Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

plācābĭlis, e, adj. [placo].

  1. I. Pass., easy to be pacified, easily appeased, placable (class.): inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes, Auct. Her. 4, 15, 21; 4, 45, 58: animi, Cic. Att. 1, 17, 4: ut eo placabiliorem praebeas, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A fin.: omnia habuisset aequiora et placabiliora, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 95: que quisque est major, magis est placabilis ira (al. irae), Ov. Tr. 3, 5, 31.
    With ad: Hortensii tam placabile ad justas preces ingenium, Liv. 4, 42, 9.
    Poet.: ara Dianae, placable, mild, gentle, Verg. A. 7, 764; so, ara Palici, id. ib. 9, 585.
  2. II. Transf., act., pacifying, appeasing, moderating, pro pitiating, acceptable (ante- and post-class.): te ipsum purgare ipsis coram placabilius est, is more fitted to appease, Ter. Ad. 4, 3, 17; id. Phorm. 5, 7, 68: si una hostia placabilis, placabiliores utique hostiae plures, Lact. 4, 28, 7: lingua, Vulg. Prov. 15, 4: sacrificium, Lact. Epit. 67, 4: hostia, Vulg. Num. 5, 8.
    Adv.: plācābĭlĭter, act., soothingly, appeasingly, Gell. 7, 3, 19.

plācābĭlĭtas, ātis, f. [placabilis], readiness to be appeased, placable disposition, placability: nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate atque clementiā, Cic. Off. 1, 25, 88.

plācābĭlĭter, adv., v. placabilis fin.

plācāmen, ĭnis, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive: caelestis irae placamina, Liv. 7, 2, 3: duc praedicta sacris duro placamina Diti, Sil. 13, 415; cf. placamentum.

plācāmentum, i, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive (postAug.): hoc veluti placamento terrae blandiuntur, Plin. 21, 7, 19, § 42.
In plur.: deŭm placamenta, Tac. A. 15, 44; id. H. 1, 63.

plācātē, adv., v. placo, P. a. fin.

plācātĭo, ōnis, f. [placo], a pacifying, appeasing, propitiating: deorum immortalium, Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Tusc. 4, 28, 60.

plācātōrĭus, a, um, adj. [placo], of or belonging to pacifying, appeasing, or propitiating; appeasing, placatory (post-class.): hostia, Tert. Patient. 13.

plācātrix, īcis, f. [id. through placator; not in use], she that appeases or propitiates (late Lat.): dei (ecclesia), Salv. Gub. D. 3, 9.

plācātus, a, um, Part. and P. a., from placo.

plāco, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf.: placeo, planus].

  1. I. To reconcile; constr. alicui, aliquem (class. and freq.): agedum, fac, illa ut placetur nobis, that she be reconciled to us, Ter. Phorm. 5, 3, 1: vereor ut placari possit, id. ib. 5, 8, 72 (cf.: redigam vos in gratiam, v. 73): coeperas eum mihi placare, Cic. Att. 7, 1, 8: rogavit ut te sibi placarem, id. Fam. 13, 1, 3: his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem quam magistro equitum placarent, Liv. 8, 33, 1: Hannibalem pater filio meo potui placare, id. 23, 9, 4: placare aliquem rei publicae, Cic. Cat. 2, 8, 17.
    Pass.: quae fuit eorum tanta iniquitas, ut placari populo Romano non possent? Cic. N. D. 3, 6, 15: neque nullam spem habebat, patrem sibi placari posse, Liv. 40, 20, 5.
    In mid. force; usually with in and acc.: numquam animo placari potuit in eum, be reconciled, i. e. consent to a reconciliation, Nep. Pelop. 5, 3; cf. id. Iph. 3, 3: homo quietus et sibi ipsi placatus, at peace with himself, tranquil, Cic. Tusc. 4, 17, 37.
    1. B. In gen., to quiet, soothe, calm, assuage, appease, pacify: animos placare ac lenire, Cic. Fin. 1, 14: placare et mitigare animum, id. Phil. 10, 3, 6: numen deorum immortalium, Caes. B. G. 6, 15: aliquem beneficiis, Liv. 4, 33: iram deorum donis, Cic. Leg. 2, 9, 22: benevolos objurgatores, id. N. D. 1, 3, 5: invidiam, Hor. S. 2, 3, 13.
      Poet.: ventos sanguine, Verg. A. 2, 116: Hippotades cum vult, aequora placet, Ov. M. 11, 432: escā ventrem iratum, Hor. S. 2, 8, 5: sitim, to quench, Mart. 1, 50, 17.
  2. II. To endeavor to appease, Hor. C. 2, 14, 6; Ter. Ad. 1, 2, 64.
    Hence, plācātus, a, um, P. a., soothed, appeased, calmed; quiet, gentle, still, calm, peaceful (class.): animi quietus et placatus status, Cic. Tusc. 5, 6, 16: tranquilla, quieta vita, id. Fin. 1, 21, 71: placidae ac minime turbulentae res, id. Or. 19, 63: maria, Verg. A. 3, 69: vultu ac sermone in omnes placato, Liv. 28, 32, 1.
    Comp.: placatiore animo aliquid facere, Liv. 37, 45; 2, 60: dii, Plin. 12, 18, 41, § 83.
    Sup.: quies placatissima, Cic. Tusc. 1, 41, 97.
    Hence, adv.: plācātē, quietly, gently, calmly, composedly (class.): omnia humana placate et moderate feramus, Cic. Fam. 6, 1, 4.
    Comp.: remissius et placatius ferre, Cic. Fam. 6, 13, 3.