Lewis & Short

praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.
Hence,

  1. I. Particular, peculiar, especial (class.; opp. communis), Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2: non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire, id. Rep. 1, 4, 7.
    1. B. In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special: praecipua dos, Dig. 33, 4, 2 fin.: peculium, ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.
      Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property: sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset, Suet. Galb. 5.
  2. II. Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary: hic homo’st hominum omnium praecipuos, Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2: jus, Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52: natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt, Cic. Off. 1, 4, 12: Cicero praecipuus in eloquentiā vir, Quint. 6, 3, 3; cf.: praecipuus scientiā rei militaris, Tac. A. 12, 40: vir praecipuus corpore viribusque, Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur (the first), Tac. A. 3, 30.
    Absol.: ex quibus praecipuos attingemus, Quint. 8, 3, 89: ponendus inter praecipuos, id. 10, 1, 116.
    With gen.: philosophorum Platonem esse praecipuum, Quint. 10, 1, 81: praecipui amicorum, Tac. A. 15, 56 fin.: remedia calculo humano, Plin. 11, 49, 109, § 261: herba dentibus, id. 25, 13, 107, § 170; cf.: herba ad serpentium ictus, id. 8, 27, 41, § 97.
    Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority: homini praecipui a naturā nihil datum esse, Cic. Fin. 2, 33, 110.
    Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.
  1. I. In gen., matters of special importance: duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit, Vop. Aur. 23, 1: principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda, Tac. A. 4, 40.
  2. II. Points of superiority, of excellence: aurigarum equorumque praecipua vel delicta, Amm. 14, 6, 25.
  3. III. Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. προηγμένα, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).
    Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.: inprimis, maxime, potissimum, praesertim), Plaut. Most. 1, 3, 31: praecipue de consularibus disputare, Cic. Sull. 29, 82: praecipue florere, id. de Or. 1, 8, 30: semper Aeduorum civitati praecipue indulserat, Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68: rationem praestat praecipue analogia, Quint. 1, 6, 1: praecipue quidem apud Ciceronem, id. 1, 8, 11: fortasse ubique, in narratione tamen praecipue, id. 10, 1, 51: inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet, id. 11, 1, 68: praecipue sanus, Hor. Ep. 1, 1, 108: quos praecipue fugiam, Juv. 3, 59: vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis, id. 9, 119.
    1. B. Transf., = praesertim, especially, particularly (poet. and postAug.): sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio, Quint. 10, 1, 20: ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem, id. 10, 1, 89: pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum, Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.
      So with cum: sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat, Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4.