Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

(ōmĭnālis, e, a false read. for inominalem, Gell. 5, 17 fin.)

* ōmĭnātĭo, ōnis, f. [ominor], a foreboding, prognostic, Paul. ex Fest. p. 88 Müll.

* ōmĭnātor, ōris, m. [ominor], a diviner, Plaut. Am. 2, 2, 90.

ōmĭno, āre, v. ominor init.

ōmĭnor, ātus, 1, v. dep. (ante-class. act. collat. form ōmĭno, āre: ut tibi bene sit, qui ominas, Pompon. ap. Non. 474, 11) [omen], to forebode, prognosticate, to augur, presage, predict, prophesy (class.; syn.: divino, auguro, auspicor, vaticinor): malo (alienae) quam nostrae (rei publicae), ominari, Cic. Off. 2, 21, 74: melius, quaeso, ominare, id. Brut. 96, 329: felix faustumque imperium, Liv. 26, 18, 8: ac prope certā spe ominatos esse homines finem, etc., id. 44, 22, 17: vera de exitu Antonii, Vell. 2, 71, 2: optamus tibi ominamurque in proximum annum consulatum, Plin. Ep. 4, 15, 5; cf.: clamor militum et sibi adversa, et Galbae prospera ominantium, wishing, Suet. Ner. 48.
Of things: naves cum commeatu rediere, velut ominatae ad praedam alteram repetendam sese venisse, as if they had divined, had had a presentiment, Liv. 29, 35, 1; cf. Weissenb. ad id. 27, 31, 3: male ominatis Parcite verbis, words of evil omen, Hor. C. 3, 14, 11.

ōmĭnōsē, adv., v. ominosus fin.

ōmĭnōsus, a, um, adj. [omen], full of foreboding, portentous, ominous (post-Aug.): mons avibus obscenis ominosus, Messala ap. Gell. 13, 14, 6: res, Plin. Ep. 3, 14, 11.
Adv.: ōmĭnōsē, ominously: ominose retentus, Ps.-Quint. Decl. 6, 5.