Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

occa, ae, f. [occo], a harrow (post-class.); occa rastrum, Gloss. Isid.: occa βωλοκόπημα, Gloss. Philox.; Veg. Vet. 1, 56.

occăbus, i, m., = ὄκκαβος, an armlet, a collar: ὄκκαβος τὰ περὶ τὸν βραχίονα ψέλλια, Hesych.: OCCABO ET CORONA, Insci Orell. 2263; 2322; so Inscr. Murat. 333.

* occaecātĭo (obcaec-), ōnis, f. [occaeco], a hiding, concealing: occatio occaecatio est, Seren. ap. Non. 61, 31.

occaeco (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcaeco], to make blind, to blind, to deprive of sight.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen. (only postAug.; cf. excaeco): quidam subito occaecati sunt, are made blind, lose their sight, Cels. 6, 6, 57: requirendum est, num oculi ejus occaecati sint, id. 8, 4: in occaecatum pulvere effuso hostem, Liv. 22, 43, 11; Plin. 10, 3, 3, § 9.
    2. B. Transf.
      1. 1. To make dark; to darken, obscure: solem vides, Satinut occaecatus est prae hujus corporis candoribus, Plaut. Men. 1, 2, 66: densa caligo occaecaverat diem, Liv. 33, 7, 2.
        Absol.: noctis et nimbūm occaecat nigror, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157.
      2. 2. To hide, conceal (so in Cic.): terra semen occaecatum cohibet, Cic. Sen. 15, 51: fossas, Col. 2, 2, 9; 10.
  2. II. Trop.
    1. A. Of speech, to make dark, obscure, unintelligible: obscura narratio totam occaecat orationem, Cic. de Or. 2, 80, 329.
    2. B. Mentally, to make blind, to blind: stultitiā occaecatus, Cic. Fam. 15, 1, 4: occaecatus cupiditate, id. Fin. 1, 10, 33: nec quid agerent, ira et pavore occaecatis animis, cernebant, Liv. 38, 21, 7: consilia, id. 42, 43, 3: occaecatus irā, id. 8, 32, 17.
    3. C. To render senseless, deprive of feeling, to benumb (poet.): timor occaecaverat artus, Verg. Cul. 198.

(oc-caedes, a false read. in Plaut. Stich. 5, 4, 52; v. Ritschl ad h. l.)

occălesco, lui, ĕre, v. inch. n. [ob-calesco], to become warm, Cels. 4, 24.

* occallātus (obc-), a, um, adj. [obcallum], rendered callous, indurated, blunted: occallatae fauces, Sen. Q. N. 4, 13, 8.

occallesco (obc-), lui, 3, v. inch. n. [ob-calleo], to get a thick skin; to grow or become callous.

  1. I. Lit.: latera occallescunt plagis, Plaut. As. 2, 4, 13; Cels. 4, 24.
    Poet., of one metamorphosed into a swine: os sensi occallescere rostro, Ov. M. 14, 282.
  2. II. Trop., to become callous, hardened, insensible: jam prorsus occallui, Cic. Att. 2, 18, 4: longā patientiā occallui, Plin. Ep. 2, 15, 2: sic mores occalluere, Col. 8, 16, 6.

occāmen, ĭnis, n. [occo], a harrowing: occamen, concisio (sc. glaebarum), Gloss. Isid.

oc-căno (obc-), ui, 3, v. n., milit., to blow. sound a wind instrument (very rare; not in Cic. or Cæs.): cornicines occanuere, Sall. Fragm. ap. Diom. p. 370 P. (Hist. 1, 71): tum Sentius occanere cornua jussit, Tac. A. 2, 81; v. occino.

occanto (obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcanto], to bewitch, charm (post-class.): aliquem, Paul. Sent. 5, 23, 9: mulier occantata, App. Mag. p. 327, 2.

occāsĭo, ōnis, f. [occĭdo, a falling out, a happening, hap; hence], an occasion, opportunity, fit time, convenient season, favorable moment for doing any thing; εὐκαιρία, καιρός (syn.: opportunitas, locus, facultas).

  1. I. In gen.: occasio est pars temporis, habens in se alicujus rei idoneam faciendi aut non faciendi opportunitatem … in occasione, ad spatium temporis, faciendi quaedam opportunitas intellegitur adjuncta, Cic. Inv. 1, 27, 40: tempus actionis opportunum Graece εὐκαιρία, Latine appellatur occasio, id. Off. 1, 40, 142: occasio opportunitas temporis casu quodam provenientis est, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.: dum datur mihi occasio Tempusque, Plaut. Men. 3, 3, 30; cf.: nunc occasio est et tempus, id. Ps. 4, 2, 3; Ter. Heaut. 2, 2, 4: an ego occasionem tantam, tam brevem, tam optatam, tam insperatam Amitterem? id. Eun. 3, 5, 56: minima, Suet. Calig. 14; cf. summa, Ter. Phorm. 5, 7, 2 infra: occasionem nancisci, Afran. ap. Non. 308, 13: quem, si interficere voluisset, quantae quoties occasiones, quam praeclarae fuerunt, Cic. Mil. 14, 38: occasio opprimendi, id. ib. 15: inrumpendi in urbem, Curt. 4, 5, 16: resistendi, id. 7, 4, 4: majores occasiones ad opitulandum haberem, more opportunities, Planc up. Cic. Fam. 10, 8, 2: ut primum occasio data est rem publicam defendendi, as soon as an opportunity presented itself, Cic. Fam. 12, 242: occasionem sibi ad occupandam Asiam oblatam esse arbitratur, has presented itself, id. Imp. Pomp. 2, 4: amplam occasionem calumniae nactus, id. Verr. 2, 2, 25, § 61: occasio mirifica, id. Att. 2, 14, 2: opportuna, Val. Max. 5, 4, 3: quo faciliorem occasionem Salvio praebuit perficiendi conata, Suet. Galb. 17: occasio minor opinione, id. Caes. 3: tam bona, Plaut. Most. 2, 2, 9: lepida, id. Mil. 4, 1, 30: bellissima, Petr. S. 25: occasionem amittere, to lose, let slip, Cic. Caecin. 5, 15: omittere, Suet. Cal. 14; so, praetermittere, Caes. B. C. 3, 25: capere, to seize, Plaut. Ps. 4, 3, 5: arripere, Liv. 35, 12, 17: occasiones quaerere, Sen. Ben. 3, 14, 4: rapere de die, Hor. Epod. 13, 4: amplecti, Plin. Ep. 2, 13, 1: sumere, Plin. 2, 1, 1, § 3: occasione uti, Just. 38, 5, 1: non deesse occasioni, not to miss, to profit by, Caes. B. C. 3, 79: cunctationem hostium suam fore occasionem rati, Curt. 4, 6, 13: dum datur mihi occasio tempusque, Plaut. Men. 3, 3, 29: ne a fortunā datam occasionem liberandae Graeciae dimitterent, Nep. Milt. 3, 3; id. Alc. 8, 5: cujus (rei) se occasio dederit, Quint. 12, 2, 12: (paratus) depugnare, si occasio tulerit, mori, si casus inciderit, etc., Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6: occasionem aperire ad invadendum, Liv. 4, 53, 9: occasionem sibi ad occupandam Asiam oblatam esse, Cic. Imp. Pomp. 2, 4: occasione datā, should an opportunity offer, id. Phil. 7, 6, 18; cf.: occasione oblatā simultates deponere, Suet. Caes. 73: praebere, id. Galb. 17: offerre, id. Aug. 16: per occasionem, on a favorable opportunity, Liv. 30, 3: rem inmaturam nisi per occasionem aperire noluerat, id. 1, 5, 5; 1, 53, 7; 2, 11, 2; Sall. C. 51, 6: fratris memoriā per omnem occasionem celebratā, on every occasion, Suet. Claud. 11; id. Aug. 67: ad occasionem aurae evehi, the wind being fair, taking advantage of a fair wind, id. ib. 97: levia proelia ex occasione hujus aut illius partis oriebantur, Liv. 24, 3, 17: ex occasione, as occasion offered, Suet. Caes. 60: occasione omni, on every occasion, id. Claud. 42.
    With inf.: nunc adest occasio Benefacta cumulare = occasio cumulandi, Plaut. Capt. 2, 3, 63: nunc est illa occasio inimicum ulcisci, id. Pers. 4, 7, 15: agere tuam rem occasio est, id. Poen. 3, 3, 46; 5, 4, 42; id. Curc. 1, 1, 60; cf.: summa eludendi occasio’st mihi nunc senes Et Phaedriae curam adimere, Ter. Phorm. 5, 6, 45.
    With ut and subj.: fuit occasio, si vellet, jam pridem argentum ut daret, Plaut. Ps. 1, 3, 51: quoniam occasio fuit Mea virtute parta ut quantum velles sumeres, id. Bacch. 4, 4, 22: rara haec occasio est, ut referri possint divini honores, Quint. 3, 7, 17.
    1. B. Personified: Occasio, Opportunity, as a goddess, Phaedr. 5, 8; Aus. Epigr. 12, 3.
  2. II. In partic.
      1. 1. Opportunity.
        1. a. Facility or means of having a thing: solitudinis, Tac. A. 15, 50.
        2. b. A supply, stock (post-Aug.): oleae, Col. 9, 1: lapidum, Plin. 36, 26, 65, § 191: vetusti olei, id. 23, 4, 40, § 82.
      2. 2. A pretext, plea, plausible explanation: hāc illi opus est occasione, ne illum talium precum pudeat, Quint. 3, 8, 47: occasiones et ex causis et ex dictis adversariorum oriuntur, id. 6, 1, 5; 12, 10, 13: quantulacunque adeo est occasio, sufficit irae, Juv. 13, 183.
      3. 3. Occasion, motive, reason: non habeo ullam occasionem, ut apud te falsa fabuler, Plaut. Ep. 5, 1, 38.
      4. 4. Milit. t. t., a dash, raid, surprise: occasionis esse rem, non proelii, they were undertaking a surprise, not a battle, Caes. B. G. 7, 45, 9: cujus (belli) maxima momenta in occasionibus sunt, Sen. Ira, 3, 21, 1: occasionibus imminere, Front. 2, 5, 22.
      5. 5. A cause (late Lat.): cum calcis ictu mortis occasio praebita videatur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 10, 1.

occāsĭōnālĭter, adv. [occasio], as occasions arise (eccl. Lat.), Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. Serm. 18.

occāsĭuncŭla, ae, f. dim. [occasio], an occasion, opportunity (ante- and post-class.): nimis argute me obrepsisti in eāpse occasiunculā, Plaut. Trin. 4, 2, 132; Schol. Bob. ad Cic. Planc. 34; Hier. in Isa. 7, 21, v. 3.

occāsīvus, a, um, adj. [2. occasus], of or belonging to setting or going down: occasivus δυτικός, Gloss. Gr. Lat.

1. occāsus, a, um, Part., from occĭdo.

2. occāsus, ūs, m. [occĭdo].

  1. I. A falling, going down (class.; cf. obitus).
    1. A. Lit., a going down, setting, of the heavenly bodies; esp. of the sun: ante occasum Maiae, Verg. G. 1, 225: ortus occasusque signorum, the rising and setting of the constellations, Quint. 1, 4, 4: solis, Caes. B. G. 1, 50; 2, 11; 3, 15; Liv. 9, 32.
      Absol.: praecipiti in occasum die, Tac. H. 3, 86.
    2. B. Transf., the quarter of the heavens in which the sun sets, sunset, the west: inter occasum solis et septentriones, Caes. B. G. 1, 1: ab ortu ad occasum, Cic. N. D. 2, 19, 49.
      Plur., Ov. M. 2, 190: ager Longus in occasum, Verg. A. 11, 317: de terrā occasus solis, Vulg. Zach. 8, 7.
    3. C. Trop., downfall, ruin, destruction, end, death: post obitum occasumque vestrum, Cic. Pis. 15, 34: occasus interitusque rei publicae, id. ib. 8, 18: id. Sull. 11, 33: Iliaci cineres et flamma extrema meorum, Testor, in occasu vestro, etc., Verg. A. 2, 432; cf. Trojae, id. ib. 1, 238: post L. Aelii nostri occasum, death, Cic. Ac. 1, 2, 8: odii, Quint. Decl. 9, 18.
  2. * II. For occasio, an occasion, opportunity, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 178 Müll. (Ann. v. 164; 171; 292 Vahl.).

occātĭo, ōnis, f. [occo], a harrowing (class.): terra semen occaecatum cohibet: ex quo occatio, quae hoc efficit, nominata est, Cic. Sen. 15, 51; Col. 11, 2, 62; Plin. 18, 20, 49, § 180.

occātor, ōris, m. [occo],

  1. I. a harrower, Col. 2, 13, 1; cf.: occatorem Verrius putat dictum ab occaedendo quod caedat grandis globos terrae, cum Cicero venustissime dicat ab occaecando fruges satas, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.
    Trop.: sator sartorque scelerum, et messor maxume. Ty. Non occatorem prius audebas dicere? Plaut. Capt. 3, 5, 3.
  2. II. Personified, the Roman god who prospered the harrower’s work, Serv. Verg. G. 1, 21.

occātōrĭus, a, um, adj. [occator], of or belonging to a harrower; of or for harrowing (post-Aug.): opera, Col. 2, 13, 2.