Lewis & Short

physĭcus (scanned phȳsĭcus, Sid. Carm. 15, 101), a, um, adj., = φυσικός,

  1. I. of or belonging to natural philosophy or physics, natural, physical: quiddam physicum, something relating to physics, Cic. Div. 2, 59, 122: ratio, id. N. D. 2, 21, 54: homines, naturalists, Marc. Emp. Carm. Med. 19.
  2. II. Subst.
    1. A. physĭcus, i, m., a natural philosopher, naturalist: ut ait physicus Anaxagoras, Varr. R. R. 1, 40: Democritus, id. ib. 1, 1, 8: non pudet igitur physicum, id est speculatorem venatoremque naturae, petere, etc., Cic. N. D. 1, 30, 83; id. Rep. 5, 3, 5.
      Plur., Cic. de Or. 1, 10, 42; id. Ac. 2, 5, 14.
    2. B. physĭca, ōrum, n., physics: physicorum ignarus, Cic. Or. 34, 119: in physicis alienus, not versed in, id. Fin. 1, 6, 17.
      Hence, adv.: physĭcē, in the manner of naturalists, physically: dicere, Cic. N. D. 3, 7, 18.