No entries found. Showing closest matches:
Medobrēga (Medubrīga, Mun-dobrīga), ae, f., a city in Lusitania, now Portalegre, Auct. B. Alex. 48, 4.
Hence, Medubrīgenses, ĭum, m., the inhabitants of Medobrega, Auct. B. Alex. 48; Plin. 4, 22, 35, § 118; al. Medubricenses.
Also written ‡ MEIDVBRIGENSES, Inscr. Orell. 162.
mirmillo (murmillo, myrmillo), ōnis, m. [μορμύλος], a kind of gladiator that used to fight with a Thracian (Threx), or a net-fighter (retiarius), and wore a Gallic helmet, with the image of a fish for a crest (whence the name): retiario pugnanti adversus mirmillonem cantatur: Non te peto, piscem peto, quid me fugis, Galle? quia mirmillonicum genus armaturae Gallicum est, ipsique mirmillones ante Galli appellabantur, in quorum galeis piscis effigies inerat, Paul. ex Fest. s. v. retiario, p. 284 and 285 Müll.: ille autem ex myrmillone dux, ex gladiatore imperator, Cic. Phil. 3, 12, 31; 5, 7, 20; 6, 4, 10; 6, 7, 13; 12, 8, 20; Quint. 6, 3, 61; Sen. Prov. 4, 4; Suet. Ner. 30; Amm. 16, 12, 49; 23, 6, 83; Inscr. Grut. 334, 3; Inscr. Orell. 25, 66; Inscr. Marin. Fratr. Arval. p. 165, 1.
Misulāni (Mus-), ōrum, m., a people of Numidia, Plin. 5, 4, 4, § 30; called also Musulamii, Tac. A. 2, 52; 4, 24.
† mu, interj., = μῦ, a slight sound made with the closed lips (ante-class.): neque, ut aiunt, mu facere audent,
muccēdo, muccĭdus, muccĭnĭ-um, muccōsus, muccŭlentus, muccus, v. mucedo, etc.
mūcēdo (muccēdo), ĭnis, f. [mucus], mucus of the nose (post-class.), App. Mag. p. 306 dub. (Hildebr. dulcedo).
mūcĕo, ui, 2, v. n. [mucus], to be mouldy, musty (ante-class.): vinum quod neque aceat, neque muceat, Cato, R. R. 148.
mūcesco, ĕre, v. inch. n. [muceo], to become mouldy or musty (post-Aug.): proprium est vino mucescere, Plin. 14, 20, 26, § 131.
muchula, ae, f., the Persian name of the precious stone telicardios, Plin. 37, 10, 68, § 183.
Mūcĭa, ae, v. Mucius.
Mūcĭānus (Mut-), a, um, v. Mucius.
mūcĭdus (mucc-), a, um, adj. [mucus].
mūcĭlāgo (mucc-), ĭnis, f. [muceo], a mouldy, musty juice, Theod. Prisc. 4, 1.
mūcĭnĭum (mucc-), ii, n. [mucus], a pocket-handkerchief, Arn. 2, 23.
Mūcĭus, a (Mutius, Lact. 5, 13, 13),
mūcor, ōris, m. [muceo].
mūcōsus (mucc-), a, um, adj. [mucus],
mucro, ōnis, m., a sharp point or edge; esp., the point of a sword, the sword’s point (class.; cf.: acies, cuspis).
mūcrōnātus, a, um, adj. [mucro], pointed (post-Aug.): piscis mucronato rostro, Plin. 32, 2, 6, § 15: folia, id. 25, 13, 102, § 161.
mūcŭlentus (mucc-), a, um, adj. [mucus], snivelling (post-class.): nares, Prud. στεφ. 13, 282: munctiones, Arn. 3, 107.
mūcus (mucc-), i, m. [mug, mungo; cf. also Sanscr. muć, solvere, dimittere], snivel, mucus of the nose: mucusque, et mala pituita nasi, Cat. 23, 17; Cels. 4, 18.
mufrius, ii, m., a term of abuse: mufrius non magister, Petr. 58 fin.
‡ muger dici solet a Castrensium hominibus, quasi mucosus, is, qui talis male ludit, Paul. ex Fest. p. 158, 27 Müll. (cf. Engl. smuggle; Germ. Schmuggel), a false player.
mūgil and mūgĭlis, is, m., a sea-fish; acc. to some, the mullet: mugilum natura ridetur, in metu capite abscondito, totos se occultari credentium, Plin. 9, 17, 26, § 59; 9, 42, 67, § 144; 9, 62, 88, § 185; 10, 70, 89, § 193; 32, 11, 53, § 149.
This fish was made use of in punishing adulterers: quosdam moechos et mugilis intrat, Juv. 10, 317; cf. Cat. 15, 19.
Mugillānus, i, m., a Roman surname; as, e. g. Papirius Mugillanus, Liv. 4, 30.
mūgĭnor, āri, v. dep., to dally, trifle, hesitate, delay (rare but class.): muginari est nugari et quasi tarde conari, Paul. ex Fest. p. 147 Müll.: muginamur, Lucil. ap. Non. 139, 6; Att. ib. 139, 7: dum tu muginaris, cepi consilium domesticum, Cic. Att. 16, 12, 1.
In the collat. form, mūsĭnor, āri: dum ista (ut ait M. Varro) musinamur. Plin. H. N. prooem. § 18.
1. mūgĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. n. [Sanscr. root, muǵ, sonare; Gr. μυκάομαι, μύζω], to low, bellow (syn. boo).
‡ 2. Mugĭo, ōnis, m., a Roman surname, Inscr. Grut. 339, 5.
Mūgĭōnĭa or Mūgōnĭa, ae, or Mūgĭōnis (Mucionis), is, f. (porta), a gate of ancient Rome, which was afterwards within the city: in Palatio Mucionis a mugitu, Varr. L. L. 5, § 164 Müll.: Mugionia porta Romae dicta est a Mugio quodam. Paul. ex Fest. p. 144 Müll.; Sol. 1, 24; cf. Becker’s Antiq. 1, p. 109 sq.
mūgītor, ōris, m. [1. mugio], a bellower (poet.): mugitor Vesuvius, Val. Fl. 3, 208.
mūgītus, ūs, m. [1. mugio], a lowing, bellowing (class.).
mūla, ae (abl. plur. mulabus: data et vehicula cum mulabus ac mulionibus, Capitol. Ver. 5; Tert. Uxor. 2, 8; Prisc. p. 733 P.), f. [mulus], a she-mule; also, in gen., a mule (used instead of horses for drawing carriages or bearing litters): ex asino et equā mula gignitur, Plin. 8, 44, 69, § 171; Juv. 7, 181.
She-mules bear no young, Plin. l. l. § 173. Hence: mulae partus a te prolatus est: res mirabilis propterea, quia non saepe fit, Cic. Div. 2, 22, 49; cf. id. ib. 1, 18, 36: hoc monstrum fetae conparo mulae, Juv. 13, 66.
Hence, prov.: cum mula peperit, when a mule foals, i. e. never, Suet. Galb. 4.
mūlāris, e, adj. [mulus], of or belonging to mules (post-Aug.): materies, the race of mules, Col. 6, 27, 1: carpentum, Lampr. Heliog. 4, 4.
mulc, the Persian name for the precious stone thelycardios, Plin. 37, 10, 68, § 183; al. muchala.
mulcātor, ōris, m. [mulco], he who handles roughly, Isid. 10, 178; Placid. Gloss. p. 483.
mulcēdo, ĭnis, f. [mulceo], pleasantness, agreeableness (post-class.): Veneris atque Musae, Gell. 19, 9, 7; Sid. Ep. 5, 17.
mulcĕo, si, sum (rarely mulctum), 2, v. a. [Sanscr. root marc, take hold of; Gr. μάρπτω, μάρπτις; cf. mulco], to stroke; to touch or move lightly (syn. palpo; poet. and in post-Aug. prose).
* mulcētra, ae, f., a plant, called also heliotropium, App. Herb. 9.
Mulcĭber, ēris and ĕri
mulco (‡ mulcto, Inscr. Grut. 155, 1), āvi, ātum, 1 (mulcassitis, for mulcaveritis, Plaut. Mil. 2, 2, 8), v. a. [Sanscr. root marc, take hold of; of. Gr. μάρπτω, perh. μορφή], to beat, cudgel; to maltreat, handle roughly, injure (class.; syn.: verbero, tundo, pulso).
mulcta, mulctātĭcĭus, mulctā-tĭo, mulcto, v. multa, etc.
mulctra, ae, f. [mulgeo], a milkingpail, milk-pail.
mulctrāle, is, v. mulctrarium.
mulctrārĭum, ii (coll. form, mulc-trāle, is, Serv. Verg. E. 3, 30), n. [mulgeo], a milking-pail: nivea implebunt mulctraria vaccae, Verg. G. 3, 177 Wagn. N. cr. (Rib. mulctraria; al. multraria, al. mulgaria).
mulctrum, i, n. [mulgeo], a milking-pail: illic injussae veniunt ad mulctra capellae, Hor. Epod. 16, 49; Val. Fl. 6, 145; Calp. Ecl. 3, 66; 4, 25; 5, 33; 9, 36; Prud. Cath. 3, 66: mea, Nemes. Ecl. 2, 35; cf. mulctra.
mulctus, ūs, m. (only in abl. sing.) [id.], a milking (ante-class.), Varr. R. R. 2, 11, 2.
mulgāre, is, n. [mulgeo], a milkingpail: tepidi mulgaria lactis, Valg. ap. Serv and Philarg. ad Verg. G. 3, 177.
mulgĕo, si, sum or ctum, 2, v. a. [Sanscr marǵ, wipe or rub away; Gr. ἀ-μέλγω; Germ. melken; Engl. milk], to milk: oves, Verg. E. 3, 5: capras, Plin. 10, 39, 56, § 115.
Absol.: mulgent ad caseum faciendum, Varr. R. R. 2, 11, 4.
Prov.: mulgere hircos, of something impossible, Verg. E. 3, 91.
‡ mūlicurĭus, ii, m. [v. hibrid. from mulus-κουρεύς], a mule-clipper: mulicurius, ἡμιονόκουρος, Gloss. Philox.
mŭlĭĕbris, e, adj. [mulier], of or belonging to a woman, womanly, female, feminine.
mŭlĭē̆brĭtas, ātis, f. [muliebris], womanhood opp. to virginity (eccl. Lat.), Tert. Verg. Vel. 14.
mŭlĭē̆brĭter, adv., v. muliebris fin.
mŭlĭē̆brōsus, a, um, adj. [mulier], fond of women (Plautin.): genus muliebrosum (al. mulierosum), Plaut. Poen. 5, 5, 24.
mŭlĭer, ĕris, f. [mollior, comp. of mollis, q. v.], a woman, a female, whether married or not.
mŭlĭĕrārĭus, a, um, adj. [mulier], of or belonging to a woman (mostly postclass.).
mŭlĭercŭla, ae, f. dim. [mulier], a little woman, mere woman, girl (class.), Lucr. 4, 1279: qui illo susurro delectari se dicebat aquam ferentis mulierculae, a common working girl, Cic. Tusc. 5, 36, 103; 1, 16, 37; id. Lael. 13, 45; Serv. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4: num suas secum mulierculas sunt in castra ducturi? Cic. Cat. 2, 10, 23: mulierculam Vincere mollitie, Hor. Epod. 11, 23.
Transf., of animals: pantheris, Varr. L. L. 5, § 100 Müll.
mŭlĭercūlārĭus, ii, m. [muliercula], a lover of women (post-class.), Cod. Th. 3, 16, 1.
mŭlĭĕrĭtas, ātis, f. [mulier], womanhood, opp. to maidenhood (eccl. Lat.), Tert. Virg. Vel. 12 (al. muliebritas).
mŭlĭĕro, āvi, 1, v. a. [mulier], to make womanish, render effeminate (ante-class.): Varr. ap. Non. 140, 16.
† mŭlĭĕrōsĭtas, ātis, f. [mulierosus], a fondness for women, as a transl. of the Gr φιλογύνεια, Cic. Tusc. 4, 11, 25.
mŭlĭĕrōsus, a, um, adj. [mulier], fond of women (class.): homo, Afran. ap. Non. 28, 25; Cic. Fat. 5, 10; v. l. Plaut. Poen. 5, 5, 24 (v. muliebrosus).
mūlīnus, a, um, adj. [mulus], of or belonging to a mule: ungula, Vitr. 8, 3: nares, Plin. 30, 4, 11, § 31: cor, i. e. stolidum, fatuum (al. Mutinensis), Juv. 16, 23.
1. mūlĭo, ōnis, m. [mulus], a mule-keeper, a mule-driver, muleteer; a mule-dealer, mule-hirer (mostly ante-class. and postAug.).
2. Mūlĭo, ōnis, m., a Roman surname, Inscr. Grut. 339, 3.
mūlĭōnĭcus or mūlĭōnĭus, a, um, adj. [1. mulio], of or belonging to a muledriver (class.): mulioniam paenulam arripuit, Cic. Sest. 38, 82 Halm: tectus cuculione mulionico, Lampr. Heliog. 32, 9.
mullĕŏlus, a, um, adj. dim. [mulleus], reddish (eccl. Lat.): calceus, Tert. Pall. 4 fin.
mullĕus calcĕus, or, absol., mul-lĕus, i, m. [mullus], a reddish or purplecolored shoe, worn only by the three highest magistrates (the consul, prætor, and curule ædile): mulleos genus calceorum aiunt esse; quibus reges Albanorum primi, deinde patricii sunt usi, quos putant a mullando dictos, i. e. suendo, Paul. ex Fest. p. 142 Müll.; Vop. Aurel. 49: nomen his (mullis) Fenestella a colore mulleorum calciamentorum datum putat, Plin. 9, 17, 30, § 65.
‡ mullo, āre, v. a., to sew; v. mulleus.
mullŭlus, i, m. dim. [mullus], a little red mullet or barbel: barbatulos mullulos exceptans, Cic. Par. 5, 2, 38 dub. (Orell., mullos).
mullus, i, m., a kind of fish highly esteemed, the red mullet, barbel, Varr. R. R. 3, 17; Plin. 9, 17, 30, § 64: mulli barbati in piscinis, Cic. Att. 2, 1, 7; Juv. 5, 92; Sen. Ep. 95, 27 et saep.
‡ mūlŏcĭsĭārĭus, i, m. [mulus- cisium], one who rides in a carriage drawn by mules: καρουχάριος, mulocisiarius, Gloss. Gr. Lat.
mūlŏmĕdĭcīna, ae, f. [mulus-medicina], the art of curing the diseases of mules, Veg. Vet. praef. 1 and 2.
mūlomĕdĭcus, i, m. [mulus-medicus], a mule-doctor, Veg. Vet. praef. 1; Firm. Math. 8, 13; Edict. Diocl. 7, 20.
mulsa, ae, f., v. mulceo, P. a., B. 1.
mulsĕus, a, um, adj. [mulsum, v. mulceo], sweetened with honey; sweet as honey (post-Aug.): mulsea aqua, honey-water, hydromel, Col. 8, 7, 4; Plin. 21, 19, 75, § 129: liquor mulsei saporis, sweet as honey, Col. 12, 45, 3.
mulsum, i, n., v. mulceo, P. a. B. 2.
* mulsūra, ae, f. [mulgeo], a milking, Calp. Ecl. 5, 34.
mulsus, a, um, Part. and P. a., v. mulceo fin.
1. multa (mulcta), ae, f. [Sabine, acc. to Varr. ap. Gell. 11, 1, 5; Oscan, acc. to Paul. ex Fest. p. 142 Müll.],
2. multa, adj. fem., v. multus.
multangŭlus (multiang-), a, um, adj. [multus-angulus], having many angles, multangular, Lucr. 4, 654: forma, Mart. Cap. 2, § 138.
‡ multănĭmis, e, adj. [multus-animus], having much spirit or courage, spirited, courageous, Inscr. Marin. Frat. Arv. p. 690.
‡ multannus, a, um, adj. [multusannus], of many years, ancient: πολυχρόνιος, multannus, Gloss. Gr. Lat.
multātīcĭus (mulct-), or -tĭus, a, um, adj. [1. multa], of or belonging to fines, fine-: pecunia, fine-money, Liv. 10, 23, 13: argentum, id. 30, 39, 8; 27, 6, 19.
‡ multātĭcus, or, archaic, ‡ moltā-tĭcus, a, um, adj. [1. multa], of or belonging to fines, fine-: QVAISTORES AIRE MOLTATICOD DEDERONT, Inscr. Maff. Mus. Ver. 469, 2: AEDILES AERE MVLTATICO, Inscr. Donat. 263, 1.
multātĭo (mulct-), ōnis, f. [2. multo], a penalty, amercement, fine in any thing (class.): misera est multatio bonorum, Cic. Rab. Perd. 5, 16: multatio non nisi ovium boumque impendio dicebatur, Plin. 18, 3, 3, § 11: AEDILIS MVLTATIO, Inscr. Orell. 2488.
multātītĭus (mulct-), v. multaticius.
* multēsĭmus, a, um, adj. [multus], multesimal, i. e. very small, trifling: pars, Lucr. 6, 651 (also ap. Non. 136, 39).
multĭangŭlum, i, n. [multus-angulus], a polygon, = πολύγωνον, Boëth. de Arithm. 2, 24; cf. multangulus.
(multĭbarbus, false reading for illutibarbus, App. Flor. 1, p. 341, 29.)
multĭbĭbus, a, um, adj. [multus-bibo], much-drinking (ante- and post-class.): lena, Plaut. Curc. 1, 1, 77: anus, id. Cist. 1, 3, 1: heros, Macr. S. 5, 21.
multĭ-caulis, e, adj. [multus-caulis], many-stalked (post-Aug.), Plin. 21, 16, 56, § 94.
multĭ-căvātus, a, um, adj. [multuscavatus], with many hollows or cavities, multicavous (ante-class.): favus, Varr. R. R. 3, 16, 24.
* multĭ-căvus, a, um, adj. [multuscavus], many-holed: pumex, Ov. M. 8, 561.
multīcĭus or -tĭus, a, um, adj., soft, splendid, transparent, a term applied to garments (poet. and post-class.).
* multĭcŏla, ae, m. [multus-colo], a many-worshipper, one who worships many, Fulg. adv. Arianos.
multĭcŏlor, ōris, adj. [multus-color], many-colored (post-Aug.).
multĭcŏlōrus, a, um, adj. [multus-color], manycolored (post-class.): sicuti multijuga dicimus, et multicolora et multiformia, Gell. 11, 16, 4: prata, Prud. Cath. 3, 104; App. de Mundo, 16.
multĭcŏmus, a, um, adj. [multuscoma], having much hair (poet.); transf. of radiant light, abounding in rays: flammae, Paul. Nol. Carm. 26, 418.
multĭ-cŭpĭdus, a, um, adj. [multuscupidus], much-desiring, that desires much or many things (ante-class.): juvenilitas, Varr. ap. Non. 123, 7.
A maximum of 100 entries are shown.