Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. paedīco (pēdīco, Auct. Priap. 68), āre, v. a. [παιδικός], to practise unnatural vice.

  1. I. Lit.: amores, Cat. 21, 4: puerum, Mart. 11, 94, 6.
    Of various forms of unnatural lewdness, Mart. 11, 104, 17; id. 7, 67, 1.
  2. II. Transf., of the tunic, Mart. 11, 99, 2.

paelex (pēlex, and, only in inscriptions, pellex), icis, f. [akin to Sanscr. pallavaka, girl; Gr. παλλακίς, concubine], a kept mistress, concubine of a married man.

  1. I. Lit.: antiqui proprie eam pelicem nominabant, quae uxorem habenti nubebat. Cui generi mulierum etiam poena constituta est a Numā Pompilio hāc lege: paelex aram Junonis ne tangito, etc., Paul. ex Fest. p. 222 Müll.; cf. Gell. 4, 3, 3: libro Memorialium Masurius scribit: pelicem apud antiquos eam habitam, quae, cum uxor non esset, cum aliquo tamen vivebat eamque nunc vero nomine amicam, paulo honestiore concubinam appellari, Dig. 50, 16, 144; Plaut. Cist. 1, 1, 39; id. Merc. 4, 1, 24 et saep.
    With gen. of the wronged wife: filiae paelex, Cic. Clu. 70, 199; id. Or. 30, 108: tune eris et matris paelex et adultera patris? Ov. M. 10, 347: illa Jovis magni paelex, metuenda sorori, id. H. 14, 95: fugit (Medea) ulta paelicem, Magni Creontis filiam, Hor. Epod. 5, 63: horrida, Juv. 2, 57.
    Poet., of the cows, as rivals of Pasiphaë, who had become enamoured of a bull, Ov. A. A. 1, 321.
  2. II. Transf.
    1. A. A kept mistress, concubine, in gen. (post-class.): virginem constupratam servo suo paelicem dederat, Curt. 10, 1, 5: Artaxerxi regi Persarum ex paelicibus centum et quindecim filii fuere, Just. 10, 1, 1; cf.: Granius Flaccus scribit, pelicem quosdam vocare eam, quae uxoris loco sine nuptiis in domo sit. Dig. 50, 16, 144.
    2. B. A male prostitute (postclass.), Paul. ex Fest. p. 222 Müll.: Dolabella eum (Caesarem) pelicem reginae (appellavit), as the favorite of King Nicomedes, Suet. Caes. 49; in apposition, pelices ministri, Mart. 12, 97, 3.
    3. * C. Comically, a substitute: quoties pelex culcita facta mea est (sc. matellae), Mart. 14, 119, 2.

paene (less correctly pēne), adv. [etym. dub.], nearly, almost, as I may say (class.): fores paene effregisti, Plaut. Bacch. 4, 2, 4; id. Am. 4, 2, 6; id. Bacch. 4, 9, 26; id. Truc. 2, 6, 37: aliquem paene perdere, Ter. Heaut. 4, 6, 10: paene amicus, Cic. Fam. 1, 4, 1: paene communis, id. ib. 15, 1, 1: Brutum non minus amo, quam tu: paene dixi quam te, id. Att. 5, 20, 6; id. Rosc. Com. 6, 16: non solum in omnibus civitatibus, sed paene etiam in singulis domibus, factiones sunt, Caes. B. G. 6, 10: quam paene furvae regna Proserpinaevidimus, Hor. C. 2, 13, 21: paene manu, quod amo, tanta est vicinia, tango: Saepe sed, heu! lacrimas hoc mihi paene movet, Ov. H. 18, 179.
Rarely with subj.: nisi nostri equites acutius vidissent, paene concedente adversario superasset, Cic. Fam. 8, 4, 1: legiones duas paene delessent, ni, etc., Amm. 16, 2, 10.
Paene sometimes follows the word it qualifies: omnibus par paene laus tribuitur, Cic. de Or. 3, 7, 28: totidem paene reperiantur genera, id. ib. 3, 9, 34: cuncta paene, id. ib. 3, 32, 127; 3, 55, 209: divini paene est viri, id. Rep. 1, 29, 45; 2, 20, 35; id. Div. 1, 1, 2; id. Leg. 2, 2, 4: et crescere paene opus, Liv. 31, 1, 5; 3, 53, 7; 9, 7, 1; 4, 27, 11: nudā paene cathedrā, Juv. 1, 65.
Sup.: ita mea consilia perturbat paenissume (penissime), utterly, completely, Plaut. Most. 3, 1, 127: me paenissume perdidit, id. Aul. 3, 4, 7: paenissime os alicui sublinere, id. ib. 4, 6, 2; App. M. 8, p. 203; id. Mag. p. 336, 25; cf. Prisc. p. 608 and 1008 P.

paeninsŭla (pēn-), ae, f. [paene-insula], a peninsula, Liv. 26, 42; Cat. 31, 1; Plin. 3, 10, 15, § 95.

1. paenŭla (pēn-), ae, f.,

  1. I. a woollen outer garment covering the whole body, a kind of cloak or mantle, worn on journeys, and also in the city in rainy weather (cf.: laena, lacerna): paenulam in caput induce, ne te noscat, Pompon. ap. Non. 537, 8; so Lucil. ib.: paenulā irretitus, Cic. Mil. 20, 54: incolumi Rhodosfacit quod Paenula solstitio, Hor. Ep. 1, 11, 18; Plin. 8, 48, 73, § 190: non quaerenda est homini, qui habet virtutem, paenula in imbri, Varr. ap. Non. 537, 12: et multo stillaret paenula nimbo, Juv. 5, 79; cf. Varr. ap. Non. l. l.: paenulis intra Urbem frigoris causā ut senes uterentur, permisitmatronas tamen intra Urbem paenulis uti vetuit, Lampr. Alex. Sev. 27; Vulg. 2 Tim. 4, 13.
    In later times also worn by orators, Tac. Or. 39.
    Prov.: paenulam alicui scindere, i. e. to press one strongly to stay (opp.: vix paenulam alicui attingere), Cic. Att. 13, 33, 4.
  2. II. Transf., a covering, cover, envelope, protection, Varr. ap. Non. 448, 27: libertas paenulast tergo tuo, Plaut. Most. 4, 2, 75 Lorenz: ne paenula desit olivis, Mart. 13, 1, 1: supra catinum paenula, ut infundibulum inversum, est attemperata, Vitr. 10, 12.

paenultĭmus (pēn-), a, um, adj. [paene-ultimus],

  1. I. the last but one (post-class. for proximus a postremo, Cic. Or. 64, 217): paenultima meta November, Aus. Ecl. Quotae Cal. Sint Mens. 12.
  2. II. Subst.: pae-nultĭma, ae, f. (sc. syllaba), the penultimate syllable, the penult: paenultimam circumflectere, Gell. 4, 7, 2.

Păsargădae, Persagădae, ārum, f., or Parsagăda, ōrum, n., = Πασαργάδαι, a citadei in Persis, inhabited by the Magi, and containing the tomb of Cyrus, now the ruins of Darabgerd. Plin. 6, 23, 26, § 99; 6, 26, 29, § 116 (al. Frasargida); Curt. 5, 6, 10.

-pe, an enclitic particle with an intensive force [Sauscr. -pa, -pi, which is similarly used; cf. -que], as in prope, nempe, quippe; and appearing as p in quispiam, uspiam, etc. (cf. Corss. Ausspr. 2, 846).

peccāmen, ĭnis, n. [pecco], a fault, sin (late Lat.): omnium peccaminum venia, Hilar. in Matt. 18, 10; 25, 5; Prud. Ap. 979; id. Cath. 9, 96; Hier. in Job, 30.

peccans, antis, Part. and P. a., from pecco.

peccanter, adv., v. pecco, P. a. fin.

peccantĭa, ae, f. [pecco], sin (postclass.), Tert. adv. Jud. 10.

peccātēla, ae, f. [pecco], sin (post-class.), Tert. Anim. 40.

peccātĭo, ōnis, f. [pecco], a failing, fault, sin (post-class.), Gell. 13, 20, 19.

peccātor, ōris, m. [pecco], a transgressor, sinner (post-class.), Lact. 3, 26; Tert. Spect. 3; Vulg. Matt. 9, 10 et saep.

peccātōrĭus, a, um, adj. [peccator], sinful (post-class.), Tert. adv. Marc. 2, 14; id. Carn. Chr. 8.

peccātrix, īcis, f. [peccator], a female sinner (post-class.), Paul. Nol. Carm. 28, 127; Hier. adv. Joann. Jerosol. n. 4; Vulg. Luc. 7, 39.

        1. (β) Adj., sinning, sinful: peccatrix anima, Prud. Cath. prooem. 35: gens, Tert. Spect. 3: generatio, Vulg. Marc. 8, 38: radix, id. 1 Macc. 1, 11.

peccātum, i, n. [pecco],

  1. I. a fault, error, mistake, transgression, sin (syn.: delictum, culpa): pro peccatis supplicium sufferre, Ter. And. 5, 3, 17: corrigere, id. Ad. 4, 3, 2: peccata remordent, Lucr. 3, 827: recte facta sola in bonis actionibus ponens, prave, id est peccata, in malis, Cic. Ac. 1, 10, 37: ut peccatum est, patriam prodere, parentes violare, fana depeculari, quae sunt in effectu; sic timere, sic maerere, sic in libidine esse, peccatum est, etiam sine effectu, id. Fin. 3, 9, 32: culpa ac peccatum, id. Fam. 5, 21, 5: multitudo vitiorum peccatorumque, id. Phil. 2, 17, 43; id. Att. 8, 13, 2: quo illi crimine peccatoque perierunt? id. Cael. 30, 71: libidinum peccatorumque licentia, id. Lael. 22, 83: confiteri, id. N. D. 2, 4, 11; id. de Or. 1, 27, 125: paucis verbis tria magna peccata, blunders, id. Tusc. 3, 20, 47: in peccata incidere, id. Fin. 4, 15, 40: luere peccata, Verg. A. 10, 32: peccati conscius, Ov. Am. 2, 7, 11: peccatis poenas aequas irrogare, Hor. S. 1, 3, 118: peccatis veniam commodare, Tac Agr. 19: abstinere peccatis, Plin. Ep. 8, 22, 2. Here, too, doubtless belongs: nam aetate jam sum, ut non siet peccato mi ignosci aequom Ter. Hec. 5, 1, 11.
  2. II. Transf. (eccl. Lat.).
      1. 1. Guilt: si non venissem peccatum non haberent, Vulg. Johan. 15, 22: cognatio pec-cati, id. Rom. 3, 20; Lact. 6, 13.
      2. 2. The punishment of sin: peccatum vestrum apprehendet vos, Vulg. Num. 32, 23: ipse peccata multorum tulit, id. Isa. 53, 12.

peccātus, ūs, m. [pecco], a failing, fault, trespass (very rare): in manifesto peccatu teneri, Cic. Verr. 2, 2, 78, § 191, acc. to Gell. 13, 20, 17 sq. (al. peccato).

pecco, āvi, ātum, 1, v. n. and

  1. I. a. [often referred to Sanscr. pāpa, pāpaka, wicked; but better to root pik-, to be angry; cf.: piget, pigeo, and Fick, Vergl. Wört. 632], to miss or mistake any thing; to do amiss, to transgress, to commit a fault, to offend, sin: peccare est tamquam transilire lineas, Cic. Par. 3, 1, 20: alius magis alio vel peccat vel recte facit, id. Fin. 3, 14, 48; id. Or. 47, 157: peccare largiter, to make a great mistake, Plaut. Most. 2, 2, 8; id. Ep. 3, 4, 53.
    With acc.: si unam peccavisses syllabam, Plaut. Bacch. 3, 3, 29: aliquid, to offend in any respect: plura in aliquā re, Ter. Ad. 1, 2, 44: Empedocles multa alia peccat, Cic. N. D. 1, 12, 29: eadem fere, id. ib. 1, 12, 31: talia peccandi jam mihi finis erit, Ov. P. 3, 7, 10.
    With in and acc.: si quid in te peccavi . . . in me ipsum peccavi vehementius, Cic. Att. 3, 15, 4: in rem publicam, id. ib. 7, 1, 3 (al. in re publicā).
    With erga aliquem, Plaut. Aul. 4, 10, 62.
    In aliquo or in aliquā re: quod in eo (Valerio) peccandi Germanis causa non esset, Caes. B. G. 1, 47: in servo necando semel peccatur, Cic. Par. 3, 2, 25: in hoc eodem peccat Hieronymus, id. Fin. 2, 10, 32: non modo in vitā sed saepissime et in poëmatis et in oratione peccatur, id. Or. 21, 70.
    With abl. alone: et pecuniā et mollibus consultis, Tac. A. 1, 40: libidine, Juv. 6, 135.
    With dat. of person (late Lat.): Domino, Vulg. Deut. 1, 41; id. 2 Reg. 12, 13.
    De aliquă re, Caecil. ap. Gell. 2, 23, 13.
    1. B. In partic., of sexual sin: quid inter-Est in matronā, ancillā, peccesve togatā? Hor. S. 1, 2, 63; Ov. H. 16, 295; Mart. 1, 35, 2.
  2. II. Transf., of animals and inanim. things, to fail, miscarry: ne Peccet (equus) ad extremum ridendus, Hor. Ep. 1, 1, 9: unus de toto peccaverat orbe comarum Anulus, Mart. 2, 66, 1: si senseris vina peccatura, Pall. 11, 14.
    Hence, peccans, antis, P. a., sinful, full of sin: unus dies bene actus peccanti immortalitati anteponendus, Cic. Tusc. 5, 2, 5.
    Comp.: peccantius, more faulty, worse, Cael. Aur. Acut. 3, 8, 88.
    1. B. As subst.: peccans, antis, comm., an offender, sinner: non prodest latere peccantibus. Sen. Ep. 97, 13: peccantium poena, id. ib. 97, 14: ad officium peccantes redire cogeret, Nep. Ages. 5, 3.
      Adv.: peccanter, wrongly, incorrectly, falsely, Cael. Aur. Acut. 2, 9, 40: definire aliquid, id. ib. 3, 1, 5.

* pĕcŏrālis, e, adj. [pecus], of or belonging to cattle: aestimatio pecoralis multae, Paul. ex Fest. s. v. ovibus, p. 202 Müll.

pĕcŏrārĭus, ii, m. [pecus], a farmer of the public pastures and herds: pecorarius, προβατώδης, Onomast. Vet.

pĕcŏrōsus, a, um, adj. [pecus], rich in cattle (poet.): Palatia, Prop. 5, 9, 3: Phyllos, Stat. Th. 4, 45: ver, id. ib. 10, 229.

pecten, ĭnis, m. [pecto], a comb.

  1. I. Prop., for the hair, Plaut. Capt. 2, 2, 18; Ov. Am. 1, 14, 15: deducit pectine crines, id. M. 4, 311; 12, 409; Petr. 126; Spart. Hadr. 26.
  2. II. Transf., of things resembling a comb.
    1. A. The reed or sley of a weaver’s loom: arguto tenues percurrens pectine telas, Verg. A. 7, 14; Ov. F. 3, 819; cf. id. M. 6, 58; Varr. L. L. 5, 23, § 113.
      1. 2. The weaver’s art, weaving: victa est Pectine Niliaco jam Babylonis acus, Mart. 14, 150, 2.
    2. B. An instrument for heckling flax or combing wool, a comb, card, heckle, Juv. 9, 30; Plin. 11, 23, 27, § 77; Claud. Eutr. 2, 382.
    3. C. A rake: tonsam raro pectine verrit humum, Ov. R. Am. 191; Plin. 18, 30, 72, § 297; Col. 2, 20.
    4. D. A clasping of the hands in distress, Ov. M. 9, 299.
      Of the mingling of the oars of two vessels: mixtis obliquo pectine remis, Luc. 3, 609 dub. (al. pectore).
    5. E. Pecten dentium, a row of teeth, Prud. στεφ. 10, 934.
  3. F. A stripe or vein in wood, Plin. 16, 38, 73, § 185.
  4. G. The hair of the pubes, Juv. 6, 370; Plin. 29, 1, 8, § 26.
    Also, the sharebone, Cels. 8, 1.
  5. H. A kind of dance: Amazonius, Stat. Achill. 2, 156.
  6. K. An instrument with which the strings of the lyre were struck: jamque eadem digitis, jam pectine pulsat eburno, Verg. A. 6, 647 Serv.; Juv. 6, 382.
      1. 2. Transf.
        1. a. A lyre, Val. Fl. 3, 159.
        2. b. A poem or song: dum canimus sacras alterno pectine Nonas, i. e. in distichs, Ov. F. 2, 121.
  7. L. A kind of shell-fish, a scallop: pectinibus patulis jactat se molle Tarentum, Hor. S. 2, 4, 34; Plin. 9, 33, 51, § 101; 9, 51, 74, § 160; 11, 37, 52, § 139; 11, 51, 112, § 267; 32, 11, 53, § 150.
  8. M. Pecten Veneris, a plant, perh. Venus’s comb, needle-weed, Plin. 24, 19, 114, § 175.

pectĭnārĭus, a, um, adj. [pecten],

  1. I. of or belonging to combs, Inscr. Spon. Miscell. Antiq. p. 231, and Inscr. Murat. 982, 7.
  2. II. Subst.: pectĭnārĭus, ii, m., a combmaker, Inscr. Alessi, Antich, d’Este, p. 181; Inscr. Grut. 648, 2, et Fabr. p. 701, n. 221.

pectĭnātim, adv. [pecten], in the form of a comb, like the teeth of a comb: cuniculatim, pectinatim divisa, Plin. 9, 33, 52, § 103: digitis pectinatim inter se implexis, id. 28, 6, 17, § 59 (cf.: digitis inter se pectine junctis, Ov. M. 9, 299): serrati (dentes) pectinatim coëuntes, Plin. 11, 37, 61, § 160; so, pectinatim stipante se dentium serie, id. 8, 25, 37, § 89; 8, 21, 30, § 75; Vitr 1, 5.

pectĭnātor, ōris, m. [pectino], a comber, carder: pectinator, κτενιστής, Gloss. Philox.

pectĭnātus, a, um, Part. and P. a., v. pectino.

pectĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [pecten], to comb, card, heckle.

  1. I. Lit.: caudae setas, App. M. 6, p. 185, 18.
  2. II. Transf., to harrow: segetem, Plin. 18, 21, 50, § 186.
    Hence, pectĭnātus, a, um, P. a., combed, i. e. sloped two ways like a comb: pectenatum (so, not written pectinatum) tectum dicitur a similitudine pectinis in duas partes devexum, ut testudinatum in quatuor, Fest. p. 212 and 213 Müll.

pectĭo, ōnis, f. [pecto], a combing of the hair, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 98.

pectis, ĭdis, f., a plant, called also consolida and symphyton, App. Herb. 59.

pectĭtus, a, um, Part., from pecto.

pecto, pexi (pexui, Alcim. Ep. 77), pexum and pectĭtum, 3, v. a. [Gr. πέκω, πεκτέω, to comb, shear; πόκος, fleece; Lat. pecten], to comb.

  1. I. Lit.: tenues comas, Tib. 1, 9, 68: longas comas, id. 2, 5, 8: caesariem, Hor. C. 1, 15, 14: capillos, Ov. H. 13, 31; cf.: pexisti capillum, Maec. ap. Prisc. p. 903 P: barbam, Juv. 14, 216: pectebat ferum (cervum), Verg. A. 7, 489: capilli pexi, Juv. 11, 150: pexa barba, Mart. 7, 58, 2: ille pexus pinguisque doctor, Quint. 1, 5, 14.
    In a Greek construction: ipsa comas pectar, Ov. H. 13, 39.
  2. II. Transf.
    1. A. To comb, card, heckle: stuppa pectitur ferreis hamis, Plin. 19, 1, 3, § 17: pectitae lanae, Col. 12, 3, 6.
    2. B. To dress, hoe, weed, Col. 10, 148: pectita tellus, id. 10, 94.
      Hence,
  3. III. Trop., comic.: aliquem fusti or pugnis, to give one a dressing or thrashing: leno pugnis pectitur, Plaut. Rud. 3, 2, 47: pugnis, id. Men. 5, 7, 28: aliquem fusti, id. Capt. 4, 2, 116.
    Hence, pexus (as a surname, written PEXSVS, PEXSA, Inscr. Grut. 487, 1; Marin. Iscriz. Alb. p. 91), a, um, P. a., woolly, that still has the nap on, new: tunica, Hor. Ep. 1, 1, 95: vestes, Plin. 8, 48, 73, § 191.
    Hence: pexa munera, prob. a new woolly toga, Mart. 7, 46, 6.
    1. B. Transf.: folium, woolly, Col. 11, 3, 26.

pectŏrālis, e, adj. [pectus],

  1. I. of or belonging to the breast, breast-, pectoral: pectorale os, the breast-bone, Cels. 8, 1: tunicula, Amm. 14, 9, 7: cinctum, App. M. 11, p. 261, 36: fascia, Vulg. Isa. 3, 24 (Hier. in loc., Vulg. Jer. 2, 32).
    Hence,
  2. II. Subst.: pectŏrāle, is, n., a breast-plate, Varr. L. L. 5, § 115 Müll.; Plin. 34, 7, 18, § 43.

pectŏrōsus, a, um, adj. [pectus], with a large or high breast, full-breasted, broadbreasted: sint ergo matrices quadratae, pectorosae, magnis capitibus, Col. 8, 2, 8; Plin. 14, 22, 28, § 140: nemo est feroci pectorosior Marte, Auct. Priap. 37.

pectuncŭlus, i, m. dim. [pecten], a small scallop, Col. 8, 16, 7; Plin. 9, 29, 45, § 84.

pectus, ŏris, n. [kindred with the Sanscr. vakshas, pectus], the breast, in men and animals.

  1. I. Lit., the breast, the breastbone: pectus, hoc est ossa praecordiis et vitalibus natura circumdedit, Plin. 11, 37, 82, § 207; cf. Cels. 8, 7 fin.; 8, 8, 2: meum cor coepit in pectus emicare, Plaut. Aul. 4, 3, 4: dignitas, quae est in latitudine pectoris, Quint. 11, 3, 141: summis digitis pectus appetere, id. 11, 3, 124; 11, 3, 122: pectore adverso, id. 2, 15, 7: aequo pectore, upright, not inclined to one side, id. 11, 3, 125: pectore in adverso ensem Condidit, Verg. A. 9, 347: in pectusque cadit pronus, Ov. M. 4, 578: latum demisit pectore clavum, Hor. S. 1, 6, 28; 2, 8, 90 et saep.; Vulg. Gen. 3, 14.
    In the poets freq., in plur., of a person’s breast: hasta volans perrumpit pectora ferro, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 760 P.; Ov. M. 4, 554.
  2. II. Transf.
    1. A. The stomach (poet.): reserato pectore diras Egerere inde dapesgestit, Ov. M. 6, 663.
    2. B. The breast.
      1. 1. As the seat of affection, courage, etc., the heart, feelings, disposition: somnum socordiamque ex pectore oculisque amovere, Plaut. Ps. 1, 2, 11: Ah, guttula Pectus ardens mi adspersisti, i. e. a little comforted, id. Ep. 4, 1, 32: in amicitiā, nisi, ut dicitur, apertum pectus videas, etc., Cic. Lael. 26, 97: si non ipse amicus per se amatur toto pectore ut dicitur, id. Leg. 1, 18, 49: pietate omnium pectora imbuere, Liv. 1, 21, 1: metus insidens pectoribus, id. 10, 41, 2; 1, 56, 4: quinam pectora semper impavida repens terror invaserit, id. 21, 30, 2: in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium, Quint. 12, 1, 4; 2, 5, 8: te verojam pectore toto Accipio, Verg. A. 9, 276: his ubi laeta deae permulsit pectora dictis, id. ib. 5, 816: robur et aes triplex circa pectus erat, Hor. C. 1, 3, 10; 2, 12, 15: pectoribus mores tot sunt quot in orbe figurae, id. A. A. 1, 759: mollities pectoris, tender-heartedness, id. Am. 3, 8, 18; id. H. 19, 192; so, pectus amicitiae, a friendly heart, a friend, Mart. 9, 15, 2; Stat. S. 4, 4, 103; Manil. 2, 600.
        Of courage, bravery: cum tales animos juvenum et tam certa tulistis Pectora, Verg. A. 9, 249: te vel per Alpium jugaForti sequemur pectore, Hor. Epod. 1, 11; Val. Fl. 6, 288.
        Of conscience: vita et pectore puro, Hor. S. 1, 6, 64: pectora casta, Ov. H. 13, 30.
      2. 2. The soul, spirit, mind, understanding: de hortis toto pectore cogitemus, Cic. Att. 13, 12, 4; so, incumbe toto pectore ad laudem, id. Fam. 10, 10, 2: onerandum complendumque pectus maximarum rerum et plurimarum suavitate, id. de Or. 3, 30, 121: quod verbum in pectus Jugurthae altius descendit, Sall. J. 11, 7; Liv. 1, 59: (stultitiam tuam) in latebras abscondas pectore penitissumo, Plaut. Cist. 1, 1, 64: multipotens pectus habere, ut copiaspectore promat suo, id. Bacch. 4, 1, 8 Fleck.: habentu amicum quoi pectus sapiat? id. Trin. 1, 2, 53; id. Bacch. 4, 4, 12: at Cytherea novas artes, nova pectore versat Consilia, Verg. A. 1, 657: oculis pectoris aliquid haurire, Ov. M. 15, 63; id. Tr. 3, 1, 64: memori referas mihi pectore cuncta, Hor. S. 2, 4, 90: nunc adbibe puro Pectore verba, id. Ep. 1, 2, 68; 2, 1, 128: pectore arripere artes, Tac. Or. 28: pectus est quod disertos facit, et vis mentis, Quint. 10, 7, 15; Ov. P. 2, 4, 24: succinctaque pectora curis, Stat. S. 5, 1, 77: rara occulti pectoris vox, i. e. a reserved disposition, Tac. A. 4, 52: dicere de summo pectore, i.e. without much reflection, Gell. 17, 13, 7.
        Of inspired persons: incaluitque deo quem clausum pectore habebat, Ov. M. 2, 641; Verg. A. 6, 48; Stat. Th. 4, 542.
      3. 3. The person, individual, regarded as a being of feeling or passion: cara sororum Pectora, Verg. A. 11, 216: mihi Thesea pectora juncta fide, Ov. Tr. 1, 3, 66: pectus consulis gerere, Liv. 4, 13; cf. Mart. 9, 15; Manil. 2, 600; Stat. S. 4, 4, 103.

pectuscŭlum, i, n. dim. [pectus], a little breast (late Lat.), Hier. Ep. 22, n. 30: pectus, pectusculum, Not. Tir. p. 58; Vulg. Exod. 29, 26; id. Num. 6, 20.

Pectuscum Pălāti, a part of Rome: Pectuscum Palati dicta est ea regio Urbis, quam Romulus obversam posuit parte, in quā plurimum erat agri Romani ad mare versus, et qui (l. qua) mollissime adibatur Urbs, etc., Fest. p. 213 Müll. [pectus, qs. breastwork].

pĕcu (dat. pecui, Lucil. ap. Gell. infra; plur.: pecua, pecuda;

  1. I. gen. pecuum, Cato ap. Gell. 7, 3, 37: pecubus, Lucr. 6, 1132), n. [v. pecus], cattle, esp. the larger kinds (mostly ante-class.): pastor harum dormit, quom eunt sic a pecu palitantes, the flock, Plaut. Bacch. 5, 2, 5: ne balant quidem, quom a pecu cetero apsunt, id. ib. 5, 2, 20: luna muribus fibras Et pecui addit, Lucil. ap. Gell. 20, 8, 4.
    In plur.: pastores pecuaque salva servassis, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141, 3: homines, pecua beluasque, Naev. ap. Non. 159, 6; so Att. ib. 9; Varr. R. R. 2, 1, 3; Liv. 35, 21, 6: (asinus) non generatur in Ponto, nec aequinoctio verno, ut cetera pecua admittitur, Plin. 8, 43, 68, § 167: pecua ruri pascere, Plaut. Merc. 3, 1, 11.
  2. II. Transf.
    1. A. Plur.: pecua, the places where cattle are kept, pastures, etc.: cum hostium copiae non longe absunt, pecua relinquuntur, agri cultura deseritur, Cic. Imp. Pomp. 6, 15 Halm ad loc.: Italia contremuit, statim pecua agrique deserta, Claud. Mam. Or. 2, 10.
    2. B. Money (cf. pecunia): pecua in cruminā defero, Plaut. Truc. 5, 64: pecuum, Cato ap. Paul. ex Fest. p. 246 Müll.: greges pecuum, Host. ap. Prisc. p. 719 P.
    3. C. Pecu squamosum, i. e. fish, Plaut. Rud. 4, 3, 5 (but in Lucr. 6, 1132, the correct read. is pigris balantibus; v. Lachm. ad h. l.).

pĕcŭālis, e, adj. [pecu], of or belonging to cattle (late Lat.): animal pecuale, Sedul. 1, 146.

pĕcŭārĭus, a, um, adj. [pecu],

  1. I. of or belonging to cattle: res pecuaria, Plaut. Truc. 1, 2, 45: pecuarii greges, herds of cattle, Varr. R. R. 2, 5, 17: quaestio, id. ib. 2, 2, 1: negotiatio, Col. 8, 1, 1: canis, id. 7, 12, 8: res, a stock of cattle, live stock, Cic. Quint. 3, 12.
  2. II. Subst.
    1. A. pĕcŭārĭus, ii, m.
      1. 1. A cattle-breeder, grazier, Varr. R. R. 2, 4: diligentissimus agricola et pecuarius, Cic. Deiot. 9, 27.
      2. 2. A farmer of the public pastures: damnatis aliquot pecuariis, Liv. 10, 47, 4; Inscr. Don. cl. 9, n. 13.
    2. B. pĕcŭārĭa, ae, f., a stock of cattle: omnis pecuariae pecus fundamentum, Varr. R. R. 2, 1: ipse pecuarias habui grandes, in Apuliā oviarias, in Reatino equarias, id. ib. 2, praef. § 6; 2, 1, 3.
      Also, cattle-breeding: librum de pecuariā, Varr. R. R. 3, 1 fin.
    3. C. pĕcŭārĭa, ōrum, n., herds of cattle: mitte in Venerem pecuaria primus, Verg. G. 3, 64; Pers. 3, 9; Plin. 8, 9, 9, § 27.

(pĕcŭasco, ĕre, a false read. for pecus pascere, Minuc. Sentent. de Finib. Genuat. 1, 32, p. 6 Rudorff.)

pĕcŭātus, a, um, adj. [pecu], beastly, brutal, Fulg. Moral. n. 35; cf. pecuatus, θηριώδης, Onomast. Vet.

pĕcŭda, v. pecu and 2. pecus.

pĕcŭdālis, e, adj. [pecu], of or belonging to cattle (post-class.), Mart. Cap. 8, § 806.

Pĕcŭdĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [pecufero, cattle-bearing], an epithet of Sylvanus, Inscr. Murat. 70, 6.

pĕcŭīnus, a, um, adj. [pecu].

  1. I. Lit., of cattle (ante- and post-class.): daps, Cato, R. R. 132, 2: ossa, App. M. 8, p. 215, 49.
    Absol.: pecuina et ferina, App. M. 11 init.
  2. II. Transf., beastly, brutal: animus, App. Mag. 281, 11.

pĕcūlātor, ōris, m. [peculor], an embezzler of public money, a peculator, Cic. Off. 3, 18, 73; Tac. H. 1, 53; Val. Max. 5, 3, 2; Salv. Gub. Dei, 7, 21.

(pĕcūlātōrĭus, a, um, a corrupt read., Varr. L. L. 5, § 95; v. Müll. ad loc.)

pĕcūlātus (PEQVLATVS, Lex Apparit., v. in the foll.), ūs, m. [peculor].

  1. I. Lit., an embezzlement of public money, peculation: peculatus furtum publicum a pecore dictum, sicut et pecunia, eo quod antiqui Romani nihil praeter pecora habebant, Fest. p. 212 Müll.: perfidia et peculatus ex urbe si exulant, Plaut. Pers. 4, 4, 7; Cic. Phil. 12, 5, 12: peculatum facere, id. Rab. Perd. 3, 8: accusari peculatus, Auct. Her. 1, 12, 22: peculatus damnari, Cic. Fl. 18, 43; Liv. 33, 47: SINE MALO PEQVLATV, Lex Apparit. Grut. 628: judices qui peculatu provincias quassavissent, Cod. Th. 9, 28, 1: ad legem Juliam peculatus, Dig. 48, tit. 13.
  2. II. Transf., of the caprice of love: perfidiosus est Amor. Si. Ergo in me peculatum facit, Plaut. Cist. 1, 1, 73.

pĕcūlĭāris, e, adj. [peculium], of or relating to private property.

  1. I. Lit.: peculiaris causa, concerning property, Dig. 41, 2, 44: peculiari nomine, on account of property, ib. 14, 12, 16.
  2. II. Transf.
    1. A. One’s own, belonging to one (cf. proprius): etiam opilio, qui pascit alienas oves, aliquam habet peculiarem, Plaut. As. 3, 1, 36: ovem tibi dabo peculiarem, id. Merc. 3, 1, 27: ut peculiare aliquid in fundo pascere liceat, Varr. R. R. 1, 17: aedes, Dig. 15, 1, 22; 23: nummi, ib. 12, 1, 31: vinum, ib. 33, 6, 9: vectigalibus peculiares servos praeposuit, belonging to him, his own, Suet. Caes. 76: prolatos manu sua e peculiaribus loculis suis id. Galb. 12.
    2. B. One’s own, belonging particularly to one’s self, not held in common with others; proper, special, peculiar: venio ad Lysaniam, peculiarem tuum, Deciane, testem, Cic. Fl. 21, 51: hoc mihi peculiare fuerit, id. Q. Fr. 2, 10, 3: edictum, id. Verr. 2, 3, 14, § 36; Liv. 3, 19, 9: quasi proprio suo et peculiari deo, Suet. Aug. 5: Africae peculiare, quod in oleastro inserit, Plin. 17, 18, 30, § 129: haec sunt peculiaria Arabiae, id. 12, 17, 38, § 77; 19, 8, 41, § 140: me peculiaris quidem impedit ratio, Plin. Ep. 1, 8, 16; 10, 2, 2: luce peculiari nitere, Mart. 4, 64, 8: ut sis ei populus peculiaris, Vulg. Deut. 26, 18: in populum peculiarem, id. ib. 14, 2.
    3. C. Singular, particular, extraordinary, peculiar (post-Aug.): peculiari merito, Suet. Vit. 4: peculiare munus, Just. 36, 4, 3.
      Adv.: pĕcūlĭārĭ-ter.
    1. A. As private property: quaedam etiam ignorantes possidemus, id est quae servi peculiariter paraverunt, Dig. 41, 2, 3; 20, 6, 8.
    2. B. Especially, particularly, peculiarly: folia peculiariter cruribus vitiosis utilia, Plin. 26, 8, 33, § 50: medicinae peculiariter curiosus, id. 25, 2, 3, § 7; Quint. 1, 2, 16; 11, 3, 130; 8, 2, 8 (but in Plin. 36, 20, 37, § 145, the correct read. is peculiaris, not peculiarius; v Sillig ad h. l.).

pĕcūlĭārĭus, a, um, adj. [peculium], of or relating to private property (post-class. for the class. peculiaris): res, Dig. 44, 4, 4: causa, ib. 15, 1, 4 fin. (al. peculiari); Inscr. Murat. 1640, 7: peculium peculiarius, Not. Tir.

pĕcūlĭātus, a, um, Part. and P. a., from peculio.

pĕcūlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [peculium], to give one something for one’s self, as one’s private property; hence, comic. in mal. part., Plaut. Pers. 2, 2, 10.
Hence, pĕ-cūlĭātus. a, um, P. a., furnished with property of his own, that has private property.

  1. A. Lit.: servus, Dig. 21, 1, 18 fin.; 19, 1, 13.
  2. B. Transf.
    1. 1. Furnished, provided with money: bene peculiatus, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 1: libertus satis peculiatus, App. M. 10, 17.
    2. 2. In mal. part.: pulchre pensilibus peculiati, Auct. Priap. 53.

pĕcūlĭŏlum, i, n. dim. [peculium], a little private property, Quint. 1, 5, 46.

pĕcūlĭōsus, a, um, adj. [peculium], having a large private property, wealthy (ante- and post-class.): servus, Plaut. Rud. 1, 2, 24; Sid. Ep. 2, 2 fin.; Aug. in Psa. 38.

pĕcūlĭum, ii, n. [pecus], lit., property in cattle; hence, as in early times all property consisted of cattle, in gen., property.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: peculi sui prodigi (servi), Plaut. Most. 4, 1, 19: cupiditas peculii, Cic. Par. 5, 2 fin.: cura peculi, Verg. E. 1, 33 Serv.; Hor. A. P. 330.
    2. B. In partic., private property.
      1. 1. What the master of the house saves and lays by, money laid by, savings, Dig. 32, 1, 77.
      2. 2. What a wife owns as her independent property, and over which her husband has no control, a private purse, paraphernalia, Dig. 23, 3, 9, § 3.
      3. 3. That which is given by a father or master to his son, daughter, or slave, as his or her private property: frugi sum, nec potest peculium enumerari, Plaut. As. 2, 4, 91: adimere servis peculium, Varr. R. R. 1, 2, 17; 1, 17, 5: filii, Liv. 2, 41; cf. Sen. Ep. 11, 1: Juliam uxorem peculio concesso a patre praebitisque annuis, fraudavit, Suet. Tib. 50: cultis augere peculia servis, fees, Juv. 3, 189.
      4. 4. Castrense, the private property of a son acquired by military service, with the consent of his father (profecticium), or by inheritance through his mother (adventicium); then called quasi castrense, Dig. 49, 17, 5 sqq.; Paul. Sent. 3, 4; cf. Dig. 37, 6, 1.
      5. 5. = membrum virile, Plaut. Ps. 4, 7, 92; id. Most. 1, 3, 96; Petr. S. 8; Lampr. Elag. 9; cf. peculiatus.
  2. II. Trop., that which belongs to one’s self, one’s own.
    Of a letter: sine ullo ad me peculio veniet? without any thing for myself, Sen. Ep. 12, 9.
    Of the people of lsrael: erunt mihi, in die quā ego facio, in peculium, Vulg. Mal. 3, 17.

pĕcūlor, āri, v. dep. n. [peculium], to defraud the public, to embezzle the public money, to peculate: rem publicam, Flor. 3, 17, 3.
Hence, pĕcūlans, antis, P. a.
As subst. plur.: pĕcūlantĭa, ium, n., peculations: vestra, Commod. 70, 13.

pĕcūnĭa, ae (on the oldest inscrr., also written PEQVNIA, as PEQVDES, PEQVLIVM), f. [pecus, because the wealth of the ancients consisted in cattle: pecus, a quo pecunia universa, quod in pecore pecunia tum consistebat pastoribus, Varr. L. L. 5, § 95 Müll.; cf. Fest. s. v. peculatus, p. 212 and 213 Müll.], property, riches, wealth (cf.: divitiae, res, bona, etc.).

  1. I. In gen.: pecunia sacrificium fieri dicebatur, cum frugum fructuumque causā mola pura offerebatur in sacrificio, quia omnis res familiaris, quam nunc pecuniam dicimus, ex his rebus constaret, Fest. p. 244 and 245 Müll.: SI FVRIOSVS EST AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Inv. 2, 50, 148; ib. ap. Ulp. Fragm. tit. 11, § 14: QVI CORONAM PARIT IPSE PECVNIAVE EIVS VIRTVTIS ERGO DVITOR EI, Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 21, 3, 5, § 7: pecuniam facere, to accumulate property, Cic. Div. 1, 49, 111: in alienam pecuniam invadere, id. Rosc. Am. 2, 6: ut pecunia fortunisque nostris contentus sit, id. ib. 3, 7: familiae aliquot cum mapalibus pecoribusque suis (ea pecunia illis est), etc., Liv. 29, 31.
  2. II. In partic., money (syn.: argentum, nummus): qui dabant olim pecuniam, non adnumerabant eam, sed appendebant, Gai. Inst. 1, 122: praesenti pecuniā mercari aliquid, Plaut. Capt. 2, 2, 8: omnia vaenibunt praesenti pecuniā, id. Men. 5, 9, 97: pecunia numerata, Cic. Top. 13, 53: pecunia publica ex aerario erogata, id. Verr. 2, 3, 71, § 165: certa, a specified sum, id. Rosc. Com. 5, 14: potestas pecuniae conficiendae, id. Agr. 2, 13, 33: permagnam ex illā re pecuniam confici posse, id. Verr. 1, 52, 138: pecuniam cogere a civitatibus, id. ib. 2, 3, 73, § 171: pecuniam numerare alicui ab aerario, id. ib. 2, 3, 76, § 177: pecuniam publicam domum suam convertere, id. ib. 2, 3, 76, § 176: pecunias civitatibus distribuereavertere atque auferre, id. ib. 2, 3, 73, § 171: devorare pecuniam publicam, id. ib. 2, 3, 76, § 177: pecuniam alicui dissolvere, id. ib. 2, 3, 77, § 180: solvere alicui, id. Att. 5, 21, 10: pecunias conferre ad statuas, id. Verr. 2, 3, 77, § 180: alicui conferre in usum ejus, id. Fl. 23, 55: transferre in quaestum et fenerationem, id. ib. 23, 56: deferre alicui, id. ib. 23, 55: credita nobis, id. ib.: gravi fenore occupare, id. ib. 25, 59: collocatam habere, id. Imp. Pomp. 7, 18: ex aerario exhaurire, ex vectigalibus redigere, id. Agr. 2, 36, 88: exige pecuniam a civitatibus, id. Verr. 2, 3, 87, § 202: ab sociis maximam pecuniam auferre, id. ib. 2, 3, 96, § 224: plura mala nobis exhibet quam aliud quidquam, Sen. Tranq. 8, 1: majore tormento possidetur quam quaeritur, id. Ep. 19, 6, 16: et pecuniae obediunt omnia, Vulg. Eccl. 10, 19.
    So in plur.: pecunias exigere, capere, imperare, Cic. Pis. 16, 38: pecunias auferre ab aliquo, id. Verr. 2, 3, 76, § 175: pecunias sumere mutuas, id. ib. 2, 1, 10, § 28; 2, 2, 70, § 170: mutuas pecunias faenore quaerens, Liv. 35, 49, 11; Suet. Galb. 9; cf. Zumpt ad Cic. Verr. 1, p. 70: DIES PECVNIAE, the day of payment, Inscr. Grut. 207, 3.
    Hence,
      1. 2. (Late Lat.) Copper coins: scenicis numquam aurum, numquam argentum, vix pecuniam donavit, Lampr. Alex. Sev. 33, § 3.
      2. 3. Personified: Pecunia, the goddess of gain, Arn. 4, 132; cf. Juv. 1, 113.
        Also, an epithet of Jupiter, Aug. Civ. Dei, 7, 11; cf. id. ib. 4, 21; cf. also Hor. Ep. 1, 6, 37.

pĕcūnĭālis, e, adj. [pecunia], of or belonging to money, pecuniary (post-class.): quaestus, Cael. Aur. Tard. 1, 5, 147.

pĕcūnĭārĭē, adv., v. pecuniarius fin.

pĕcūnĭāris, e, adj. [pecunia], of or belonging to money, pecuniary (post-class. and rare for pecuniarius): damnatio, i. e. to pay a fine, Dig. 48, 19, 10 fin. dub. (al. pecuniaria).
Hence, adv.: pĕcūnĭārĭter, relating to money, pecuniarily, Dig. 47, 1, 3.

pĕcūnĭārĭus, a, um, adj. [pecunia],

  1. I. of or belonging to money, pecuniary (class.): rei pecuniariae socius, in a money matter, Cic. Rosc. Am. 40, 117: res, Tac. A. 6, 5: praemia rei pecuniariae magna, great rewards in money, Caes. B. C. 3, 59; Cic. Ep. ad Brut. 1, 18: lis, Quint. 6, 1, 50: quaestiones, id. 12, 1, 26: poena, Dig. 3, 1, 1 med.: condemnatio, to pay a fine, ib. 42, 1, 6.
  2. II. Subst.: pĕcūnĭārĭus, χρηματιστής, Gloss. Gr. Lat.
    Adv.: pĕcūnĭārĭē, pecuniarily: i. q. pecuniariter. Dig. 16, 2, 10.

Pĕcūnĭŏla, ae, m. dim. [pecunia], the surname of one P. Aurelius in the first Punic war, Val. Max. 2, 7, 4.

pĕcūnĭōsus, a, um, adj. [pecunia], that has much money, moneyed, rich, wealthy.

  1. I. Lit. (class.): tum erat res in pecore et locorum possessionibus, ex quo pecuniosi et locupletes vocabantur, Cic. Rep. 2, 9, 16: homines copiis rei familiaris locupletes et pecuniosi, id. Rosc. Com. 15, 44: feminae pecuniosiores, Suet. Aug. 25: homo pecuniosissimus, Cic. Verr. 2, 5, 9, § 24; 1, 16, 47.
  2. II. Transf., that brings money, gain ful: artes, Mart. 5, 56, 8.

1. pĕcus, pecŏris, n. [Zend, pacu, cattle; cf. Goth. faihu; Angl.-Sax. feó, cattle; Germ. Vieh; Engl. fee. Fick refers the word to root pag- of pango, etc.], cattle, as a collective, a herd (opp.: pecus, pecudis, a single head of cattle).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: bubulum pecus, horned cattle, Varr. R. R. 2, 1, 13; Col. 6, 13, 2: ovile, sheep, id. 1 prooem.: caprile, id. ib.: pecus majus et minusde pecore majore, in quo sunt ad tres species naturā discreti, boves, asini, equi, Varr. R. R. 2, 1, 12: equinum, a stud, Verg. G. 3, 72: setigerum pecus, the bristly herd, i. e. the herd of swine, Ov. M. 14, 288: flammatum pecus, the thirsty steeds, Stat. Th. 4, 733: volatile pecus, fowls, hens, Col. 8, 4: ignavum fucos pecus a praesepibus arcent, i. e. the drones, Verg. G. 4, 168.
      So of bees, Col. 9, 8, 6.
      Of seals: omne cum Proteus pecus egit altos Visere montes, Hor. C. 1, 2, 7; cf. of fish: aquatile, Col. 8, 17, 7.
    2. B. In partic, of sheep, small cattle, a flock: pecori et bubus diligenter substernatur. Scabiem pecori et jumentis caveto (shortly after: frondem substernito ovibus bubusque), Cato, R. R. 5, 7: boni pastoris est pecus tondere non deglubere, Tiber. ap. Suet. Tib. 32: balatus pecorum, Verg. G. 3, 554; Plin. 8, 47, 72, § 187.
  2. II. Transf.
    1. A. Of a single animal: inque pecus magnae subito vertare parentis = pecudem, the young lion, Ov. Ib. 459; Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 7, 9.
      In late and eccl. lat. the distinction between pecus, f., and pecus, n., nearly disappears, and the latter is found in all senses of the words; cf. Vulg. Lev. 20, 15; id. 2 Par. 14, 15; id. Isa. 66, 3.
    2. B. Contemptuously, or as a term of abuse, of persons, cattle: mutum et turpe pecus, Hor. S. 1, 3, 100: o imitatores, servum pecus, id. Ep. 1, 19, 19: simul ite, Dindymenae dominae vaga pecora, Cat. 63, 13: sed venale pecus Corythae posteritas, Juv. 8, 62.

2. pĕcus, ŭdis (masc.: pecudi marito, Enn. ap. Prisc. p. 659 P. or Trag. v. 336 Vahl.
Nom. sing., Caesar ap. Prisc. p. 719; cf. Charis. p. 72.
Plur. collat. form, neutr., pecuda, Att., Sisenn., and Cic. ap. Non. 159, 11; v. infra), f. [same root with pecu and pecus, ŏris], a single head of cattle, a beast, brute, animal, one of a herd (opp.: pecus, pecŏris, cattle collectively; different from animal, which includes man).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: Neptuni pecudes terrestres pecudes, Plaut. Ps. 3, 2, 45: squammigerum pecudes, the fishes, Lucr. 2, 343: genus aequoreum, pecudes pictaeque volucres, land animals, Verg. G. 3, 243: genera pecudum ferarum, Varr. R. R. 2, 1: anates buxeis rostris pecudes, Varr. ap. Non. 460, 9: quā pecude (sc. sue) nihil genuit natura fecundius, Cic. N. D. 2, 64, 160: quantum natura hominis pecudibus reliquisque bestiis antecedat, domestic animals, id. Off. 1, 30, 105: ista non modo homines, sed ne pecudes quidem mihi passurae esse videntur, id. Cat. 2, 9, 20; id. Att. 1, 16, 6.
      Plur. neutr. pecuda: vagant, pavore pecuda in tumulis deserunt, Att. ap. Non. 159, 11; Sisenn. ap. Non. 159, 17: cum adhibent in pecuda pastores, Cic. Fragm. ap. Non. 159, 13.
    2. B. In partic.
      1. 1. A head of small cattle, one of a flock: at variae crescunt pecudes armenta feraeque, Lucr. 5, 228.
      2. 2. A sheep: haedi cornigeras norunt matres, agnique petulci balantum pecudes, Lucr. 2, 369; Ov. F. 4, 903: pecudem spondere sacello Balantem, Juv. 13, 232: pecus et caprae, Plin. 24, 11, 53, § 90.
      3. 3. Collectively, = 1. pecus, id genus pecudis, horses, Col. 6, 27, 13.
  2. II. Transf., as a term of reproach for an ignorant, stupid, or filthy person, a beast, brute: istius, pecudis ac putidae carnis consilium, Cic. Pis. 9, 19: istius impurissimae atque intemperantissimae pecudis sordes, id. ib. 29, 72; id. Phil. 8, 3, 9; cf.: Gaius Caesar pecudem auream eum appellare solitus est, Tac. A. 13, 1.

3. pĕcus, ūs, m., i. q. 1. pecus, Lucil. ap. Gell. 20, 8, 4.

* pĕcuscŭlum, i, n. dim. [1. pecus], an animalcule, Juvenc. 2, 593.

pĕda, ae, f., a footstep: peda vestigium humani praecipue pedis, Fest. p. 210 Müll.: peda, pedatura, ἴχνος, Gloss. Philox.

pĕdālĭon, ii, n., a plant, called also proserpinaca, App. Herb. 18.

pĕdālis, e, adj. [pes], of or belonging to the foot, foot-.

  1. I. In gen.; hence, subst.: pĕdālis, is, f. (sc. solea), a slipper, Petr 56.
  2. II. In partic., of the size of a foot, of a foot, as a measure; a foot in length, breadth, thickness, etc.: sol mihi videtur quasi pedalis, a foot in diameter, Cic. Ac. 2, 26, 82; cf. Sen. Q. N. 1, 3, 10: transtra ex pedalibus in latitudinem trabibus, Caes. B. G. 3, 13: longitudo, Col. 4, 7, 3: crassitudo, Plin. 17, 8, 4, § 47: altitudo, id. 20, 22, 91, § 247: spatium, Col. 4, 16, 2: intervalla, Plin. 21, 4, 10, § 21: sulcus, id. 17, 20, 33, § 146.
    Subst.: pĕdālis, is, f., a measure; in gen.: tuae praecisionis, Vulg. Jer. 51, 13.

pĕdāmen, ĭnis, and pĕdāmentum, i, n. [1. pedo], a stake or prop, with which trees and vines are supported: quibus stat recta vinea, dicuntur pedamenta: quae transversa junguntur, jugaPedamentum fere quattuor generum, etc., Varr. R. R. 1, 8, 2; Col. 4, 1, 1; 4, 26, 1; 4, 30, 1: pedaminibus annexae vites, id. 5, 4, 1; Plin. 17, 20, 34, § 147.

pĕdānĕus, a, um, adj. [pes], of the size of a foot, a foot in length, breadth, etc.

  1. I. Lit. (very rare): pedaneum super rudus inducimus, a foot thick, Pall. 6, 11, 2: pedanei ramuli, Sol. 2, 42.
  2. II. Transf.
    1. A. Pedanei judices, petty judges that tried only trifling cases (so called because they had only a low seat and no tribunal), Dig. 3, 1, 1, § 6; so ib. 2, 7, 3; 48, 19, 38, § 10; Paul. Sent. 5, 28; cf. Ps.-Ascon. ad Cic. Div. in Caecil. 15.
    2. B. Pedanei senatores, for pedarii senatores, Gell. 3, 18, 10.

Pĕdānus, a, um, v. 2. Pedum, II.

pĕdārĭus, a, um, adj. [pes], of or belonging to the foot, foot-.
Only transf.

  1. I. pedarii senatores, those senators who had not yet been entered by the censors on the list or roll of senators, and who had no vote of their own, but could merely signify their assent to that of another, Varr. ap. Gell. 3, 18, 5; Tac. A. 3, 65.
    Also as subst.: pĕdārii, ōrum, m., Cic. Att. 1, 19, 9; 1, 20, 4; and in sing.: pedarī sententia, Laber. ap. Gell. 3, 18, 9.
  2. II. Of the size of a foot, a foot long, broad, etc.: EX TIGNO PEDARIO, i. e. a foot wide, Lex. Puteol. ap. Grut. 207, 2.

Pēdăsa, ōrum, and Pēdăsum, i, n., = Πήδασα and Πήδασον, a city in Caria, Liv. 33, 30, 3; Plin. 5, 29, 29, § 107.

* pĕdātim, adv. [pes], foot by foot, one foot after another: leo tantum et camelus (gradiuntur) pedatim, hoc est, ut sinister pes non transeat dextrum sed subsequatur, Plin. 11, 45, 105, § 253.

1. pĕdātūra, ae, f. [pes], the space or extent of a foot, Veg. Mil. 3, 8; Inscr. Grut. 896, 14; Inscr. Don. 168, 1; ib. cl. 13, n. 29.

2. pĕdātūra, ae, f. [1. pedo], a prop of a vine: VINEAE, Inscr. Grut. 215, 2.

1. pĕdātus, a, um, v. 1. pedo, I.

2. pĕdātus, ūs (collat. form of the abl. sing. pĕdāto, Cato; v. in the foll.), m. [1. pedo], an attack, a charge against an enemy (ante-class.): nisi pedatu tertio omnes afflixero, Plaut. Cist. 2, 1, 50; for which: igitur tertio pedato nobis bellum fecere, Cato ap. Non. 64, 20; cf.: tertio pedatu, τρίτῃ περιόδῳ, Gloss. Philox.; and: pedato positum pro repetitu vel accessu quasi per pedem, sicuti nunc vulgo dicitur tertio pedato, Non. 64, 16 sq.; Cato ap. Non. 64, 20; id. ap. Charis. p. 191.

pĕdĕplāna, ōrum, n. (sc. loca) [pesplanus], rooms on the ground-floor (postclass.), Cod. Th. 7, 8, 13.

pĕdē̆pressim, adv. [pes-premo], cautiously: pedetentim et pedepressim dictum est caute, quasi lenta et tarda itione, Non. 29, 3.

pĕdes, itis, m. [pes], one that is or goes on foot.

  1. I. In gen.: etiam si pedes incedat, on foot, afoot, Liv. 28, 9, 15: cum pedes iret in hostem, Verg. A. 6, 881: silvā pedes errat in altā, Ov. M. 14, 364.
    Esp., apposit.: etiam si pedes incedat, Liv. 28, 9, 15: Macedones sciverunt ne (Alexander) pedes venaretur, Curt. 8, 1, 18: ipse equo desiluit, pedesque per nives ingredi coepit, id. 5, 6, 14: agmen circumibat pedes, id. 7, 3, 17.
  2. II. In partic.
    1. A. A foot-soldier: postulavit ne quem peditem ad colloquium Caesar adduceret, Caes. B. G. 1, 42: equitum et peditum copiae, foot-soldiers, foot, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12, C, 1: tria milia et septingenti pedites ierunt, Liv. 35, 40, 5.
      1. 2. Collect., in sing., foot-soldiers, infantry. cum pedes concurrit, Liv. 30, 34: in pedite robur, Tac. Agr. 12: simul pedes, eques, classis apud praedictum amnem convenere, Tac. A. 1, 60; id. H. 4, 70.
      2. 3. Transf.: equites pedites, as a general designation for the entire people; cf. colloq. Engl. horse, foot, and dragoons: equitum peditumque prolem describunto, Cic. Leg. 3, 3, 7: omnes cives Romani equites peditesque, Liv. 1, 44: Romani tollent equites peditesque cachinnum, Hor. A. P. 113.
        In sing.: quodvis genus hominum ibi videas, equitem, peditem, Plaut. Poen. 4, 2, 10.
    2. B. A land-soldier (opp. to a marine, classicus): classicae peditumque expeditiones, Vell. 2, 121, 1.

pĕdester, tris, tre (masc. pedestris, Nep. Eum. 4, 3; Vop. Prob. 21, 1), adj. [pes], on foot, that goes, is done, etc., on foot, pedestrian.

  1. I. Lit.: gratior illi videtur statua pedestris futura, quam equestris, Cic. Phil. 9, 6: equestres et pedestres copiae, foot-soldiers, infantry, id. Fin. 2, 34, 112: copiae, Caes. B. G. 2, 17 al.; Tac. H. 2, 11 fin.; so, pedester exercitus, Nep. Eum. 4, 3: pedestre scutum, of a foot-soldier, Liv. 7, 10: pugna, id. 22, 47: proelium duplex equestre ac pedestre commisit, Suet. Dom. 4: pedestris acies, Tac. A. 2, 17.
      1. 2. In plur. subst. pedestres, foot-soldiers, Just. 11, 9; people on foot, Vulg. Matt. 14, 13; id. Marc. 6, 33.
      2. 3. Pedestria auspicia nominabantur, quae dabantur a vulpe, lupo, equo, ceterisque animalibus quadrupedibus, Paul. ex Fest. p. 244 Müll.
    1. B. Transf., on land, by land: pedestres navalesque pugnae, Cic. Sen. 5: pedestria itinera, the roads by land, Caes. B. G. 3, 9; cf. id. B. C. 2, 32: proelia pedestria, Just. 4, 4, 4: transitus, Plin. 3, 11, 16, § 101; Mart. Spect. 28.
  2. II. Trop., of style, like the Gr. πεζός, not rising above the ground, not elevated.
    1. A. Written in prose, prose (Gr. idiom; Lat. prosa oratio): Plato multum supra prosam orationem et quam pedestrem Graeci vocant, surgit, Quint. 10, 1, 81: pedestres historiae, Hor. C. 2, 12, 9.
    2. B. Plain, common, without poetic flights, without pathos, prosaic: dolet sermone pedestri Telephus, Hor. A. P. 95: quid prius inlustrem satiris musāque pedestri, id. S. 2, 6, 17 (for which: sermones Repentes per humum, id. Ep. 2, 1, 251): opus, Aus. Ep. 16, 78: fabulae, Ter. Maur. p. 2433 P.

pĕdĕtemptim or pĕdĕtentim, adv. [pes-tendo; qs. by stretching out the feet; cf. Doed. Syn. 3, p. 98; hence], step by step, slowly (syn.: paulatim, sensim).

  1. I. Lit.: expectando excrucior. Pa. Pedetemptim, Plaut. Mil. 4, 2, 32: pedetemptim et sedato nisu, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 48 (Trag. Rel. p. 91 Rib.).
    Of elephants: quaerendis pedetentim vadis, in terram evasere, Liv. 21, 28 fin.
  2. II. Trop., by degrees, gradually, cautiously (class.): sensim et pedetemptim, Lucil. ap. Non. 29, 7; cf. Cic. Off. 1, 33, 120: pedetemptim et gradatim accessus, id. Fam. 9, 14, 7; cf.: paulatim et ut dicitur pedetentim interrogando, Quint. 5, 7, 20: timide et pedetemptim istuc descendunt, Cic. Quint. 16; cf.: caute pedetemptimque omnia dicere, id. Clu. 42: viam tentare, Cato ap. Charis. p. 190 P.: di bene vortant quod agas! pedetemptim tamen, Ter. Phorm. 3, 3, 19.
    Comp.: pedetemptius tibi consulam, M. Aur. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 3, 2.

Pĕdĭānus, i, v. Asconius.

Pĕdĭātĭa, ae, f., a nickname of the Roman knight J. Pediatius, on account of his effeminacy, Hor. S. 1, 8, 39.

pĕdĭca, ae, f. [pes], a shackle, fetter, or chain for the feet, a springe, gin, snare (cf.: compes, vinculum tendicula).

  1. I. Lit., Plaut. Poen. 3, 1, 10; Liv. 21, 36: tunc gruibus pedicas et retia ponere cervis, Verg. G. 1, 307; Ov. M. 15, 473; Vulg. Jer. 5, 26: quid, si pedes pedicis coartentur? App. Flor. p. 357, 29.
    1. B. Transf., of the spider’s web, Plin. 11, 24, 28, § 81.
  2. II. Trop., a shackle, fetter (post-class.): amoris, App. M. 2, p. 116, 40: nuptiales, id. ib. 6, p. 182, 41.

* pĕdīcellus, i, m. dim. [pediculus], a little louse, Petr. 57 dub. (al. peduclum).

pĕdĭcĭnus, i, m. [pes], the foot of a press, Cato, R. R. 18, 3.

pĕdīclus, v. pediculus.

pēdīco, etc., v. paedico, etc.

* pĕdīcōsus, a, um, adj. [pedis], full of lice, lousy, Titin. ap. Fest. s. v. pedibus, p. 210 Müll.

pĕdīcŭlāris, e, adj. [pediculus], of or belonging to lice, pedicular: herba pedicularis, lousewort (so called because it kills lice), Col. 6, 30, 8; v. 1. pedicularius: morbus, the lousy distemper, phthiriasis, Serv. Verg. G. 3, 564.

1. pĕdīcŭlārĭus, a, um, adj. [pediculus], of or belonging to lice, pedicular: staphis agria, quam herbam pediculariam quidam vocant, quod pediculos necat, lousewort, Scrib. Comp. 166.

2. pĕdīcŭlārĭus, ii, m., = συντονάριος, one who pressed the scabellum with his foot, qs. a time-marker, Gloss. Philox.

pĕdīcŭlātĭo, φθειρίασις, Gloss. Philox.

A maximum of 100 entries are shown.