No entries found. Showing closest matches:
pārĕo (parrĕo), ŭi, pārĭtum, 2, v. n. [intr. form of paro, to make ready; părio, to bring forth; hence, to be ready, at hand], to come forth, appear, be visible, show one’s self; to be present or at hand.
- I. Lit. (rare; not in Cic. or Cæs.): immolanti jocinera replicata paruerunt, Suet. Aug. 95: quoties paruit Hermogenes, Mart. 12, 29, 18: haec (fenestra) videt Inarimen, illi Prochyta aspera paret, Stat. S. 2, 2, 76: quae si parent simul, Quint. 1, 12, 4: caeli cui sidera parent, are open, intelligible, Verg. A. 10, 176; cf. Suet. Calig. 8.
So freq. in eccl. Lat.: parebit signum filii hominis in caelo, Vulg. Matt. 24, 30.
Impers.: paret = videtur: si paret eum dare oportere, Gai. Inst. 3, 91; 4, 4; 34 al.
- II. In partic.
- A. To appear (as a servant) at a person’s commands, to attend, wait upon (very rare, for the usual apparere): magistratibus in provincias euntibus parere et praeministrare servorum vice, Gell. 10, 3, 19: ad memoriam, Spart. Pesc. 7.
- 2. Transf.
- a. To obey, be obedient to; to submit to, comply with (the class. signif. of the word; syn.: oboedio, obsequor, obtempero): parere, obedire, Fest. p. 221 Müll.: animadverte ac dicto pare, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 299 Vahl.): hic parebit et oboediet praecepto illi veteri, Cic. Tusc. 5, 12, 36: oboedire et parere alicujus voluntati, id. N. D. 1, 8, 19: non ut pareret et dicto audiens esset huic ordini, etc., id. Phil. 7, 1, 2: (noster populus) in bello sic paret, ut regi, id. Rep. 1, 40, 163: legibus, id. Off. 2, 11, 40: religionibus, id. N. D. 2, 3, 8: imperio, Caes. B. G. 5, 2: populo patiente atque parente, Cic. Rep. 2, 36, 61: alicujus imperiis, Juv. 14, 331.
Impers. pass.: dicto paretur, Liv. 9, 32: remissius imperanti melius paretur, Sen. Clem. 1, 24, 1: ut arbitri sententiae pareatur, Dig. 4, 8, 23: si paritum fuerit condicioni, ib. 40, 4, 12.
Poet., with respective acc.: non adeo parebimus omnia matri, Stat. Ach. 1, 660.
Of inanim. and abstr. subjects: lucra petituras freta per parentia ventis Ducunt instabiles sidera certa rates, Tib. 1, 9, 9; cf. Ov. M. 8, 472; Quint. 11, 3, 65.
- b. To be subject to, dependent on; to be subservient to: nulla fuit civitas, quin Caesari pareret, Caes. B. C. 3, 81: oppidum, quod regi paret, Plin. 6, 28, 32, § 145: negat se ei parere posse qui se feminam malit esse, quam virum, Just. 1, 3, 3: quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, Sall. C. 2, 7; Hor. S. 2, 3, 96.
- c. To submit to, comply with, indulge, gratify, yield to: necessitati, Cic. Or. 60, 202: et tempori et voluntati, id. Vatin. 1, 2: cupiditatibus, id. Fin. 1, 16, 53: dolori et iracundiae, id. Att. 2, 21, 4: extremo furori, Val. Fl. 7, 154.
- d. To yield to one’s promises or representations, to fulfil, accomplish them; to satisfy, give, pay: promissis, Ov. F. 5, 504: pensionibus, Dig. 19, 2, 54: usuris, Cod. 4, 26, 8.—
- B. Impers.: paret, it is clear, evident, manifest (class.): quid porro quaerendum est? factumne sit? at constat. A quo? at paret, Cic. Mil. 6, 15.
Esp. in the formula si paret, if it appear, if it be proved, Cic. Rosc. Com. 4, 11; id. Verr 2, 2, 12, § 31; cf.: si paret adversum edictum fecisse, id. ib. 2, 3, 28, § 69; 2, 3, 22, § 55; Fest. p. 233 Müll.: paritum est, Dig. 31, 1, 67; ib. 6, 1, 5; Petr. 137; cf. II. 2. a. supra.
Hence, pārens, entis, P. a., obedient: parentiores exercitus, Cic. Off. 1, 22, 76 (al. paratiores).
- II. Subst.: pārens, entis, comm., a subject: parentes abunde habemus, Sall. J. 102, 7: vi quidem regere patriam aut parentes quamquam possis, etc., id. ib. 3, 2: ex voluntate parentium occupare principatum, Vell. 2, 108; and so Tac. A. 1, 59, acc. to Bötticher (but parentes, in this passage, signifies parents; cf. Kritz on Sall. C. 6, 5).
1. parra, ae, f., a bird of ill omen, the common or barn owl; acc. to others, the green woodpecker or the lapwing: picus et cornix ab laevā, corvus, parra ab dexterā consuadent, Plaut. As. 2, 1, 12 Fleck.: impios parrae recinentis omen Ducat, etc., Hor. C. 3, 27, 1 Orell.; cf. Plin. 18, 29, 69, § 292.
2. Parra, ae, m., a Roman surname, Varr. R. R. 3, 5 fin.
Parrhăsĭa (Parră-), ae, f., = Παρρασία, a town of Arcadia, Plin. 4, 6, 10, § 20.
Hence,
- A. Parrhăsis, ĭdis, f. adj., Parrhasian; poet. for Arcadian: Parrhasis ursa, the Great Bear, Ov. H. 18, 152: Arctos, id. Tr. 1, 3, 48: Parrhasides stellae, i. e. septemtriones, id. F. 4, 577.
Subst.: Parrhasis erubuit, i. e. Callisto, Ov. M. 2, 460.
- B. Parrhăsĭus, a, um, adj., Arcadian: Parrhasius Evander, Verg. A. 11, 31: dea, i. e. Carmenta, the mother of Evander, Ov. F. 1, 618: nives, id. ib. 2, 276: virgo, i. e. Callisto, id. Tr. 2, 190: pennae, i. e. given by Mercury, who was an Arcadian, Luc. 9, 660: triones, Charles’s Wain, Mart. 6, 58, 1; called also Parrhasium jugum, id. 6, 25, 2: ursa, the Great Bear, id. 4, 11, 3: axis, the north pole, Sen. Herc. Oet. 1281.
- 2. Transf., Palatine, imperial (because Evander the Arcadian settled on the Palatine Hill): Parrhasia domus, Mart. 7, 56, 2: aula, id. 7, 99, 3; 8, 36, 3; 12, 15, 1.
1. Parrhăsĭus, a, um, v. Parrhasia, B.
2. Parrhăsĭus (Parră-), ĭi, m., = Παρράσιος, a celebrated Greek painter, a native of Ephesus, Plin. 35, 10, 36, § 67 sq.; Prop. 3, 9 (4, 8), 12; Hor. C. 4, 8, 6; Sen. Contr. 5, 34.
Transf.: non multos apud nos futuros Polyclitos et Parrhasios fuisse, Cic. Tusc. 1, 2, 4.
† parrhēsĭastes, ae, m., = παρρησιαστής, a free-speaker, Sen. Ira, 3, 23.
parrĭcīda (pārĭcīda; old collat. form of the nom. sing. PARICIDAS, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. parrici, p. 221 Müll.), ae, comm. [the etym. is disputed; most prob. it is for patricida, from pater-caedo, Quint. 8, 6, 35], the murderer of his or her father or parents, a parricide.
- I. Lit.: majores supplicium in parricidas singulare, Cic. Rosc. Am. 25, 70: nisi forte magis erit parricida, si qui consularem patrem quam si humilem necarit, id. Mil. 7, 17; Sen. Clem. 1, 23, 2; Suet. Aug. 34: Telegoni juga parricidae, Hor. C. 3, 29, 8; Plin. 7, 45, 46, § 149; cf. Sen. ad Marc. 26, 4; Vulg. 1 Tim. 1, 9.
- II. Transf.
- A. The murderer of a near relative: parricida matris quoque aut fratris interfector, Quint. 8, 6, 35: Virginius occisā filiā, ne se ut parricidam liberum aversarentur, etc., Liv. 3, 50, 5; the murderer of his sister, Flor. 1, 3, 6; 3, 1, 6; cf.: Paul. Sent. 5, tit. 24.
- * 2. Adj.: parricida nex, fratricidal, Arn. 3, 115 fin.
- B. The murderer of the chief magistrate (as the father of the country); of the murderers of Cæsar: si parricidae (sunt), cur? etc., Cic. Phil. 2, 13, 31 (v. the passage in connection); cf. id. Fam. 12, 3, 1: Brutus suarum prius virtutum quam patriae parentis parricida, Val. Max. 6, 4, 5; Aus. Caes. 21, 2.
- C. The murderer of a free citizen, a murderer, assassin (syn.: sicarius, percussor): si qui hominem liberum dolo sciens morti duit, paricidas esto, Lex Numae Pompilii ap. Fest. p. 221 Müll.; Lex Tribunic. ap. Fest. s. v. Sacer Mons, p. 318 Müll.: parricida civium, Cic. Cat. 1, 12, 29.
- D. One guilty of high-treason, a traitor (qs. the murderer of his country), a rebel, a sacrilegious wretch, etc.: sacrum sacrove commendatum qui clepserit rapseritque parricida esto, Cic. Leg. 2, 9, 22: magno cum dolore parricidarum, i. e. of Antony’s adherents, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 5: parricidae reipublicae, of Catiline’s associates, Sall. C. 51, 25; 14, 3: vos de crudelissimis parricidis quid statuatis cunctamini? id. ib. 52, 31: Catilinae obstrepere omnes; hostem atque parricidam vocare, id. ib. 31, 8; Flor. 4, 1, 10; Tac. H. 1, 85; id. A. 4, 34, 2.
* parrĭcīdātus, ŭs, m. [parricida], parricide, Quint. 1, 6, 42.
parrĭcīdĭālis or parrĭcīdālis (parĭc-), e, adj. [parricida], pertaining to or producing the crime of parricide, parricidal, murderous: INSIDIATORES, Inscr. Boeckh. Corp. 2971: horror, Arn. 3, 116: manus, Prud. Ham. 14 praef.: scelus, Just. 27, 1, 10; cf. 27, 1, 2: discordiae, id. 39, 3, 1: bellum, i. e. the civil war, Flor. 3, 21: populus Judaeorum, Ambros. Cain et Abel, 1, 2, 5; Quint. Decl. 4, 19; 17, 18.
Adv.: parrĭcīdĭālĭter, murderously: perire, Lampr. Alex. Sev. 1; Aug. Ep. 168.
parrĭcīdĭum, ii, n. [parricida], the murder of one’s father or parents, parricide.
- I. Lit.: patris et patrui parricidium, Cic. Phil. 3, 7, 18; id. Rosc. Am. 26, 73.
- B. Trop., parricide: vituperare quisquam vitae parentem (philosophiam) et hoc parricidio se inquinare audet? Cic. Tusc. 5, 2, 6.
- II. Transf.
- A. The murder of one’s mother, brother, relation, etc.: matris, Suet. Ner. 34: fraternum, Cic. Clu. 11, 31: fratris, Liv. 40, 24: filii, id. 8, 11: patrui, Cic. Phil. 3, 7, 18: lege Pompeia de parricidiis tenetur, qui patrem, matrem, avum, aviam, fratrem, sororem, patruelem, matruelem … patronum, patronam . . . occiderit, etc., Paul. Sent. 5, 24, 1.
Absol., Cic. N. D. 3, 26, 67; Quint. 9, 288; Just. 1, 9: ne parricidio macularent partus suos, nepotum illi, liberūm hi progeniem, Liv. 1, 13, 2; Just. 17, 1.
- B. In gen., of any horrible crime; of the murder of a free citizen: facinus est vinciri civem Romani: scelus verberari: prope parricidium necari, Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170.
Of treason, rebellion (cf. parricida, II. D.): patriae, Cic. Phil. 2, 7, 17; id. Sull. 2, 7; id. Off. 3, 21, 83: publicum, Liv. 28, 29: parricidii quaestores appellabantur, qui solebant creari causā rerum capitalium quaerendarum. Nam parricida non utique is, qui parentem occidisset, dicebatur, sed qualemcumque hominem indemnatum, Fest. p. 221 Müll.
Hence,
- 2. Transf., a name of the Ides of March, as the day when Cæsar was killed: Idus Martias parricidium nominari (placuit), Suet. Caes. 88.