Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

aptōta (nomina), ōrum, n., = ἄπτωτα (without case); in gram., substantives that are not declined, aptotes (e. g. dicis, fas, frit, git, etc.), Diom. p. 287; Prisc. 5, p. 669.

nōmĭnālis, e, adj. [nomen],

  1. I. of or belonging to a name, nominal (ante- and postclass.): gentilitas, Varr. L. L. 8, § 4 Müll.
  2. II. Subst.: nōmĭnālĭa, ĭum, n., the day on which a child received its name, the name-day, Tert. Idol. 16.
    Hence, adv.: nōmĭnālĭter, by name, expressly: annuere, Arn. 2, 80.

nōmĭnātim, adv. [nomino], by name, expressly, one by one, in detail (class.): ibi ego dicam quidquid inerit nominatim, Plaut. Rud. 4, 4, 90: aliquem nominatim excipere, Cic. Att. 11, 7, 2: non nominatim, sed generatim, id. ib. 11, 6, 2: quicquid esset in praedio vitii, id statuerunt, si venditor sciret, nisi nominatim dictum esset, praestari oportere, id. Off. 3, 16, 65: fortissimum quemque nominatim evocare, Caes. B. C. 1, 39: si quidem filius a patre exheredetur, nominatim exheredari, Gai. Inst. 2, 127.

nōmĭnātĭo, ōnis, f. [nomino], a naming.

  1. * I. In gen.: consuetudo nominationum, Vitr. 6, 7, 7.
  2. II. In partic.
    1. A. In rhet. lang., a figure of speech, whereby a thing which has no name, or an unsuitable one, receives an appropriate name, Auct. Her. 4, 31, 42.
    2. B. A nomination to an office (rare but class.): paternum auguratus locum, in quem ego eum meā nominatione coöptabo, Cic. Phil. 13, 5, 12: nominatio in locum pontificis non est facta, Liv. 26, 23: consulum, Tac. A. 6, 45.

nōmĭnātīvus, a, um, adj. [nomino], of or belonging to naming, nominative; in gram.: casus nominativus, the nominative case, Varr. L. L. 10, § 23 Müll.; Quint. 1, 7, 3; 7, 9, 13; 8, 3, 46 et saep.

nōmĭnātor, ōris, m. [nomino], a nominator (in jurid. Lat.): nominatores magistratuum, Dig. 27, 8, 1; so ib. 27, tit. 7.

nōmĭnātōrĭus, a, um, adj. [nominator], of or belonging to naming, naming, containing names (in jurid. Lat.): nominatorii breves, Cod. Th. 1, 10, 8; 11, 28, 3: pericula, having a name, named, Tert. Anim. 13.

1. nōmĭnātus, a, um, Part. and P. a., from nomino.

2. nōmĭnātus, ūs, m. [nomino], a naming, a name; in gram., a noun (perh. only in Varr.), Varr. L. L. 8, § 52 Müll.; so id. ib. § 63: quod ad nominatuum analogiam pertinet, id. ib. 9, 52, § 95; id. ib. 10, 1.

nōmĭnĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [nomino], to name (ante- and post-class.): suscipere hunc motum, quem sensum nominitamus, Lucr. 3, 352; 4, 51; 6, 424; Inscr. Murat. 1522, 2.

nōmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [nomen], to call by name, to name, to give a name to (esp. after, for a person or thing; cf.: appello, voco, dico).

  1. I. In gen.: quae (navis) nunc nominatur nomine Argo, Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34, 26: Chaldaei, non ex artis, sed ex gentis vocabulo nominati, Cic. Div. 1, 1, 2: urbem constituit, quam e suo nomine Romam jussit nominari, id. Rep. 2, 7, 12: amor ex quo amicitia est nominata, Cic. Lael. 8 (Trag. v. 283 Vahl.); id. Caecin. 18, 51.
    Esp., to give a surname to a person, Eutr. 8, 8: aliquem honoris causā, to name or mention out of respect: L. Sulla, quem honoris causā nomino, Cic. Rosc. Am. 2, 6: quem ego hominem honoris causā nominatum volo, id. Verr. 1, 7, 18; v. honor: hanc illi ἰδέαν appellant, jam a Platone ita nominatam, Cic. Ac. 1, 8, 30.
  2. II. In partic.
    1. A. Pregn., to render famous, renowned, celebrated (cf.: laudo, celebro): praedicari de se et nominari volunt omnes, Cic. Arch. 11, 26: sunt clari hodieque et qui olim nominabuntur, Quint. 10, 1, 94; v. under P. a.
    2. B. To name or nominate a person for an office: patres interregem nominaverant, Liv. 1, 32: me augurem Cn. Pompeius et Q. Hortensius nominaverunt, Cic. Phil. 2, 2, 4: illo die, quo sacerdotes solent nominare, quos dignissimos sacerdotio judicant, me semper nominabat, Plin. Ep. 2, 1, 8; Suet. Claud. 22; cf. nominatio.
    3. C. To name, mention, report, accuse, arraign (not ante-Aug.): capita conjurationis, priusquam nominarentur apud dictatorem, mors ab ipsis conscita judicio subtraxit, Liv. 9, 26, 7: qui nominatus profugisset, diem certam se finituros, id. 39, 17: Dimnus, cum ceteros participes sceleris indicaret, Philotam non nominavit, Curt. 6, 9, 16; 8, 6, 24.
      Esp., with inter, to name among or as one of; to report as belonging to a party, conspiracy, etc.: inter conjuratos nemo me nominat, Curt. 6, 10, 5: inter socios Catilinae nominatus, Suet. Caés. 17; cf.: cum Thesea inter eos nomināsset. qui ad inferos adissent, Gell. 10, 16, 12; Plin. 14, 13, 15, § 93; 22, 21, 27, § 55; Hier. in Ep. ad Galat. 5, 19 sqq.
    4. D. In gram.: nominandi casus, the nominative case (like accusandi casus, the accusative case), Varr. L. L. 8, § 42 Müll.; 9, § 76; 10, 2, § 23; Gell. 13, 22, 5.
      Hence, nōmĭnātus, a, um, P. a. (acc. to II. A.), famed, renowned, celebrated: illa Attalica tota Sicilia nominata, Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27: nominatiora pericula, Tert. Anim. 13: bdellium nominatissimum, Plin. 12, 9, 19, § 35 (al. laudatissimum); Vulg. 1 Par. 11, 10.