Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

ordĭnātē, adv., v. ordino, P. a. fin.

ordĭnātim, adv. [ordinatus], in order or succession; in good order.

  1. I. Lit.: honores ordinatim petere in re publicā, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3: ille iit passim, ego ordinatim, in good order, with unbroken ranks, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2.
  2. II. Transf., regularly, properly: musculus ordinatim structus, Caes. B. C. 2, 10, 5.

ordĭnātĭo, ōnis, f. [ordino], a setting in order, regulating, arranging; an order, arrangement, regulation (mostly postAug.).

  1. I. Lit.: architectura constat ex ordinatione, quae Graece τάξις dicitur, et ex dispositione. Ordinatio est modica membrorum operis commoditas separatim, universaeque proportionis ad symmetriam comparatio, Vitr. 1, 2.
    Of vines, Col. 4, 29, 12.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., an ordering, regulating, orderly arrangement: comitiorum, Vell. 2, 124, 3: anni, Suet. Aug. 31: vitae, Plin. Ep. 9, 28, 4: mundus est ornata ordinatio dei munere, App. de Mundo, 1, p. 251.
    2. B. In partic.
      1. 1. An orderly regulation of state affairs, rule, government: quid ordinatione civilius? … quam turpe, si ordinatio eversione, libertas servitute mutetur? Plin. Ep. 8, 24, 8.
      2. 2. An appointing to office, installation of magistrates, governors: cur sibi visum esset ordinatione proximā Aegypto praeficere Metium Rufum, Suet. Dom. 4.
      3. 3. A regulation, ordinance, decree, edict of an emperor: cum rerum omnium ordinatioobservanda sit, tum, etc., Plin. Ep. 10, 58 (66), 10.
      4. 4. (Eccl. Lat.) Ordination: episcopalis, Sid. Ep. 7, 6 fin.: cleri, August. Bon. Conj. 24; Cassiod. Hist. Eccl. 9, 36.
      5. 5. Transf.: dispositis ordinationibus, in ranks, rows, App. M. 10, p. 253.

ordĭnātīvus, a, um, adj. [ordino], indicating or signifying order (post-class.): principatus, Tert. adv. Herm. 19: adverbia, Prisc. p. 1022 P.

ordĭnātor, ōris, m. [ordino],

  1. I. an orderer, regulator, arranger (post-Aug.): litis, i. e. pleader, Sen. Ep. 109: omnium, Hilar. Trin. 4, 12, 14.
  2. II. An ordainer, one authorized to ordain, Ambros. in 2 Tim. 4, 13.

ordĭnātrix, īcis, f. [ordinator], she that orders or arranges (eccl. Lat.): mens ordinatrix rerum omnium, Aug. Ep. 56.

ordĭnātus, a, um, Part. and P. a., from ordino.

ordĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [ordo], to order, set in order, arrange, adjust, dispose, regulate.

  1. I. In gen. (class.; syn.: dispenso, dispono): copias, Nep. Iph. 2, 2; so, milites, Liv. 29, 1: agmina, Hor. Epod. 17, 9; and: aciem, Just. 11, 9, 8: arbusta latius sulcis, Hor. C. 3, 1, 9: vineam paribus intervallis, Col. 3, 13: res suas suo arbitrio, Sen. Ep. 9, 14: partes orationis, Cic. Inv. 1, 14, 9: litem, id. de Or. 2, 10, 43: causam, Dig. 40, 12, 24: judicium, ib. 40, 12, 25: testamentum, ib. 5, 2, 2: bibliothecas, Suet. Gram. 21.
    1. B. Transf.: cupiditates improbas, to arrange, draw up in order of battle, Sen. Ep. 10, 2: publicas res (= συντάττειν, componere), to draw up in order, to narrate the history of public events, Hor. C. 2, 1, 10 (antiquitatem) totam in eo volumine exposuerit, quo magistratus ordinavit, i. e. recorded events according to the years of the magistrates, Nep. Att. 18, 1: cum omnia ordinarentur, Cic. Sull. 19, 53.
  2. II. In partic. (post-Aug.).
    1. A. To rule, govern a country: statum liberarum civitatum, Plin. Ep. 8, 24, 7: Macedoniam, Flor. 2, 16: provinciam, Suet. Galb. 7: Orientem, id. Aug. 13.
    2. B. To ordain, appoint to office: magistratus, Suet. Caes. 76: tribunatus, praefecturas, et ducatus, to dispose of, give away, Just. 30, 2, 5; so, filium in successionem regni, Just. 17, 1, 4.
      Hence,
    3. C. (Eccl. Lat.) To ordain as a priest or pastor, to admit to a clerical office, Lampr. Alex. Sev. 45; Cassiod. Hist. Eccl. 9, 36; cf.: in ministerium sanctorum ordinaverunt se ipsos, Vulg. 1 Cor. 16, 15.
      Hence, ordĭ-nātus, a, um, P. a., well ordered, orderly, ordained, appointed (class.): compositus ordinatusque vir, Sen. Vit. Beat. 8, 3: igneae formae cursus ordinatos definiunt, perform their appointed courses, Cic. N. D. 2, 40, 101.
      Comp.: vita ordinatior, Sen. Ep. 74, 25: pars mundi ordinatior, Sen. Ira, 3, 6.
      Sup.: meatus ordinatissimi, App. de Deo Socrat. p. 42.
      Hence, adv.: ordĭnā-tē, in an orderly manner, in order, methodically (not in Cic. or Cæs.; cf. Krebs, Antibarb. p. 811; v. ordinatim): tamquam (astra) non possent tam disposite, tam ordinate moveri, Lact. 2, 5, 15: ordinate disponere, Auct. Her. 4, 56, 69 dub.
      Comp.: ordinatius retractare, Tert. adv. Marc. 1, 19 init.
      Sup.:
      ordinatissime subjunxit, Aug. Retract. 1, 24.