No entries found. Showing closest matches:
obsurdātus, a, um, adj. [ob-surdus], rendered deaf (eccl. Lat.), Aug. in Psa. 57, 15.
obsurdĕfăcĭo, ĕre, 3, v. a. [ob-surdusfacio], to render deaf (eccl. Lat.), Aug. c. Faust. 33, 6.
ob-surdesco, dŭi, 3, v. inch. n., to become deaf (class.).
- I. Lit.: hoc sonitu oppletae aures hominum obsurduerunt, Cic. Rep. 6, 18, 19: si sapiens excaecatur, obsurdescat, etc., Aug. Civ. Dei, 19, 4, 4.
- II. Trop., to be deaf, not to give ear: obsurdescimus nescio quo modo, nec ea, quae ab eā (naturā) monemur, audimus, Cic. Lael. 24, 88: obsurduerunt aures hominum ad tam salutaria praecepta, Ambros. de Tobia, 3, 9.