Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

narrābĭlis, e, adj. [narro], that can be narrated, Ov. P. 2, 2, 61.

narrātĭo, ōnis, f. [narro], a relating, narrating, a narration, narrative.

  1. I. In gen.: narrationes credibiles, nec historico, sed prope cotidiano sermone explicatae dilucide, Cic. Or. 26, 124: rem narrare ita ut verisimilis narratio sit, id. de Or. 2, 19, 80: si exponenda est narratio, id. Or. 62, 210; Phaedr. 4, 5, 2.
  2. II. In partic., in rhet.: narratio est rerum gestarum, aut ut gesta rum, expositio: narrationum genera sunt tria, etc., Cic. Inv. 1, 19, 27; id. de Or. 2, 19, 80; id. Part. Or. 9, 31; Auct. Her. 1, 8, 12; Quint. 4, 2, 1 sq.; Mart. Cap. 5, § 550.

narrātĭuncŭla, ae, f. dim. [narratio], a small, short narrative (post-Aug.), Quint. 1, 9, 6; Plin. Ep. 6, 33, 8.

narrātīvē, adv. [narro], in the way of narration, Don. ad Ter. argum. And.

narrātīvus, a, um, adj. [narro], suitable for narration, Empor. Rhet. de Loco Comm. p. 567, 2: principium (Aeneidos), Serv. Verg. A. 1, 1.

narrātor, ōris, m. [narro], a relater, narrator, historian (class.): narratores faceti, Cic. de Or. 2, 54, 219: rerum, id. ib. 2, 12, 54: disertus rerum suarum, Quint. 11, 1, 36: a narratoribus oratoribusque praecipua materia in laudem principis adsumta est, Tac. A. 16, 2.

narrātum, i, n., v. narro fin.

1. narrātus, a, um, Part., v. narro.

2. narrātus, ūs, m. [narro], a narration, narrative (poet. and in post-class. prose): veniet narratibus hora Tempestiva meis, Ov. M. 5, 499; App. M. 9, p. 230, 37.

narro, āvi, ātum, 1, v. a. [for gnarigo (gnarigavit, Fest. p. 95) from gnarus; Sanscr. gnā, know; Gr. γιγνώσκω; cf.: nosco (gnosco), ignoro], to tell, relate, narrate, report, recount, set forth (syn.: memoro, nuntio, trado).

  1. I. Lit.: quid mihi istaec narras? Ter. Hec. 5, 2, 18: ego tibi ea narro quae tu melius scis, quam ipse, qui narro, Cic. Fam. 9, 6, 6: garrula pericula, Juv. 12, 82.
    With acc. and inf.: mihi Philargyrus narravit, te interdum sollicitum esse vehementius, Cic. Fam. 6, 1, 6: Clitarchus tibi narravit Darium ab Alexandro esse superatum, id. ib. 2, 10, 3: ne narres te sudavisse ferendo Carmina, Hor. Ep. 1, 13, 16: narrare virtutem alicujus, Ter. Ad. 4, 1, 20; Plin. 6, 22, 24, § 84: cibos suos homini narrabimus, set forth, explain, id. 20 praef.: narrat, ut virgo ab se integra etiam tum siet, Ter. Hec. 1, 2, 70.
    Pass.: ut ita narrentur ut gestae res erunt, Cic. Inv. 1, 20, 29: haec inter paucos palam secreto narrantur, id. Fam. 8, 1, 4: in comoediis res ipsa narratur, id. ib. 9, 22, 1: quae in provinciis facta narrabantur, Liv. 39, 6, 6; Quint. 3, 8, 11; 4, 2, 76; Plin. Ep. 7, 27, 3; Suet. Calig. 22: rationessatis narratas, Tac. A. 11, 11.
    With de: quā (epistulā) Crassi libertum ais tibi de meā sollicitudine macieque narrāsse, Cic. Att. 3, 15, 1: mores ejus, de quo narres, id. de Or. 2, 59, 241: de quibus nos narrabimus, Auct. Her. 3, 14, 24; cf. in the foll.: male, bene narrare, to tell bad or good news: male narras de Nepotis filio, Cic. Att. 16, 14, 4: Othonem quod speras posse vinci, sane bene narras, id. ib. 13, 33, 2.
    Of things: quid istaec tabellae narrant? Plaut. Pers. 4, 3, 29: si res publica tibi narrare posset, quomodo sese haberet, Cic. Fam. 3, 1, 1: cum ejus oratio de animo tuo, de sermonibus, quos de me haberes cotidie, mihi narraret, id. ib. 3, 1, 1: narratur and narrant, it is said, they say: Paridis propter narratur amorem Graecia Barbariae lento collisa duello, Hor. Ep. 1, 2, 6; Ov. H. 6, 19: versiculos in me narratur scribere Cinna, Mart. 3, 9, 1; but narratur with acc. and inf. is rare: nunc Chamavos et Angrivarios immigrāsse narratur, Tac. G. 33 init.: eoque terrore aves tunc siluisse narratur, Plin. 35, 11, 28, § 121 (Jan. narrantque; cf. Zumpt, Gram. § 607): narrant, et in Ponto Caecian in se trahere nubes, Plin. 2, 47, 48, § 126; 2, 106, 110, § 236; 32, 7, 24, § 75 et saep.: narror, narraris = narratur de me, de te, to be the subject of talk, it is said of me, thee, etc.: rideor ubique, narror, ostendor, Quint. Decl. 14, 12 init.: dulcis in Elysio narraris fabula campi, Mart. 12, 52, 5: Sibi narrare, to inform one’s self, learn: Cape has tabellas; tute hinc narrato tibi, quae me miseria contabefecit, Plaut. Ps. 1, 1, 18.
  2. II. Transf., in gen., to say, speak, tell: narra, quid est, quid ait? Plaut. Poen. 5, 2, 67: ego quid narres nescio, Ter. And. 3, 1, 19; id. Phorm. 2, 3, 54: non possum satis narrare quos ludos praebueris intus, id. Eun. 5, 7, 9: quantum distet ab Inacho Codrus, Hor. C. 3, 19, 3.
    Hence, narro tibi, I tell you, I assure you, in fact, seriously, a form of asseveration: narro tibi: plane relegatus mihi videor, postea quam in Formiano sum, Cic. Att. 2, 11, 1: narro tibi, haec loca venusta sunt, abdita certe, id. ib. 15, 16, B; 15, 21, 1: navita de ventis, de tauris narrat arator, talks, Prop. 2, 1, 43: ne res per quemquam narraretur, Just. 1, 9, 19.
    1. B. Esp., to dedicate: librum alicui, Plin. praef. § 1.
      Hence, P. a. as subst.: narrātum, i, n., that which is told or narrated: hoc quoque, Tiresia, praeter narrata petenti Responde, Hor. S. 2, 5, 1.