Lewis & Short

pinso (pīso), pinsi and pinsŭi, pinsum, pinsĭtum, and pistum (pisatum, Fest. p. 158 Müll.), 3 (also in Varr. R. R. 1, 63 fin., the reading is pinsatur; archaic form of the imperf. pinsibant, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 23 Müll.; v. Enn. p. 147 fin. Vahl.), v. a. [πίσσω, πτίσσω], to beat, pound, bray, crush: pinsunt terram genibus, Enn. ap. Diom. p. 370 P. (Ann. v. 354 Vahl.): flagro, to scourge, Plaut. Merc. 2, 3, 81: si communiter pisunt, Cato, R. R. 136: pilum, quod eo far pisunt: a quo ubi id fit dicitur pistrinum, Varr. L. L. 5, § 138 Müll.: farinam, id. ap. Non. 152, 15: uvam passam, id. R. R. 3, 16: panicum pinsitum, Col. 2, 9, 19; 6, 6, 5: pisente pilo, Plin. 18, 10, 23, § 97; 18, 10, 20, § 93: qui far pisebant, id. 18, 11, 28, § 107: o Jane, a tergo quem nulla ciconia pinsit (v. ciconia), Pers. 1, 58.

1. pīso, āre and ĕre, v. pinso.

2. pīso, ōnis, m. [pinso, piso; cf. pistor], a mortar: marmoreus, Mart. Emp. 8.

3. Pīso, ōnis, m.,

  1. I. a Roman surname in the gens Calpurnia; v. Calpurnius, Cic. Font. 13, 39; Juv. 5, 109.
    Hence,
  2. II. Pīsōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to a Piso, Pisonian: Pisoniana conjuratio, Suet. Ner. 36: Pisoniano vitio, cum loqui nesciret, tacere non potuit (with reference to Cic. Pis. 1, 1, where Cicero charges Piso with lack of eloquence), Hier. Ep. 69, 2.