Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

pĕtŭlans, antis, adj. [prop. part. of the obsol. petulo, from peto, qs. falling upon or assailing in jest, i. e.], forward, pert, saucy, impudent, wanton, freakish, petulant.

  1. I. In gen. (class.; syn.: protervus, lascivus, procax): petulantes et petulci etiam appellantur, qui protervo impetu, et crebro petunt laedendi alterius gratiā, Fest. p. 206 Müll.: homo, Cic. de Or. 2, 75, 305: effuse petulans, id. Pis. 5, 10: animalia, Gell. 17, 20, 8: pictura, Plin. 35, 11, 40, § 140: petulans et furiosum genus dicendi, Cic. Brut. 68, 241: Tarentum, Juv. 6, 297.
    Comp., Arn. 4, 151.
    Sup.: imitatio petulantissima, Petr. 92.
  2. II. In partic., wanton, lascivious (class.): si petulans fuisset in aliquā generosā nobili virgine, Cic. Par. 3, 1, 20.
    Adv.: pĕtŭlanter, pertly, wantonly, impudently, petulantly (class.): in aliquem invehi, Cic. Att. 2, 19, 3: vivere, id. Cael. 16, 38.
    Comp.: petulantius, Cic. Cael. 3, 6.
    Sup.: petulantissime, Cic. Att. 9, 19, 1.

pĕtŭlantĭa, ae, f. [petulans].

  1. I. Lit., sauciness, freakishness, impudence, wantonness, petulance (class.; syn. lascivia): itaque a petendo petulantia, a procando, id est poscendo, procacitas nominata est, Cic. Fragm. ap. Non. 23, 18: petulantia et libido magis est adulescentium quam senum, id. Sen. 11, 36: petulantia et audacia, id. Caecin. 35, 103; cf.: te non ulla meae laesit petulantia linguae, Prop. 1, 16, 37.
    In plur.: Naeviuscum ob assiduam maledicentiam et probra in principes civitatis … in vincula conjectus esset … in his fabulis, delicta sua et petulantias dictorum, quibus multos ante laeserat, diluisset, insolent language, libels, Gell. 3, 3, 15.
    1. B. In a milder sense, carelessness, heedlessness (ante-class.): linguae, Suet. Tib. 61; Plaut. Cist. 4, 2, 3.
  2. II. Transf.
    1. A. Of animals, viciousness: cornuti fere perniciosi sunt propter petulantiam, Col. 7, 6, 4.
    2. B. Of things, exuberance, luxuriance: ramorum, Plin. 16, 30, 53, § 124: morbi, violence, Gell. 12, 5, 9.

pĕtulcus, a, um, adj. [peto; cf. petulans init.], butting, apt to butt, with the horns or head (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: agni, Lucr. 2, 368: haedi, Verg. G. 4, 10: caper velaries, Col. 7, 3, 5.
  2. II. Transf., frisky, wanton: haedi petulci dicti ab appetendo: unde et meretrices petulcas vocamus, Serv. Verg. G. 4, 10.