Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ŏdor (old form ŏdos, like arbos, labos, etc., Plaut. Capt. 4, 2, 35; id. Ps. 3, 2, 52; Sall. J. 44, 4), ōris, m. [root od-; Gr. ὄζω, ὄδωδα, ὀδμή; whence oleo, olfacio], a smell, scent, odor (class.; cf. fragrantia).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: omnis odor ad supera fertur, Cic. N. D. 2, 56, 141: odorem avide trahere naribus, Phaedr. 3, 1, 3: florum, Cic. Sen. 17, 59.
    2. B. In partic.
      1. 1. A pleasant odor, perfume; concr., perfumery, essences, spices (syn. odoramenta).
        So mostly in plur.: sternite lectos, incendite odores, Plaut. Men. 2, 2, 4: incendere odores, Cic. Tusc. 3, 18, 43; id. Verr. 2, 4, 35. § 77; 2, 5, 56, § 146: croceos odores Tmolus mittit, Verg. G. 1, 56: perfusus liquidis odoribus, perfumed waters, ointments, balsams, Hor. C. 1, 5, 2; id. Ep. 2, 1, 269: corpus differtum odoribus conditur, Tac. A. 16, 6.
        Sing., Plaut. Mil. 2, 5, 2: fragrans Assyrio odore domus, Cat. 68, 144: ara Fumat odore, incense, Hor. C. 3, 18, 7.
      2. 2. A disagreeable smell, a stench, stink (syn.: nidor, faetor): putidus odor ibi saepe ex sulfure et alumine. Varr L. L. 5, § 25 Müll.: cum odos aut pabuli egestas locum mutare subegerat, Sall. J. 44, 4: camera odore foeda, id. C. 55, 4: ingratos odores, Ov. M. 2, 626: gravis, Verg. G. 4, 49: taeter, Caes. B. C. 3, 49; Verg. A. 3, 228: malus, Hor. Epod. 12, 8: intolerabili foeditatis odore, Cic. N. D. 2, 40, 127: offensus putrefacti cerebri odore, Suet. Calig. 27 fin.: ignis, Vulg. Dan. 3, 94.
  2. II. Trop., a scent, inkling, hint, presentiment, suggestion: odor suspicionis, Cic. Clu. 27, 73: legum, id. Verr. 2, 5, 61, § 160: hominum furta odore persequi, id. ib. 2, 4, 24, § 53: res fluit ad interregnum, et est non nullos odor dictaturae, id. Att. 4, 18, 3 B. and K. (al. 4, 16, 11): lucri bonus est odor, Juv. 14, 204; cf.: Christi bonus odor sumus Deo in iis, Vulg. 2 Cor. 2, 15: urbanitatis, a tincture of politeness, Cic. de Or. 3, 40, 161.

ŏdōrābĭlis, e [odoror], perceptible by smell, Ambros. Noë, 15, 22.

ŏdōrāmen, ĭnis, n. [odoro], a perfume, spice, balsam (post-class.), Macr. S. 1 praef.

ŏdōrāmentum, i, n. [odoro], an odoriferous substance, a perfume, spice, balsam (post-Aug.), Col. 11, 2: pretiosiora, Plin. 15, 7, 7, § 29: STATVTA EX HS., etc., Inscr. Orell. 4413: phialae plenae odoramentorum, Vulg. Apoc. 5, 8.

ŏdōrārĭus, a, um, adj [odor], of or for perfuming (post-Aug.): odoraria myrrha, Plin. 12, 16, 35, § 70: MAGISTER, a vender or preparer of spices, Inscr. Rhein. cl. 11, n. 81; cf.: odorarius, ἀρωματοπώλης, Gloss. Phil.

ŏdōrātĭo, ōnis, f. [odoror].

  1. I. Lit., a smelling, smell (very rare): qualis est haec aurium delectatio, tales sunt oculorum et tactionum et odorationum et saporum, Cic. Tusc. 4, 9, 20.
  2. II. Transf., the smell, the sense of smelling: odoratio in duas nares a summo artifice divisa est, Lact. Opif. D. 10.

ŏdōrātīvus, a, um, adj. [odoro], fragrant, odoriferous (post-class.): semen, App. Herb. 79.

1. ŏdōrātus, a, um, P a., from odoro.

2. ŏdōrātus, ūs, m. [odoror], a smelling, smell.

  1. I. Lit. (class.), eorum jucundus non gustatus solum. sed odoratus etiam, et spectatus, Cic. N. D. 2, 63, 158.
  2. II. Transf.
    1. A. The sense of smell: nihil necesse est de gustatu et odoratu loqui, Cic. Ac. 2, 7, 20: insecta habent oculos, aliqua et odoratum, Plin. 11, 4, 3, § 10.
    2. B. A smell, scent, odor which a thing gives out, Plin. 25, 13, 95, § 151.

ŏdōrĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [odor-fero], bringing or spreading odors, fragrant, odoriferous (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: panacea, Verg. A. 12, 419: flores, Sil. 16, 309.
    1. B. Producing perfumes or spices: gens odorifera, i. e. Persae, Ov. M. 4, 209: Arabia, Plin. 5, 11, 12, § 65.
  2. II. Prop., sweet, flattering, precious: non habemus ista odorifera, Sen. Ep. 33, 2: fructus sanctae religionis, Ambros. Spirit. Sanct. 2, 5, 40.

ŏdōrĭfĭcātus, a, um, adj. [odor-facio], made to emit pleasant odor, Ambros. Ep. 8, 64.

* ŏdōrĭsĕquus, a, um, adj. [odor-sequor], that follows the scent (of a trail): canes, Liv. Andron. ap. Ter. Metr, p. 2426 P.; cf. Serv. Verg. A. 4, 132.

ŏdōro, āvi, ātum, 1, v. a. [odor], to give a smell or fragrance to, to perfume a thing (poet. and in post-Aug. prose; cf.: oleo, fragro): odorant aëra fumis, Ov. M. 15, 734: mella, Col. 9, 4, 4: caelum sulfure, Avien. Arat. 1430.
Hence, ŏdōrātus, a, um, P. a., that has a smell, that emits an odor; esp., sweet-smelling, fragrant: quid tibi odorato referam sudantia ligno Balsama? Verg. G. 2, 119: cedrus, id. A. 7, 13: pabula, Col. 8, 17, 1: capilli, Hor. C. 3, 20, 14: comae, Ov. A. A. 2, 734: nectare odorato spargit corpus, id. M. 4, 250: odoratis ignibus, id. ib. 15, 574: Indi, in whose country sweetsmelling spices grow, Sil. 17, 658: Armenii, Tib. 1, 5, 36: dux, the prince of the Parthians or Assyrians, who border on Arabia, Prop. 4 (5), 3, 64.
Comp.: vina mustis odoratiora, Plin. 21, 7, 18, § 35.
Sup.: odoratissimi flores, Plin. 28, 8, 28, § 108.

ŏdōror, ātus, 1, v. dep. [odor], to smell at, examine by smelling (cf. olfacio).

  1. I. Lit.: pallam, Plaut. Men. 1, 2, 55.
    1. B. Transf., to smell out, detect by the scent; to scent: ibo odorans, quasi canis venaticus, Plaut. Mil. 2, 2, 113: cibum, Hor. Epod. 6, 10: hominem, Col. 6, 2: vultures sagacius odorantur, Plin. 10, 69, 88, § 191: bellum, Vulg. Job, 39, 25.
  2. II. Trop.
    1. A. To aspire to, aim at a thing, in a contemptuous sense; to snuff, as a dog: quos odorari hunc decemviratum suspicamini, Cic. Agr. 2, 24, 65.
    2. B. To search out, trace out, investigate: odorabantur omnia et pervestigabant, Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31: quid sentiant, id. de Or. 2, 44, 186: quid futurum sit, id. Att. 14, 22, 1: soles enim tu haec festive odorari, id. ib. 4, 14, 2: pecuniam, id. Clu. 30, 82: tu velim ex Fabio odorere, id. Att. 4, 8, 4: sagacius, id. ib. 6, 4, 3: odorandi vias occultas sagax, Amm. 14, 5, 6.
    3. C. To get an inkling or smattering of any thing: odoratus philosophiam, Tac. Or. 19, 3: veritatem leviter, Lact. 7, 1, 11.

ŏdōrus, a, um, adj. [odor], emitting a scent or odor, odorous (mostly poet. and in post-Aug. prose for odoratus).

  1. I. Lit.
    1. A. Sweet-smelling, fragrant: flos, Ov. M. 9, 87: arbor, i. e. myrrha, id. A. A. 1, 287: res, Varr. L. L. 6, § 83 Müll. dub.
      Comp.: odorius, Plin. 20, 17, 69, § 177.
      Sup.: nardum Syriacum odorissimum, Isid. 17, 9, 3.
    2. B. Ill-smelling, stinking (post-class.): lumen odorum Sulfure, Claud. VI. Cons. Hon. 324.
  2. II. Transf., that tracks by the smell, keenscented: odora canum vis (= copia odororum canum), pack of sharp-scented hounds, Verg. A. 4, 132.