Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

objurgātĭo, ōnis, f. [objurgo], a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: ut objurgatio contumeliā careat, Cic. Lael. 24, 89: tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio, id. de Or. 2, 83, 339: objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori, id. Off. 1, 38, 136: aut castigatione aut objurgatione dignum putare, id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81: deliciarum, id. Cael. 11, 27: sui, Quint. 11, 3, 49: objurgationes (opp. laudationes), Sen. Ep. 94, 39.

objurgātor, ōris, m. [objurgo], a chider, rebuker, blamer (class.): hic noster objurgator, Cic. Agr. 3, 3, 11; opp. accusator, id. Verr. 2, 3, 2, § 4.
In plur.: benevoli, Cic. N. D. 1, 3, 5; id. Div. 1, 49, 111; Sen. Ep. 9, 20.

objurgātōrĭus, a, um, adj. [objurgator], chiding, reproving, reproachful: epistula, Cic. Att. 13, 6, 3: verba, Gell. 1, 26, 7: sonitus vocis, id. 9, 2, 3: clamor, Amm. 16, 12, 55.