Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. nĕc, conj., v. neque.

2. nĕc, an inseparable negative parti. cle in compounds for : necopinans, necopinus; also in nĕgotium for nec-otium, and in neglego for nec-lego; and with suppressed c and lengthened ē: nēquaquam, nēquiquam.

nĕcātor, ōris, m. [neco], a slayer, a murderer (post-class.): hominum, Macr. S. 1, 12, 9: civium, Lampr. Commod. 18, 13.

nĕcātrix, īcis, f. [necator], she who slays (late Lat.), Aug. de Cons. Evang. 13 med.

necdum, v. neque fin.

Nĕcepsus, i (Nĕcepso, ōnis, Jul. Firm. 8), m., a mythic astrologer in Egypt, a disciple of Æsculapius and Anubis, Aus. Ep. 19, 18.

necerim, nec eum, Paul. ex Fest. p. 162, 21 Müll. (acc. to Müll. ib. p. 386, a; erim is acc. for esim, from es = is).

nĕcessārĭē, adv., v. necessarius fin. 1.

nĕcessārĭō, adv., v. necessarius fin. 2.

nĕcessārĭus, a, um, adj. (comp. necessarior, Tert. Patient. 11; id. Test. Anim. 4 al.) [necesse], unavoidable, inevitable, indispensable, needful, requisite, necessary: necessarium ait esse Opilius Aurelius, in quo non sit cessandum, aut sine quo vivi non possit: aut sine quo non bene vivatur: aut quod non possit prohiberi, quin fiat, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.

  1. I. Lit.: necessarius et fatalis, opp. voluntarius, Cic. Phil. 10, 9, 9; cf.: id quod imperatur necessarium; illud, quod permittitur, voluntarium est, id. Inv. 2, 49, 145: necessaria conclusio, id. Top. 16, 60: leges fatales et necessariae, id. Univ. 12: omnia quae sint ad vivendum necessaria, id. Off. 1, 4, 11: senatori necessarium est, nōsse rem publicam, id. Leg. 3, 18, 41.
    So without dat., = necesse est: ne tam necessarium quidem est male meritis quam optime referre quod debeas, id. post Red. ad Quir. 9, 22: castra ponere necessarium visum est, Liv. 21, 58, 6; Plin. Ep. 10, 37, 3; Gai. Inst. 3, 216: necessariā re coactus, by necessity, Caes. B. C. 1, 40: quod tam necessario tempore ab iis non sublevetur, time of need or necessity, id. B. G. 1, 16: cum longius necessario procederent, farther than was necessary, too far, id. ib. 7, 16: res magis necessariae, Cic. Inv. 2, 49, 145: res maxime necessaria, id. Fam. 2, 6, 2: necessarior medela, Tert. Patient. 11: necessarior sententia, id. Test. Anim. 4: necessariores operas, id. Cult. Tem. 1, 5; id. Res. Carn. 31: aliquid necessarius, id. Carn. Christ. 7 med.
    Subst.: nĕcessā-rĭa, ōrum, n., the necessaries of life: Persae armis positis ad necessaria ex proximo vico ferenda discurrunt, Curt. 5, 12, 6: plebes sic adcensa utisua necessaria post illius honorem ducerent, Sall. J. 73, 6; Front. Strat. 3, 14, 4.
    1. * B. In partic.: necessariae partes, the private parts, Gai. Inst. 3, § 193.
  2. II. Transf., connected with another by natural or moral ties (of blood, friendship, clientship), belonging, related, connected, bound.
          1. (α) Adj.: cum utrique sis maxime necessarius, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 7, A: victoria hominis necessarii, of a friend, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 2; so, homo, of a father-in-law, Nep. Dat. 6: ut a latronibus redimeret necessarias mulieri personas, Dig. 24, 3, 21: necessarius heres = suus heres, the natural heir, who was in the potestas of the deceased (opp. to heres extraneus), Gai. Inst. 2, 37; 3, 153; 156; Dig. 38, 16, 1.
          2. (β) Subst.: nĕ-cessārĭus, i, m., a relation, relative, kinsman, connection, friend, client, patron (cf. necessitudo, II.; syn.: familiaris, intimus): necessarii sunt, ut Gallus Aelius ait, qui aut cognati aut affines sunt, in quos necessaria officia conferuntur praeter ceteros, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.; necessarius angustus, a very near relative, Fragm. Jur. Civ. p. 86 Mai.: L. Torquatus meus familiaris ac necessarius, Cic. Sull. 1, 2: in iis necessariis, qui tibi a patre relicti sunt, me tibi esse vel conjunctissimum, id. Fam. 13, 29, 1: nĕcessārĭa, ae, f., a female relative or friend: virgo Vestalis hujus propinqua et necessaria, id. Mur. 35, 73: Cerelliae, necessariae meae, rem commendavi tibi, id. Fam. 13, 72, 1.
            Hence, adv.
      1. 1. nĕcessārĭē (rare), unavoidably, necessarily: necessarie demonstrari, Cic. Inv. 1, 29, 44: comparato cibo, Val. Max. 7, 6, 3.
      2. 2. nĕcessārĭō (the most usual form): necessario reviviscere, Cic. Fam. 6, 10, 5: quibuscum vivo necessario, id. ib. 5, 21, 1: quod necessario rem Caesari enuntiārit, Caes. B. G. 1, 17: copias parat, Sall. J. 21, 1; Quint. 10, 1, 29; 5, 10, 80; Lact. 2, 12.

nĕcesse (arch. nĕcessum, v. infra: NECESVS, S. C. de Bacch. l. 4: necessus, Ter. Heaut. 2, 3, 119 Wagn. ad loc.; id. Eun. 5, 5, 28; Gell. 16, 8, 1; v. Lachm. ad Lucr. 6, 815), neutr. adj. (gen. necessis, Lucr. 6, 815 ex conj. Lachm.; cf. Munro ad loc.; elsewhere only nom. and acc. sing., and with esse or habere) [perh. Sanscr. naç, obtain; Gr. root ἐνεκ-; cf. ἀνάγκη; v. Curt. Gr. Etym. 424].

  1. I. Form necesse.
    1. A. Unavoidable, inevitable, indispensable, necessary (class.; cf.: opus, usus est)
      1. 1. With esse.
        1. a. With subject.-clause: edocet quanto detrimento … necesse sit constare victoriam, Caes. B. G. 7, 19: necesse est eam, quaetimere permultos, Auct. Her. 4, 16, 23: emas, non quod opus est, sed quod necesse est, Cato ap. Sen. Ep. 94, 28: nihil fit, quod necesse non fuerit, Cic. Fat. 9, 17: necesse est igitur legem haberi in rebus optimis, id. Leg. 2, 5, 12; id. Verr 2, 3, 29, § 70.
        2. b. With dat. (of the person, emphatic): nihil necesse est mihi de me ipso dicere, Cic. Sen. 9, 30: de homine enim dicitur, cui necesse est mori, id. Fat. 9, 17.
        3. c. With ut and subj.: eos necesse est ut petat, Auct. Her. 4, 16, 23: sed ita necesse fuisse, cum Demosthenes dicturus esset, ut concursus ex totā Graeciā fierent, Cic. Brut. 84, 289; Sen. Ep. 78, 15: hoc necesse est, ut, etc., Cic. de Or. 2, 29, 129; Sen. Q. N. 2, 14, 2: neque necesse est, uti vos auferam, Gell. 2, 29, 9: necesse est semper, ut idper se significet, Quint. 8, 6, 43.
        4. d. With subj. alone: haec autem oratioaut nulla sit necesse est, aut omnium irrisione ludatur, Cic. de Or. 1, 12, 50: istum condemnetis necesse est, id. Verr. 2, 2, 18, § 45: vel concidat omne caelum necesse est, id. Tusc. 1, 23, 54: si necesse est aliquid ex se magni boni pariat, Lact. 3, 12, 7.
      2. 2. With habere (class. only with inf.): non habebimus necesse semper concludere, Cic. Part. Or. 13, 47: eo minus habeo necesse scribere, id. Att. 10, 1, 4: Oppio scripsi ne necesse habueris reddere, id. ib. 16, 2, 5: non verbum pro verbo necesse habui reddere, id. Opt. Gen. Or. 5, 14: non necesse habeo omnia pro meo jure agere, Ter. Ad. 1, 1, 26; Quint. 11, 1, 74; Vulg. Matt. 14, 16: necesse habere with abl. (= egere; late Lat.): non necesse habent sani medico, Vulg. Marc. 2, 17.
        In agreement with object of habere: non habet rex sponsalia necesse, Vulg. 1 Reg. 18, 25.
    2. B. Needful, requisite, indispensable, necessary: id quod tibi necesse minime fuit, facetus esse voluisti, Cic. Sull. 7, 22.
  2. II. Form necessum (mostly ante-class.).
    1. A. With subject.-clause: foras necessum est, quicquid habeo, vendere, Plaut. Stich. 1, 3, 66: quod sit necessum scire, Afran. ap. Charis. p. 186 P.: nec tamen haec retineri hamata necessumst, Lucr. 2, 468: externa corpus de parte necessumst tundier, id. 4, 933: necessum est vorsis gladiis depugnarier, Plaut. Cas. 2, 5, 36: necessum est paucis respondere, Liv. 34, 5: num omne id aurum in ludos consumi necessum esset? id. 39, 5: tonsorem capiti non est adhibere necessum, Mart. 6, 57, 3.
    2. B. With dat.: dicas uxorem tibi necessum esse ducere, Plaut. Mil. 4, 3, 25.
    3. C. With subj.: unde anima, atque animi constet natura necessum est, Lucr. 4, 120: quare etiam nativa necessum est confiteare Haec eadem, id. 5, 377.

nĕcessĭtas, ātis (gen. plur. -ātium, Caes. B. G. 7, 89, 1), f. [necesse], unavoidableness, inevitableness, necessity, compulsion, force, exigency.

  1. I. Lit.: hinc exsistit illa fatalis necessitas, quam εἱμαρμένην dicitis, ut, quidquid accidat, id ex aeternā veritate, causarumque continuatione fluxisse dicatis, Cic. N. D. 1, 20, 55: ut, etiam si naturā tales (i. e. feroces) non sint, necessitate esse coguntur, by the compulsion of circumstances, id. Fam. 4, 9, 3: tempori cedere, id est necessitati parere, semper sapientis est habitum, id. ib. 4, 9, 2: veniam necessitati dare, id. Off. 2, 16, 56: necessitatem alicui afferre, id. Phil. 10, 1, 2. necessitas mihi obvenit alicujus rei, id. Off. 2, 21, 74: ex necessitate aliquid facere, Tac. H. 3, 62: ac nescio an majores necessitates vobis, quam captivis vestris, fortuna circumdederit, Liv. 21, 43: extrema necessitas, i. e. death, Sall. H. 1, 41, 15 Dietsch; Tac. A. 15, 61; id. H. 1, 72: necessitate me, mala ut fiam, facis, Plaut. Pers. 3, 1, 54.
    Prov.: facere de necessitate virtutem, to make a virtue of necessity, Hier. in Ruf. 3, n. 2; id. Ep. 54, n. 6: quam cum pecuniam profudisset, et sibi nihil non modo ad cupiditates suas, sed ne ad necessitatem quidem reliquisset, Cic. Clu. 25, 68.
  2. II. Transf.
    1. A. Fate, destiny, a law of nature: signorum ortus et obitusquadam ex necessitate semper eodem modo fiunt, Cic. Inv. 1, 34, 59: humana consilia divina necessitate esse superata, id. Lig. 6, 17: ut vita, quae necessitati deberetur, id. Sest. 21, 47: ut id fatum vim necessitatis adferret, id. Fat. 17, 39: et vis omnium rerum, id. ib. 20, 48: fati, Liv. 1, 42.
    2. B. In plur. concr., necessaries, necessary things, necessary expenses: reliquis autem tribus virtutibus necessitates propositae sunt ad eas res parandas, quibus actio vitae continetur, Cic. Off. 1, 5, 17: vitae necessitatibus servire, id. Div. 1, 49, 110: suarum necessitatum causa, wants, interests, Caes. B. G. 7, 89: publicae necessitates, Liv. 23, 48, 10: necessitates ac largitiones, Tac. A. 1, 11.
    3. C. Necessity, need, want (mostly post-Aug.): famem et ceteras necessitates tantopere tolerabant, ut, etc., Suet. Caes. 68; id. Tib. 47: quod pro honore acceptum etiam necessitatibus subvenit, Tac. G. 15: neque enim necessitatibus tantummodo nostris provisum est, usque in delicias amamur, Sen. Ben. 4, 5, 1; cf.: sustinere necessitates aliorum, Liv. 6, 15, 9.
    4. D. For necessitudo, connection, relationship, friendship: si nostram necessitatem familiaritatemque violāsset, Cic. Sull. 1, 2: magnam necessitatem possidet paternus maternusque sanguis, bond of affection, intimacy, id. Rosc. Am. 24, 66: equidem mihi videor pro nostrā necessitate non labore defuisse, Caes. ap. Gell. 13, 3, 5 (cited ap. Non. 354, 11).
    5. E. Personified: Necessitas, the goddess of necessity, the Gr. Ἀνάγκη: te semper anteit saeva Necessitas, Hor. C. 1, 35, 17; cf. Macr. S. 1, 19; and v. clavus.

nĕcessĭtūdo, ĭnis, f. [necesse], necessity, inevitableness, want, need, distress.

  1. I. Lit. (in Cic. less freq. than necessitas; in gen. more antiquated; cf. Gell. 13, 3, 3): calamitatis necessitudine inductus, Sisenn. ap. Non. 354, 6: puto hanc esse necessitudinem, cui nullā vi resisti potest: quae neque mutari neque leniri potest, Cic. Inv. 2, 57, 170; cf. the context: an necessitudine, quod alio modo agi non possit, id. ib. 2, 20, 61; 2, 57, 171: neve eam necessitudinem imponatis, ut, etc., Sall. C. 33, 5: non eadem nobis et illis necessitudo impendet, id. ib. 58, 5: necessitudinem alicui facere, Tac. A. 3, 64: miserrima, Vell. 2, 50, 2.
  2. II. Transf., a close connection, in which one person stands to another as relative or friend, relationship, friendship, intimacy, bond, etc.: plerique grammaticorum asseverant, necessitudinem et necessitatem longe differre, ideo, quod necessitas sit vis quaedam premens et cogens: necessitudo autem dicatur jus quoddam et vinculum religiosae conjunctionis idque unum solitarium significet, Gell. 13, 3, 1: nomina necessitudinum mutare, Cic. Clu. 70, 199: sancta necessitudinum nomina, Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 2: liberorum necessitudo, Cic. Fam. 13, 10, 1: etiam antea Jugurthae filia Bocchi nupserat. Verum ea necessitudo apud Numidas Maurosque levis ducitur, Sall. J. 80, 6: in amicitiae conjunctionisque necessitudine, Cic. Lael. 20, 71; cf.: sunt mihi cum illo omnes amicitiae necessitudines, id. Sest. 17, 39: necessitudo et affinitas, id. Quint. 4, 13: summā necessitudine et summā conjunctione adductus, id. Fam. 13, 27, 2: bonos viros ad tuam necessitudinem adjungere, id. ib. 13, 11, 2: cum accusatore tuo satis justam causam conjungendae necessitudinis putant, quod, etc., id. Verr. 2, 4, 65, § 145: necessitudinem sancte colere, id. Fam. 13, 19, 1: familiaritatis necessitudinisque oblitus, id. Mur. 3, 7: caput illud est ut Lysonemrecipias in necessitudinem tuam, id. Fam. 13, 19, 3; cf. id. ib. 13, 12, 1; 9, 13, 3.
      1. 2. Trop., a necessary connection: numerus autemneque habebat aliquam necessitudinem aut cognationem cum oratione, Cic. Or. 56, 186.
    1. B. Concr.: necessitudines, persons with whom one is closely connected, relatives, connections, friends (post-Aug.): petiit, ut sibi permitteretur revisere necessitudines, i. e. mother and children, Suet. Tib. 11 fin.: remisit tamen hosti judicato necessitudines amicosque omnes, id. Aug. 17; id. Tib. 50; Tac. H. 3, 59 fin.: crederes Alexandrum inter suas necessitudines flere, Curt. 4, 10, 12: relictis obsidum loco necessitudinibus suis, Amm. 15, 5, 6.

nĕcesso, āre, v. a. [necesse], to render necessary (late Lat.): nam cibus et somnus, nisi quod natura necessat, etc., Ven. Vit. S. Mart. 2, 412.

nĕcessum, v. necesse.

nĕcĕunt, non eunt, Paul. ex Fest. pp. 162 and 163 Müll.

nechon, i, n., a kind of spice with which sweet things were kept from turning, Apic. 1, 14.

necnĕ, adv. [neque-ne], or not, is used in the second half of a disjunctive interrogation, corresponding to -ne or utrum, and also without a corresp interrog, particle in the first half (usually in indirect interrogations, and without repeating the verb).

  1. I. In indirect interrogations.
    1. A. Without a verb: quaero, potueritne Roscius ex societate partem suam petere necne, Cic. Rosc. Com. 17, 52: jam dudum ego erro, qui quaeram, utrum emeris necne, id. Verr. 2, 4, 16, § 35: utrum proelium committi ex usu esset necne, Caes. B. G. 1, 50: nunc habeam necne, incertum est, Ter. Heaut. 1, 1, 43: posset agi lege necne pauci quondam sciebant, Cic. Mur. 11, 25: accipiat enim actionem necne ad eventum pertinet, Quint. 3, 6, 73; cf. id. 1, 4, 21; and Spald. on 7, 3, 30: idcirco quidam, comoedia necne poëma Esset, quaesivere, Hor. S. 1, 4, 45.
    2. B. With a verb: Aristo dubitat omnino, deus animans necne sit, Cic. N. D. 1, 14, 37: hoc doce doleam necne doleam nihil interesse, id. Tusc. 2, 12, 29: fiat necne fiat, id quaeritur, id. Div. 1, 39, 86: quaeritur sintne di necne sint, id. N. D. 1, 22, 61: di utrum sint necne sint, quaeritur, id. ib. 3, 7, 17.
  2. II. In a direct interrogation (rare): sunt haec tua verba necne? Cic. Tusc. 3, 18, 41.

nec-non, also separately, nec non or nĕquĕ non, partic. of emphatic affirmation.

  1. I. And also, and yet, and in fact, to connect sentences: nec vero non eadem ira deorum hanc ejus satellitibus injecit amentiam, Cic. Mil. 32, 86: neque meam mentem non domum saepe revocat exanimata uxor, id. Cat. 4, 2, 3: neque tamen illa non ornant, id. de Or. 2, 85, 347: nec vero Aristoteles non laudandus in eo, quod, etc., id. N. D. 2, 16, 44: neque non me tamen mordet aliquid, id. Fam. 3, 12, 2.
  2. II. In gen., likewise, also (mostly poet. and in post-Aug. prose): necnon etiam precor Lympham et Bonum eventum, Varr. R. R. 1, 1, 6; 2, 5, 9: nec non et Tyriifrequentes Convenere, Verg. A. 1, 707: tunc mihi praecipue, nec non tamen ante, placebas, Ov. H. 4, 69: granum letale animalibus: nec non et in folio eadem vis, Plin. 13, 22, 38, § 118; cf.: gratissima est et esca panicum et milium, nec non hordeum, Col. 8, 15, 6: nec non etiam poëmata faciebat ex tempore, Suet. Gram. 23.

nĕco, āvi, ātum (perf. necuit, Enn. ap. Prisc. p. 861 P.; v. infra; part. nectus, Ser. Samm. 33, 627; cf. Diom. p. 362 P.), 1, v. a. [Sanscr. naç, disappear; Gr. νέκυς, corpse, νεκρός, dead], to kill, slay, put to death, destroy (usually without a weapon, by poison, hunger, etc.; cf.: occido, interficio, interimo, perimo).

  1. I. Lit.: neci datus proprie dicitur, qui sine vulnere interfectus est, ut veneno aut fame, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.: occisum a necato distingui quidam volunt, quod alterum a caedendo atque ictu fieri dicunt, alterum sine ictu, id. s. v. occisum, p. 178 ib.: necare aliquem odore taetro, Lucr. 6, 787: plebem fame, Cic. Q. Fr. 2, 3, 2: legatum P. R. vinculis ac verberibus necavit, id. Imp. Pomp. 5, 11: aliquem igni, Caes. B. G. 1, 53: aliquem ferro, Hor. S. 2, 7, 58; Verg. A. 8, 488: veneno, Suet. Ner. 43: securi Gell. 17, 21, 17; Juv. 10, 316: suspendiosa fame, Plin. 8, 37, 56, § 134: vidissem nullos, matre necante, dies, Ov. Am. 2, 14, 22: homines in ventre necandos conducit, Juv. 6, 596: colubra necuit hominem, Phaedr. 4, 14, 4.
    Of impersonal subjects: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.): lien necat, renes dolent, Plaut. Curc. 2, 1, 21: radices herbarum vomere, Col. 2, 4, 1: salsi imbres necant frumenta, Plin. 31, 4, 29, § 52: hedera arbores, id. 16, 44, 92, § 243; cf. Laber. ap. Macr. Sat. 2, 7: aquae flammas necant, quench, Plin. 31, 1, 1, § 2; to drown (late Lat.): deducti ad torrentem necati sunt, Sulp. Sev. Hist. 1.
  2. II. Trop.: quid te coërces et necas rectam indolem, i. e. thwart, check, Sen. Hippol. 454.
    So to worry or bore to death with talking, Plaut. Bacch. 5, 2, 43 (cf.: occidis saepe rogando, Hor. Epod. 14, 5).

nĕc-ŏpīnans (also separately, nĕc ŏpīnans), antis, adj., not expecting, unaware (rare but class.), Ter. Heaut. 1, 2, 12: et necopinanti (tibi) mors ad caput accidit, Lucr. 3, 959 (Lachm., nec opinanti): Ariobarzanem necopinantem liberavi, Cic. Fam. 15, 4, 10; Phaedr. 5, 7, 8.
Hence, adv.: nĕcŏpīnanter, unexpectedly, unawares: necopinanter, ἀπροσδοκήτως, Gloss. Philox.

nĕcŏpīnātō, adv., v. necopinatus fin.

nĕc-ŏpīnātus (also separately, nĕc ŏpīnātus), a, um, adj., unexpected (class.): desertae disciplinae et jam pridem relictae patrocinium nec opinatum a nobis esse susceptum, Cic. N. D. 1, 3, 6: necopinata bona perspicere, id. Off. 2, 10, 36: nec opinato adventu urbem interceptam, Liv. 26, 51: in necopinatam fraudem labi, id. 27, 33: necopinatum gaudium, id. 39, 49.
Plur. as subst.: nĕcŏpīnāta, ōrum, n., the unforeseen: cum diligenter necopinatorum naturam consideres, Cic. Tusc. 3, 22, 52.
A dverb.: locum secretum ab tumultu petit, unde ex necopinato aversum hostem invadat, unexpectedly, unawares, Cic. Tusc. 4, 27, 8.
Hence, adv.: nĕcŏpīnātō (or separately, nĕc ŏpīnātō), unexpectedly: si necopinato quid evenerit, Cic. Tusc. 3, 22, 52; cf. id. ib. 3, 24, 59: aliquem necopinato videre, id. Fin. 3, 2, 8; id. Phil. 2, 31, 77: aliud novum malum necopinato exortum, Liv. 3, 15, 4.

nĕc-ŏpīnus (also separately, nĕc ŏpīnus), a, um, adj. (poet).

  1. I. Pass., unexpected: necopina mors, Ov. M. 1, 224: ictus, Stat. Th. 6, 778: pericula, Sil. 14, 188; Aus. Grat. Act. ad Grat. 12.
  2. * II. Act., not expecting, unsuspecting, careless: ipsum accipiter necopinum rapit, Phaedr. 1, 9, 6; occultā necopinum (hostem) perde sagittā, Ov. M. 12, 596.

necrŏmantīa (-ēa), ae, f., = νεκρομαντεια,

  1. I. an evoking of the dead to reveal the future, necromancy, Lact. 2, 16 init., Aug. Civ. Dei, 7, 35.
  2. II. Necromantea Homeri, that part of the Odyssey in which Ulysses descends into the infernal regions, Plin. 35, 11, 40, § 132.

necrŏmantĭi, ōrum, m. [necromantia], necromancers: necromantii sunt, quorum praecantationibus videntur resuscitati mortui divinare et ad interrogata respondere, Isid. Orig. 8, 9, 11 (al. necromantici).

necrōsis, is, f., = νέκρωσις, the killing, causing to die, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 125.

necrŏthytus, a, um, adj., = νεκροθυτος, of or belonging to sacrifices to the dead: voluptates, Tert. Spect. 13.

Nectanăbis, is or idis, m. (Nectĕ-bis, Plin. 36, 9, 14, § 67; 36, 13, 19, § 89; Tert. Anim. 57: Nectănĕbus, Nep. Chabr. 2, 2), a king of Egypt, Nep. Ages. 8, 6.

Nectănĕbus, v. Nectanabis.

nectar, ăris, n., = νεκταρ, nectar, the drink of the gods.

  1. I. Lit.: non enim ambrosiā deos aut nectarelaetari, arbitror, Cic. Tusc. 1, 26, 65; cf. id. N. D. 1, 40, 112; Ov. M. 3, 318; 10, 161; 14, 606; Hor. C. 3, 3, 12; 34 al.: nectaris ambrosii sacrum potare lyaeum, Prud. ap. Symm. 1, 276; as balsam, Ov M. 4, 250; 252: siccato nectare Vulcanus, Juv. 13, 45.
  2. II. Poet. transf., of any thing sweet, pleasant, delicious, nectar.
    So of fragrant balm, Ov. M. 4, 250; 10, 732.
    Of honey: aliae (apes) purissima mella Stipant et liquido distendunt nectare cellas, Verg. G. 4, 164.
    Of milk: quid meruistis oves … pleno quae fertis in ubere nectar, Ov. M. 15, 116; cf., of bread and milk: Picentina Ceres niveo sic nectare crescit, Mart. 13, 47, 1.
    Of wine: vina novum fundam calathis Ariusia nectar, Verg. E. 5, 71; id. G. 4, 384; Ov. M. 1, 111: Baccheum, Stat. S. 2, 2, 99.
    Of a pleasant odor: et nardi florem, nectar qui naribus halat, Lucr. 2, 848.
    Hence, trop., of poetry: cantare credas Pegaseium nectar, Pers. prol. 14.

nectărĕa, ae, v. nectareus, II. B.

nectărĕus (nectărĭus), a, um, adj. [nectar],

  1. I. of or belonging to nectar, nectared: nectareis quod alatur aquis, Ov. M. 7, 707.
  2. II. Transf.
    1. A. Sweet or delicious as nectar: Falernum, Mart. 13, 108: fontes, Claud. Nupt. Honor. et Mar. 209.
    2. B. Subst.: nectărĕa, ae, f. (sc. herba), the plant elecampane, used for flavoring wine, which was hence called nectarites, Plin. 14, 16, 19. § 108.

nectărītes, ae, m., wine flavored with elecampane, v. nectareus, II. B.

necto, xŭi, sometimes xi (cf. Neue, Formenl. 2, 494 sq.), xum (inf. pass. nectier, Cic. Rep. 2, 34, 59), 3, v. a. [with neo, kindr. to Sanscr. nah, ligare, nectere, and Gr. νέω, νήθω], to bind, tie, fasten; to join, bind, or fasten together, connect.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: nectere ligare significat, Paul. ex Fest. p. 165 Müll.: necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores, Verg. E. 8, 77: catenas, Hor. C. 1, 29, 5: necte meo La miae coronam, weave, make, id. ib. 1, 26, 8, so, coronas, id. ib. 4, 11, 3; id. Ep. 2, 2, 96; id. Epod. 17, 22: laqueum alicui, id. Ep. 1, 19, 31: pedibus talaria, Verg. A. 4, 239: flavàque caput nectentur olivā, id. ib. 5, 309: nodum informis leti trabe nectit ab alta, id. ib. 12, 603: bracchia, to fold in each other, entwine, clasp, Ov. F. 6, 329; cf.: collo bracchia meo, id. H. 5, 48: comam myrto, id. Am. 1, 2, 23: mille venit variis florum dea nexa coronis, id. F. 4, 495: venit odoratos Elegeïa nexa capillos, id. Am. 3, 1, 7; id. P. 3, 1, 124: retia, Prop. 3, 8, 27 (4, 7, 37): alicui compedes, Plin. Ep. 9, 28, 4; Africus in glaciem frigore nectit aquas, Prop. 4 (5), 3, 48.
    2. B. In partic., to bind, fetter, confine, esp. for debt: liber, qui suas operas in servitute pro pecuniā quādam debebat, dum solveret, nexus vocatur ut ab aere obaeratus, enslaved for debt, Varr. L L. 7, § 105 Müll.: cum sint propter unius libidinem omnia nexa civium liberata, nectierque postea desitum, Cic. Rep. 2, 34, 59; cf.: ita nexi soluti cautumque in posterum, ne necterentur, Liv. 8, 28 fin.: eo anno plebi Romanae velut aliud initium libertatis factum est, quod necti desierant: mutatum autem jus ob unius feneratoris simul libidinem, simul crudelitatem insignem, id. 8, 28, 1; v. also 2. nexus, II.; Liv. 2, 27; 23: nec carcerem nexis, sed caedibus civitatem replet, Just. 21, 2; cf. id. 21, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. To affix, attach: ut ex alio alia nectantur, Cic. Leg. 1, 19, 52: ex hoc genere causarum ex aeternitate pendentium fatum a Stoicis nectitur, id. Top. 15, 59.
    2. B. To bind by an obligation, to oblige, make liable, bind, etc.: sacramento nexi, Just. 20, 4: res pignori nexa, i. e. pledged, pawned, Dig. 49, 14, 22, § 1.
    3. C. To join or fasten together, to connect, Cic. Or. 41, 140: rerum causae aliae ex aliis aptae et necessitate nexae, id. Tusc. 5, 25, 70; cf.: omnes virtutes inter se nexae et jugatae sunt, id. ib. 3, 8, 17: nectere dolum, to contrive, Liv. 27, 28: causas inanes, to frame, invent, bring forward, Verg. A. 9, 219: canoris Eloquium vocale modis, to set to harmonious measures, Juv. 7, 18: numeris verba, Ov. P. 4, 2, 30: cum aliquo jurgia, i. e. to quarrel, id. Am. 2, 2, 35: moras, to make, contrive, Tac. A. 12, 14: insidias, Val. Max. 3, 8, 5: talia nectebant, they thus conversed, Stat. Th. 8, 637.

nectus, a, um, Part. of neco; q. v. init.

nĕcŭbi, adv. [ne alicubi], that nowhere, lest anywhere (not in Cic.). itaque faciunt lapide stratā, ut urina necubi in stabulo consistat, Varr. R. R. 2, 2, 19; so, ut necubi, Col. 2, 18, 4: dispositis exploratoribus, necubi Romani copias transducerent, Caes. B. G. 7, 35; Liv. 22, 2, 3; 25, 33, 9; Suet. Aug. 46; 86; Luc. 9, 1059.

nĕc-unde, adv., that from no place, lest from anywhere (Livian): circumspectans, necunde impetus in frumentatores fieret, Liv 22, 23, 10; 28, 1, 9.

nĕcunquem, necumquam quemquam, Paul. ex Fest. pp. 162 and 163 Müll.

nĕc-ŭter, tra, trum, adj., for neuter, neither of the two, neither, Inscr. Orell. 4859 (p. 351 fin.).

nĕcydălus, i, m., = νεκύδαλος (deathlike), the larva of the silk-worm, in the stage of metamorphosis preceding that in which it receives the name of bombyx: primum eruca fit, deinde, quod vocatur bombylius, ex eo necydalus, ex hoc in sex mensibus bombyx, Plin. 11, 22, 26, § 76 (acc. to Aristot. H. A. 5, 19, κάμπη, βομβύλιος, νεκύδαλος, βομβύκιον).

nĕcyŏmantēa, ae, f., = νεκυομαντεία, the summoning of the dead to reveal the future: Homeri, the descent of Ulysses into Hades, as described in the Odyssey, Plin. 35, 11, 40, § 132.

neglĕgentĭa (better than neclĕg-, not neglĭg-), ae, f. [neglegens from neglego], carelessness, heedlessness, negligence, neglect (syn. incuria; freq. and class.): neglegentiā, pigritiā, inertiāimpediri, Cic. Off. 1, 9, 28: in accusando, id. Rosc. Am. 21, 59: munditia quae fugiat agrestem et inhumanam neglegentiam, id. Off. 1, 36, 130: accusare aliquem de litterarum neglegentiā, of neglecting to write, id. Att. 1, 6, 1.
So, me nomine neglegentiae suspectum tibi esse doleo, id. Fam. 2, 1, 1: epistularum duarum, quas ad me misit, neglegentiam, meamque in rescribendo diligentiam volui tibi notam esse, brevity, coldness, id. ib. 8, 11, 6: sui, Tac. A. 16, 18: quaedam etiam neglegentia est diligens, Cic. Or. 23, 78: institutorum neglegentiam accusare, id. Rep. 4, 3, 3: nam neque neglegentiā tuā, neque odio id fecit tuo, out of disrespect, want of regard, to you, Ter. Phorm. 5, 8, 27: caerimoniarum auspiciorumque, neglect, Liv. 22, 9: deorum, id. 5, 51: cum ex neglegentia domini vacet (fundus), Gai. Inst. 2, 51.

neglĕgo (less correctly neglĭgo and neclĕgo), exi, ectum, 3 (perf subj. neglegerit, acc. to the form of the simple verb, Aem. Mac. ap. Diom. 366 P.; and id. ap. Prisc. p. 895 P.; also, acc. to the best MSS., in Sall. J. 40, 1, neglegisset; v. Kritz and Fabri, ad h. l.), v. a. [nec-lego] (qs. not to pick up, i. e.), to not heed, not trouble one’s self about, not attend to, to slight, neglect, be regardless of, indifferent to; constr. with acc. or an object-clause; rarely with de or absol.

  1. I. In gen., opp. to curare (cf. desum): si mandatum neglecturus es, Cic. Rosc. Am. 38, 112: maculam judiciorum, id. Clu. 47, 130: rem familiarem neglegebat, Nep. Them. 1, 2: neglectis urenda filix innascitur agris, Hor. S. 1, 3, 37.
          1. (β) With an object-clause: erus quod imperavit, neglexisti persequi, Plaut. Am. 2, 1, 39: diem edicti obire neglexit, Cic. Phil. 3, 8, 20.
          2. (γ) With de: de Theopompo negleximus, Cic. Phil. 13, 16, 33.
  2. II. In partic., to make light of, not to care for, to slight, despise, disregard, contemn, neglect (syn.: despicio, sperno, contemno, fastidio): qui periculum fortunarum et capitis sui pro meā salute neglexit, Cic. Fam. 14, 4, 2: tantam pecuniam captam, id. Verr. 2, 3, 94, § 218: cum et bellum ita necessarium sit, ut neglegi non possit, id. Imp. Pomp. 16, 49: legem, id. Vatin. 2, 5: minas, id. Quint. 30, 92: imperium alicujus, Caes. B. G. 5, 7: injurias alicujus, to pass over, overlook, id. ib. 1, 36: iram alicujus, Plaut. Merc. 5, 2, 97: deos, Sall. C. 10, 4: se semper credunt neglegi, i. e. contemni, Ter. Ad. 4, 3, 16.
          1. (β) With an objectclause: verba verbis quasi coagmentare neglegat, neglect, disdain, Cic. Or. 23, 77: Theopompum, expulsum a Trebonio, confugere Alexandriam neglexistis, id. Phil. 13, 16, 33: fraudem committere, Hor. C. 1, 28, 31; Tib. 2, 6, 37.
          2. * (γ) With a foll. ne: neglegens, ne quā populus laboret, unconcerned, careless, Hor. C. 3, 8, 25 (securus, non timens, Schol.).
          3. (δ) Absol.: bonus tantummodo segnior fit, ubi negligas, when you neglect him, Sall. J. 31, 28.
            Hence,
    1. A. neg-lĕgens (neglĭg-, neclĕg-), entis, P. a., heedless, careless, unconcerned, indifferent, negligent, neglectful.
      1. 1. In gen.: neclegens dictus est non legens neque dilectum habens, quid facere debeat, omissā ratione officii sui, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.: improvidi et neglegentes duces, Cic. Att. 7, 20, 2: quoniam pater tam neglegens ac dissolutus est, id. Verr. 2, 3, 69, § 162: socors alicujus natura neglegensque, id. Brut. 68, 239: in amicis deligendis neglegentes, id. Lael. 17, 62: in aliquem, id. Fam. 13, 1, 5.
        With gen.: legum, officii, rei publicae, sociorum atque amicorum neglegentior, Cic. Verr. 2, 3, 62, § 143: amicorum inimicorumque (= prae stupore haud discernens), Tac. H. 3, 38: lenocinii, Suet. Aug. 79: domus tuae neglegentissimus, Pacat. Pan. Th. 31.
        With circa: circa deos ac religiones neglegentior, Suet. Tib. 69.
        With inf.: post illa obtegere eam neglegens fui, Plaut. Most. 1, 2, 61.
        Of things: alarum neglegens sudor, that proceeds from neglect, Petr. 128: neglegentior amictus, Quint. 11, 3, 147: neglegens sermo, id. 10, 7, 28; cf. stilus, id. 2, 4, 13.
      2. 2. In partic., with respect to one’s fortune, heedless, careless, improvident: in sumptu neglegens, Cic. Fam. 3, 8, 5: adulescentia neglegens luxuriosaque, Liv. 27, 8; Quint. 7, 2, 29.
        Hence, adv.: neglĕgenter (neglĭg-), heedlessly, carelessly, negligently: scribere (opp. diligenter), Cic. Rosc. Com. 2, 7: gerunt et ferarum pelles, proximi ripae neglegenter, ulteriores exquisitius, Tac. G. 17: audientes, Quint. 8, 2, 23: petere pilam, id. 6, 3, 62; 2, 4, 17.
        Comp.: neglegentius asservare aliquid, Cic. Caecin. 26, 73.
        Sup.: neglegentissime amicos habere, Sen. Ep. 63, 7.
    2. B. neglectus, a, um, P. a., neglected, slighted, disregarded, despised: cum ipsi inter nos abjecti neglectique simus, Cic. Fin. 3, 20, 66: castra soluta neglectaque, Liv. 28, 1: religio, Caes. B. G. 6, 17: di, Hor. C. 3, 6, 7: forma viros decet, Ov. A. A. 1, 509.
      Sup.: neglectissima progenies, Stat. Th. 7, 146.
      Hence, * adv.: neglectē, carelessly, negligently: neglectius incedebat, Hier. Ep. 39, n. 1.

nĕ-que or nec (used indifferently before vowels and consonants. The notion that nec in class. prose stands only before consonants is wholly unfounded. Ap. Cic. in the Rep. alone we find nec nineteen times before vowels; viz.: nec accipere, 3, 13, 23: nec alios, 2, 37, 62: nec enim, 1, 24, 38; 6, 25, 27: nec esset, 5, 5, 7: nec ex se, 6, 24, 27: nec id, 1, 1, 1: nec inportatis, 2, 15, 29: nec in, 6, 23, 25: nec inconstantiam, 3, 11, 18: nec injussu, 6, 15, 15: nec ipsius, 1, 26, 41: nec ipsum, 6, 24, 27: nec ulla, 1, 34, 51: nec ullo, 1, 37, 58: nec una, 2, 1, 2: nec hic, 3, 33, 45: nec hominis, 2, 21, 37: nec hunc, 6, 25, 29. Cf. also such passages as neque reliquarum virtutum, nec ipsius rei publicae, Cic. Rep. 1, 26, 41: dabo tibi testes nec nimis antiquos nec ullo modo barbaros, id. ib. 1, 37, 58: nec atrociusneque apertius, id. Tull. 1, 2: nec homo occidi nec consulto, etc., id. ib. 14, 34. The true distinction is, that in the form nec the negation is more prominent; in the form neque, the connective force of the particle; cf. Hand, Turs. 4, p. 94 sq.), adv. and conj. [ne-que], not; and not, also not.

  1. I. Adv., like ne, in ante-class. Latinity (v. ne, I.) as a general negative particle, = non, not (usually in the form nec. In class. Lat. this usage seems to be confined to certain formulae, as nec opinans, nec procul abesse, nec mancipi, etc.; v. infra): nec conjunctionem grammatici fere dicunt esse disjunctivam, ut: nec legit, nec scribit: cum si diligentius inspiciatur, ut fecit Sinnius Capito, intellegi possit, eam positam esse ab antiquis pro non, ut et in XII. est: AST EI CVSTOS NEC ESCIT, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.: SI INTESTATO MORITVR, CVI SVVS HERES NEC SIT, etc., Lex XII. Tab. (v. App. III. tab. 5): SI AGNATVS NEC ESCIT, etc., ib.: magistratus nec obedientem civem coërceto, Cic. Leg. 3, 3, 6: senatori, qui nec aderit, culpa esto, id. ib. 3, 4, 11: bruti nec satis sardare queunt, Naev. 1, 4; 1, 7: tu dis nec recte dicis: non aequum facis, Plaut. Bacch. 1, 2, 11: nec recte, id. As. 1, 3, 3; 2, 4, 65; id. Most. 1, 3, 83; Cat. 30, 4: alter, qui nec procul aberat, Liv. 1, 25, 10: nec ullus = nullus: cui Parcae tribuere nec ullo vulnere laedi, Verg. Cir. 269: differentia mancipi rerum et nec mancipi, Gai. Inst. 2, 18 sq.
    Form neque: si quid tibi in illisce suovitaurilibus lactentibus neque satisfactum est, etc., an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 4: neque opinantes insidiatores, Auct. B. Afr. 66; Auct. B. Alex. 75.
  2. II. Conj., in all periods and kinds of composition.
    1. A. In gen., = et non, and not, also not.
      1. 1. Alone.
          1. (α) When the negative applies to the principal verb of the clause: multumque laborat, Nec respirandi fit copia, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 437 Vahl.): illa quae aliis sic, aliis secus, nec iisdem semper uno modo videntur, ficta esse dicimus, Cic. Leg. 1, 17, 47: delubra esse in urbibus censeo, nec sequor magos Persarum, quibus, etc., id. ib. 2, 10, 26; id. N. D. 1, 29, 81; id. Rep. 2, 1, 2: quae mei testes dicunt, quia non viderunt nec sciunt, id. Tull. 10, 24: non eros nec dominos appellabant eossed patres et deos. Nec sine causā. Quid enim? etc., id. Rep. 1, 41, 64: illa, nec invideo, fruitur meliore marito, Ov. H. 2, 79.
          2. (β) Less freq. when the negative applies to some other word: nec inventas illas toto orbe pares vires gloriatur, Just. 11, 9, 5: et vidi et perii, nec notis ignibus arsi, Ov. H. 12, 33: Anguibus exuitur tenui cum pelle vetustas, Nec faciunt cervos cornua jacta senes ( = et faciunt non senes), id. A. A. 3, 77: neque eum aequom facere ait, Ter. Phorm, 1, 2, 64: nec dubie ludibrio esse miserias suas, Liv. 2, 23, 14; 2, 14, 2; esp. in the phrases nec idcirco minus, nec eo minus, nec eo secius, neque eo magis; thus: nec idcirco minus, Cic. de Or. 2, 35, 151: neque eo minus, Liv. 41, 8, 8; Suet. Oth. 2; id. Vesp. 24: neque eo secius, Nep. Att. 2, 2: neque eo magis, id. Eum. 4, 2; id. Paus. 3, 5; id. Att. 8, 5: cum consules in Hernicos exercitum duxissent, neque inventis in agro hostibus, Ferentinum urbem cepissent, Liv. 7, 9, 1.
      2. 2. So, nec ullus, nec quisquam, for et nullus, et nemo, etc.: nec ullo Gallorum ibi viro, etc., Liv. 38, 25, 3; Tac. Agr. 16: nec quidquam magis quam ille, etc., Curt. 4, 2, 8.
      3. 3. With vero, enim, autem, tamen: neque vero hoc solum dixit, sed ipse et sentit et fecit, Cic. de Or. 1, 53, 229: nec vero jam meo nomine abstinent, id. Rep. 1, 3, 6: nec enim respexit, etc., id. Clod. et Cur. 4, 4; id. Lael. 10, 32: neque enim tu is es, qui, qui sis nescias, id. Fam. 5, 12, 6: nec tamen didici, etc., id. Rep. 2, 38, 64: neque autem ego sum ita demens, ut, etc., id. Fam. 5, 12, 6.
    2. B. In partic.
      1. 1. Nec = nequidem, not even (in Liv. and later writers; in Cic. dub. since B. and K. read nequidem, Cic. Ac. 1, 2, 7; id. Tusc. 1, 26, 65; id. Cat. 2, 4, 8; cf. Hand, Turs. 4, 105 sqq.): ne quid ex antiquo praeter sonum linguae, nec eum incorruptum, retinerent, Liv. 5, 33, 11: Maharbal nec ipse eruptionem cohortium sustinuit, id. 23, 18, 4: nec nos, id. 3, 52, 9; 34, 32, 9; 37, 20, 8; 38, 23, 3; 40, 20, 6: non spes modo, sed nec dilatio, Just. 11, 8, 4: tam pauper, quam nec miserabilis Irus, Mart. 6, 77, 1; 5, 70, 6: Juv. 2, 151: interrogatus, an facta hominum deos fallerent, nec cogitata, inquit, Val. Max. 7, 2, ext. 8; Tac. G. 6: nec ipse, Suet. Claud. 46; Flor. 1, 15, 3; Lact. 5, 13, 12; Amm. 14, 10, 3.
      2. 2. Nec = etiam non (freq. in Quint.): ut, si in urbe fines non reguntur, nec aqua in urbe arceatur, Cic. Top. 4, 23; id. Fin. 1, 11, 39: nec si quid dicere satis non est, ideo nec necesse est, Quint. 1, 1, 21: quod in foro non expedit, illic nec liceat, id. 9, 2, 67; 5, 10, 86; 12, 3, 6; 2, 13, 7: sed neque haec in principem, Tac. A. 4, 34; 3, 29; 2, 82.
      3. 3. Neque (nec) … neque (nec), neither … nor: quae neque Dardaniis campis potuere perire, Nec cum capta capi, nec cum combusta cremari, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 360 Vahl.): nam certe neque tum peccavi, cumneque cum, etc., Cic. Att. 8, 12, 2: nec meliores nec beatiores, id. Rep. 1, 19, 32: mors nec ad vivos pertineat nec ad mortuos, id. Tusc. 1, 38, 91: virtus nec eripi nec surripi potest umquam: neque naufragio neque incendio amittitur, id. Par. 6, 3, 51: neque ego neque Caesar, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1; cf.: haec si neque ego neque tu fecimus, Ter. Ad. 1, 2, 23; so, nonnecnequeneque: perspicuum est, non omni caussae, nec auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum genus, Cic. de Or. 3, 55, 210.
        The second nec is rarely placed after a word in the clause (poet.): nec deus hunc mensā, dea nec dignata cubili est, Verg. E. 4, 63; id. A. 4, 365; 696: sed nec Brutus erit, Bruti nec avunculus usquam, Juv. 14, 43.
        With a preceding negative, which, however, does not destroy the negation contained in nequeneque: non mediusfidius prae lacrimis possum reliqua nec cogitare nec scribere, Cic. Att. 9, 12, 1: ut omnes intellegant, nihil me nec subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo, id. Clu. 1, 1: nulla vitae pars neque publicis neque privatis, neque forensibus neque domesticis, neque si tecum agas, neque si cum altero contrahas vacare officio potest, id. Off. 1, 2, 4: nemo umquam neque poëta neque orator fuit, qui, etc., id. Att. 14, 20, 3; 8, 1, 3; Liv. 38, 50, 11.
      4. 4. Neque (nec) … et (que), and etneque (nec), when one clause is affirmative, on the one hand not … and on the other hand; not only not … but also; or the contrary, on the one hand … and on the other hand not; not only … but also not.
        1. a. Neque (nec) … et (que): id neque amoris mediocris et ingenii summi et sapientiae judico, Cic. Att. 1, 20, 1: animal nullum inveniri potest, quod neque natum umquam sit, et semper sit futurum, id. N. D. 3, 13, 32; id. Off. 2, 12, 43; id. Brut. 58, 198; Caes. B. G. 4, 1; Tac. A. 3, 35: ex quo intellegitur nec intemperantiam propter se fugiendam esse temperantiamque expetendam, Cic. Fin. 1, 14, 48: perficiam, ut neque bonus quisquam intereat, paucorumque poenā vos omnes jam salvi esse possitis, id. Cat. 2, 13, 28: sed nec illa exstincta sunt, alunturque potius et augentur cogitatione et memoriā, id. Lael. 27, 104; Ov. M. 2, 42; 811.
        2. b. Etneque (nec): ego vero et exspectabo ea quae polliceris neque exigam nisi tuo commodo, Cic. Brut. 4, 17: patebat via et certa neque longa, id. Phil. 11, 2, 4: intellegitis et animum ei praesto fuisse, nec consilium defuisse, id. ib. 13, 6, 13: etnecetet, id. Tusc. 5, 38, 112.
      5. 5. Neque (nec) non (also in one word, necnon), emphatically affirmative, and also, and besides, and indeed, and: nec haec non deminuitur scientia, Varr. R. R. 1, 4, 4: neque meam mentem non domum saepe revocat exanimata uxor, Cic. Cat. 4, 2, 3: nec vero non eadem ira deorum hanc ejus satellitibus injecit amentiam, id. Mil. 32, 86: nec vero Aristoteles non laudandus in eo, quod, etc., id. N. D. 2, 16, 44: neque tamen illa non ornant, habiti honores, etc., id. de Or. 2, 85, 347: neque tristius dicere quicquam debeo hac de re, neque non me tamen mordet aliquid, id. Fam. 3, 12, 2: nec non et sterilis, etc., Verg. G. 2, 53; id. A. 8, 461; Suet. Tit. 5.
        1. b. In Varro and after the Aug. per., nec non (or as one word, necnon) freq. as a simple conjunction = et, and, and likewise, and so too, and also: ibi vidi greges magnos anserum, gallinarum, gruum, pavonum, necnon glirium, etc., Varr. R. R. 3, 2, 14; Col. 8, 15, 6: nec non et Tyrii per limina laeta frequentes Convenere, Verg. A. 1, 707; Plin. 13, 22, 38, § 118: nec non etiam poëmata faciebat ex tempore, Suet. Gram. 23: nec non et ante, Vulg. 2 Reg. 23, 13: nec non et quasi, id. 2 Par. 3, 16.
      6. 6. Neque (nec) dum (also in one word, necdum), and not yet, not yet: ille autem quid agat, si scis neque dum Romā es profectus, scribas ad me velim, Cic. Att. 14, 10, 4; Cels. 5, 26, n. 33; Suet. Aug. 10; Juv. 11, 66: necdum tamen ego Quintum conveneram, Cic. Att. 6, 3, 2: necdum etiam audierant inflari classica, necdum Impositos duris crepitare incudibus enses, Verg. G. 2, 539; id. A. 11, 70.
        Strengthened by tamen: philosophi summi, neque dum tamen sapientiam consecuti, nonne intellegunt in summo se malo esse? Cic. Tusc. 3, 28, 68; id. Att. 6, 3, 3: et necdum (post-Aug.), and not yet, Plin. Pan. 14, 1.
      7. 7. Necquidem; v. quidem.
    3. C. Neque = et ne or neve.
      1. 1. Expressing negative purpose.
          1. (α) After ut (class.): ut ea, quae regie statuit in aratores, praetermittam neque eos appellem, a quibus, etc., Cic. Verr. 2, 3, 48, § 115: hortemur liberos nostros, ut animo rei magnitudinem complectantur, neque eis praeceptis quibus utuntur omnes, ut consequi posse confidant, etc., id. de Or. 1, 5, 19: peterent ut dediticiis suis parcerent, neque in eum agrum arma inferrent, Liv. 7, 31, 4; 1, 2, 4; 3, 52, 11; 27, 20, 12.
          2. (β) After ne (not ante-Aug.): conspirāsse inde, ne manus ad os cibum ferrent, nec os acciperet datum, nec dentes conficerent, Liv. 2, 32, 10; 3, 21, 6; 4, 4, 11; 26, 42, 2.
      2. 2. In a prohibition (rare): nec id mirati sitis, priusquam, etc., Liv. 5, 53, 3: nec a me nunc quisquam quaesiverit, quid, etc., id. 9, 9, 9: nec quicquam raptim aut forte temere egeritis, id. 23, 5, 3.
    4. D. In contrasts, but not, not however (class.): ubi aetas tantum modo quaestui neque luxuriae modum fecerat, Sall. C. 24, 3: gloriosa modo neque belli patrandi, id. J. 88, 4: consulatus sine ulla patrum injuriā, nec sine offensione fuit, Liv. 3, 55, 1: oppida oppugnata nec obsessa sunt, id. 5, 12, 5; Plin. Ep. 3, 1, 9; Quint. 8, 6, 74; Tac. Agr. 8.

nĕquĕdum (necdum), v. neque, II. B. 6.