Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

plācābĭlis, e, adj. [placo].

  1. I. Pass., easy to be pacified, easily appeased, placable (class.): inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes, Auct. Her. 4, 15, 21; 4, 45, 58: animi, Cic. Att. 1, 17, 4: ut eo placabiliorem praebeas, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A fin.: omnia habuisset aequiora et placabiliora, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 95: que quisque est major, magis est placabilis ira (al. irae), Ov. Tr. 3, 5, 31.
    With ad: Hortensii tam placabile ad justas preces ingenium, Liv. 4, 42, 9.
    Poet.: ara Dianae, placable, mild, gentle, Verg. A. 7, 764; so, ara Palici, id. ib. 9, 585.
  2. II. Transf., act., pacifying, appeasing, moderating, pro pitiating, acceptable (ante- and post-class.): te ipsum purgare ipsis coram placabilius est, is more fitted to appease, Ter. Ad. 4, 3, 17; id. Phorm. 5, 7, 68: si una hostia placabilis, placabiliores utique hostiae plures, Lact. 4, 28, 7: lingua, Vulg. Prov. 15, 4: sacrificium, Lact. Epit. 67, 4: hostia, Vulg. Num. 5, 8.
    Adv.: plācābĭlĭter, act., soothingly, appeasingly, Gell. 7, 3, 19.

plācābĭlĭtas, ātis, f. [placabilis], readiness to be appeased, placable disposition, placability: nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate atque clementiā, Cic. Off. 1, 25, 88.

plācābĭlĭter, adv., v. placabilis fin.

plācāmen, ĭnis, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive: caelestis irae placamina, Liv. 7, 2, 3: duc praedicta sacris duro placamina Diti, Sil. 13, 415; cf. placamentum.

plācāmentum, i, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive (postAug.): hoc veluti placamento terrae blandiuntur, Plin. 21, 7, 19, § 42.
In plur.: deŭm placamenta, Tac. A. 15, 44; id. H. 1, 63.

plācātē, adv., v. placo, P. a. fin.

plācātĭo, ōnis, f. [placo], a pacifying, appeasing, propitiating: deorum immortalium, Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Tusc. 4, 28, 60.

plācātōrĭus, a, um, adj. [placo], of or belonging to pacifying, appeasing, or propitiating; appeasing, placatory (post-class.): hostia, Tert. Patient. 13.

plācātrix, īcis, f. [id. through placator; not in use], she that appeases or propitiates (late Lat.): dei (ecclesia), Salv. Gub. D. 3, 9.

plācātus, a, um, Part. and P. a., from placo.

plăcens, entis, Part. and P. a., from placeo.

plăcenta, ae, f., = πλακοῦς, a cake, Cato, R. R. 76; Hor. Ep. 1, 10, 11; id. S. 2, 8, 24; Juv. 11, 59; Mart. 5, 39, 3; 6, 75, 1; 9, 91, 18.
For an offering, Vulg. Jer. 7, 18.

plăcentārĭus, ĭi, m. [placenta], a pastry-cook, confectioner (late Lat.): inter urbana ministeria continentur … placentarii, Paul. Sent. 3, 6, 72; cf.: πλακουντάριος, placentarius, dulciarius, Gloss. Philox.

1. plăcentĭa, ae, f. [placeo], suavity, courteousness (post-class.), App. Dogm. Plat. 2, p. 15, 33.

2. Plăcentĭa, ae, f.,

  1. I. a city in Gallia Cispadana, on the Po, the modern Piacenza, Liv. 21, 25; 56 sq.; 27, 39; 31, 10 al.; Vell. 1, 14 fin.; Cic. Att. 6, 9, 5; Tac. H. 2, 17; Sil. 8, 593.
    Hence,
  2. II. Plăcentī-nus, a, um, adj., of or belonging to Placentia, Placentian, Placentine: municipium, Cic. Pis. 23, 53: calices, id. ib. 27, 67: turma, Liv. 44, 40: Tinca, from Placentia, Cic. Brut. 46, 172.
    In plur. subst.: Plă-centīni, ōrum, m., the inhabitants of Placentia, the Placentines, Liv. 27, 10; 31, 21 al.
    1. B. In a burlesque double sense: Placentini milites, Placentine soldiers and placenta (cake) soldiers, i. e. pastry-cooks, Plaut. Capt. 1, 2, 59.

plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. (part. fut. pass.: dos placenda, Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ungor ut illi placeam, Plaut. Cas. 2, 3, 11: meo neque cara’st cordi neque placet, id. Ep. 1, 2, 30: si placeo, utere, Ter. Phorm. 3, 2, 43: non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio, Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44: nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13: exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem, id. Att. 13, 1: tibi Ne Enipeus Plus justo placeat, Hor. C. 3, 7, 24: dis, quibus septem placuere colles, id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35: quid placet aut odio est, id. ib. 2, 1, 101: quod spiro et placeo (si placeo) tuum est, id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29: sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc., Nep. Arist. 1, 4: quis gener hic placuit censu minor, Juv. 3, 160: Deo placere non possunt, Vulg. Rom. 8, 8.
      As act.: si illa tibi placet, placenda dos quoque’st quam dat tibi, must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.
    2. B. In partic.
      1. 1. In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction: primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti, Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11: populo ut placerent quas fecisset fabulas, Ter. And. prol. 3; id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt, id. ib. 13.
      2. 2. Placere sibi, to be pleased or satisfied with one’s self, to flatter one’s self, to pride or plume one’s self: ego numquam mihi minus quam hesterno die placui, Cic. de Or. 2, 4, 15: nolo tibi tam valde placeas, Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63: tu tibi tunc curruca places, Juv. 6, 276: omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant, Sid. Ep. 7, 9.
  2. II. Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
    1. A. In gen.
          1. (α) With dat.: ut ipsi auctori hujus disciplinae placet, Cic. Fin. 1, 9, 29: ut doctissimis sapientissimisque placuit, id. Div. 1, 49, 110: postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem, id. de Or. 1, 34, 155: ita nobis placitum est, ut, etc., Auct. Her. 2, 1, 1: sic Justitiae placitumque Parcis, Hor. C. 2, 17, 16: si placitum hoc Superis, Val. Fl. 3, 296.
            With subject-clause: duo placet esse Carneadi genera visorum, Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60: sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere, Hor. C. 1, 33, 10: quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc., id. S. 1, 3, 96.
          2. (β) Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70: sed, si placet, in hunc diem hactenus, id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51: placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent, id. Rep. 1, 12, 18.
            With neutr. pron. as subj.: hocine placet? Plaut. Am. 1, 3, 16.
            With subj.: placuit ad hunc primum ferremus aditum, App. M. 4, 9.
            With subject-clause: placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc., Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56: si enim pecunias aequari non placet, id. ib. 1, 32, 49: hos corripi placitum, Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.
    2. B. In partic.
      1. 1. In publicists’ lang., to resolve, will, order, determine: senatui placere, ut C. Pansa, etc., Cic. Phil. 14, 14, 38: senatui placere, C. Cassium, etc., id. ib. 11, 12, 30: deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi, Caes. B. G. 7, 15: quamobrem placitum est mihi, ut, etc., Cic. Att. 8, 12, A, § 4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere, Suet. Aug. 44 fin.; cf.: quid placeat, die, your decision, Juv. 10, 338.
      2. 2. Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers: Deo placere, Vulg. Num. 23, 27; v. deus.
        Hence,
    1. * A. plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear: expetendum esse quod non placens sit, Cic. Fin. 3, 8: placens uxor, Hor. C. 2, 14, 21.
      Acceptable: hostia placens Deo, Vulg. Phil. 4, 18: sibi placentes, self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.
    2. B. plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.): placita es simplicitate tuā, you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18: oliva, Verg. G. 2, 425: amor, id. A. 4, 38: bona, Ov. H. 17, 98: in locum ambobus placitum exercitus conveniunt, Sall. J. 81, 1: artes, Tac. A. 2, 66: exemplum, id. ib. 4, 37: eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc., Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).
      Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24: placiti dies, appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.
      1. 2. Subst.: plăcĭtum, i, n.
        1. a. Prop., that which is pleasing or agreeable: ultra placitum laudare, more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.
        2. b. Transf.
          1. (α) An opinion, sentiment (post-Aug.): Catonis placita de olivis, Plin. 15, 5, 6, § 20.
          2. (β) A determination, prescription, order: medicorum placita, Plin. 14, 22, 28, § 143.
          3. (γ) A maxim, principle: ipse (Rubellius) placita majorum colebat, Tac. A. 14, 22: sapientium placita, id. ib. 16, 19: Stoicorum, id. H. 3, 81: philosophorum, id. Or. 19: nec est quare hoc inter nostra placita mireris, Sen. Ep. 66, 45: decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita, Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. § 37: Babyloniorum, Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

plăcĭbĭlis, e, adj. [placeo], that can please, pleasing (post-class.), Tert. Resurr. Carn. 43.

plăcĭdē, adv., v. placidus fin.

Plăcĭdēiānus, i, v. Pacideianus.

plăcĭdĭtas, ātis, f. [placidus], mildness, gentleness of nature or disposition, placidity (very rare): oves assumptas propter placiditatem, Varr. R. R. 2, 1; Auct. ap. Gell. 13, 22, 19.

plăcĭdo, āvi, āre, v. a. [placidus], to soothe, calm (late Lat.): cursus suos, Ambros. Virg. 3; id. de Cain et Abel, 1, 3, 11; id. Jac. et Vit. Beat. 2, 6, 28.

plăcĭdŭlus, a, um, adj. dim. [id.], gentle, quiet, still (post-class.): cinis placidula, Aus. Parent. 27.

plăcĭdus, a, um, adj. [placeo, qs. pleasing, mild; hence], gentle, quiet, still, calm, mild, peaceful, placid (class.; syn.: quietus, mollis, lenis).

  1. I. In gen.
    1. A. Of persons: clemens, placidus, Ter. Ad. 5, 4, 10: reddere aliquem placidum, Plaut. Curc. 4, 3, 49; Ter. Ad. 4, 1, 18; Cic. Caecin. 10.
    2. B. Of things: caelum, Sil. 12, 667: placidus et serenus dies, Plin. Ep. 5, 6, 14: mare, id. ib. 9, 26: pontus, Lucr. 5, 1004: amnis, Ov. M. 1, 702: placida quietaque constantia, Cic. Tusc. 4, 5, 10: placida ac lenis senectus, id. Sen. 5, 13: oratio, id. de Or. 2, 43, 183: vita, Lucr. 5, 1122: mors, Verg. A. 6, 522: somnus, Ov. F. 3, 185: urbs, Verg. A. 7, 46: nec quidquam magnum est nisi quod simul placidum, Sen. Ira, 1, 21, 4: re placidā atque otiosā, i. e. in quiet times, Plaut. Truc. 1, 1, 56.
      Comp.: nihil illis placidius, aut quietius erat, Liv. 3, 14: loca placidiora, less visited with unfavorable weather, Pall. 1, 6.
      Sup.: placidissima pax, Cic. Tusc. 5, 16, 48: tellus placidissima, Verg. A. 3, 78.
  2. II. In partic.
    1. A. Of fruits, ripe, mellow: uva, Sedul. 1, 29.
    2. B. Of plants, trees, etc., not wild, fruitful: arbores placidiores, Plin. 16, 5, 6, § 16.
      Hence, adv.: plă-cĭdē, softly, gently, quietly, calmly, peacefully, placidly (class.): forem aperire, Plaut. Bacch. 4, 7, 35: placide volo, id. Merc. 1, 2, 47: propere hoc, non placide decet (sc. agi), id. Mil. 2, 2, 65: ire, gently, lightly, Ter. Phorm. 5, 6, 27: progredi, Caes. B. G. 6, 7: placide et sedate ferre dolorem, Cic. Tusc. 2, 24, 58: placide et sedate loqui, id. Or. 27, 92: placide et benigne verba facere, Sall. J. 102, 12: placide et comiter (inquit), Gell. 19, 1, 13.
      Comp.: plebem in magistratu placidius tractare, Sall. C. 39, 2.
      Sup.: placidissime respondit, Aug. Conf. 6, 1.

plăcītis, ĭdis, f., = πλακῖτις, a kind of calamine produced in a furnace, Plin. 34, 10, 22, § 102.

* plăcĭto, āre, v. freq. n. [placeo], to be very pleasing: neque placitant mores, Plaut. Bacch. 4, 10, 6.

plăcĭtum, i, n., v. placeo, P. a. B. 2.

plăcĭtus, a, um, Part. and P. a., from placeo.

plăcīvus, a, um, adj. [placeo], pleasing: ἀρεστός, placivus, Gloss. Gr. Lat.

plāco, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf.: placeo, planus].

  1. I. To reconcile; constr. alicui, aliquem (class. and freq.): agedum, fac, illa ut placetur nobis, that she be reconciled to us, Ter. Phorm. 5, 3, 1: vereor ut placari possit, id. ib. 5, 8, 72 (cf.: redigam vos in gratiam, v. 73): coeperas eum mihi placare, Cic. Att. 7, 1, 8: rogavit ut te sibi placarem, id. Fam. 13, 1, 3: his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem quam magistro equitum placarent, Liv. 8, 33, 1: Hannibalem pater filio meo potui placare, id. 23, 9, 4: placare aliquem rei publicae, Cic. Cat. 2, 8, 17.
    Pass.: quae fuit eorum tanta iniquitas, ut placari populo Romano non possent? Cic. N. D. 3, 6, 15: neque nullam spem habebat, patrem sibi placari posse, Liv. 40, 20, 5.
    In mid. force; usually with in and acc.: numquam animo placari potuit in eum, be reconciled, i. e. consent to a reconciliation, Nep. Pelop. 5, 3; cf. id. Iph. 3, 3: homo quietus et sibi ipsi placatus, at peace with himself, tranquil, Cic. Tusc. 4, 17, 37.
    1. B. In gen., to quiet, soothe, calm, assuage, appease, pacify: animos placare ac lenire, Cic. Fin. 1, 14: placare et mitigare animum, id. Phil. 10, 3, 6: numen deorum immortalium, Caes. B. G. 6, 15: aliquem beneficiis, Liv. 4, 33: iram deorum donis, Cic. Leg. 2, 9, 22: benevolos objurgatores, id. N. D. 1, 3, 5: invidiam, Hor. S. 2, 3, 13.
      Poet.: ventos sanguine, Verg. A. 2, 116: Hippotades cum vult, aequora placet, Ov. M. 11, 432: escā ventrem iratum, Hor. S. 2, 8, 5: sitim, to quench, Mart. 1, 50, 17.
  2. II. To endeavor to appease, Hor. C. 2, 14, 6; Ter. Ad. 1, 2, 64.
    Hence, plācātus, a, um, P. a., soothed, appeased, calmed; quiet, gentle, still, calm, peaceful (class.): animi quietus et placatus status, Cic. Tusc. 5, 6, 16: tranquilla, quieta vita, id. Fin. 1, 21, 71: placidae ac minime turbulentae res, id. Or. 19, 63: maria, Verg. A. 3, 69: vultu ac sermone in omnes placato, Liv. 28, 32, 1.
    Comp.: placatiore animo aliquid facere, Liv. 37, 45; 2, 60: dii, Plin. 12, 18, 41, § 83.
    Sup.: quies placatissima, Cic. Tusc. 1, 41, 97.
    Hence, adv.: plācātē, quietly, gently, calmly, composedly (class.): omnia humana placate et moderate feramus, Cic. Fam. 6, 1, 4.
    Comp.: remissius et placatius ferre, Cic. Fam. 6, 13, 3.

plăcor, ōris, m. [placeo], contentment, approval, satisfaction (eccl. Lat.), Vulg. Ecclus. 4, 13; 39, 23; cf.: placor, ἀρέσκεια, Gloss. Cyrill.