No entries found. Showing closest matches:
plācābĭlis, e, adj. [placo].
- I. Pass., easy to be pacified, easily appeased, placable (class.): inimicis te placabilem, amicis inexorabilem praebes, Auct. Her. 4, 15, 21; 4, 45, 58: animi, Cic. Att. 1, 17, 4: ut eo placabiliorem praebeas, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A fin.: omnia habuisset aequiora et placabiliora, Cic. Verr. 2, 2, 38, § 95: que quisque est major, magis est placabilis ira (al. irae), Ov. Tr. 3, 5, 31.
With ad: Hortensii tam placabile ad justas preces ingenium, Liv. 4, 42, 9.
Poet.: ara Dianae, placable, mild, gentle, Verg. A. 7, 764; so, ara Palici, id. ib. 9, 585.
- II. Transf., act., pacifying, appeasing, moderating, pro pitiating, acceptable (ante- and post-class.): te ipsum purgare ipsis coram placabilius est, is more fitted to appease, Ter. Ad. 4, 3, 17; id. Phorm. 5, 7, 68: si una hostia placabilis, placabiliores utique hostiae plures, Lact. 4, 28, 7: lingua, Vulg. Prov. 15, 4: sacrificium, Lact. Epit. 67, 4: hostia, Vulg. Num. 5, 8.
Adv.: plācābĭlĭter, act., soothingly, appeasingly, Gell. 7, 3, 19.
plācābĭlĭtas, ātis, f. [placabilis], readiness to be appeased, placable disposition, placability: nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate atque clementiā, Cic. Off. 1, 25, 88.
plācābĭlĭter, adv., v. placabilis fin.
plācāmen, ĭnis, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive: caelestis irae placamina, Liv. 7, 2, 3: duc praedicta sacris duro placamina Diti, Sil. 13, 415; cf. placamentum.
plācāmentum, i, n. [placo], a means of pacifying or appeasing, a lenitive (postAug.): hoc veluti placamento terrae blandiuntur, Plin. 21, 7, 19, § 42.
In plur.: deŭm placamenta, Tac. A. 15, 44; id. H. 1, 63.
plācātē, adv., v. placo, P. a. fin.
plācātĭo, ōnis, f. [placo], a pacifying, appeasing, propitiating: deorum immortalium, Cic. N. D. 3, 2, 5; id. Tusc. 4, 28, 60.
plācātōrĭus, a, um, adj. [placo], of or belonging to pacifying, appeasing, or propitiating; appeasing, placatory (post-class.): hostia, Tert. Patient. 13.
plācātrix, īcis, f. [id. through placator; not in use], she that appeases or propitiates (late Lat.): dei (ecclesia), Salv. Gub. D. 3, 9.
plācātus, a, um, Part. and P. a., from placo.
plăcens, entis, Part. and P. a., from placeo.
plăcenta, ae, f., = πλακοῦς, a cake, Cato, R. R. 76; Hor. Ep. 1, 10, 11; id. S. 2, 8, 24; Juv. 11, 59; Mart. 5, 39, 3; 6, 75, 1; 9, 91, 18.
For an offering, Vulg. Jer. 7, 18.
plăcentārĭus, ĭi, m. [placenta], a pastry-cook, confectioner (late Lat.): inter urbana ministeria continentur … placentarii, Paul. Sent. 3, 6, 72; cf.: πλακουντάριος, placentarius, dulciarius, Gloss. Philox.
1. plăcentĭa, ae, f. [placeo], suavity, courteousness (post-class.), App. Dogm. Plat. 2, p. 15, 33.
2. Plăcentĭa, ae, f.,
- I. a city in Gallia Cispadana, on the Po, the modern Piacenza, Liv. 21, 25; 56 sq.; 27, 39; 31, 10 al.; Vell. 1, 14 fin.; Cic. Att. 6, 9, 5; Tac. H. 2, 17; Sil. 8, 593.
Hence,
- II. Plăcentī-nus, a, um, adj., of or belonging to Placentia, Placentian, Placentine: municipium, Cic. Pis. 23, 53: calices, id. ib. 27, 67: turma, Liv. 44, 40: Tinca, from Placentia, Cic. Brut. 46, 172.
In plur. subst.: Plă-centīni, ōrum, m., the inhabitants of Placentia, the Placentines, Liv. 27, 10; 31, 21 al.
- B. In a burlesque double sense: Placentini milites, Placentine soldiers and placenta (cake) soldiers, i. e. pastry-cooks, Plaut. Capt. 1, 2, 59.
plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. (part. fut. pass.: dos placenda, Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).
- I. Lit.
- A. In gen.: ungor ut illi placeam, Plaut. Cas. 2, 3, 11: meo neque cara’st cordi neque placet, id. Ep. 1, 2, 30: si placeo, utere, Ter. Phorm. 3, 2, 43: non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio, Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44: nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13: exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem, id. Att. 13, 1: tibi Ne Enipeus Plus justo placeat, Hor. C. 3, 7, 24: dis, quibus septem placuere colles, id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35: quid placet aut odio est, id. ib. 2, 1, 101: quod spiro et placeo (si placeo) tuum est, id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29: sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc., Nep. Arist. 1, 4: quis gener hic placuit censu minor, Juv. 3, 160: Deo placere non possunt, Vulg. Rom. 8, 8.
As act.: si illa tibi placet, placenda dos quoque’st quam dat tibi, must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.
- B. In partic.
- 1. In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction: primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti, Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11: populo ut placerent quas fecisset fabulas, Ter. And. prol. 3; id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt, id. ib. 13.
- 2. Placere sibi, to be pleased or satisfied with one’s self, to flatter one’s self, to pride or plume one’s self: ego numquam mihi minus quam hesterno die placui, Cic. de Or. 2, 4, 15: nolo tibi tam valde placeas, Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63: tu tibi tunc curruca places, Juv. 6, 276: omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant, Sid. Ep. 7, 9.
- II. Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
- A. In gen.
- (α) With dat.: ut ipsi auctori hujus disciplinae placet, Cic. Fin. 1, 9, 29: ut doctissimis sapientissimisque placuit, id. Div. 1, 49, 110: postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem, id. de Or. 1, 34, 155: ita nobis placitum est, ut, etc., Auct. Her. 2, 1, 1: sic Justitiae placitumque Parcis, Hor. C. 2, 17, 16: si placitum hoc Superis, Val. Fl. 3, 296.
With subject-clause: duo placet esse Carneadi genera visorum, Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60: sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere, Hor. C. 1, 33, 10: quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc., id. S. 1, 3, 96.
- (β) Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70: sed, si placet, in hunc diem hactenus, id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51: placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent, id. Rep. 1, 12, 18.
With neutr. pron. as subj.: hocine placet? Plaut. Am. 1, 3, 16.
With subj.: placuit ad hunc primum ferremus aditum, App. M. 4, 9.
With subject-clause: placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc., Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56: si enim pecunias aequari non placet, id. ib. 1, 32, 49: hos corripi placitum, Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.
- B. In partic.
- 1. In publicists’ lang., to resolve, will, order, determine: senatui placere, ut C. Pansa, etc., Cic. Phil. 14, 14, 38: senatui placere, C. Cassium, etc., id. ib. 11, 12, 30: deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi, Caes. B. G. 7, 15: quamobrem placitum est mihi, ut, etc., Cic. Att. 8, 12, A, § 4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere, Suet. Aug. 44 fin.; cf.: quid placeat, die, your decision, Juv. 10, 338.
- 2. Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers: Deo placere, Vulg. Num. 23, 27; v. deus.
Hence,
- * A. plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear: expetendum esse quod non placens sit, Cic. Fin. 3, 8: placens uxor, Hor. C. 2, 14, 21.
Acceptable: hostia placens Deo, Vulg. Phil. 4, 18: sibi placentes, self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.
- B. plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.): placita es simplicitate tuā, you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18: oliva, Verg. G. 2, 425: amor, id. A. 4, 38: bona, Ov. H. 17, 98: in locum ambobus placitum exercitus conveniunt, Sall. J. 81, 1: artes, Tac. A. 2, 66: exemplum, id. ib. 4, 37: eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc., Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).
Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24: placiti dies, appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.
- 2. Subst.: plăcĭtum, i, n.
- a. Prop., that which is pleasing or agreeable: ultra placitum laudare, more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.
- b. Transf.
- (α) An opinion, sentiment (post-Aug.): Catonis placita de olivis, Plin. 15, 5, 6, § 20.
- (β) A determination, prescription, order: medicorum placita, Plin. 14, 22, 28, § 143.
- (γ) A maxim, principle: ipse (Rubellius) placita majorum colebat, Tac. A. 14, 22: sapientium placita, id. ib. 16, 19: Stoicorum, id. H. 3, 81: philosophorum, id. Or. 19: nec est quare hoc inter nostra placita mireris, Sen. Ep. 66, 45: decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita, Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. § 37: Babyloniorum, Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.
plăcĭbĭlis, e, adj. [placeo], that can please, pleasing (post-class.), Tert. Resurr. Carn. 43.
plăcĭdē, adv., v. placidus fin.
Plăcĭdēiānus, i, v. Pacideianus.
plăcĭdĭtas, ātis, f. [placidus], mildness, gentleness of nature or disposition, placidity (very rare): oves assumptas propter placiditatem, Varr. R. R. 2, 1; Auct. ap. Gell. 13, 22, 19.
plăcĭdo, āvi, āre, v. a. [placidus], to soothe, calm (late Lat.): cursus suos, Ambros. Virg. 3; id. de Cain et Abel, 1, 3, 11; id. Jac. et Vit. Beat. 2, 6, 28.
plăcĭdŭlus, a, um, adj. dim. [id.], gentle, quiet, still (post-class.): cinis placidula, Aus. Parent. 27.
plăcĭdus, a, um, adj. [placeo, qs. pleasing, mild; hence], gentle, quiet, still, calm, mild, peaceful, placid (class.; syn.: quietus, mollis, lenis).
- I. In gen.
- A. Of persons: clemens, placidus, Ter. Ad. 5, 4, 10: reddere aliquem placidum, Plaut. Curc. 4, 3, 49; Ter. Ad. 4, 1, 18; Cic. Caecin. 10.
- B. Of things: caelum, Sil. 12, 667: placidus et serenus dies, Plin. Ep. 5, 6, 14: mare, id. ib. 9, 26: pontus, Lucr. 5, 1004: amnis, Ov. M. 1, 702: placida quietaque constantia, Cic. Tusc. 4, 5, 10: placida ac lenis senectus, id. Sen. 5, 13: oratio, id. de Or. 2, 43, 183: vita, Lucr. 5, 1122: mors, Verg. A. 6, 522: somnus, Ov. F. 3, 185: urbs, Verg. A. 7, 46: nec quidquam magnum est nisi quod simul placidum, Sen. Ira, 1, 21, 4: re placidā atque otiosā, i. e. in quiet times, Plaut. Truc. 1, 1, 56.
Comp.: nihil illis placidius, aut quietius erat, Liv. 3, 14: loca placidiora, less visited with unfavorable weather, Pall. 1, 6.
Sup.: placidissima pax, Cic. Tusc. 5, 16, 48: tellus placidissima, Verg. A. 3, 78.
- II. In partic.
- A. Of fruits, ripe, mellow: uva, Sedul. 1, 29.
- B. Of plants, trees, etc., not wild, fruitful: arbores placidiores, Plin. 16, 5, 6, § 16.
Hence, adv.: plă-cĭdē, softly, gently, quietly, calmly, peacefully, placidly (class.): forem aperire, Plaut. Bacch. 4, 7, 35: placide volo, id. Merc. 1, 2, 47: propere hoc, non placide decet (sc. agi), id. Mil. 2, 2, 65: ire, gently, lightly, Ter. Phorm. 5, 6, 27: progredi, Caes. B. G. 6, 7: placide et sedate ferre dolorem, Cic. Tusc. 2, 24, 58: placide et sedate loqui, id. Or. 27, 92: placide et benigne verba facere, Sall. J. 102, 12: placide et comiter (inquit), Gell. 19, 1, 13.
Comp.: plebem in magistratu placidius tractare, Sall. C. 39, 2.
Sup.: placidissime respondit, Aug. Conf. 6, 1.
† plăcītis, ĭdis, f., = πλακῖτις, a kind of calamine produced in a furnace, Plin. 34, 10, 22, § 102.
* plăcĭto, āre, v. freq. n. [placeo], to be very pleasing: neque placitant mores, Plaut. Bacch. 4, 10, 6.
plăcĭtum, i, n., v. placeo, P. a. B. 2.
plăcĭtus, a, um, Part. and P. a., from placeo.
‡ plăcīvus, a, um, adj. [placeo], pleasing: ἀρεστός, placivus, Gloss. Gr. Lat.
plāco, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf.: placeo, planus].
- I. To reconcile; constr. alicui, aliquem (class. and freq.): agedum, fac, illa ut placetur nobis, that she be reconciled to us, Ter. Phorm. 5, 3, 1: vereor ut placari possit, id. ib. 5, 8, 72 (cf.: redigam vos in gratiam, v. 73): coeperas eum mihi placare, Cic. Att. 7, 1, 8: rogavit ut te sibi placarem, id. Fam. 13, 1, 3: his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem quam magistro equitum placarent, Liv. 8, 33, 1: Hannibalem pater filio meo potui placare, id. 23, 9, 4: placare aliquem rei publicae, Cic. Cat. 2, 8, 17.
Pass.: quae fuit eorum tanta iniquitas, ut placari populo Romano non possent? Cic. N. D. 3, 6, 15: neque nullam spem habebat, patrem sibi placari posse, Liv. 40, 20, 5.
In mid. force; usually with in and acc.: numquam animo placari potuit in eum, be reconciled, i. e. consent to a reconciliation, Nep. Pelop. 5, 3; cf. id. Iph. 3, 3: homo quietus et sibi ipsi placatus, at peace with himself, tranquil, Cic. Tusc. 4, 17, 37.
- B. In gen., to quiet, soothe, calm, assuage, appease, pacify: animos placare ac lenire, Cic. Fin. 1, 14: placare et mitigare animum, id. Phil. 10, 3, 6: numen deorum immortalium, Caes. B. G. 6, 15: aliquem beneficiis, Liv. 4, 33: iram deorum donis, Cic. Leg. 2, 9, 22: benevolos objurgatores, id. N. D. 1, 3, 5: invidiam, Hor. S. 2, 3, 13.
Poet.: ventos sanguine, Verg. A. 2, 116: Hippotades cum vult, aequora placet, Ov. M. 11, 432: escā ventrem iratum, Hor. S. 2, 8, 5: sitim, to quench, Mart. 1, 50, 17.
- II. To endeavor to appease, Hor. C. 2, 14, 6; Ter. Ad. 1, 2, 64.
Hence, plācātus, a, um, P. a., soothed, appeased, calmed; quiet, gentle, still, calm, peaceful (class.): animi quietus et placatus status, Cic. Tusc. 5, 6, 16: tranquilla, quieta vita, id. Fin. 1, 21, 71: placidae ac minime turbulentae res, id. Or. 19, 63: maria, Verg. A. 3, 69: vultu ac sermone in omnes placato, Liv. 28, 32, 1.
Comp.: placatiore animo aliquid facere, Liv. 37, 45; 2, 60: dii, Plin. 12, 18, 41, § 83.
Sup.: quies placatissima, Cic. Tusc. 1, 41, 97.
Hence, adv.: plācātē, quietly, gently, calmly, composedly (class.): omnia humana placate et moderate feramus, Cic. Fam. 6, 1, 4.
Comp.: remissius et placatius ferre, Cic. Fam. 6, 13, 3.
plăcor, ōris, m. [placeo], contentment, approval, satisfaction (eccl. Lat.), Vulg. Ecclus. 4, 13; 39, 23; cf.: placor, ἀρέσκεια, Gloss. Cyrill.