidam tantae sunt fatuitatis, ut non multum a pecoribus differant: quos moriones vulgo vocant, Aug. Ep. 26; Plin. Ep. 9, 17, 1 sq.; Mart. 8, 13; 14, 210 in lemm.
  2. II. Transf., a monster, deformed person, Mart. 6, 39, 17.

(2. mŏrĭo or mŏrĭon, a false reading for mormorion, Plin. 37, 10, 63, § 173.)

mōrĭon, ii, n., = μώριον.

  1. I. A narcotic plant, nightshade, also called strychnus: alterum genus (strychni), quod halicacabon vocantab aliis morion, ab aliis moly appellatum, Plin. 21, 31, 105, § 180.
  2. II. The male mandrake: album hoc (genus) alii arsena alii morion vocant, Plin. 25, 13, 94, § 148.

mŏrĭor, mortŭus, 3 (fut. part. moriturus, a, um, Cic. Arch. 12, 30; id. Div. 2, 25, 54; 2, 47, 99; Liv. 21, 12, 4; Verg. A. 4, 308; id. ib. 2, 511 et saep.; old forms acc. to the fourth conj.: si vivimu’ sive morīmur, Enn. ap. Prisc. p. 830 P.; Ann. v. 384 Vahl.; inf. moriri, Plaut. As. 1, 1, 108; id. Capt. 3, 5, 54; id. Rud. 3, 3, 12; id. Ps. 4, 7, 124 Ritschl N. cr.; Ov. M. 14, 215), v. dep. [Sanscr. root mar-, die; Gr. μορ- (μρο-, βρο-), μαρ; βροτός, μαραίνω; cf.: morbus, marceo], to die (cf.: pereo, intereo, occĭdo, occumbo, obeo, exspiro; class.).

  1. I. Lit.: vivam an moriar, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. metus, p. 123 Müll. (Trag. v. 179 Vahl.): ego cum genui, tum morituros scivi, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 361 Vahl.): mori, Plaut. Bacch. 3, 4, 24: atque eundem (L. Tarquinium) … accepimus mortuum esse, cum duodequadraginta regnavisset annos, Cic. Rep. 2, 20, 36: moriendum certe est, id. Sen. 20, 74: desiderio, of desire, id. Att. 1, 3, 1: ut fame senatores quinque morerentur, id. ib. 6, 1, 6: me esse homines mortuom dicant fame, Plaut. Stich. 4, 2, 57; so, fame, Sen. Contr. 1, 1, 3; 1, 7, 8: fame et siti, Liv. 7, 35, 8: siti, id. 4, 30, 8; Petr. 10; Pomp. ap. Gell. 10, 24, 5: vigilando, Juv. 3, 232: ex vulnere, of a wound, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4: in tormentis, Liv. 40, 23: alterius amore, Ov. Am. 2, 7, 10: curis, Tib. 2, 7, 33 (6, 51): fame, Petr. 10: inediā, Plin. 14, 13, 14, § 89: significabat interruptis atque morientibus vocibus, dying accents, the accents of a dying man, Cic. Cael. 24, 59: mori videbamus in studio dimetiundi paene caeli atque terrae C. Galum, spend his whole life in, id. Sen. 14, 49: cum te complexā morientem, Galle, puellā Vidimus, desperately in love, dying for love, Prop. 1, 10, 5: ei mihi, si quis, Acrius ut moriar, venerit alter amor, id. 2, 4, 1 sq.: moriar, si, may I die, if, etc., Cic. Att. 8, 6, 4.
  2. II. Transf., of things, to die away, decay, to wither away, pass away, to vanish, lose its strength, etc.; of members of the body: id quod supra vinculum est, moritur, loses its vitality, Cels. 7, 14.
    Of plants: rutam et hederas illico mori, die away, perish, Plin. 28, 7, 23, § 78: moriturque ad sibila campus, Stat. Th. 5, 528.
    Of fire: flammas vidi nullo concutiente mori, die out, go out, Ov. Am. 1, 2, 11; of comets: donec in exiguum moriens vanesceret ignem, Claud. B. Get. 248: unguenta moriuntur, lose their strength, Plin. 13, 3, 4, § 20.
    To end, close: dies quidem jam ad umbilicum est dimidiatus mortuus, Plaut. Men. 1, 2, 45.
    Comic.: vae illis virgis miseris, quae hodie in tergo morientur meo, will find their death, be destroyed, broken, Plaut. Capt. 3, 4, 117: ut iste interpositus sermo deliciarum desidiaeque moreretur, Cic. Cael. 31, 76: ne suavissimi hominis memoria moreretur, id. Pis. 38, 93: cum multa cotidie ab antiquis ficta moriantur, fall into disuse, become obsolete, Quint. 8, 6, 32: gratia, Ov. P. 3, 2, 27.
    Esp. (in eccl. Lat.), of the loss of moral or spiritual vitality, to die, to lose virtue and divine guidance: in Adam omnes moriuntur, Vulg. 1 Cor. 15, 22: confirma cetera quae moritura erant, id. Apoc. 3, 2; cf. id. Johan. 11, 26; id. Rom. 7, 9.
    Hence, mŏrtŭus, a, um, P. a., dead (class.).
    1. A. Adj.
      1. 1. Lit.: sanguine tauri poto mortuus concidit, Cic. Brut. 11, 43.
        Prov.: mortuum esse alicui, to be dead to one, to wish to have nothing further to do with him, Plaut. Cist. 3, 15.
      2. 2. Transf.
        1. a. Of persons, faint, overwhelmed: cum tu, quod tibi succederetur, exsanguis et mortuus concidisti, Cic. Pis. 36, 88.
        2. b. Of things concr. and abstr., dead, decayed, withered, passed away, etc.: lacerti, Cic. Sen. 9, 27: flores, Plin. 11, 8, 8, § 18: et antiquae leges, Cic. Verr. 2, 5, 18, § 45: plausus, id. Att. 2, 19, 3: mortuā re verba nunc facis. Stultus es, rem actam agis, dead, done with, Plaut. Ps. 1, 3, 27.
        3. c. Mare mortuum.
          1. (α) The North Sea of Europe, Plin. 4, 13, 27, § 94.
          2. (β) The Dead Sea of Judea, Just. 36, 3.
    2. B. Subst.: mŏrtŭus, i, m., a dead person, dead man: mortuum in domum inferre, Cic. Mil. 27, 75: a mortuis excitare, to awake from the dead, id. de Or 1, 57, 242: amandare aliquem infra mortuos, even below the dead, id. Quint. 15, 49: ut multis mortuus unus sufficeret, Juv. 15, 79: ossa mortuorum, Vulg. Matt. 23, 27.
      Prov.: mortuo verba facere, to talk to a dead man, i. e. in vain, Plaut. Poen. 4, 2, 18; Ter. Phorm. 5, 9, 26.
      Esp. (eccl. Lat.), dead, without spiritual life: nomen habes quod vivas et mortuus es, Vulg. Apoc. 3, 1: fides sine operibus mortua est, id. Jac. 2, 26; cf. id. Eph. 2, 1; 5, 14.
      Also, dead to any thing, not alive to it, not open to its influence, etc.: peccato, Vulg. Rom. 6, 2: peccatis, id. 1 Pet. 2, 24: legi, id. Gal. 2, 19; cf.: mortui cum Christo ab elementis hujus mundi, id. Col. 2, 20: mortui estis, et vita vestra est abscondita cum Christo in Deo, id. ib. 3, 3.

Moritasgus, i, m.

  1. I. A god of the Senones, Inscr. Orell. 2028.
  2. II. A male proper name among the Senones, Caes. B. G. 5, 54, 2.

mŏrĭtŭrĭo, 4, v. n. desid. [morior], to desire to die, Cic. ap. Aug. de Gramm. p. 2006 P.