Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ōdi, ōdisse (old form of the pres., odio: osi sunt ab odio, declinasse antiquos testis est C. Gracchus, Paul. ex Fest. p. 201 Müll. From this are formed: odis, Ambros. in Psa. 118, 17; odiant, Arn. in Psa. 37; odiebant, id. Psa. 73; odies, Tert. adv, Marc. 4, 35; odiet, Hier. Ep. 22, 31; odivi, Vulg. Psa. 118, 104; odientes, id. Deut. 7, 10; Tert. adv. Marc. 4, 16; odiendi, App. Dogm. Plat. 3 init.
Pass.
oditur, Tert. Apol. 3 fin.; Vulg. Ecclus. 20, 8: odiremur, Hier. Ep. 43, 2: oderem and odere, acc. to Charis. p. 228 P.
Collat. form of the perf. osus sum, C. Gracch. ap. Paul. ex Fest. p. 201 Müll.; Plaut. Am. 3, 2, 19; Gell. 4, 8; and odivit, Anton. ap. Cic. Phil. 13. 19, 42), v. a. [Sanscr. root badh-, strike, thrust; Gr. ὠθέω].

  1. I. To hate (class.; cf.: detestor, abominor, aversor, abhorreo); constr. with acc. of the person or thing, with inf. or absol.
          1. (α) With acc.: quem omnes oderunt quā viri quā mulieres, Plaut. Mil. 4, 9, 15: uxor ruri est tua, quam dudum dixeras te odisse aeque atque angues, id. Merc. 4, 4, 20 sq.: quid enim odisset Clodium Milo, Cic. Mil. 13, 35: aliquem acerbe et penitus, id. Clu. 61, 171: lucemque odit, Ov. M. 2, 383: vitam, id. ib. 7, 583: scelus est odisse parentem, id. ib. 10, 314: qui hominem odiit, Tert. Anim. 10: semper eos osi sunt, C. Gracch. ap. Paul. ex Fest. p. 201 Müll.: quas (partes) Pompeius odivit, M. Anton. ap. Cic. Phil. 13, 19, 42.
          2. (β) With inf.: inimicos semper osa sum obtuerier, Plaut. Am. 3, 2, 19: peccare, Hor. Ep. 1, 16, 52; cf. id. C. 2, 16, 26.
          3. (γ) Absol.: oderint dum metuant, Att. ap. Cic. Off. 1, 28, 97 (Trag. Rel. p. 136 Rib.); cf. Tiber. ap. Suet. Tib. 59: ita amare oportere, ut si aliquando esset osurus, Cic. Lael. 16, 59; id. Imp. Pomp. 15, 43: neque studere neque odisse, Sall. C. 51, 13: furialiter, Ov. F. 3, 637: sic objurgans, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7; 7, 2, 37 al.
  2. II. Transf., in gen., to dislike; to be displeased or vexed at any thing: illud rus, Ter. Ad. 4, 1, 7: Persicos apparatus, Hor. C. 1, 38, 1: odi cum cera vacat, Ov. Am. 1, 11, 20.
    Of subjects not personal: ruta odit hiemem et umorem ac fimum, Plin. 19, 8, 45, § 156.
    Esp.: se odisse, to be ill at ease, discontented, Plaut. Bacch. 3, 3, 13; Juv. 7, 35.
    Pass.: oditur ergo in hominibus innocuis etiam nomen innocuum, Tert. Apol. 3: si de mundo non essemus, odiremur a mundo, Hier. Ep. 43, n. 2 (but in class. Lat. the pass. of odi is odio esse; v. odium).

ŏdiātus, a, um, adj. [odium], hated, hateful: odiosus, odietas (odiatus), inodiatus, perodiatus, Not. Tir. p. 77.

ŏdĭbĭlis, e, adj. [odi], that deserves to be hated, hateful, odious (ante- and post-class.), Poët. ap. Prisc. p. 709 P.: improbitate ita odibilis, ut, etc., Lampr. Heliog. 18; Ambros. Ep. 33, 1: superbia, Vulg. Ecclus. 10, 7: qui procax est, id. ib. 20, 5: vita, id. 2 Macc. 6, 19: Deo, id. Rom. 1, 30.

Ōdĭcē, ēs, f., = Ὠιδική, one of the Hours, Hyg. Fab. 183.

ōdĭcus, a, um, adj., = ᾠδικός, of or belonging to song, odic, in prosody, Mart. Vict. p. 2501 P.

ŏdiĕtas, ātis, v. ‡ odiatus.

ōdīnŏlytes, ae, m. [ὠδινολύτης, from ὠδίς and λύω], he who or that which alleviates the pangs of childbirth (epithet of the fish called mora. Plin. 32, 1, 1, § 6).

ŏdĭo, v. odi init.

ŏdĭōsē, adv., v. odiosus fin.

* ŏdĭōsĭcus, a, um, adj. [odiosus], a comically formed word for odiosus, Plaut. Capt. 1, 1, 19.

ŏdĭōsus, a, um, adj. [odium], hateful, odious, vexatious, offensive, unpleasant, disagreeable, annoying, troublesome, etc. (class.; syn.: invisus, offensus).

  1. I. Of persons: odiosus mihi es, Plaut. Ps. 1, 1, 28: infestum et odiosum esse alicui, id. Truc. 1, 1, 65; Lucr. 4, 1165: senex, Ov. R. Am. 471.
  2. II. Of things: dona odiosa ingrataque, Plaut. Truc. 4, 1, 7: odiosa et inepta amatio, id. Rud. 4, 5, 14: motus odiosiores, Cic. Off. 1, 36, 130: verbum, id. Or. 8, 25: odiosissima natio, Phaedr. 2, 5, 4: cupidis rerum talium odiosum fortasse et molestum est carere, it is vexatious, unpleasant, Cic. Sen. 14, 47; id. Phil. 1, 11, 27.
    Hence, adv.: ŏdĭōsē, in a hateful manner, odiously, vexatiously: facere, Plaut. Bacch. 4, 9, 139: dicere, Cic. Brut. 82, 284; Ter. Ad. 4, 2, 49; Cic. de Or. 2, 65, 262.
    Sup.: odiosissime, Aug. de Dono Persev. 61.

Ŏdītes, ae, m.

  1. I. The name of a Centaur, Ov. M. 12, 457.
  2. II. Another proper name, Ov. M. 5, 97.

1. ŏdĭum, ii, n. [odi] (syn.: simultas, inimicitia)

  1. I. Lit., hatred, grudge, illwill, animosity, enmity, aversion: odium (est) ira inveterata, Cic. Tusc. 4, 9, 21: in odium alicujus irruere, to become hated by him, to incur his hatred, Cic. Verr. 1, 12, 35: non publico modo sed privato etiam odio invisus atque infestus Romanis, Liv. 36, 39, 15.
    Odio alicui esse, as pass. of odi (cf. odi fin.): quod viro esse odio videas, tute tibiodio habeas, to be hateful, displeasing to, Plaut. Men. 1, 2, 2: odi odioque sum Romanis, Liv. 35, 19, 5: quid faceres, si quis docuisset te ut sic odio esses mihi? Plaut. Trin. 2, 1, 6: pervenire in odium Graeciae, to incur, Nep. Lys. 1, 3: omnibus odio venire, to become hated, Plin. 28, 8, 27, § 106: odium est mihi cum aliquo, I am at enmity with him, Cic. Prov. Cons. 10, 24: esse odio civitati, to be hateful to, id. Fam. 12, 10, 3: huic odio nemus est, Ov. M. 2, 438: tibi est odio mea fistula, Verg. E. 8, 33: quo sit in odio status rerum, Cic. Att. 2, 22, 1: esse alicui in odio, to be hated by, id. ib. 2, 21, 1: magno odio in aliquem ferri, to be greatly imbittered against, Nep. Att. 10, 4; Liv. 41, 23, 11: alicujus subire, to incur one’s hatred, Cic. Att. 11, 17, 2: gerere adversus aliquem, to bear, Plin. 8, 18, 26, § 68: quaerere, Ov. M. 13, 756; Sall. J. 3, 3: movere, to excite, Ov. Am. 3, 11, 43: saturare, to sate, satisfy, Cic. Vatin. 3, 6: magnum odium Pompeii suscepistis, have brought upon yourselves, have incurred, id. Att. 6, 1, 25: struere, to cause, raise, excite, id. de Or. 2, 51, 208: concitare, id. Inv. 1, 53, 100: exercere, Ov. M. 9, 275; 5, 245: placare, to appease, Cic. Dom. 17, 44: restinguere, id. Rab. Post. 6, 13.
    With obj. gen.: magnum me cujuspiam rei odium cepit, I have conceived a great aversion for, Cic. Phil. 2, 36, 91: suscipere odium erga aliquem, Nep. Dat. 10, 3: odio habere (postclass.), to hate, Vulg. Johan. 15, 25 et saep.: odium jejunum, on an empty stomach, Juv. 15, 51.
      1. 2. Ofinanim. things: odium raphanis cum vite maximum refugitque juxta satos, aversion, antipathy, Plin. 19, 5, 26, § 187; 2, 103, 106, § 225: quercus et olea tam pertinaci odio dissident, id. 24, 1, 1, § 1.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., the object of hatred; hence, an offence, annoyance, disgust, said of persons or things: optume odio’s, you are an offence to me, I cannot bear you, Plaut. Truc. 1, 2, 23: deorum odium atque hominum, id. Rud. 2, 2, 13: populi odium, id. Mil. 3, 3, 48: Antonius, insigne odium omnium hominum vel deorum, Cic. Phil. 14, 3, 8: omnium populorum, Just. 11, 3, 10: neque agri, neque urbis odium me umquam percipit, disgust, Ter. Eun. 5, 5, 2.
    2. B. As a quality, offensive conduct or language, importunity, insolence, vexatiousness: cum horas tres fere dixisset, odio et strepitu senatus coactus est aliquando perorare, by the disgust they expressed, Cic. Att. 4, 2, 4: tundendo atque odio denique effecit senex, by his tiresome, incessant preaching, Ter. Hec. 1, 2, 48: cum tuo istoc odio, with your hateful, perverse conduct, id. ib. 1, 2, 59; cf. Plaut. As. 2, 4, 40; 5, 2, 71: odio qui posset vincere regem, in insolence, Hor. S. 1, 7, 6.

2. ōdīum, ii, n., i. q. odeum, q. v.