Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

1. paedīco (pēdīco, Auct. Priap. 68), āre, v. a. [παιδικός], to practise unnatural vice.

  1. I. Lit.: amores, Cat. 21, 4: puerum, Mart. 11, 94, 6.
    Of various forms of unnatural lewdness, Mart. 11, 104, 17; id. 7, 67, 1.
  2. II. Transf., of the tunic, Mart. 11, 99, 2.

Pĕdĭānus, i, v. Asconius.

Pĕdĭātĭa, ae, f., a nickname of the Roman knight J. Pediatius, on account of his effeminacy, Hor. S. 1, 8, 39.

pĕdĭca, ae, f. [pes], a shackle, fetter, or chain for the feet, a springe, gin, snare (cf.: compes, vinculum tendicula).

  1. I. Lit., Plaut. Poen. 3, 1, 10; Liv. 21, 36: tunc gruibus pedicas et retia ponere cervis, Verg. G. 1, 307; Ov. M. 15, 473; Vulg. Jer. 5, 26: quid, si pedes pedicis coartentur? App. Flor. p. 357, 29.
    1. B. Transf., of the spider’s web, Plin. 11, 24, 28, § 81.
  2. II. Trop., a shackle, fetter (post-class.): amoris, App. M. 2, p. 116, 40: nuptiales, id. ib. 6, p. 182, 41.

* pĕdīcellus, i, m. dim. [pediculus], a little louse, Petr. 57 dub. (al. peduclum).

pĕdĭcĭnus, i, m. [pes], the foot of a press, Cato, R. R. 18, 3.

pĕdīclus, v. pediculus.

pēdīco, etc., v. paedico, etc.

* pĕdīcōsus, a, um, adj. [pedis], full of lice, lousy, Titin. ap. Fest. s. v. pedibus, p. 210 Müll.

pĕdīcŭlāris, e, adj. [pediculus], of or belonging to lice, pedicular: herba pedicularis, lousewort (so called because it kills lice), Col. 6, 30, 8; v. 1. pedicularius: morbus, the lousy distemper, phthiriasis, Serv. Verg. G. 3, 564.

1. pĕdīcŭlārĭus, a, um, adj. [pediculus], of or belonging to lice, pedicular: staphis agria, quam herbam pediculariam quidam vocant, quod pediculos necat, lousewort, Scrib. Comp. 166.

2. pĕdīcŭlārĭus, ii, m., = συντονάριος, one who pressed the scabellum with his foot, qs. a time-marker, Gloss. Philox.

pĕdīcŭlātĭo, φθειρίασις, Gloss. Philox.

pĕdīcŭlo, āre, φθειρίζω, Gloss. Philox.

pĕdīcŭlōsus, a, um, adj. [pediculus], full of lice, lousy, Mart. 12, 59, 8.

1. pĕdīcŭlus (pĕdīclus), i, m. dim. [pes], a little foot.

  1. I. Lit.: pediculi octoni omnibus, Plin. 9, 28, 44, § 83: argentei, Dig. 34, 2, 33.
  2. II. Transf., the foot-stalk or pedicle of a fruit or leaf: pediculi Punicorum, Col. 12, 44, 2: uvarum, id. 12, 43, 1: pediculo brevi sunt folia oleae, Plin. 16, 24, 38, § 91: fungorum, id. 22, 23, 47, § 96.

2. pĕdīcŭlus (pĕdūc-, pĕdunc-), i, m. dim. [pedis], a louse: qui inter pilos palpebrarum pediculi nascuntur: id φθειρίασιν Graeci nominant, Cels. 6, 6, 15; Plin. 29, 6, 38, § 121: ocimi cibus pediculos facit, id. 20, 12, 48, § 120; Col. 8, 7: pediculi terrae, another name for the scarabaei terrestres, Plin. 30, 5, 12, § 39.
In the form peduculus: (marini), Plin. 32, 7, 25, § 77; 32, 8, 28, § 89; Pelag. Vet. 7 med.; cf.: peduculus, φθείρ, Gloss. Philox.: pulex, cimex, peduculus, Not. Tir. p. 176.
Form pedunculus, Pelag. 1, 1.

pĕdĭŏlus, i, v. petiolus.

pĕdis, is, comm. [pes], a louse: est pedis unus ingens in naso, Nov. ap. Non. 220, 26: e capite et e collo eorum crebro eligendi pedes, Varr. R. R. 3, 9: ubi quamque pedem videbat, Plaut. Vidular. Fragm. ib. 220, 28: pedes pulicesque, id. Curc. 4, 2, 14 (cited ap. Fest. s. v. pedibus, p. 210 Müll.); Lucil. ap. Fest. l. l.: pulicesne an cimices an pedes, Liv. Andron. ib.

pĕdĭsĕqua, v. pedisequus.

pĕdĭsĕquus, and lesscorrectly pĕdis-sĕquus, old form pĕdĭsĕcus, a, adj. [pes-sequor], that follows on foot: SERVVS PEDISSEQVVS, Inscr. Murat. 928, 6.
Hence, subst.: pĕdĭsĕquus, i, m., a male attendant; a footman, man-servant, page, lackey; and, pĕdĭsĕqua, ae, f., a female attendant, a waiting-woman, Dig. 31, 1, 67; 34, 1, 17; 40, 4, 59; Plaut. Aul. 3, 5, 27: gnatae pedissequa nutrix anus, id. ib. 4, 10, 77; id. As. 1, 3, 31: vestem, uniones, pedisequos et cetera, Phaedr. 4, 5, 36: clamore pedisequorum nostrorum, Cic. Att. 2, 16, 1; Nep. Att. 13, 3: turba pedisequorum, Col. 1 prooem. 12.
Comically: Pa. Sequere hac me. Py. Pedisecus tibi sum, I’ll follow at your heels, immediately, Plaut. Mil. 4, 2, 18.

  1. B. Trop., a follower, attendant: istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti, Cic. de Or. 1, 55, 236: vix satis idoneae (divitiae) tibi videbuntur, quae virtutis pedisequae sint, the handmaids of virtue, Auct. Her. 4, 14, 20: sapientem quippe pedisequum et imitatorem dei dicimus et sequi arbitramur deum, App. Dogm. Plat. 2, p. 25, 14.

pĕdĭtastellus, i, m. dim. [peditaster, not in use; formed like parasitaster, etc.; cf.: magistellus, cultellus, etc.], a wretched foot-soldier, tramp: at peditastelli quia erant, sivi viverent, Plaut. Mil. 1, 1, 50 Brix ad loc.

pĕdĭtātus, ūs, m. [pedes], foot-soldiers, foot, infantry (opp. equitatus, cavalry): aliquem peditatu, equitatu, copiis instruere, Cic. Phil. 5, 2, 6: equitatum peditatumque cogere, Caes. B. G. 5, 3.
In plur.: peditatibus et equitatibus celeriter iter faciens, Auct. B. Hisp. 37.

pĕdĭto, āre, v. n. [pedes], to go on foot: pedes, peditat, peditatus, Not. Tir. p. 75: pedito, πεζεύω, Gloss. Philox.

pēdĭtum, i, n., v. 2. pedo.

Pĕdĭus, a, the name of a Roman gens.
So,

  1. I. Q. Pedius, a joint-heir with Augustus to Cœsar’s estate, Cic. Att. 9, 14, 1; id. Planc. 7, 17; Suet. Caes. 83; Vell. 2, 65, 2.
  2. II. Q. Pedius, grandson of the former, born dumb, became a great painter, Plin. 35, 4, 7, § 21.

2. pēdo, pĕpēdi (pēdĭtum), 3, v. n. [for perdo, Sanscr. root pard-; Gr. πέρδω, πορδή; cf. Germ. Furz; Engl. fart], to break wind, Hor. S. 1, 8, 46; Mart. 10, 14, 10.
Part. as subst.: pēdĭtum, = crepitus ventris, Cat. 54, 3.